“Ik heb hulp nodig”, zei Gerhard een paar dagen geleden. “Ik zoek creatieve mensen…… Judith wordt immers vijftig”! Even later komt hij al zijn pakketje brengen, stiekem natuurlijk: pruik, masker, spijkerjasje, ballonnen, vlaggetjes…enz…. Judith wilde nl één ding niet: een pop op het dak. Toen Wim en wat later ik 50 werden indertijd aan de Kuifmees, hadden onze kinderen en buurt een Abraham/ Sara op het dak van de carport geplaatst en ik moet zeggen: levensecht! Wim hadden ze met z’n vakantiehoedje en baard en pul bier uitgebeeld. Het was zelfs zo echt, dat ons buurmeisje Dana bij haar moeder ging vertellen: “Mama, de buurman zit op het dak en die wil niks zeggen”! Wat later hadden ze mij uitgebeeld met een boek in de luie stoel als Sara.

Maar nu is Judith aan de beurt. Zaterdag middag was het zover…de familie van der Kolk ging aan het werk bij ons op het terras. Het hoofd was het lastigst. Die maakten we van een knuffelbeer die we met breed plakband in model brachten. Een stuk oud dekbed werd de vulling voor een T-shirt met spijkerjasje. De spijkerbroek werd opgevuld met stro, oude tuinklompen aan de voeten, masker met knalrode pruik en regenhoed. En Sara, de tuinvrouw was klaar.

Gerhard had de tekst voor het spandoek bedacht en Robin hielp bij het schrijven:

Al zit ik hier nog 50 jaar,

Die tuin komt echt wel voor elkaar!

Gisteravond in het donker hebben Wim en ik de hele handel naar Ger en Lies gebracht, de naaste buren van Gerhard en Judith en vroeger van ons. Dat was echt leuk om weer eens lekker bij te praten. Nadat we weg waren hebben Ger en Lies alvast ballonnen zitten opblazen met 50 erop. Judith die anders zo vroeg naar bed gaat was nu met geen stok naar bed te krijgen. Daardoor moest de hele opstelling midden in de nacht gebeuren. Dit keer  kwam de nieuwe Sara pontificaal voor in de tuin te staan!

En……..ze vond het helemaal geweldig!!

Vanmiddag hebben we vast in kleine kring haar verjaardag gevierd, het glas geheven èn lekker gegeten.

Heel gezellig! Zaterdag breekt het grootse festijn los. Dan komt de vrienden- en familieschaar opdraven.

We krijgen het druk met feesten, want Rick is vrijdag ook jarig. Die wordt………jazeker 40 jaar!

17-09-2007 om 23:55 geschreven door hetty  

We moesten wel even bijkomen hier, na de toch nog onverwachte crisis met Scott. Het valt niet mee om te moeten beslissen wanneer het echt niet meer verder kan.

Je blijft je toch enigszins schuldig voelen en daarnaast het verdriet  je geliefde kameraad  kwijt te zijn. Veel mensen hebben meegeleefd en dat doet wel weer goed!

Gisteren al en vandaag nog steeds de reactie: een forse hoofdpijnaanval. Het zakt nu gelukkig weg.

Dus ging Wim vandaag alleen met Rick op stap naar oma in Hattem, naar Ben en Nies en daarna naar Hardenberg naar de familie waar Alfa haar nieuwe thuis gekregen heeft. Grote teleurstelling dat Tessa er niet bij was. Jullie komen maar gauw eens deze kant op. Ook in’t weekend kunnen we gemakkelijk iets regelen dat Queeny hier is! En wat blijkt nu? Alfa heeft twee maanogen. Queeny heeft er één en de andere is bruin. Ik denk nu dat Kenai er ook twee zal hebben. Die had ook van die helderblauwe ogen als kleine pup. Je ziet het veel bij Blue Merle bordercollies, van die grijs-blauwe met witte vacht.

Zo’n 15 jaar geleden op onze eerste vakantie in Engeland zagen we een demonstratie van een schapenboer in de Dales, Richard Fawcett. Hij liet ons zijn vijf honden aan het werk zien. Ze werden eerst met een touwtje aan een paal gebonden met een stuk karton met hun naam in hanepoten er op. En hij begon te vertellen over zijn leven als schapenboer in de Dales, die zonder zijn honden niks waard is. Wij luisterden ademloos. Daarna liet hij de honden aan het werk zien  Ziggy was de slimste. Naast het feit dat ze erg goed luisterde had ze een eigen inbreng. Wanneer Richard het commando gaf van : ophalen…naar links liep die slimmerd eerst naar de zijkant naar een heuvel om te zien waar de schapen liepen. Wij waren zo onder de indruk dat toen onze Schotse collie Laska overleed  we overgingen op een bordercollie. Dat werd Kim. We hadden toen geen schapen,,,,beetje moeilijk in de nieuwbouw, maar op de hoek in Zuidbarge waar we op ons uitlaatrondje langskwamen liep één schaap. Daar wou ze steeds naar toe, maar ja dat mocht niet….

