Gerd Leers, oud-burgemeester van Maastricht, op de nederlandse tv.

“Je plasmaatje is op de tv”, meldt ik Wim gisteravond.. “Wat zeg je me nou? Plasmaatje?” Ik zie het al, hij heeft geen idee. Wim heeft weer een voetbalavond en zit te genieten van ik weet niet welke club. “Nou ie wet wel… van ons uitje bie-j André Rieu!” Ik zie dat hem iets begint te dagen.
Tijdens ons concert op het Vrijthof in Maastricht van André Rieu vorige maand hebben we genoten van de sfeer en alles wat er bij hoorde. In de pauze was er gelegenheid om wat te drinken of naar het toilet te gaan. Nu waren er voldoende toiletten, maar ja als er duizenden tegelijk in de benen komen dan weet je het wel. Wim was slim en ging samen met nog een man naar het invalidentoilet. “U komt me bekend voor”, zei Wim tegen de man die ook datzelfde briljante idee had. “O”, zei die, “dat kan wel…. Ik ben Gerd Leers, oud- burgemeester van Maastricht.” Ja toen snapte Wim het helemaal. Ze hadden nog een grapje samen en Wim komt lachend terug en vertelde over de ontmoeting.
Ik moest meteen aan vrienden van Dick en Anda denken heel lang geleden. Die vriend was een echte Pvda fan en was eens naar zo’n congres van de partij in De Haag geweest. Die kon ook zo tussen neus en lippen zeggen:”O.. erg leuk en ik sprak den Uyl nog even…”
Tijdens dit interview op de tv kwam André Rieu, zijn plaatsgenoot, nog in beeld op de avond dat bekend werd dat Leers zou aftreden als burgemeester. Er zou belangenverstrengeling zijn geweest toen hij een vakantiehuis in Bulgarije had gekocht op advies van iemand in de gemeenteraad, die een klein aandeel in dat project had. Hem werd gevraagd wat hij er van vond. André antwoordde:”Ik ben hier in Zurich en weet je wel hoe het vliegveld hier heet? Kloten!”

12-08-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

11-08-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het oude tentje heeft de buien van de eerste avond perfect overleefd. Rick sliep droog, maar wel hard, merkte hij op.

Hebben jullie dat nou ook? Wanneer je een paar dagen er op uit trekt en tot rust komt dat je steeds kunt slapen. We hebben beiden al 2 middagdutjes achter de rug. We hoeven onze stoel maar even achterover te zetten en de ogen vallen dicht. Van het harde werken komt het niet. We zijn alleen vanmorgen naar de Antinks gelopen om Riek en Goos gedag te zeggen. Riek was hier in de vijftiger jaren ons meisje voor dag en nacht en heeft altijd erg met ons meegeleefd. Nu is ze al 78. Maar Riek was gevlogen. Ze was gezellig met buurvrouwtje Frija en haar kinderen naar de markt in Rijsen. Dat moet heel bijzonder zijn anders rijd je er niet zo ver voor. Maar Goos was er en zat niet alleen met z’n been op een stoel wegens een nieuwe knie, maar ook op de praatstoel. Z’n melkkoeien heeft hij verkocht en de paar vetweiders en pinken worden ’s morgens en ’s avonds gevoerd door de bedrijfsverzorging. De tuin wordt iedere week bijgehouden door een tuinman en zo kunnen de broer en zus hun oude dag slijten in het nieuw gebouwde huis op de plek van het oudershuis dat nu afgebroken is. Hun broer Henk is verleden jaar overleden en nu zijn ze nog met z'n tweeen. De overbuurvrouw houdt een oogje in het zeil en ook de rest van de buurt. Dat heet toch: omzien naar elkaar.
Gisteravond was het opnieuw een familiegebeuren. Rick was wel naar huis… tja er moet ook nog gewerkt worden.
De verhalen kwamen los toen Ben en Diny en Johan en Joke met ons voor de caravan bij elkaar zaten. Na ieder verhaal kwam steevast de opmerking van Johan: “En dat hoef ie-j niet op de site te zetten.” Jammer, want het was zo lachen dat ik het niet droog hield. “Jao, dat ma-j d’r wel opzetten.” Het werd laat. ... heel laat.
Vanmiddag zijn Diny, Joke en ik wezen shoppen, aangevuld met een terrasje. Dat is ons bijzonder goed bevallen en bij het afscheid klonk het:"Dat doe'w gauw nog es een keer!"
Maar ook deze avond wordt het opnieuw een familiegebeuren, nu in Lochem, want broer Henk is jarig, 59 wordt hij. Dan is de familie Eggink met aanhang compleet.

