Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
10-08-2013
ZONDAG 11 AUGUSTUS
19de ZONDAG C – 11 AUGUSTUS 2013
DE WAARHEID VAN WAT WE NIET ZIEN
‘De waarheid van wat we niet zien …’, het zinnetje klinkt wat vreemd wellicht, maar het komt letterlijk uit de eerste lezing vandaag, een stukje uit de brief aan de Joodse christenen. Voorbeelden uit de Joodse geschiedenis – Abraham, Sarah, Mozes … – tonen hoe mensen in beweging gezet werden door de beloften, die God hun gedaan had.
God houdt een toekomst voor, verder dan zij kunnen zien en vermoeden, en zij gaan op weg, enkel gedreven door hun geloof in Gods Woord. Zo leren zij ons onvoorwaardelijk te vertrouwen op Gods beloften, als wij onze weg gaan doorheen de dagen van ons leven.
Zusters en broeders,
HET GELOOF legt de grondslag voor alles waarop we hopen, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien. OM HUN GELOOF werden de mensen uit vroeger tijden geprezen.
DOOR ZIJN GELOOF ging Abraham, toen hij geroepen werd, gehoorzaam op weg naar een plaats die hij in bezit zou krijgen, en hij ging op weg zonder te weten waarheen. DOOR ZIJN GELOOF trok hij naar het land dat hem beloofd was maar hem nog niet toebehoorde. Samen met Isaak en Jakob, woonde hij daar in tenten omdat hij uitzag naar een stad met fundamenten, door God zelf ontworpen en gebouwd.
DOOR HAAR GELOOF ontving ook Sara, hoewel ze onvruchtbaar en niet meer in de bloei van haar leven was, de kracht om een kind te verwekken, en wel omdat ze vertrouwde op degene die de belofte had gedaan. Zo bracht één man, wiens kracht al gestorven was, zoveel nakomelingen voort als er sterren aan de hemel staan, ontelbaar als zandkorrels op het strand langs de zee.
Zij allen zijn IN GELOOF gestorven; wat hun beloofd was zagen ze geen werkelijkheid worden, ze hebben slechts een glimp ervan begroet, en ze zeiden van zichzelf dat zij op aarde leefden als vreemdelingen en gasten. Zo lieten ze blijken op doorreis te zijn naar een ander vaderland. En daarmee bedoelden ze niet het land waaruit ze weggetrokken waren. Nee, ze keken reikhalzend uit naar een beter, hemels vaderland. Daarom schaamt God zich er niet voor hun God genoemd te worden en heeft hij voor hen een stad gereedgemaakt.
DOOR ZIJN GELOOF kon Abraham, toen hij op de proef werd gesteld, Isaak als offer opdragen. Hij die de beloften had ontvangen, was bereid zijn enige zoon te offeren. Terwijl er tegen hem gezegd was: ‘Alleen door Isaak zul je nageslacht krijgen,’ zei hij bij zichzelf dat het voor God mogelijk moest zijn iemand uit de dood op te wekken, en daarom kreeg hij hem ook terug, bij wijze van voorafbeelding.
(Hebreeën 11,1-2.8-19)
GOD GAF ZIJN WOORD EN ZIJ GINGEN OP WEG
Ieder mens is op zoek naar geluk, naar ‘zijn beloofde land’. Abraham ging op weg, zonder te weten waar hij zou uitkomen. Mozes trok met zijn volk door de woestijn, naar dat beloofde land ‘dat overvloeit van melk en honing’.
De eeuwen door waren er mensen, die GELOOFDEN in een toekomst waar ze alles voor over hadden. Ze ontvingen een belofte van Godswege en lieten alles achter. Ze keerden ook niet terug op hun stappen: hun verlangen naar de toekomst, die God voorhield, was sterker dan het heimwee, naar het land dat ze achterlieten. Ze bleven verder gaan omdat ze GELOOFDEN dat ze dat land, dat God had toegezegd, eens zouden bereiken. Die belofte hield hen gaande. God gaf zijn Woord, en zij gingen op weg.
Wij zijn voor altijd ‘mensen onderweg’. God blijft nog altijd zijn beloften doen, en de verlangens, die Hij wekt, kunnen ook ons op weg zetten, op de paden van ons leven. Letterlijk spreekt Hij niet meer tot ons, zoals verteld wordt van onze voorvaderen, maar Hij blijft ons aanspreken, door zijn Woord, dat opgetekend werd, en door dagelijkse dingen op onze weg: ‘Hij komt tot ons, gans onverwacht, in duizend, duizend dingen’. Hij blijft spreken. Aan ons om OPMERKZAAM EN GE-HOOR-ZAAM te zijn. Altijd luisterbereid, altijd weer bereid om verder te gaan, verder op weg, op grond van zijn beloften.