Toen we twee jaar later verhuisd waren naar hier en we Scott al hadden gingen we dus op cursus. Terwijl Scott keurig ging drijven sprong Kim als een gek tussen de schapen en joeg ze uit elkaar. “Daar hoef je niks mee te proberen “, zei  onze trainer Roelof toen. Nou ja , ze was wel vreselijk lief.

foto: Nog even alle zeven!

16-09-2007 om 20:05 geschreven door hetty  

Gisteravond nog haalden we vol goede moed een zak dieetbrokken op bij Harrie Nielen. Wie weet …. knapt hij hier nog weer wat van op! Met zijn eetlust is niks mis mee!

Gisteravond om 11 uur was er in één keer de hele kamer vol bloed uit Scott zijn neus, héél veel bloed… de hal de keuken, buiten op de stoep......  

Dit kon niet langer. Na een poosje werd het wat minder en zijn we aan het schoonmaken gegaan. Vannacht heeft hij in de grote bench van Queeny doorgebracht. Je weet wel die grote …als voor een Berner Senner…

Vanmorgen zat weer alles onder en heb ik contact gezocht met onze steun en toeverlaat. Om 10 uur konden we bij hem terecht. We hebben nog een uurtje met Scott aan onze voeten doorgebracht en hebben hem nog een poosje vertroeteld en verteld dat hij een geweldige hond voor ons is, maar dat we hem niet langer kunnen helpen. Er zijn nog heel wat traantjes gevloeid vandaag. Scott kreeg eerst een narcose en is toen ingeslapen. Thuis lieten we Queeny en Tessa bij Scott. Ze kwamen kijken, even een snuffel en toen waren ze weer weg. Tussen de middag hebben we Scott begraven samen met Mark.

Nu is Tessa heel stil. Kan een hond ook rouwen? Ze mist Scott in elk geval wel.

Toen we dit huisje aan het Schoolpad kochten 13,5 jaar geleden hebben we gelijk een bordercolliepup uitgezocht. En dat werd Scott. Hier is ruimte voor honden. Kim vond het in het begin niet wat…al dat gesjouw achter haar aan, maar ze werden toch maatjes en hebben samen 2 keer voor een mooi nestje gezorgd, Dat was toen ook al geweldig. Scott heeft  samen met Wim geleerd om schapen te drijven. D.w.z. Wim de commando’s en Scott het drijven. We hebben er van genoten. Scott was ook gek op kinderen.

In het begin waren we hem wel eens even kwijt en liep hij gewoon achter een paar kleine kinderen aan.

Toen Kim er niet meer was, zorgde Tessa er voor dat hij no 1 bleef. Scott mocht altijd de stok  of bal pakken. Soms pakte ze de stok heel even en legde die dan bij Scott neer. Hij bleef de baas!

De laatste twee nestjes samen met Tessa waren natuurlijk helemaal geweldig, al hield Scott zich daar afzijdig van. Die druktemakers vond hij maar niks. En nu is hij er dan niet meer. We zullen hem missen. Dank je Scott voor je onvoorwaardelijke vriendschap!!

14-09-2007 om 19:17 geschreven door hetty  

Wat is het daar mooi, dat wijdse land van Noord-Groningen, niet om te wandelen, maar om lekker van je af te kijken en de frisse lucht te snuiven en de stilte te ervaren.

Vandaag waren we in het land van Boer Zoekt Vrouw- kandidaat Gerko Knol en zelfs op zijn schapenboerderij helemaal aan het Wad. Samen met vader Siebrand en zwager Klaas wordt het bedrijf gerund en vlak de vrouwen ook niet uit, moeder Jannie en dochter Corrie. Die heb ik dit voorjaar  in de lammeren tijd aan het werk gezien!

Eén van onze pups is daar naar toe gegaan, Toska. En die hebben we nu weer teruggezien. Op mijn “Kom maar puppies”reageerde ze gelijk! Het moet nu een echte werkhond worden. Er wordt al flink getraind.

Wim wilde de zee zien en liep nog even de laatste dijk op. Even terugdenken aan die jaren op zee!

We waren eerst naar de school van Sieko en Nienke gegaan, “De Regenboog”, om  “Ik ben Scotty” te brengen en hoop natuurlijk dat ze de boekjes zo leuk vinden dat ze er wat mee gaan doen! Corry en Janny werden ook flinke klanten en  helpen  mee bij het verder reclame maken.

We hebben het heel gezellig gehad vandaag. Het was een echt dagje uit! Dank je wel allemaal.

De terugweg voerde ons eerst door de polder. Daarna was ik toch nieuwsgierig naar Usquert waar neef Rob woont. Mooie plek, maar niemand thuis. Tja en wij zijn niet zo goed in de wegen in Groningen en reden verkeerd op de weg naar Kleine Huisjes. Annie en Henk hebben we dus gemist, want het dieet-voer voor Scott moest voor 6 uur opgehaald worden.