10-08-2010 om 19:38 geschreven door hetty  

Ze hebben wat met elkaar die twee neven, Berend en Rick. Ze waren nog maar heel jong, dat wanneer ze elkaar zagen ze meteen begonnen te lachen. Een stel giebelkonten bij elkaar, noemde ik ze wel. Vaak was dat op De Boomgaard toen pa en mama hier nog de scepter zwaaiden. Samen stonden ze eens te kijken naar het spuitstuk van de giertank toen Mark een hendel uitprobeerde en ze beiden van boven tot onder onder de gier zaten. Rick werd meteen onder de douche gezet en kreeg een natuurlijk veel te groot oud trainingspak van Johan aan en Berend werd achter in de auto afgevoerd naar huis.
Samen gingen ze met ons mee op een vakantie naar Wales en vlogen daarna vanaf Cardif samen naar huis. Ze steunden elkaar toen Rick z'n paspoort niet kon vinden en Berend z'n fotorolletje moest inleveren omdat je bij de douane nu een keer geen foto's mag maken.
Samen gingen ze ook eens naar Fred en Gera in Canada en maakten daar met de auto van Piet, de vader van Fred, een leuk tochtje door de Rockies, waar ze zelfs een paar uur terug moesten rijden omdat Rick z'n portemonnee bij een benzinepomp op een paaltje had laten liggen. Het bleek er nog te zijn. Samen overnachtten ze in Youth Hostels en zwommen ze in de Hot Springs, waar Rick op aandrang van Berend een zwembroek huurde. Ze stuurden een kaartje met als afzender H.J. en B.J.( Hendrik Jan en Berend Jan)
Al een paar jaar nodigen Berend en José Rick uit tussen kerst en oud en nieuw om een paar dagen in Apeldoorn te logeren en met hun gezinnetje op te trekken. In elk geval komen ze een dag in Eefde en Vorden terecht. De laatste keer bezochten ze zelfs samen het Vordense kerkhof om de graven van de opa's en oma's op te zoeken.
Gisteren had Berend op de website gezien dat Rick meekwam naar De Boomgaard en spontaan kwamen ze vanmorgen op de koffie. Tja... soms is er een klik tussen twee mensen die je niet uit kunt leggen. Maar wij vonden het erg gezellig dat ze er waren, Berend en José met Sascha en Olaf.

09-08-2010 om 08:36 geschreven door hetty  

In Drente staan de campings aardig vol, lazen we al in de krant, maar toen we op camping de Boomgaard aankwamen konden we onze caravan niet eens vinden. Alle plekken waren bezet. Meteen komt Johan de hoek om:"Ik heb oele caravannetje maor efkes weg'ezet naor een ander plaetsken, want d'r kwammen luu die daor graag bie-j mekare wollen staon. En mergen komt 't er mensen veur dee plaatse en dan kunt jullie weer naost Ton en Joke staon, want dee luu gaot dan weer vot. Ja de zaken gaan goed met de camping, de bouw van het nieuwe onderkomen gaat ook voorspoedig. Begin oktober kunnen ze samen opnieuw beginnen. Nou ja als Joanne thuis is even weer met z'n drieen. Jos en Margo zullen dan beginnen aan hun aanpak van De Boomgaard.
Wanneer we vanuit Emmen de Achterhoek inrijden zegt Wim steevast:"Ie-j mot zeker eerst weer bie-j Ben en Diny an?" "Ieje niet dan?", antwoord ik dan. "Ach ja is ok wel weer gezellig, maor... en dan komen de rederenen waarom hij snel op de camping wil zijn. Dit keer was het 't tentje. Na een soepje en wat boterhammen bewonderen we het nieuwe prieel. Volgens Wouter niet helemaal recht, maar wanneer je er een rambler en clematissen tegenaan zet weet ik zeker dat niemand er niets van ziet. Het was een hele klus, maar dan heb je ook wat.
Even later... net als het gaat regenen zetten we Ricks tentje op de nieuwe plek. Dat oude trouwe tentje, ooit aangeschaft toen Gerhard de leeftijd van Robin had, doet het weer best.
We hebben net de nassi op, Wim zit al achter z'n krantje en Rick zit buiten de caravan z'n shagje te paffen. Het weekend kan beginnen.