Als het ene doel bereikt is, wenkt een andere belofte. God roept altijd verder en langs heel menselijke gebeurtenissen gaan wij nieuwe einders tegemoet. Zo verloopt ons leven. De ene stap na de andere op een weg waarvan we het einde niet weten. Maar de brief aan de Joodse christenen geeft ons einddoel wel een naam:
‘ZE KEKEN REIKHALZEND UIT
NAAR EEN BETER, HEMELS VADERLAND’
Een hemels vaderland, dat hier zijn aanloop kent maar slechts voltooid zal worden bij God, in zijn thuishaven. Het is een honger, die nooit gestild wordt, een verlangen, dat nooit tot rust komt, maar ons altijd voortdrijft. Levenslang. Daarom moet dat woord van Augustinus altijd in ons achterhoofd blijven klinken: ‘Onrustig blijft ons hart, tot het – uiteindelijk – zijn rust vindt in God’.
Meneer Luisterman voet zich al een tijdje niet goed, en moet veel tijd doorbrengen in bed. Toch is hij een tevreden man, en probeert andere mensen te helpen wanneer hij kan.
Op een stormachtige dag, wordt er ruw aan de deur gebeld van meneer Luisterman. Hij opent de deur, en ziet een klein mensje staan. ‘Kom binnen, het is veel te slecht weer buiten. Wie ben je?’
‘Ik ben mevrouw Somber.’
Mevrouw Somber barst in tranen uit en meneer Luisterman, een geduldig man, laat zijn onbekende bezoeker rustig uithuilen.
Na een poosje is mevrouw Somber wat rustiger geworden. ‘Wel beste mevrouw, wil je erover vertellen wat je zo verdrietig maakt? Waarom zoveel tranen?’
‘Overal waar ik kom, breng ik verdriet. Ik zeg blijkbaar steeds de verkeerde dingen tegen de mensen. Ik zie ook alles wat er fout loopt, en dat zeg ik dan ook tegen de mensen. De mensen zien me liever niet. Ik voel me alleen en verlaten.’
‘Ja, dat is niet zo leuk voor jou. Weet je, ik voel me de laatste tijd ook niet zo goed, laten we gewoon wat bij elkaar blijven nu, dan kunnen we nog wat praten.’
Meneer Luisterman wou mevrouw Somber een beetje tijd geven om na te denken. Zo zitten ze dan een hele tijd bij elkaar zonder dat er iets gezegd wordt.
‘Zeg meneer Luisterman, waar denk jij nu eigenlijk aan?’
‘Ik denk gewoon aan jou.’
‘Aan mij denken, dat kan niet, niemand denkt aan mij.’
‘En toch denk ik aan jou.’
Op dat moment beginnen de anders zo triestige ogen van mevrouw Somber te stralen, er komen sterretjes van blijheid. Haar hart begint sneller te kloppen, er komt vreugde in haar hart, want er is iemand die aan haar denkt.
‘Dat heb ik nu nog noot meegemaakt. Ik denk dat ik me gelukkig voel nu. Het leven is toch zo somber niet als ik dacht. Dank je wel lieve man, dank je wel om jouw mooie geschenk.’
‘Ach, ik heb niets gedaan, ik heb alleen een beetje naar je geluisterd, een beetje tijd voor je gemaakt.’
‘Toch heb je heel veel gedaan voor me, nu weet ik hoe ik naar de mensen moet gaan, ik ga naar ze luisteren, ik ga tijd voor ze maken, en ik ga niet meer zagen over alles wat er fout loopt.’
Op dat moment wordt er weer aangebeld. Het is een jongen uit de buurt. Een lieve jongen, die weet dat meneer Luisterman veel moet rusten. Toch komt de jongen veel op bezoek. Wat er zo mooi is, hij doet heel gewoon, hij maakt een tekening, gaat gewoon op meneer Luisterman zijn bed zitten, en als hij zich begint te vervelen, gaat hij gewoon spelen. Hij voelt zich thuis, en meneer Luisterman is blij dat de jongen zo gewoon bij hem komt.
'Hey, leuk dat je er weer bent, er is nog iemand op bezoek, kom maar mee.
'Dag jongen.’
'Dag meneer.’
'Hier, ik heb nog een tekening bij me voor boven je bed. Ik heb ook wat kastanjes geraapt, misschien vind je dat wel lekker.’
Mevrouw Somber zit het hele tafereeltje te bekijken. Wat is dit nieuw voor haar. Vroeger zou zij dat jongetje maar een vervelende kwast gevonden hebben. Een tekening, wat moet je daar nou mee, en kastanjes uit de tuin, misschien zitten er wel wormen in.
Vandaag echter voelt zij voor de tweede keer diepe vreugde in haar hart. Meneer Luisterman heeft tijd gemaakt voor haar, en heeft haar ogen geopend. Het jongetje leert haar dat het zo goed doet dat mensen er gewoon zijn voor elkaar.
Dat is graag zien, dat doet deugd, dat maakt gelukkig.
