Erg veel voorbereiding vroeg deze markt niet: de kaartjes zitten samen in een houten bak, de kleine schilderijtjes die ik normaal meeneem naar zo’n markt zitten, samen met de tafelkleedjes, in een bananendoos, in een andere doos zitten de wat grotere schilderijen en nog een bananendoos is gevuld met staanders om de dingen te tonen. Ik neem nog een mini-keukentafel mee: daaraan zullen Christel en ik werken: demonstratie van lino snijden. Er gaan ook drie kleine opklapbare tafeltjes mee. De plaats die ons werd toegewezen is dezelfde als vorig jaar, nl. op de scene, en daar kunnen we tegen het decor aan ook wat ten toon stellen. Ook nog een plank: die leg ik op de lege bananendozen en daarop presenteer ik mijn map met tekeningen. Zoals gewoonlijk laad ik in vrijdagnamiddag alles in de auto, zodat ik me zaterdagmorgen geen zorgen hoef te maken niet op tijd klaar te zijn.
Natuurlijk bedenk ik ’s nachts wel enkele dingen die ik vergeten ben, bv. plakband voor als we in onze vingers snijden of een handborstel en blik om de snippers op te vegen.
Omdat ik de weg naar de plaats van afspraak niet zo goed ken, komen Christel en Ludo ons oppikken. Karel stapt bij Ludo in de wagen en Christel komt mij gezelschap houden en eventueel de weg wijzen als ik de auto van Ludo uit het oog verlies. De mannen komen vooral mee om te helpen uitladen: dat bespaart ons een pak energie en het weekend duurt nog lang genoeg.
De markt wordt gehouden in een grote zaal met achteraan een verhoog: daar vinden wellicht op andere momenten voorstellingen plaats. Met de hulp van de mannen installeren we ons. Ik doe dat enorm graag, het is net zoals winkeltje spelen: waarschijnlijk haal ik daar iets in wat ik als kind niet kon doen. Puur genieten: je geeft een plaats aan alles wat je meebrengt en nadien bekijk je of het zo goed is, of het uitdrukt wat je wil meegeven aan de bezoeker.
We zijn nog niet geïnstalleerd of Mai duikt op: leuk weerzien. Zij maakt heel mooie kaartjes met kalligrafische teksten. Vorig jaar leerden we elkaar kennen op dezelfde markt. Mochten we in elkaars buurt wonen, waarschijnlijk werden we vriendinnen.
De zaterdag was vorig jaar niet zo’n denderende dag en dit jaar nog minder: nauwelijks bezoekers. Maar we trekken het ons niet aan: Christel en ik duiken in het lino snijden. Af en toe komen er bezoekers, maar erg geïnteresseerd lijken ze niet voor het lino-werk.
Afwisselend gaan we de markt af. Wat aangeboden wordt is voornamelijk door vrouwen gemaakt. Ik denk dat meer dan de helft van de standhoud(st)ers breit, haakt, naait, kaartjes maakt, knopen last … noem maar op. Het geeft aan de markt iets huiselijks. Zo’n ambachtelijke bezigheden doen me denken aan vroeger, toen de vrouwen om den brode iets bijverdienden met onderbetaalde huisarbeid. Nu heeft deze huisarbeid een positief imago: het betekent creativiteit, zelfontplooiing en ‘kleur’ brengen in de maatschappij.
Christel heeft boterhammetjes meegebracht. Ludo heeft het brood (heerlijk!!!) gebakken en Christel heeft voor beleg gezorgd. Ik dacht aan de koffie, het zoete toetje … en de huishoudrol.
De uren vliegen voorbij, niet omdat we zoveel bezoekers hebben, maar omdat we zo enthousiast aan het snijden zijn. We hebben zelfs geen tijd om veel met elkaar te praten. Wat kan het leven mooi zijn.
|