07-08-2010 om 21:47 geschreven door hetty  

Wim tussen de beide vriendinnen.

Zal het er toch van komen? Rick z’n badkamer is aan een opknapbeurt toe. En voor dat soort klussen hebben we een paar heel handige jongens in onze kennissenkring. En ze hebben heel goede ideeën. We hebben nog precies 18 dagen om alles in huis te halen. Wanneer Rick dan vóór de grote trip de laatste nacht bij ons slaapt wordt de badkamer al gesloopt. Heeft die Rick even geluk. Hij zag zich al zonder water zitten en midden in de troep. Dit komt wel erg mooi van pas. Wanneer we eind september uit Canada terug zijn kan hij zo zijn nieuwe badkamer inwijden. Wat een mazzel.
Net hebben we al een nieuw hangend toilet gekocht en straks komt Rick hier en gaan we op jacht naar een inloopdouche, kranen en een badmeubeltje.
Volgende week moet hij zijn tegels uitzoeken en alles wordt in zijn kamer gezet. Die laatste week zal hij zo wel doorkomen.
Zo zijn we nog even druk voor we morgen weer een paar dagen naar camping De Boomgaard verkassen en Rick gaat mee. Ons oude tentje is al gecontroleerd. Rick mag hem weer even opnieuw inwijden.
Deze week is Susans vriendin vanuit Schotland overgekomen. Dat is altijd feest. De hele week doen ze leuke dingen en gisteren waren ze hier. Sally is sinds een paar jaar klassenassistente in het basisonderwijs. Ze was zo zat van haar kantoorbaan dat ze toch deze switch nog gemaakt heeft. Knap hoor!
Na de koffie vertrokken we gedrieën naar Het Goed, het donderdagse uitje van Susan en mij. Ze hebben er heerlijke cappuccino èn tosti’s. Dit keer vonden beide dames iets leuks. Nee… voor mij was er niets dit keer. Echt niet... Ik denk altijd eerst aan Wims advies: Gooi eerst maar eens wat weg voor je iets nieuws koopt. Maar ja… als hij bij de Gamma rondloopt hoor ik zo’n kreet nooit…

07-08-2010 om 21:44 geschreven door hetty  

Nog even terug bij de reis van het leven, het gedicht dat Karin zo indrukwekkend voorlas. Ik vond het ook op internet zelfs met een clip. Door  hierop  te klikken kun je die ook bekijken.
http://www.cvcc.nl/De-trein-van-het-leven.pps#267,20,Dia 20
Het leven is als een treinreis.

Mensen stappen op en mensen stappen af.
Er zijn haltes met een gelukkig weerzien, en haltes met een droevig afscheid.
Als we geboren worden stappen we op de trein, en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven.

De realiteit is helaas echter anders.
Ze stappen noodgedwongen af op een station en laten ons alleen achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid

Maar er stappen ook weer andere mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens de verdere reis.
Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en alle andere mooie mensen die veel van ons gaan houden.

Voor sommigen is de reis een leuk uitstapje
Voor anderen is het helaas een droevige reis met loodzware bagage.
Nog anderen staan steeds klaar om iemand anders in de trein te helpen.

Sommigen laten een grote heimwee achter.….
Anderen stappen in en snel daarna weer uit en geven ons enkel maar de tijd om hen vluchtig te ontmoeten.

Soms zijn we verrast dat sommige medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen verder laten reizen.
Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het ander rijtuig te gaan opzoeken.
Soms kunnen we echter niet meer naast hen gaan zitten, omdat die plaats al is ingenomen door een ander.

Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal; vol dromen en verrassingen, vol van ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen....

Maar bedenk wel……..er is geen terugreis.
Dus laat ons de reis zo aangenaam mogelijk maken, we reizen tenslotte maar één keer.
Laten we proberen onze reisgenoten te begrijpen, en laten we zoeken naar de mooiste kanten van elk van hen

Weet dat er op elk moment van de reis een van onze reisgenoten ons begrip nodig kan hebben.
Ook wij zelf kunnen op een bepaald moment behoefte hebben aan iemand die ons begrijpt.

Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we zullen moeten uitstappen.
We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen.
Zelfs niet degene die pal naast ons zit.

Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zal zijn als ik moet uitstappen. Ik ben er zelfs zeker van.
Het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik ontmoet heb in de trein, hen achterlaten,zal zeer pijnlijk zijn.

Maar ik ben er zeker van dat ook ik ooit zal aankomen op het Centraal Station, en dat ik iedereen daar weer terug zal zien, met veel meer bagage dan waarmee ze vertrokken waren.
Ik zal gelukkig zijn dat ook ik hen meer bagage bezorgd heb.

Lieve vrienden, laat ons er een mooie reis van maken!
Laat ons ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.

Aan allen die in mijn trein zitten wens ik:
Een hele mooie reis,
Geniet er van!

06-08-2010 om 10:04 geschreven door hetty  

Walter met de eerste pup in 1997.

Vanaf vandaag mag Wim dus weer fietsen en autorijden. Dat blijkt altijd zo te zijn na een hartkatheterisatie. Het betekende maandag dat ik moest rijden toen we naar de crematie van Wim z’n oud-collega Walter Vasbinder in Assen reden. Het was nog een jonge vent toen hij ergens halverwege jaren 90 bij Holvrieka kwam werken in de Kwaliteitsdienst. Toen in 1997 Kim een nestje puppies kreeg meldde hij zich - of was het nou Karin-, net als mede collega Jack, aan voor een pup.
Walter is slechts 44 jaar geworden. Wat is kanker toch een vreselijke ziekte. Tien maanden kreeg hij om eerst tegen zijn ziekte te vechten en daarna te accepteren dat hij afscheid moest nemen.
De plechtigheid was geheel door Walter en de familie ingevuld .. met tromgeroffel, klokgelui, gitaarmuziek, een toespraak van zus Chrissy met een boodschap van Walter:

Wees dankbaar voor iedere dag die je gegeven is.
Ontdek wat voor jou het belangrijkste in het leven is, ongeacht wat,
en geniet ervan zoveel je kunt.

Karin zelf las een afscheidsgedicht voor: De trein van ons leven, aangevuld met persoonlijke details.
Walter had aangegeven liever planten dan bloemen te willen ontvangen voor een eigen plekje in de tuin. Het was één bloemenzee rond de kist. Al met al een bijzonder afscheid.
Toen we Karin de hand schudden vertelde ze over hun honden. Ze hebben zo’n 13 jaar geleden twee pups van ons gehad. De tweede hadden ze van te voren al besteld en toen Kim met bevallen begon had ik haar snel gebeld en heb samen met Karin de hele dag bij het nest gezeten. Ze vertelde dat de beide honden thuis altijd aansloegen wanneer er mensen kwamen. Maar toen Walter die ochtend in de rouwauto en de familie vertrok vanuit hun huis naar het crematorium in Assen waren ze beiden doodstil geweest en dat had haar bijzonder getroffen.

05-08-2010 om 09:35 geschreven door hetty  

De Eemslander Shanty's vorige week in de tent in Nieuw Schoonebeek.

“Nee.. ga jij maar naar binnen, ik wacht hier wel”, had moeder van der Kolk tegen Niesje gezegd bij de huisjes in het Veenpark toen ze een dagje uit waren met de bejaarden vanuit Hattem. Nee moeder interesseerde zich nooit voor oude huisjes. Ze ziet ook slecht. Maar weet wel wat ze wil. Wanneer er ergens muziek gemaakt wordt waar het liefst ook bij gezongen wordt doet ze volop mee.
Ondanks haar leeftijd blijft ze een regelneef. Wanneer Ben en Nies zeggen dat ze ergens heen gaan zegt ze :”Ga ik ook mee?”. Vroeger bedisselde ze al:”Laat Ben maar voorin zitten met z’n lange benen.” Allemaal goed bedoeld, maar daar moet je mee om kunnen gaan. En dat kunnen Ben en Nies goed… en Henry en Tonny net zo. En zo halen we herinneringen op.
We zitten op het terras bij het Veenpark te luisteren naar de Eemslander Shanty’s, de laatste van de 10 keer deze zomer dat ze hier optreden. Ben en Niesje zijn een dagje over en samen genieten we van het mooie weer, de Shanty’s en dat van het feit dat Wim er zo goed van afgekomen is. Rick komt ook al bijtijds en noemt het: Papa is weer door de APK gekomen en neef Joop, voormalig automonteur, gaf aan: Je moet maar zo denken: je teller staat weer op nul.
Nog twee dagen niet auto rijden of fietsen en dan is ons leven weer normaal. Het betekent wel dat Wim blijkbaar niet rustig in de auto naast me kan zitten. Ik rijd anders, neem andere routes, en word er wat nerveuzig en onzeker van als hij met de hand in het handvat boven de deur zit en de weg probeert aan te wijzen die ik normaal niet neem. Maar... zonet is hij geslaagd als backseatdriver. Vanaf Intratuin en via de Gamma heeft hij geen enkele aanwijzing gegeven. Toch ben ik blij wanneer hij morgen zelf weer achter het stuur kan.