Gerko, succes. Na die oproep op tv en het grote artikel in de krant heb je de dames straks voor het uitzoeken!

13-09-2007 om 20:58 geschreven door hetty  

Scott  blijft de hele dag bij je liggen als je zit en loopt achter je aan als je in de benen komt. Hij houdt je de hele dag in de gaten. Vanmiddag was er even kort overleg met Harrie Nielen. We proberen met een nier-dieet Scott nog een maandje in conditie te houden en dan zien we wel verder.

Rick heeft beloofd om nog een weekend op de hondjes te passen wanneer we weer naar camping De Boomgaard gaan aan ’t eind van de maand. In en uit de auto, in en uit de caravan is een crime voor Scott. Dat kost veel te veel pijn en energie. Rick vindt er niks aan om hier op te passen wanneer de honden er niet zijn. Katten, kippen, pony’s en schapen doen hem niets, maar voor de honden wil hij zich wel even opofferen. Dank je wel Rick! Dan kunnen we een keer de fietsen meenemen.

Vanmiddag had Robin een voetbaltoernooi van school. Daarom hoefden we de kids niet op te halen, maar we hebben met veel plezier naar de verrichtingen van Robins team van Het Anker gekeken. Ze zijn uiteindelijk 2^e geworden, een grote prestatie, want er waren heel veel teams! Goed gedaan jongens van Het Anker en coach Johan Keen!

foto: Onze trouwe Scott

12-09-2007 om 20:31 geschreven door hetty  

Gisteren kwamen we thuis en ik kijk op de mail en zie dat neef Johan een leuke mail stuurde precies op het moment dat Diny en ik het over hem en Marijke hadden wat betreft reünie en de boekjes! Twee uur later sta ik bij hun op de stoep. Johan geeft een staaltje toneel weg. Hij imiteert zijn tante Coba op een manier die me bijna tranen in de ogen bezorgt. Hoe mama bij zus Hermien binnenkomt en de jas aan de ene kant van zich af gooit en de tas aan de andere kant en naar de wc snelt! Hij vertelt dat zoon Albert o.a.drama-docent op het ROC is. Dat verbaast me nu helemaal niet meer. Ha! Hij vertelt ook nog tussen neus en lippen door hoe mama het helemaal niet zag zitten dat er in de nieuwe Simca een pookversnelling zat ipv een stuurversnelling. Na een week kwam ze weer langs bij Hermien.

” En hoe bevalt de auto, Coba?” “ O, een fluitje van een cent” , antwoordde die. “Dat kön i’j ok” .

Dat belooft nog wat bij de reünie der Bijenhofjes straks!

Ik vergeet nooit hoe hij ook op het 40-jarig huwelijksfeestje van Gerke en Wim vertelde wat de reactie van oom Sjoerd was toen de eerste brief van Gerkes aanbidder binnen was gekomen. ” Daor begint het gedonder al!” En Gerke was de eerste pas!

Vandaag houden we Scott  de hele tijd in de gaten. Hij is echt aan z’n eind. Houdt een nierdieet hem nog een maandje wat fitter? Morgen hebben we weer contact met Harrie Nielen.

foto: De familie Bijenhof

12-09-2007 om 08:36 geschreven door hetty  

We moeten er ons op voorbereiden dat  Scott er niet meer zal zijn. Dokter Harrie belde over de uitslag van het bloedonderzoek. Nu blijkt dat z’n lever – en nierfuncties niet meer goed zijn. En dat samen met alle andere gebreken maakt dat we ons moeten bezinnen of nog langer doortobben zinvol is.

Dit weekend waren we weer op onze favoriete plek: www.campingboomgaard.nl. De honden mee. Ze beginnen al helemaal te wennen aan de autoritjes. Scott neemt languit ¾ van de achterbank in beslag en Tessa neemt genoegen met een kleine zitplaats bij het raam, want die wil alles meemaken.

Op de camping maak ik kennis met een vrouw die ook niet van autorijden met caravan houdt, ook schildert en ook verhalen schrijft. Wanneer ik langs hun caravan loop zie ik steeds dat potlood in haar hand.

Natuurlijk hebben we weer uitgebreid bijgepraat met iedereen. Henk vertelt met veel verve over zijn teenerdochters. Nee Ivon en Monique, niks geen geroddel hoor…..alleen maar leuke verhalen!

Bij Johan en Joke zijn we onderdehand kind aan huis! Lekker voetbal gekeken…Wim en Johan en Jos dan, hè. Joke en ik zochten onze (misschien) nieuwe outfit uit voor de winter en kletsten helemaal bij!

