Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-05-2011
De Joodse wijk
Na een lunch met aardappelsoep, die ons deed denken aan de koolsoep die hier vroeger gegeten werd, gingen we weer naar Praag om nu het Ghetto te bekijken. Eigenlijk is die oude Joodse wijk één groot Museum, precies zoals Hitler eigenlijk bedoeld had wanneer hij het ras vernietigd zou hebben. Nee veel Joden wonen er niet meer. Bij de oude Joodse begraafplaats was een tot museum ingericht gebouw waar de namen van de 80ooo omgekomen Tsjechische en Moravische Joden afgedrukt staan. Boven waren zelfs de kindertekeningen te zien die tijdens de 2e WO door kinderen in het fort van Theresienstad.
De oude Joodse wijk
Gids Martin deed het goed. We zorgden ervoor om dicht in de buurt te blijven. We hebben veel geleerd over Tsjechie, zijn inwoners, cultuur en achtergronden.
Een mooie afbeelding zomaar op een huis
Dit is nog de oude Joodse begraafplaats van voor de 2e WO.
Soms is een tros druiven afgebeeld op zo'n steen als teken van een rijk leven dat iemand had gehad. Een paar handen er op vertelt dat het een geestelijke is geweest of een zalm zegt iets over een naam...Salomon misschien?
Op indrukwekkende muziek werd dit waterorgel een bijzonder spektakel, maar als je me nou vraagt of ik dit echt mooi vond...? Ik zit net zo lief in het bos naar de vogels te luisteren.
We hebben het erg leuk en gezellig met elkaar èn met de groep, maar zo gauw we thuis zijn duikt iedereen zijn bed in... nou ja.. Wim brengt wel even zijn biertje mee van de bar beneden. Ik weet even niets meer te vertellen... zo moe ben ik...
Morgen staat Theresienstad op het programma en de Joodse wijk.
Bij het presidential paleis was elk uur het wisselen van de wacht te zien.
Al rijdend en wandelend vertelt onze gids Martin heel wat over de achtergronden van dit land, over corruptie en Skoda. Weet je dat het woord Skoda jammer betekent? Over de gezondheidszorg die op een goed peil is, de artsen zijn wel wat autoritair net als de leraren op de scholen. In de grotten in de bossen zijn door de Duitsers allerlei geheime documenten verstopt en gedeeltelijk teruggevonden. Over de economie, de welstand van de Tsjechen ligt op 60 procent van de Nederlandse. En als je met hem de Oekraine vergelijkt zit die weer op 30 procent daarvan. Over Johannes Hus die al 100 jaar voor Luther hier de Reformatie begon en over de 30-jarige oorlog die gewonnen werd door de Rooms Katholieken.. Over de eerste gouden eeuw in Tsjechie- de 14e eeuw en later een tweede opleving in de 17e eeuw. We moeten denk ik nog eens terug om op ons gemak meer te bekijken.
Even een dag of 5 Praag. Och... dat is leuk, dat doe je gewoon even. Ik kan je vertellen..mooi, mooier, prachtig! maar wat ben ik na twee intensieve dagen moe. "Ik bun zo muu as een maaie", placht opoe Bijenhof te zeggen. Ik weet niet of er misschien maaier mee wordt bedoeld, maar ik voel me wel zo. We waren om 10 uur weer bij Hotel Globus na een rondtoer door de lichtstad, een bezoek aan een lichtorgel dat op de muziek van o.a. Andrea Botticeli er een mooi spektakel van maakte. Het bezoek vanmorgen aan een kristalfabriek een eind buiten Praag was ook de moeite waard en vanmiddag kregen we een rondleiding richting Praagse Burcht waar behalve een klooster en een kathedraal ook de president zetelt. Volgens mij hebben we hem nog gezien in zo'n glanzende zwarte bolide met z'n krantje achterin. Het uitzicht over de stad vanaf deze Praagse burcht was eenmalig.
Tja... en dan zo'n folkloreavond... Ik moet zeggen, we hebben ons uitstekend vermaakt. De originele muziek en de dansen waren erg mooi, zo mooi dat Wim een dvd van ze kocht. Het eten was perfect, de wijn vloeide rijkelijk evenals een plaatselijk drankje. De muziek met o.a. basgitaar, herdersfluit en een gypsy-symbal deden me weer terugdenken aan de bruiloft van Gerhard en Judith toen er een Hongaars bandje optrad. Ze speelden natuurlijk ook de liederen van de gasten die uit verschillende landen kwamen. Er werd dus flink meegezongen. Wim deed z'n best en zette zich zelfs in de vensterbank.