04-08-2010 om 09:04 geschreven door hetty  

Wij hebben zo ook onze stenen met een speciale herinnering. Wij nemen vaak van bijzondere vakantieplekken een steentje mee. Vanaf het strand in Maryport waar onze vriend Tom Woodgate werd geboren, uit de Schotse bergen, vanaf de Summer Isles een steen met oranje soort mos. Ooit waren met Dick en Anda aan een kratermeer in Auvergne en heb ik een rond gesleten stuk vulkaansteen meegebracht. Zelfs toen we in de Big Pit, een oude kolenmijn in Wales afdaalden kreeg ik een stukje steenkool dat hij van beneden had meegebracht."A good luck stone", zei onze gids, een voormalig mijnwerker, stralend
De stenen in de Morvan waar we met Piet en Marry waren waren zo enorm, maar niet om mee te nemen, wel een speciale plek met prachtig uitzicht er gratis bij.
Maar een plek die voor ons nog steeds iets warms en ook geheimzinnigs heeft en waar we graag naar toe gaan is de Hohe Stein in de Hunsrück. We zijn zo vaak eerst mèt en later zonder jongens in Badenhard geweest, maar steeds zoeken we vanaf het huisje van de fam. Laborenz die Hohe Stein op. Toen Wim net met de VUT was stonden we met caravan op camping Loreleyblick in St Goar, dichtbij Badenhard dat meer in het achterland op een hoogvlakte ligt. Natuurlijk bezochten we behalve boer Steeg ook de Hohe Stein niet heel ver van het huisje en maakte ik een foto van Wim. Ik zei nog zoiets van:”Nou hoe voelt het… die vrijheid?” En ik knipte af. De foto hebben we nog naar de collega’s gestuurd.
Hij was zo opgelucht dat hij met de VUT kon omdat het in die tijd slecht ging met Holvrieka en er sprake was van sluiting. Nu na 10 jaar is hij er nog steeds blij om. Er is inderdaad heel veel veranderd.

03-08-2010 om 11:00 geschreven door hetty  

“Je had een leuk stukje geschreven over Reizen” ( 27 juni) , zei onze ds Jan de Korte na de kerkdienst van vandaag. We hadden het na het inrichten van de expositie met de quilts van Bea Van Arkel gehad over wat Reizen voor je kan betekenen. Jan wilde er 4 zomerdiensten mee vullen en er een middagje brainstormen aan vooraf laten gaan. "Je eindigde je stukje met: Ik ben benieuwd wat Jan er mee gaat doen. Maar je was er na die tijd niet.”, zei hij tot slot.
Tja reizen hè… we hebben er al weer een paar korte op zitten en hebben nog veel meer plannen, maar vandaag zijn we er. De rode draad waren stenen die je overal tegen kunt komen en die een betekenis hebben. Inderdaad zagen we in Noorwegen de gestapelde stenen, Stonehenge is er, we hebben diverse stone circles gezien in Engeland en Schotland en in Drente hebben we onze hunebedden.
Het kerkje van Fransum zagen we hier op beeld, een kerkje in the middle of nowhere boven in Groningen. Het doet geen dienst meer, alleen kan het voor een receptie afgehuurd worden, maar verder…..een dood kerkje, een hoop stenen. Dit gedicht vond hij erbij:

Kerkje van Fransum

Bestaat nog god, kleine sarcofaag
Van het geloof, even leeg
Als de Dorische tempels van Paestum:
Hun zuilen een schuilplaats voor andere vogels
Dan goden- als ik naar hem vraag?