Zondag is het familiedag bij de Wagenvoorts. We zijn er wel voor 2 uur hoor, wordt er van te voren door Berend en Jaap gemeld. Hoezo?? Ja natuurlijk autoracen op de buis!! Jaap haalt vlug Mirjam van haar werk in het Utrechtse Ziekenhuis. Ze heeft geen tijd gehad om zich om te kleden en komt in verpleegstersuniform aanzetten. Hijgend komt Jaap binnen…Eén blik op de tv…net op tijd. Wat zeg je? Die opgroeiende jeugd? Dit zijn volwassen kerels hoor. Tja voor een hobby moet ( bijna) alles wijken. Maar ze hadden gelukkig toch alle tijd om bij te praten. En natuurlijk met kleine Sascha van Berend en José erbij maak je van alles mee. Ze leert al om de teckels van zich af te houden. Ja, want Franck, de teckel van Jaap en Mirjam  is er ook. Zo’n hond heb je nog nooit gezien. Tessa is ook gek op de bal, maar dit breekt alles. Die racet met de bal voor zich uit het hele grasveld over en weer terug en dat met een rotgang!!

Opa Ben doet z’n best om z’n kleindochter voor zich te winnen. Het kost wat moeite, maar volgens mij komt dat helemaal goed als hij alleen met haar is!

En Oma Diny hè! Die aandacht voor Sascha. Gelijk komt ze met de mand met speeltjes aanzetten. Je kunt zien dat die kleine haar al goed kent Lachen!! Verbeeld ik het me nou of hebben oma’s en opa’s meer geduld met hun kleinkinderen dan met hun eigen kinderen vroeger?

foto: Franck in actie!

10-09-2007 om 19:38 geschreven door hetty  

Dat woord heb ik onthouden van ons bezoekje aan de huisarts. Ik was er behoorlijk vervelend van. Ik kon nog geen sok of pyamabroek uit of aantrekken. Bukken gaat alleen als je het zere been gestrekt houdt. Wat ben je als mens toch afhankelijk van je gezondheid. Zodra één onderdeeltje uitvalt ben je al onthand. En dit deed me toch een partij zeer!! Nou heb ik natuurlijk wel een fantastische verpleger in huis , maar die wist van ellende ook niet meer waar hij me mee helpen kon!

Wèl aderontsteking dus. Blijven smeren met de zalf en doorgaan met de pijnstillers en iedere dag de omvang van het been meten. Bij dikker worden…terugkomen. Daar houden we ons dan maar aan.

Thuis kijk  ik ook nog even na of je Reiki mag geven bij ontstekingen. We hebben ons daar uiteindelijk niet voor niets in verdiept. Ja dus! En dat hebben we gisteravond een paar keren uigebreid gedaan. Tijdens de behandeling trok het heel erg naar onder de knie en zelfs tot onder de voet. Niet prettig.! Maar ja, je weet dat het er alleen beter van kan worden en nooit slechter. Daarna naar bed m`t pijnstillers en extra mee naar boven voor vanmorgen vroeg.

Vanmorgen ging het al weer iets beter en in de loop van de morgen zakte alle ellende van me af en voel ik me bijna weer gewoon.. Heerlijk gevoel. Waardoor het zo spontaan weer over gegaan is maakt me niet uit.

Zalf,   Reiki????

Johan en Joke, we komen er aan!

foto: Een verpleger met technische interesse! 

06-09-2007 om 19:59 geschreven door hetty  

Wat jammer nou…we kunnen morgen niet naar Groningen. Ik had me er op verheugd om Toska en fam Knol en Gast weer te zien. Maar dat wordt morgen weer doktersbezoek., ik heb al een afspraak  Ik verga nog steeds van de pijn in m’n been en zit dik onder de paracetamol. Maar ik hoop dat het volgende week wel kan.

Ooit werd Gerhard uitgeroepen tot ”pechvogel van het jaar”. Ze zouden trouwen Gerhard en Judith. Alles was tot in de puntjes geregeld. Samen met de moeder van de bruid mocht ik de bruidsjurk helpen uitzoeken en wat later het trouwpak voor Gerhard. Leuke Hongaarse muziek geregeld, mooie zaal enz. Nou ja de hele familie was er klaar voor…..

Toch moest Gerhard nog één wedstrijdje voetballen. Gerhard speelde altijd voorstopper, voor wie dat iets zegt. Laat hem nou net een sliding van een onervaren jongen van de tegenpartij  fataal worden .

Gevolg: dubbele beenbreuk. De chirurg die dat weekend dienst had kwam zo te zien net van het golfveld. Op de dag dat ze zouden trouwen ging Gerhard opnieuw onder het mes omdat de boel niet goed gezet was. Z’n voet staat nog steeds een beetje scheef. Ik moet nog altijd aan Bas denken, de hond van Ben en Diny. Die had ook zo’n voetje.

Gelukkig ging het hele feest een half jaar later in volle gloria door, maar dit kun je toch niet verzinnen wanneer je nog nooit een noemenswaardige blessure gehad hebt!

foto: Na 10 jaar is hun samenwerking bij het kamperen een voorbeeld voor velen! 

04-09-2007 om 20:30 geschreven door hetty  

Nee vandaag niet! Nu was ik ook even patiënt. Er moest een echo van m’n been gemaakt worden om te kijken of er trombose in zat…..Gelukkig niet. Maar de aderontsteking die het nu dan zou zijn doet geweldig zeer. Met zalf en paracetamol ga ik het te lijf. ‘k Hoop zo dat het morgen wat afgezakt is!

