'Dit moeten jullie ook gezien hebben', vinden we. We hebben het over het
uitzichtspunt Loreleyblick bij Maria Ruh. We rijden bij St Goar de steile
helling op en via Urbar gaan we naar de door Unesco geregistreerde plek die
favoriet geworden is bij ons bezoek aan onze oude vakantieplek. En... Dick en
Anda zijn het er helemaal mee eens. Dit is een bezoek meer dan waard. En dat
wordt vastgelegd. Aan de overkant bij de vlaggen stonden we gisteren. Er staat daar zelfs het beeld van de schone Loreley, de vrouw die zoveel mannen de golven heeft ingejaagd, ... volgens het bekende Loreleylied van Heinrich Heine tenminste.
Ook Cochem is zo'n plaats waar we lang geleden een bezoek brachten. Dick en
Anda zelfs in hun verkeringstijd. We genieten van alles maar zijn het er over
eens dat we hier niet nog eens terug hoeven. Het is een drukte van belang en het
stikt er van de Nederlanders. 'Ieder zijn meug', zei de boer en hij kuste
het varken. Het is een uitdrukking die ik nog niet kende maar door Dick
gebezigd werd. En zo is het.
Hotel Krone in Kestert am Rhein is een echt Duits hotel dat daarbij genoeg
comfort biedt en uitstekende maaltijden verzorgt. We laten ons die laatste avond
opnieuw verwennen met Jägerschnitzel , goldgelbes Schollenfilet en gebackenen
Zwiebeln. De wijn smaakt net als vroeger en op ons privé terrasje maken we de
dag vol. Dick en Wim zorgen voor de rekening en vandaag is het dan zover: Die
Abreise. We hebben nog niet genoeg van de nostalgische toer en besluiten
onderweg een paar stops in te lassen op plaatsen die we vroeger ook bezocht
hebben. Maria Laach met kerk en klooster is de eerste. Mijn allereerste
buitenlandse tripje met school ging ook hierlangs. Nee dit keer werd er niet
geroeid, maar doken we de winkel in met mooie dingen, eindelijk niet de
toeristische meuk. Met Ben en Niesje hadden we hier in de herfst ook al een
stop, maar nu hebben tuin en de bloembakken wat meer kleur.
Het blijft een indrukwekkend mooie kerk, hier in Maria
Laach...
En dan... met Wim voor de engel
De laatste plek die we op onze gezamenlijke tour de nostalgie bezoeken is
Altenahr. Met Wim heb ik er al eens gekampeerd, maar Dick en Anda bezochten het
tijdens hun huwelijksreis in 1967. We lunchten hier, maar eigenlijk wilden we
even kijken of het hun zo bekende Hotel Zur Post er nog was. En het was er nog.
Steeds meer herinneringen kwamen boven. En natuurlijk moest dit even vastgelegd
worden.... Dan is het tijd voor de laatste ruk, we maken nog een paar flinke
stortbuien mee, hééle flinke, en dan zijn we in Apeldoorn. We hebben het weer
bijzonder gehad samen. De tijd stond voor ons deze dagen even stil en veel
herinneringen aan vakanties samen met de vijf zonen kwamen voorbij, mooie
herinneringen.....
|