Kleine mummie van steen
Zonder hart, tabernakel,
Zonder plaats voor een wijkaars, bescherm je
Met jouw lichaam ons landschap
Als bodem voor de hemel? Ik vraag maar

Stille klankkast voor buiten, voor grutto’s
In juni, het loeiende melkvee bij het hek-
Zo gesloten, een avond, ik zit in het gras
Tussen jouw zerken, zo ben je het mooist:
Dicht, van uitblijvend antwoord de schrijn.

C.O.Jellema

Jan liet daarna de pianosonate nr 1, deel 3 horen van Gakina Ustvolskaya. Ik vermande me… doe nou eens je best om iets klassieks in je op te nemen… Het is nog steeds paarlen voor de zwijnen voor mij… hoewel de trieste langzame klanken riepen wel het beeld van zo’n eenzaam brok stenen op. En dat was nou net de bedoeling.

02-08-2010 om 09:04 geschreven door hetty  

Gelukt. De zoon van Jan Hilgers zit op een vergelijkbare plek als zijn vader in 1910.

Nog een sfeerplaatje van de herdenking van de eerste vlucht boven Nederland met op de voorgrond Hilgers jr met zijn vrouw.

01-08-2010 om 08:27 geschreven door hetty  

Deze foto's zijn, net als de vorige twee met het opgedroogde cameraatje gemaakt.
De achterste drie beelden van de vijf zintuigen: het zien-r-, de tastzin en de smaak.

Wim kwam maandagavond binnen en hield me een kletsnat fototoestel onder de neus… de mijne: ”Niet zo handig hè um zon ding buten te laoten liggen.” Ik had er foto’s mee geschoten toen Gerhard en Robin de vouwwagen kwamen halen en op de tuintafel laten liggen, ook nog zonder hoesje. ’s Middags kwam er een ontzettende plensbui waarbij de regenmeter zelfs halfvol zat. Ik zag het somber in voor mijn geliefde handige kleine toestelletje en Wim natuurlijk helemaal. Het enige wat ik kon bedenken: de batterij en het fotochipje er uit halen en alles voor het ventilatorkacheltje leggen. Dat hebben we 3x een uur gedaan.
Intussen had ik al een nieuwe uitgezocht bij www.camera.nl. De ontwikkelingen gaan snel. Het type zeer kleine compactcamera van Canon was er niet eens meer… alleen een nog geavanceerdere uitvoering. Zag er goed uit, je kon er nog meer mee en de SD fotokaartjes die ik had kon ik gewoon gebruiken. Dan klinkt het vanuit de keuken:”Hee dut ’t nog!” Niet te geloven... helemaal goed, zelfs geen waas te bekennen. Ik sluit met een zucht de website van camera.nl.
Maar wat nou toch zo vervelend is? Iedere keer als Wim dat ding ziet mòèt hij gewoon even zeggen:”Ie-j mot wel wat zuniger op oew fotostellechien wodden… de volgende keer is het wèl mis.” Na de vijfde keer schoot ik uit m’n slof:” ’t Is af’elopen, noe wet ik ’t wel. Ik zeg toch ok gien vief keer tegen oe da’j oew mobieltjen niet mot laoten vallen.!”
En dat hielp.

31-07-2010 om 11:17 geschreven door hetty  

In de hoofdgang van het Scheperziekenhuis staan de 5 zintuigen afgebeeld vervaardigd door de kunstenaar Hans Ittmann (1914- 1972), in bruikleen gesteld door de gemeente Emmen. Vooraan de reuk, dan het gehoor, het zien, de tastzin en de smaak. Ik vind ze mooi!

Wim stapt binnen of er niets gebeurd is. We zijn beladen met folders over nazorg en gezonde voeding. We hadden gehoord dat Jennifers vader Klaas ook opgenomen is in het Scheperziekenhuis en gingen hem even goeiendag zeggen. En even later gaan we bij buurvrouw Wielens aan, is die ook weer gerust.
En dan begint het leven weer aan het Schoolpad. Wim mag een week niet autorijden of fietsen, niet meer dan 5 kilo tillen, verder geen bijzonders…. Gewoon alles doen en blijven bewegen. "We komen zondag wel bij jou", meldt broer Ben als hij hoort van een week niet autorijden.
Nou ja... zo'n eerste dag.... kan hij lekker spelletjes Freecell spelen op de pc. Ik zie hem genieten. Verder moet hij wat van z'n klussen regelen nu hij dat zelf niet kan doen. Het oud papier voor Valerius moet worden opgehaald, ook begin september als we op vakantie zijn.
En... nog even.. en Mark en Jennifer zullen weer terug zijn.

