Johannes Wildeman in zijn jonge jaren met een van zijn honden. Het waren niet alleen herdershonden zo te zien. Dit lijkt meer op een groot soort poedel waarvan wij er ooit ook een hebben gehad, via neef Gerrit. Jammer genoeg zonder de adviezen van Wildeman, want hij was bij ons niet te handhaven. Altijd ging hij er vandoor en werd gezien tot in de verre omtrek van Aalten.

In de bladen van Heemkunde Hattem, waarvan ik er een hele tas vol kreeg van neef Wilhelm, kom ik nog steeds aardige artikelen tegen. Soms in het Hattems. Ook een stukje over Johannes Wildeman, geb. 1912. In de volksmond werd hij de bosbaas genoemd. Die moeten we vast wel tegen zijn gekomen op onze wandelingetjes over het Mierenpaadje en langs de Mariaboom. Ik meen me ook zijn huis te herinneren, een boerderijtje dichtbij Molecaten.
T. Eghuizen vertelt hierover in 2001…:
Disse bosbaas, Johannes Wildeman, woont à sins joor en dag en noe nog in zien îêntien in ’t Attemer bos, säämp met zien onmisbäre wääkse ärde(r)s’hond.
Bi’j ’t uus löp een skoap en ’t ok met zien kipp’m, die veur de kä®värse eier zörg.
In uus ank an de muure in de veu(r)kämer eign op’ezette vogels, een vössien en een vedîênstelijk eing’emääkte tekening.
En vertell’n dät e kan; ’t iene verääl noa ’t ander.

Als veertienjarige jongen was hij al tuinjongen op de buitenplaats ‘Velthuys aan de Veldweg. Hij werd daarop al snel naar de bosbouwschool in Apeldoorn gestuurd door zijn baas die de complete opleiding voor hem betaalde. Maar tijdens de crisisjaren was die voormalige baas, directeur van een hotelketen, opgevolgd en kwam Johannes zonder werk en via de werkverschaffing ging hij aan de slag met de aanleg van een nieuw kerkhof, dat nu allang een oud kerkhof is. Hij hielp met het knotten van de wilgen aan de Nieuweweg en maaide het gras in het Gemeenteplantsoen bij het station dat allang geen station meer is. Het duurde tot dat de gemeentearchitect dhr Plat hem vroeg mee te gaan en hem de gemeentebossen liet zien. Het was één grote troep volgens bosbaas Johannes en hij kreeg de opdracht om op zijn nieuwe werkterrein van zo’n 6 à 700 ha te voorkomen dat konijnen aan het jonge groen vraten, verder de zorg op zich nemen voor het onderhoud en toezicht op houtdiefstal, stroperij en vandalisme. Hij kreeg een jachtgeweer en behaalde de jachtacte. Steevast werd hij begeleid door twee of drie door hemzelf afgerichte herdershonden. Morgen verder...