Het waren niet de eerste de beste die deze wervelende show weggaven. Ze kregen zelfs een aantal op de vloer die een dansje waagden. De vogeltjesdans werd meegedaan en later liet Berdena zich zelfs overhalen tot de polonaise. De stemming zat er goed in.
Op het plein bij de grote klok, waar elk uur veel te zien is. Net als in Poznan een paar jaar terug, beweegt hier ook van alles. En we zijn niet de enigen
De beroemde grote klok. We werden gewaarschuwd voor zakkenrollers wanneer het spektakel zou beginnen. Dus was iedereen op zijn hoede.
Het was een hele wandeling door een Praag met allemaal kinderkopjes. Ik had het ook wel even gehad en terwijl Ben en Curtis de toren beklommen, zochten wij een bankje. Berdena had meteen contact, want ze zat naast een vrouw uit Florida en laten ze nou net geregeld een weekje in de winter daar doorbrengen.
Het wordt langzamerhand een aardige 10- daagse van feestelijkheden voor ons. Na het feestje van Klaas en Boukje in Spa... wat lijkt dat al weer lang geleden.. en na de memorytour met Curtis, Berdena, Pam en Abby en daarna de gezellige zondag met Berend en José en Sascha, Olaf èn Wouter zitten we nu dan al in Praag. Om precies te zijn om kwart voor 11 's avonds, terwijl we vanmorgen al om 10 uur bij een Ac Restaurant bij Apeldoorn opgestapt zijn. Wouter had tijd en bracht de anderen met zijn bus en wij gingen met de auto er achteraan. Wouter haalde Berend met Olaf op en Berend zou daarna onze auto meenemen en bij hem thuis parkeren tot vrijdag. Het was even een fikse rit, maar dan heb je ook wat. Avond bij Praag is al prachtig. De komende drie dagen zullen gevuld zijn met bezichtigen, wandelen, varen en eten. We zullen zien. Met elkaar hebben we het al heel gezellig.
Te veel indrukken om weer te geven: Praag of Praha, wat hier gezegd wordt. Wat een indrukwekkende stad. We konden kiezen wat we allemaal mee willen doen zowel de excursies als de lunches, folkloreavond, lichttoer, boottocht enz. We besluiten om het hele programma te volgen. Zowel chauffeur Cor als gids Martin zijn een goede keus van van Nood reizen. Martin heeft in Amsterdam kunstgeschiedenis gestudeerd en spreekt bijna accentloos Nederlands. Deze stad met 1,2 miljoen inwoners is qua architectuur geweldig. We hebben een uurtje de tijd om bij te komen en te douchen voor de folklore avond met diner. Jullie hoeven ons niet in gala uit te dossen, zei de chauffeur, want jullie zitten aan lange tafels en als er bier of wijn overheen gaat Dat belooft wat. Vandaag was in elk geval al een prachtige dag, stralend weer! Ben en Curtis beklommen nog een toren, veel lopen over de kinderkopjes en heel veel prachtige gebouwen. Ik zit nog helemaal vol indrukken ..
En het werd opnieuw een bijzondere dag... wel eerst uitslapen en wat bijkomen, maar tegen de middag begon onze zwerftocht door Zutphen. We kwamen al gauw op de markt terecht bij de Italiaan en kregen een voortreffelijke lunch van Curtis en Berdena. Daarna ging een deel van het gezelschap naar het Stedelijk Museum van Zutphen, daarna vonden we weer een Italiaan: Talamini, bekend om zijn lekkere ijs. We maakten nog een rondritje en bewonderden de oude Middeleeuwse muren bij het gerechtsgebouw. De avond stond in het teken van de video's die Ben de afgelopen jaren heeft gemaakt... wel een selectie natuurlijk. We eindigden met Bens bezoek aan Wouter in Roemenie. Dat maakte veel indruk, met de verhalen van Ben en Wouter erbij.
Pamela en vader Curtis.
'Hoe zullen we hem noemen' , ging het gisteren. De bedoeling is dat Curtis het paard van de Hertog mag vasthouden bij een historische optocht. Hij moest natuurlijk de Middeleeuwse kleding wel passen. Het lukte, behalve de schoenen. Volgende week zaterdag zal het gebeuren. Ze zijn net in het Zuidfranse Cassis geweest, vandaar zijn aangepaste naam:Jean de Cassis
Even samen op de foto.