30-07-2010 om 08:00 geschreven door hetty  

“Hé heb ik geen les van u gehad?”, vroeg zuster Chantal vanmorgen toen ik Wim wegbracht naar de afdeling Cardiologie. U bent toch mevrouw van der Kolk en u gaf toch Nederlands. Ik kijk het zustertje even goed aan en zie meteen de bekende donkere ogen die je zo vol vertrouwen aan konden kijken. “U weet wel… Adrienne zat ook in die klas en de voetbaljongens… O die vonden wij zo stoer” en ze begint te glimlachen bij de herinnering.
Vandaag was het een bijzondere dag. Omdat we de volgende maand naar Canada willen vond de cardioloog het raadzaam om een hartcatheterisatie bij Wim uit te voeren. Hij had al een tijd wat vage klachten op de borst als hij gefietst of gelopen had. Zweten kwam er bij en toen hij gisteren zijn fiets naar de fietsenmaker bracht vertrouwde hij me toe:”Ik ben blij dat er woensdag naar gekeken wordt”. Vanmorgen pakte hij z’n rugzakje met spullen voor één nacht maar vast uit voorzorg mee.
Na de voorbereidingen mocht Wim meteen het gele operatiekamerschortje aan en toen ik naar huis ging brachten Chantal en een andere verpleegster hem al naar de operatiekamer.
Een uurtje later belde zuster Chantal. “Ze hebben een behoorlijke vernauwing gevonden aan de linkerkant van het hart en hebben meteen maar gedotterd en er een stent in gezet.” Dat was even schrik maar een nog grotere opluchting.
Hij had er niet veel langer mee moeten lopen. “Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad”, werd er gezegd. Wat een dag.
Telefoontjes met familie en vrienden maakten veel goed.
Morgen tussen 9 en 10 mag ik hem weer ophalen... mèt stent

29-07-2010 om 08:38 geschreven door hetty  

Waar bij Mark en Jennifer de volledige vakantie wordt benut door vanaf dag 1 wèg te zijn is het aan de Kuifmees anders gesteld. Daar wordt een vakantie geheel op hun gemak voorbereid. Dat is ook al vakantiegevoel. De auto wordt eens flink uitgezogen- Robin. Er worden lijstjes gemaakt - Judith- en dan volgen de boodschappen op kampeer- en verzorgingsgebied- Gerhard èn Judith-. De vouwcaravan werd afgelopen maandag opgehaald. Agnes en ik hadden hem al helemaal schoongepoetst want een winter onder een open carport …dat kun je wel zien. Gerhard en Robin zijn aardig op elkaar ingespeeld. De knipperlichten worden grondig gecontroleerd. ’s Middags zal de vouwcaravan geïnspecteerd worden en alle stokken nageteld. Ze waren in hun tententijd eens een zak met stokken kwijt en daar leer je van.
De vouwcaravan opzetten is voor hen straks gesneden koek. Judith geeft de aanwijzingen… ik zie het weer voor me. En dan gaat hun vakantie beginnen. Het is alleen jammer voor ze dat ze een regendag gepland hebben om op pad te gaan. Tja… Gerhard is wel weerprofeet, maar het weer veranderen kan nog niemand.
Het worden 10 dagen aan het Leekstermeer. Ze hebben al ontdekt dat kampeerhal De Vrijbuiter in hun buurt is. Staat in elk geval garant voor één droge middag.

Ach wat een schattige pup was het toen Queeny met 7 weken met Mark meeging. Ze kreeg alle aandacht. Je hoefde maar te wijzen en ze zat op je schoot. Tja... nu is ze 3 jaar en je hoeft ...inderdaad niet eens meer te wijzen. Robin vindt het wel gezellig.

28-07-2010 om 09:41 geschreven door hetty  

Ik heb een goede kennis die me vertelde dat ze echt niet kan koken. Ze is verder heel creatief met de kwast en naald en draad, maar koken… nee dat is nooit haar hobby geworden. Het was zelfs zo dat ze toen haar man naar hun dochter in Australië was ze zelfs zo de bruine bonen uit het blik lepelde. Waarom ze zelf niet meeging weet ik niet meer, maar een leuk mens is het.. geweldig.

