Je schrijft dat je kluizenaar zou willen worden. Ik vind dat veel te vroeg, en het is ook helemaal niet nodig. Je woont immers alleen, en je krijgt maar af en toe bezoek. Als je naar de kerk gaat, is dat geen onderbreking van je eenzaamheid, integendeel, de kerkgang maakt je eenzaamheid intenser en geeft je de kracht die nodig is om ook de tijd in je cel biddend door te brengen.
Je zou je van tijd tot tijd een of twee dagen kunnen opsluiten in je cel om ononderbroken met God te verkeren, maar in jouw geval is dat doorgaans toch al zo. Daarom hoef je ook geen plannen te maken om kluizenaar te worden.
Wanneer je gebed zo stevig geworden is dat je voortdurend oog in oog met God bent, dan heb je de totale afzondering bereikt, zonder dat je kluizenaar bent. Want wat betekent het eigenlijk: kluizenaar zijn?
Dat houdt in dat je aandacht in je hart bij God is en God aanbidt, en dat je helemaal geen neiging meer hebt om die aandacht te verleggen of iets anders te gaan doen. Zoek op die manier de afzondering, en denk niet over die andere vorm van kluizenaarschap.
Het is de kunst binnen in je hart te blijven. Ook met de deuren dicht kun je immers in gedachten over de wereld rondzwerven en heel de wereld in je cel binnenlaten.
Theofaan de Kluizenaar
(overgenomen uit: ‘Een jaar wijsheid uit de abdijen’. Samengesteld door Maria ter Steeg)