Vandaag zijn Pamela èn Abby vertrokken. Auntie wordt Pam genoemd door haar nichtje. Pamela vertrekt naar New York en Abby naar de Internationale school in Den Haag. Wouter brengt ze via Jaap en Mirjam naar Schiphol. Daar kan Abby met de trein verder naar Den Haag. Maar we waren niet zeker of Jaap wel thuis zou zijn. Wouter kreeg gisteren geen gehoor. Diny wilde zeker zijn en belde vanmorgen Jaap. "Of ik thuis ben... nou we wilden net weggaan... nee een uurtje later .. nee komt ook niet uit." Toen hoorde Diny aan de toon dat ze voor de gek werd gehouden. Jaap had allang contact met Wouter gehad en had zijn moeder even goed te pakken. Mirjam is al muffins aan het maken, meldde hij. Zo kregen de beide Amerikaanse nichtjes opnieuw een deel van de familie te zien. Ja hoor zei Abby... ik kom ook graag naar Emmen. Ze wil de hunebedden ook wel zien....
De rondtoer is nog lang niet voorbij. We komen langs Reini en Tea. We hebben geluk... ze zijn thuis en bewonderen huis en erf. Het lijkt erop dat veel van de Egginkskinderen ervan houden om buiten te wonen en dieren te houden. ook hier zijn schapen. Hoe ze het voor elkaar krijgen om de tuin zo keurig te houden is mij een raadsel, maar Erna vertelt dat Reini vroeger al steeds om het huis de boel netjes harkte. Wat een mooi plekje!
En dan zijn we aangekomen bij Erna en Bennie Bloemendaal, opnieuw een prachtige tuin èn schapen. Ben en Diny zijn intussen naar een generale repetitie van hun koor en we blijven de rest van de middag en avond in huize Bloemendaal. Wat treffen we het met het weer. Erna draait een geweldige echt nederlandse maaltijd in elkaar. "Gaot jullie maor buten zitten, ik redde mien wel", zegt ze steeds. het wordt groente uit eigen tuin, vlees èn een flinke gehaktbal, echte Nederlandse gekookte aardappeltjes en karnemelksaus met spekjes. Abby is er zo gek op dat ze de karnemelksaus over het gehakt doet. De drie jongens van Erna en Bennie zijn ook present en ze nemen Abby later op de avond mee uit naar de Herberg, een gezellige gelegenheid in Vorden. Wanneer we tegen 12 uur in Eefde aankomen kunnen we bijna niet geloven dat we deze morgen nog wakker werden in Spa.
Berdena en Curtis zijn met ons op memorytour en dochter Pamela en kleindochter Abby zijn ook van de partij. We gaan nu richting Barchem. Tante Jantje is ontroerd wanneer ze Berdena en haar familie ziet. We gaan samen naar het kerkhof vlakbij en zien de graven van de familie: Op het graf van opa en opoe Eggink staat alleen : Hier rust de fam. Eggink "De Boskamp". Tante Jantje vindt dat maar kaaltjes en geeft te kennen wanneer zij er niet meer is en ook hier begraven zal zijn, er een andere steen op het graf zou moeten komen, helemaal glad, zodat niemand het schoon hoeft te poetsen en ook de namen van hen zal krijgen met de geboorte- en sterfdatum. Erna beloofde haar dat dat in orde zal komen als het zover is.
Curtis begroet tante Jantje hartelijk
Bij het familiegraf van de fam. Eggink op de Boskamp
Met Berdena voor de schouw in de vroegere 'grote keuken'.
En dan..... een andere wereld, zowel de omgeving als de mensen èn de taal. Wanneer we in de Achterhoek arriveren is de familie al op weg naar geboortehuis van onze vaders en moeder: Herman,Berdena's vader, Hendrik Jan,onze vader en Jo, de moeder van Erna. Drie van de 10 die opgroeiden op de Boskamp. Het echtpaar van Waveren is bijzonder gastvrij en laat ons zien hoe de boerderij nu geworden is. ik kan jullie vertellen dat de originele balken van de hilde er nog inzitten, alleen is er geen hooi meer. er is niet eens veel veranderd. Onze herinneringen draaien op volle toeren. Het gat in de hilde is nu wel dicht maar we zien ons nog zo naar beneden springen op een bult hooi. Ik denk dat het ter gelegenheid was van het 50 jarig huwelijk van opoe en opa Eggink .In de grote keuken wordt nu geslapen maar de oude tegeltjes zijn er nog achter de haard onder de schoorsteenmantel. In de keuken zien we de plek waar opa meestal zat op het lage bankje.Er is nog zoveel herkenbaars.