Tien jaar geleden had ik een vreemde dikke hals aan één kant en dat moest opengemaakt worden. Ik werd in het Scheperziekenhuis ontvangen als een BN er. Friedel èn Hillie waren beiden actief als gastvrouw en brachten mij naar de zaal. In die 3 dagen heb ik heel wat levensgeschiedenissen gehoord. Ik weet niet hoe dat kwam, maar het ging vanzelf.

 Nadat ik onder narcose gebracht was werd ik ineens heel helder en besefte dat ik geen lucht meer kreeg. Ik wilde nog wijzen naar m’n gezicht, maar dat ging niet. Toch was ik niet in benauwd of in paniek. Gewoon zoiets van : nou dat was het dan.. Toen hoorde ik iemand zeggen: “Er gaat hier iets helemaal mis”. En een andere stem antwoordde: ”Ja dat zie ik!” Ondertussen had ik liggen tellen en na de 6^e tel was ik weer onder zeil.

Toen ik bijkwam zat de arts naast me en zei: “Gefeliciteerd, dit was het beste wat we konden vinden….een abces…en dat heb ik even schoon gemaakt.” Het had ook lymfklierkanker kunnen zijn. Ik vertelde hem wat ik meegemaakt had toen ik net onder narcose was. Hij schrok! Als hij dat geweten had, had hij me een injectie gegeven zodat ik het me niet meer had kunnen herinneren. Wanneer ik ooit weer onder narcose moet, moet ik vragen om een flexibele tube. Ik heb nu zo’n briefje in m’n portemonnee.

Ik had verder het gevoel in een hotel te liggen: keuze uit 2 menu’s, om de haverklap kwam er een zuster vragen hoe het was, kopje koffie, kopje thee... tv, radio èn telefoon naast je bed. En ’s avonds deden ze nog een laatste ronde met de vraag: “Kan ik nog iets voor je betekenen?” En dat was dan meestal voor een slaaptabletje.

Nu hoefde ik gelukkig niet in die mallemolen.

03-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Mijn kapster Chantal had een tupperwareparty. Eigenlijk dacht ik dat dat merk niet meer bestond, want het is al zo lang geleden dat ikzelf een tupperwareparty hield. Ach het was ook wel gezellig zo met al je vriendinnen en kennissen.
Maar toen mama er van hoorde vond ze dat ik niet goed wijs was. Zij had zulke slechte ervaringen. Ze was er in getuind op een party bij familie. Ja de gastvrouw krijgt dan zoveel extra artikelen als er goed verkocht wordt en er ook nog een paar nieuwe party’s uit rollen.

Mama riep op een winterse middag de vrouwen uit de buurt bij elkaar en de tupperwarejuf kwam, maar ’t was niet dezelfde. Dit was er één uit de stad en had van die “rooie geverfde lipkes”. Dat stond mama gelijk al tegen.
Tante Jantje Lettink, tante Toos van Momberg, tante Aaltje Breukink en nog meer buurvrouwen kwamen opdraven.In de buurt wordt iedereen oom en tante genoemd. Het was  warm in de kamer waar de kachel lekker stond te snorren. De zon scheen ook nog eens en na het eerste kopje thee nam bij de buurvrouwen de aandacht wat af van hetgeen er allemaal verteld werd. Bij tante Jantje vielen zelfs de ogen nog even dicht.
Aan het eind van het in hoog-hollands afgestoken verhaal kon er besteld worden. Het viel het madammeke wel wat tegen. Nou ja het gastvrouwencadeau maakte straks bij mama wel wat goed.
Een week later komt de tupperwarejuf de bestelling afleveren en vraagt mama om gelijk voor iedereen maar af te rekenen. Dat schoot ma in’t verkeerde keelgat. Dat was ze niet van plan. “ Ie’j kriegt oew geld echt wel”, zei ze. Maar de juf pakte haar spullen en wilde mèt de bestellingen weer vertrekken. Mama griste toen snel het gastvrouwencadeau van de tafel en zei: “Da’s veur mien . Dat he’k wel verdiend veur al die köpkes thee!” De juf met de geverfde lipkes vertrok. Niemand van de buurvrouwen zat er mee!

Ik bestelde bij Chantal een nieuw handvat voor m’n wasemmer voor in de caravan. Die had ik dus ook al wel 30 jaar en functioneert nog steeds.
Maar als iemand belang heeft bij de grote deegkom met deksel? Je mag hem gratis komen ophalen!!

02-09-2007 om 21:20 geschreven door hetty  

Eén van m’n allereerste boeken ging over een konijn dat mee mocht rijden op een kar met wortels. Je snapt het natuurlijk al: na verloop van tijd waren alle wortels op. En het verhaal/ liedje van de veldmuis die in het beukenbos een wagentje had gemaakt van een notedop en toen van de heuvel af reed en z’n staart tussen wiel en karretje klem kwam te zitten. Ik voelde gewoon de pijn toen ik die dikke gekneusde staart zag.