Vandaag keek ik toevallig naar herhalingen van Showroom. Wat was dat een leuke serie bijzondere mensen. Daan Modderman kwam voorbij met z’n paarden en zwart houten lijkkoets. Maar er kwam ook ene Sue Berk in beeld, een oude dame die prachtige wandkleden maakte, maar verder niks kon. Dat hoefde vroeger in de betere kringen niet, zei ze. Toen ze uiteindelijk haat toekomstige echtgenoot Schout bij Nacht Berk tegen kwam was het voor beiden liefde op het eerste gezicht. Dikke Berk werd hij door velen genoemd, maar Sue vond hem geweldig met zijn volle figuur. Toen hij haar hand kwam vragen aan haar vader- dat ging toen nog zo- barstte haar moeder in huilen uit terwijl ze zei:”Arme jongen, ze kan niks!” Maar Berk vond dat een uitdaging. Die had de pest aan die moeders die hun dochter ophemelden met : Annetje kan zo mooi piano spelen. Ik denk dat Sue geluk had dat ze inderdaad niets hoefde te doen aan huishouden. Maar toen de oorlog uitbrak ging haar dikke Berk met de Heemskerck prinses Juliana naar Canada brengen en kwam 5 jaar lang niet thuis. Toen er in Nederland geen eten meer was ging Sue op de fiets met haar dochter naar de boeren waar ze zich nuttig maakte met naaien. Zo kwam ze die tijd door. Nee koken doet ze nog steeds niet en de rest ook niet . Toen de mensen van de NCRV er waren voor het interview vroeg ze of ze ook iets aan haar tv konden doen. Ze waren immers van de tv. Het beeld was zo slecht. Ze maakten de glazen voorkant van de tv goed schoon en klaar was Sue. Er bleek een dikke laag stof en koffie spetters op te zitten. En zo was het overal in haar huis. Na de uitzending van Showroom werd ze natuurlijk steeds herkend en er kwamen mensen die graag haar onderkomen wilden zien. Ze zette gewoon de deur open zodat iedereen in en uit kon lopen. Het ging wel erg ver. Je zou met Joh. Kievit kunnen spreken in de Avonturen van Dik Trom: en een bijzonder mens en dat is het…

En zo kwam het dat ik even aan mijn goede kennis moest denken die het geluk heeft dat haar man van koken houdt.

27-07-2010 om 11:04 geschreven door hetty  

Wat vind je het leukste om in Emmen te gaan kijken?”, vraag ik Agnes, onze logé, gisteren. Dat is snel  duidelijk… kledingwinkels en dan het liefst in de buurt van Cool Cat. Dat is blijkbaar haar favoriete shop. “Nou”, zeg ik. “ik denk dat Wim daar dan even buiten blijft”. Ik herinner me vorige keren als ik voor kinderen op zoek was naar iets hips. Er is daar nl altijd muziek! En duidelijk popmuziek en vaak een beetje hard. Dit keer viel het mee.. zachte discomuziek en warempel Wim verschijnt even later ook. Agnes valt op kleurtjes en op glitter. Het kost geen moeite om daar iets in te vinden.
Gelijk met ons loopt een slanke jonge vrouw met haar Canadese herder naar binnen die haar op de voet volgt zonder lijn. Ze wil iets passen en wijst naar de grond en zegt alleen maar :”Down”. De hond gaat keurig voor haar hokje liggen. Als ik haar een complimentje maak met haar goed opgevoede hond, lacht ze en zegt alleen :”Dat moet ook wel.” Agnes merkt op:"Dat zou Queeny ook wel doen."
We zijn op tijd weer thuis beladen met spullen voor de barbecue en we gaan bezig met de voorbereidingen. Gerhard en Judith gaan a.s week ook op vakantie en dat moet gevierd worden. Robin komt al wat eerder en maait het gras om het huis. Dat is zijn klusje geworden. Handig zo’n grote kleinzoon die ook nog eens niet ver weg woont.
En … het werd gezellig. Tja…. Mark, Jennifer en Eva waren er wel niet bij, maar je kunt soms niet alles hebben. Met Rick èn Agnes erbij was het een gezellig clubje. En nu maar hopen op mooi weer voor deze vakantiegangers, want die gaan naar het Leekstermeer.

26-07-2010 om 09:27 geschreven door hetty  

25-07-2010 om 07:52 geschreven door hetty  

24-07-2010 om 08:49 geschreven door hetty