De voorkant van de Boskamp is nog helemaal hetzelfde...
Curtis, Berdena, kleindochter Abby en dochter Pamela bij het geboortehuis van Berdena's vader Herman.
De drie Berendina's, alledrie naar opoe Berendina genoemd die hier vroeger de scepter zwaaide
Het begin van de feestelijke 10- daagse is begonnen. De caravan staat al bij Ben en Diny in Eefde en na een nachtje daar zitten we nu in.... Spa. Er is wat te vieren en hoe...? Klaas en Boukje, de ouders van Jennifer zijn vandaag 50 jaar getrouwd. De beide dochters Jennifer en Jacky met hun aanhang hebben er een weekje vakantie van gemaakt voor hun ouders die klinkt als een klok. De familie die ze het liefst om zich wilden hebben waren gisteren en nu nog allemaal present. De verrassing kwam deze week toen de familie waarmee ze verknocht zijn: Klaas broer Anne en zijn Tiny ook arriveerden. En gisteren kwamen hun kinderen en kleinkinderen. En op de valreep wij ook nog. "Ik zag ineens een bekende auto langsrijden", zei Boukje en even later stond Jennifer al op de weg te zwaaien. Het werd pas echt emotioneel toen het boek tevoorschijn kwam met foto's van de twee vanaf hun jeugd, verkering, huwelijk, de Australische tijd en alle mensen die een rol in hun leven speelden.Jennifer had die het laatste half jaar verzameld. Het kon niet mooier. "Er is geen programma", meldde Boukje nog. "Iedereen doet maar waar hij zin in heeft." Dit voormalige hotel met zijn vele kamers en suite en zwembad binnen biedt alle gelegenheid. De barbecue is ontspannen en lekker en de avond wordt besloten bij de open haard.
Dit is 'em dan... de nieuwe Boris. Twee jaar geleden sierde ik een rond stuk hout op met Boris in het midden om de info op Camping de Boomgaard wat extra's te geven. Natuurlijk kreeg het een Achterhoekse spreuk mee die als een welkom voor de campinggasten bedoeld was. Het zou volgens de jongens van Besselink een oud stuk uitgewerkt hout zijn, maar na 1,5 jaar begon de plak hout te barsen en van Boris bleef ook niet veel meer over dan wat flarden verf en lak. We spelen nu op safe met een stuk MDF. De spreuk en de hond is hetzelfde gebleven. "Wet ie-j wat", zei Johan? "Ik brenge den olde plakke holt weer naor de Besselboys."
Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas. Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zon beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan. Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen . O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden. De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. Bertje wacht, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.
Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas. Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zon beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan. Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen . O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden. De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. Bertje wacht, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.
Ga je mee? , vraag ik mijn taalmaatje wanneer ik om 11 uur bij haar binnen kom. Ze zit als een ziek vogeltje in de stoel. Haar dochter is er ook. Nee, mama voelt zich niet goed, er is gisteren een goede kennis overleden en daardoor is ze nogal van streek. Een andere keer, zegt ze in het Marokkaans aan haar dochter. Vorige week konden we elkaar aardig verstaan en nu probeert ze ineens niets meer. We drinken eerst maar eens koffie. Maar ik ben speciaal vandaag met de auto, de volgende keer ben ik weer op de fiets. Het is goed dat de dochter er ook bij is. Nu kunnen we overleggen wat wel en niet goed voor haar is. Het leren lezen en schrijven zit er niet meer in voor deze 71 jarige die al zo lang in Nederland is en toch niet veel heeft overgenomen van haar schoolgaande kinderen. Mijn maatje wil graag verse melk zien te krijgen bij een boer. Dan gaat ze karnemelk en boter maken. Jammer dat buurman Jans geen koe meer heeft, maar wie weet kunnen we in Zuidbarge nog een boer vinden met melkkoeien. Ga ik eens vragen. Het helpt dat ik alleen vandaag met de auto ben. Ineens wil ze wel mee. Gaat mijn dochter ook mee?. Die kijkt me even aan en we begrijpen elkaar. Nee die gaat niet mee. Dan gaan we op pad. Een authentieke Marokkaanse in een lang wit gewaad met een mooie lichtblauwe hoofddoek en zon lange dunne mantel er overheen, die alleen Berbers spreekt, en ik. Ze weet ook ineens waar ze heen wil . Eerst naar de Turkse winkel en dan naar de Aldi. Dit wordt een begin en al pratend drentelen we de winkels door. Zonder dochter begrijpen we elkaar ook wel. Ze weet alles te liggen, cous cous, kruiden, sla, yoghurt, een soort vreemde erwten voor de soep, grote platte broden. Hier in een supermarkt die ze kent voelt ze zich goed. Als we thuiskomen straalt ze helemaal. Even er uit is haar goed bevallen. Ik krijg een pakkerd. Een volgende keer bedenken we weer wat anders.