Toen ik één keer zelf kon lezen was er geen houden meer aan. Ik las alles wat los en vast zat. We lazen de Donald Duck en de boekjes van Piggelmee in z’n omgekeerde Keulse pot. Op school was achter in de klas een soort bibliotheekje. Later toen ik al naar de middelbare school ging haalde ik ze bij de sigarenboer die achter de winkel een soort bibliotheek had met allemaal bruin gekafte boeken. Je moest een titel uit een lijst zoeken met een nummer en dat werd dan voor je opgehaald. Een dubbeltje per boek kostte dat!
En natuurlijk las ik de boeken van Top Naeff en allerlei streekromans en....de Goud Elsje boeken!

Dat lezen moest wel niet te erg opvallen thuis, want als pa dat zag dat je gewoon overdag een boek zat te lezen was het al gauw van: ”He’j neet wat anders te doon?” Dat ik ook voor de boekenlijst van school veel moest lezen kon hij zich bijna niet voorstellen. Ook ’s avonds in bed moest er soms nog een boek uitgelezen worden. Dat stond Diny meestal niet aan. We sliepen nl  samen in bed. Er is heel wat afgefoeterd!

Wanneer ik later op ongeregelde tijden thuis kwam van school ging ik bij goed weer vaak met een pennywafel en een boek een uurtje op m’n lievelingsplekje zitten langs een bosrand bij een weiland. Heerlijk!

Toen ik later voor de klas de kinderen leerde lezen zag ik die stralende blik in hun ogen wanneer ze ontdekten dat ze ècht konden lezen en niet meer alleen de woordjes pim , roos en maan, maar ook met andere letters ervoor of erachter!Zo mooi!
Vandaag ging ik boeken ruilen in een volkomen geautomatiseerde bibliotheek. Gezellig kun je het niet noemen, maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. Ik deed nog van alles verkeerd, maar ik geloof dat ik het nu weet: eerst je lidmaatschapskaart scannen, dan de boeken scannen, bon aanpakken, boeken in de goede opening doen, nieuwe boeken uitzoeken, weer scannen, bon aanpakken, eventuele boete betalen,  bon aanpakken. Klaar! En alles zonder dat er mensen aan te pas komen.

01-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat heb ik dat vroeger vaak gehoord van opa Bijenhof: “Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken!” En wat heb ik vaak aan hem moeten denken toen we in ons drie verdiepingen tellende huis aan de Marnixstraat in Hengelo woonden. Op de derde verdieping sliepen we en beneden was de keuken met living. Degene die me een beetje kent weet dat ik ’s morgens wat duffig ben het eerste uur. Ik doe alles dan nog op de automatische piloot, zal ik maar zeggen. Dan ben je beneden en zijn je schoenen nog boven of net dat gemakkelijke vest. Nou in dit huis leerde je dat wel af. Nadat ik de eerste 14 dagen ’s morgens vier keer op en neer geweest was tenminste! Ja die opa!

Vandaag weer zoiets. Ik dacht een geweldig fornuis gevonden te hebben bij Het Goed, één met keramische kookplaten. Laat nou net één van onze kookplaten stuk zijn en kan niet meer gemaakt. Ik koop en betaal hem . Halen we hem vandaag op…en wat denk je??  Acht  cm te smal. Dat is erg lastig en staat niet. Tja….wie zijn hoofd………….oftewel wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten.

Ik heb hem maar op Marktplaats gezet en tegelijk ook een koelkast die over is. Een uur later verkoop ik de koelkast al. Nu nog het prachtige fornuis.

Wie doet een bod?

30-08-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Yes

Eindelijk is het gelukt om Amber te borstelen!
Ik heb haar vast gekregen!
Ik heb haar een parcours geleerd.
Hetty is het niet gelukt maar mij wel.
Amber vond het wel leuk.
Dus ik ben blij dat het me gelukt is!
Robin maakte zich intussen nuttig met 't gras maaien.
Aan het eind waren we dus allemaal blij!! [/b]

29-08-2007 om 18:08 geschreven door hetty  

Vandaag hebben we weer een nieuwe expositie ingericht in de Schepershof. Het is altijd weer een verrassing hoe het er uiteindelijk uit komt te zien.
Gré van Engelenburg exposeert met aquarellen en acrylschilderijen in drie stijlen. De aquarellen zijn heel fijntjes. De landschappen zijn wat robuuster. De middenpartij is weer heel modern met veel rood en blauw.
“Waar doen die twee schilderijen me toch aan denken”, vroeg ik. Er hangen twee felgekleurde schilderijen met daarop twee in elkaar gestrengelde figuren. “Modigliani”, wist Dena. Inderdaad!

