“Nee… sunterklaos? Daor heb ik nooit zo in geleufd”. Gisteren in Hattem zat Ben weer aardig op z’n praatstoel toen Arend en Amakka er waren. De Hattemer namen, gewoontes, de muziek…. Ben heeft een goed geheugen. Maar de verhalen worden ook steeds mooier.
“Ach… sunterklaos… Dat was veur mi-j ome Drikus. Dan zat ik op de kleuterschoele en dan kwam ome Drikus met een groot pak onder d’n arm bi-j ons in de Stege naor boaven de trappe op met ene dee Zwatte Piet mos spöllen. Bi-j ons in de slaopkamer wodden e opetuugd, de staf werd in mekare eschroefd en daor gung sunterklaos met piet.
Dan kwame wi-j op schoele en dan reupen alle kinder :”O o… kiek daor he-j em… daor kump sunterklaos”. “Welnee”, zei ik dan, “dat is mien ome.”
Ik kreeg meteen zo’n Toon Hermans gevoel.
Wanneer moeder even iets niet meer wist, werd er al gauw gezegd:”Maor van Gees weet ie-j nog wel!” “Ha ha... die Gees”, zei moeder dan. “As ome Willem iets vertellen waor wie-j met zien allen aan twiefelen, zei ze: 'Hoe weet ie-j dat noe Willem?' Dan zei ome Willem: 'O dat he-k ergens elèzen.' 'A gek… ie lèèst ja nooit', kwam dan tante Gees uut de hoek.”
Of wanneer ome Willem weer es iets had waor zie-j het niet mee ens was kon ze zo zeggen:”Ach Willem as ik zo gek was as oe…. leut ik mien gelieke doodschiet'n”.
Het was een mens vol humor deze grote vriendin van moeder. Niesje wist te vertellen dat ze zulke leuke poppetjes kon knippen voor de kinderen en dat ze daar meteen een heel verhaal bij kon vertellen.