Ons nichtje Berdena en haar man Curtis zijn in Nederland. Ben en Diny hebben ze opgewacht op Schiphol en samen met hen nog een uurtje gewacht tot hun dochter Pam vanuit New York arriveerde. Samen hebben ze Bram en Betty verrast in Durgerdam en de veiling in Aalsmeer bezocht. Het wordt een druk programma voor ze. Behalve in Den Haag, waar hun kleindochter Abby studeert zijn ze zaterdag op Koninginnedag in Amsterdam geweest, hebben ze al meer meegemaakt dan ik. Wij kwamen niet verder dan Bargeroosterveld om onze buurjongetjes aan te moedigen bij hun sportieve prestaties. De bedoeling is dat ze, samen met kleindochter Abby, dinsdag naar Zuid Frankrijk vertrekken om Arles te bezoeken. Donderdag zullen ze weer aankomen in Nederland en dat weekend gaan we elkaar ontmoeten bij Ben en Diny. Kan een mooi weekend worden. Wij nemen onze caravan mee. En wat we samen gaan doen? Dat hangt af van de interesse van de familie. Net vandaag kreeg ik een aantal gescande fotos van Joop. Die had tante Jantje aan Erna meegegeven, toevallig de fotos van de Amerikaanse Egginks-tak, waaronder de trouwfotos van alle vier kinderen van Herman en Netty. Wat ik vandaag deed? Dit blog gaat toch over de dagelijkse dingen? Nou . vaak op en neer gelopen naar de schapen en de lammeren. Die zijn zo leuk! Ik moet alleen de ponys in de gaten houden. Ze zijn zo jaloers als wat, wanneer ik ook brood meeneem voor de schapen, en dat laten ze merken ook, zelfs dat veulen hap hap. Niets menselijks is ze vreemd.
Dat is lang geleden dat ze me zo genoemd hebben, zegt schapenman Rob wanneer we achter de koffie zitten. Hij kwam toch vandaag al met een paar mooie ooien met drie lammeren. Zo leuk! Hij had de ooien in een schapenkar, maar de lammeren had hij in een grote kist achter in de Caddy. Hij had zn zaakjes goed voor elkaar. Ik vertel net dat ik eigenlijk een wat oudere Drent met pet en klompen had verwacht aan het hek toen hij voor het eerst kwam kijken naar onze weide. En toen stond daar een knul, net zoiets als Mark,voeg ik er aan toe. Hij schiet in de lach . knul! Ze blijken inderdaad even oud te zijn, allebei 41. De afrastering wordt heel precies nagelopen en het schrikdraad gecontroleerd. Er is nog extra draad gespannen zodat de schapen over drie weken op een ander stuk kunnen grazen. Het is een bijzonder soort, de Schoonebeker. Hoog op de dunne beentjes en met smalle koppen. Samen met het Drentse heideschaap zijn het de enige oerrassen van Nederland, die vroeger om de mest en het afknabbelen van de heide gebruikt werden, maar nu overbodig zijn na de komst van de kunstmest. Er is in Drente nog wel heide. In Exloo wordt die kort gehouden door een kudde Drentse heideschapen, die iedere dag vanuit de schaapskooi in het centrum de heide op gaan. In het Dwingelderveld loopt ook een kudde net als op het Hijkerveld. Over een paar weken komt Rob nòg een paar stelletjes brengen. De schapen voelen zich al snel op hun gemak en tegen de avond kunnen we al van de capriolen van de lammeren genieten. Die hebben dan hun speeluurtje. Het is weer net als vroeger. We zullen weer vaak bij de wei zitten.