Ja , meestal kijken de dames op afstand en Co hangt op. “Iets naar links Co. Nee nu weer  een beetje naar rechts." Hij balanceert soms gevaarlijk op de ladder. Wij houden hem èn het resultaat in de gaten. Nou…het is een heel mooi geheel geworden. Zondag na de kerkdienst wordt de expositie geopend en geeft Co ,en misschien Gré ook wel, uitleg. Het was verrassend om te horen dat Gré ook met een groep ouderen schildert. Goed hoor!

De Engelse vertaling van Ik ben Moniek heb ik nu in de computer. Susans Schotse vriendin Sally kijkt er ook nog even naar. She is a Scottish teacher. Dus beter kunnen we het niet krijgen. Dus even geduld Gera… Monica is coming.

Het doet me er in eens aan denken dat ik beloofd hebt Tessa en Robbie voor Mary Anne te schilderen. Ik ben bijna zover. De inspiratie groeit!

27-08-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Jazeker, allemaal bedankt! Ik heb een geweldige verjaardag gehad dankzij alle verwachte en onverwachte bezoekjes en telefoontjes.

Onverwacht stond Susan aan het hek vanmorgen om 11 uur met een Engelse vertaling van “Ik ben Moniek” èn een prachtige zuidenwindlelie. Moniek is Monica geworden. Now I can surprise my American and Canadian Family with my children book  Hello, I am Monica!

Daarna de familiereünie met de van der Kolkjes met onze oermoeder Sietje. Ze hield Tonny’s hand de hele tijd goed vast. Ben zorgde ervoor dat haar gehoorapparaat weer functioneerde. Zo kon ze af en toe een rake opmerking laten horen. “Ze kunnen beter over me praten dan van me eten” bv. Ook onze kinderen met aanhang èn Queeny zijn er

De topper was ook dat Albert en Roelie helemaal vanuit Gelselaer kwamen om m’n verjaardag mee te vieren. Er moest veel bijgepraat worden. Ze kregen er in 1 jaar tijd 5 kleinkinderen bij,waaronder een tweeling. Fijn dat het nu zo goed met jullie gaat..

Tja…. 45 jaar geleden begonnen Roelie en ik als jonge onderwijzeresjes op de van Heemstraschool in Hattem, een school met 12 halfjaarlijkse klassen. We hebben veel aan elkaar gehad. We deelden lief en leed. We hebben er ook heel wat afgelachen wanneer we bv  juf Voorhorst met haar hoedje zagen. Dat deed ons aan de 3 musketiers denken. Ik was bij Alberts moeder in huis en heb daar een leuke tijd gehad. Ja Roelie ik weet niet of je Albert anders ook wel ontdekt had!

En Wim woonde naast de school en wanneer we na schooltijd gingen volleyballen met wat collega’s kwamen we wel eens een speler tekort. Volgens mij stond hij daarop te wachten om dan lekker mee te kunnen doen. Op een Personeelsavond had juf Thijen eens een diavoorstelling in elkaar gezet waarbij Wim en ik voorkwamen en ze over mij meldde : Zij kwam…..zij zag……zij overwon. Niemand van ons die ’t vlugger kon.

Maar jullie waren eerder getrouwd Roelie! Dat piepkleine huisje aan de dijk had wel wat hè? De jaren die we samen beleefden zijn voor mij heel belangrijk geweest en denk daar nog met veel plezier aan terug!

26-08-2007 om 23:29 geschreven door hetty  

Met een prachtige bos bloemen voor m’n verjaardag nemen Sonja en Monique afscheid. Dat had Sonja nog even gezien op de verjaardagskalender! Monique heeft  een paar shirtjes gescoord bij Het Goed. Die is ook weer helemaal blij. Het schoolleven gaat nu voor hen beginnen. Ze blijken allebei creatief te zijn. Ze maken  zo maar  mooie bloemstukjes met bloemen uit de tuin.

Maar deze dag staat in het teken van Rien en Marjan. Ze zijn 25 jaar getrouwd en Rien als stimulator van de groep van het Liturgisch bloemschikken van De Voorhof heeft ons uitgenodigd voor hun feest. Ik wist dat er een prachtige klimroos Rosa Compassion bestaat en samen vinden we dit o.a. een geschikt cadeau voor iemand die met zoveel compassie in het leven staat. Dat hebben we ook vanavond ondervonden. Stijldansen is hun lust en hun leven en vanavond gaven ze zelf een show weg waarbij Dancing with the Stars in het niet valt. Ze hadden er ook een half jaar voor goefend!

Er was ook een boom, waarin we een wens voor hen mochten hangen. Ik wens Rien en Marjan veel liefde, warmte en compassie toe!

foto: De prachtige klimroos Rosa Compassion 

25-08-2007 om 23:10 geschreven door hetty  

Welkom bij de club”, wensen we Willem en Hillie toe, de club van de opa’s en oma’s! We zijn weer eens een avondje ouderwets bij elkaar bij Willem en Hillie dit keer, samen met André en Friedel.. En….. ze zijn opa en oma geworden! Janet en Edwin hebben een zoon. Hillie heeft hand- en spandiensten verricht nadat Thijs geboren was. Natuurlijk ligt er een mapje met foto’s op tafel van opa met Thijs , oma met Thijs en ik moet zeggen dat Willem  z’n kleinzoon met veel allure en zorg vasthoudt. Edwin zelf doet dat wat nonchalant. Die moet nog wennen aan z’n nieuwe status, zullen we maar zeggen. En……ook Diana verwacht een baby. Het gaat nu bij hun in een sneltreinvaart. Leuk hoor!