Ga ik snel m'n camera ophalen... zijn de pony's net weer weg.
Hoe gaat het?, is de standaardvraag van de jonge fysiotherapeut Arnoud Harmsen. Ik ben nu een keer of 8 aan de fitness geweest in de fysio-ruimte bij het Scheperziekenhuis. Ik heb me daar al verscheidene keren aardig in het zweet gejaagd, zelfs zo dat ik daar met alle plezier ging douchen na die tijd. Je hebt me aardig te pakken gehad met die laatste oefening eergisteren, zeg ik en meld welke spieren er protesteerden. Dan heb je in elk geval aan me gedacht, antwoordt hij gevat. Ja aan dat rotjochie uut Tubbergen, kaats ik weer terug. Hij rijdt nl op en neer naar Emmen en Hardenberg, voetbalt bij FC Tubbergen en is van plan daar altijd te blijven wonen. Onze gezamenlijke herinneringen aan Twente hebben we al eerder doorgenomen, het is even weer zoiets als Tukkers onder elkaar. Mijn spieren rondom de knie worden al sterker en daar kom ik uiteindelijk voor. De loopband is nog geen favoriet maar ik ben een nieuwe loopstijl aan het kweken, rechtop, grotere passen en de voeten beter optillen. Vergeleken met de eerste keer is de tijd en snelheid al aardig opgevoerd, maar het valt nog niet mee. Ik zwem nu twee keer per week, aquajoggen dan. Dat blijf ik voorlopig ook doen. Al met al voel ik me steeds fitter worden, al blijft de knie protesteren. Wim heeft vandaag geen fitness nodig. Die is de hele dag in de wei met de afrastering bezig. De drie ponys staan hem hierbij nieuwsgierig op de vingers te kijken. Hij loopt bijna te fluiten. Je kunt het geloven of niet, maar hij vindt het net zo leuk als ik dat er volgende week Schoonebeker schapen in de wei zullen zijn.
Het wordt een bijzondere dag. Al gezellig dat Eva een dagje bij ons is. De reden is natuurlijk minder, omdat ze vanwege haar gebroken arm nog geen kant op kan en nog redelijk veel pijn heeft. Ja en Jennifer en Mark hebben beiden hun werk. Als je niet bij de overheid werkt hebben ze nog nooit van zorgverlof gehoord. Daar heb je, als je geluk hebt, oma's voor. Wat is er nu mooier dan met een kleindochter op de schommelbank bij de wei naar de ponys te kijken die een dolle bui hebben: t veurjaor in de kop. We hebben wat afgepraat, school, vriendinnen en de honden passeerden de revue. De kippen mogen aan het eind van de middag lekker een paar uurtjes buiten de ren rondscharrelen en dat doen ze meteen. Eén van de kuikens van de krielkip is aan de verkeerde kant van het gaas gebleven en piept angstig. De kip klokt terug, maar dat helpt niet. We helpen een handje door het kuiken de goede kant op te jagen. Als Mark helemaal op tijd komt om Eva èn Queeny op te halen heb ik net de pan macaroni klaar. Ik hoef maar één keer te vragen of ze er zin in hebben. Mark gaat zelfs nóg een keer naar de keuken. Voor Jennifer nemen ze ook een extra portie mee. Hebben ze het ook een keer gemakkelijk. Dan hebben we op de valreep nóg een afspraak: Rob de schapenman. Hij heeft een kudde Schoonebeker schapen en zoekt stukken weiland om die schapen te kunnen laten grazen. En laten wij dàt nou hebben en zoals het jullie niet zal zijn ontgaan ben ik een schapenfan. Het Schoonebeker ras is al een oud ras en de schapen staan nog vrij dicht bij de natuur. Ze lammeren gemakkelijk en dat is al heel wat. Rob is enthousiast over de weitjes en wij ook over de schapen. Dat betekent dat na een kleine aanpassing aan de afrastering we binnen een paar dagen al schapen met hun lammeren hebben lopen. Rob zal een paar mooie stelletjes voor ons uitzoeken. Ik weet het nu zeker, mìjn zomer kan niet meer stuk.
typische kop van een Schoonebeker...
Het Schoonebeker ras is een oud schapenras, dat nog dicht bij de natuur staat