Gistermiddag ben ik met de beide meiden Emmen in geweest. Sonja heeft nog een leuk shirtje gescoord, maar die had ook een vakantiebaantje gehad. Ze vervelen zich geen moment. Daar zorgen de honden wel voor. Scott is weer helemaal in zijn element. Straks gaan we nog even bij onze Kringloopwinkel kijken.

Toen ik een keer een leuke kast voor Mark gezien had, moest hij van armoe even mee om te kijken, maar hij keek constant om zich heen of hij bekenden zag. Nou je hoeft er  niet mee te zitten. Iedereen komt er. Goed voor het milieu. En je hoeft niets meer weg te gooien wat nog goed is. Breng het gewoon naar Het Goed en je krijgt er een paar koffiebonnen voor om in het restaurantje lekker een cappucinootje te drinken. Diny, ik bewaar er een paar voor als jij weer eens komt!

foto: Natuurlijk ook even een kampvuurtje 's avonds. 

24-08-2007 om 15:31 geschreven door hetty  

Sonja en Monique komen logeren. Het is maar voor één nacht en Monique houdt er niet zo van, maar ’t is goed om het toch maar eens te proberen. Ons “gastenverblijf” is er klaar voor.

Dit voorjaar heb ik hun hond Hector geschilderd en na die tijd hebben we contact gehouden, vooral mailcontact. Daar is Sonja heel goed in! En mama Ans is al een paar keer met de meiden hier geweest. Ze promoten m’n boekjes in Schipborg en omgeving. Goed hè?! Sonja heeft ook al een flyer ontworpen. Ik denk dat we die nog moeten aanpassen of een tweede maken voor de scholen.

 Dertien jaar geleden kwamen er voor het eerst meisjes bij ons op school. Dat kwam door de verplichte fusie met het KDC. En nu hadden we dus ook een vbo/mavo klas. De mentor van een brugklas, Tonny Tibben kon bij zijn begeleiding wel wat hulp gebruiken van een vrouwelijke collega. En wat was dat leuk om weer meiden in de klas te hebben. Het waren er zes. Ik had ze voor nederlands, in de brugklas 4 uur per week.

Het werd zo leuk dat ze in de zomervakantie alle 6 bij ons gekampeerd hebben.We spraken af dat ik ze bij het koken zou bijstaan, maar dat ze verder zelf hun plannen zouden maken. Scott was toen nog een pup, altijd goed. Ze zijn ons terrein bijna niet af geweest. Eén keer zijn ze naar Barger-Oosterveld geweest om de jongens uit de klas op te zoeken en voor een speurtocht in het bos. 
Later kwamen ze kijken wanneer er lammeren geboren waren. Af en toe spreek ik Gerda of Monique( andere Monique natuurlijk) nog.

Monique is vrijwilligster bij de ziekenhuisomroep en intervieuwde me een paar jaar geleden. Dat werd toen gelijk uitgezonden.
Gerda's vader was in dat eerste jaar overleden en daarna runde haar oudste broer samen met hen het gezin. Petje af!!
Gerda heeft zich gewldig ontwikkeld en is nu assistent-bedrijfsleidster bij de Lidl.

23-08-2007 om 11:14 geschreven door hetty  

Het laat je toch niet los hè…zo’n adelaar! We hebben het nog eens goed bekeken. In het  midden van het grote kleed staat een wapen met een dubbelkoppige adelaar op een gouden ondergrond. En  ….googlen maar….

Deze Oostenrijkse dubbelkoppige adelaar blijkt op het wapen van het vestingstadje Naarden te prijken! Ik word nu toch ook wel benieuwd waar dit kleed gelegen heeft. Er zit nog geen slijtplekje aan. Je gaat zitten gissen, hè!
Zou er een oud-burgemeester van Naarden hier in Emmen gewoond hebben? Misschien zit die nu in een Zorgcentrum in een kleinere kamer. Zouden de dames van een Vrouwenvereniging in Naarden dit voor hem geknoopt hebben? Het kleed bestaat uit 4 stukken die aan elkaar gezet zijn. Het is 3m 55 lang en 2m 35 breed. Wat een monnikenwerk moet het geweest zijn.
Of heeft het stadshuis van Naarden misschien een modernisering ondergaan en past dit kleed niet meer in een moderne omgeving? En hebben ze het ver weg van Naarden naar een Kringloopwinkel gebracht?
Wie het weet mag het zeggen! Ik ben er tenminste heel blij mee.

22-08-2007 om 19:49 geschreven door hetty