Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
23-01-2021
ZONDAG 24 JANUARI 2021
3de zondag B - ‘Kom, volg mij’
In het evangelie van vandaag horen we dat Jezus de mensen in zijn omgeving oproept om zich te bekeren en te geloven in de Blijde Boodschap van het Koninkrijk van God. Enkele vissers roept Hij daarbij meer uitdrukkelijk: ‘Kom en volg Mij’. En zo ontstaat een eerste groepje van leerlingen of dichte vrienden, die met Hem meetrekken en Hem volgen op zijn weg.
Vandaag – zoveel eeuwen later – zijn wij zijn leerlingen, zijn volgelingen, zijn vrienden. Daarom zijn we hier samen. Om Hem beter te leren kennen, inniger met Hem verbonden te zijn en Hem te blijven volgen.
In die dagen sprak de Heer tot Jona:
Sta op, ga naar Ninivé…
…Jona ging op weg
zoals de Heer hem bevolen had.
(Jona 3,1-2)
Jezus sprak tot hen: 'Komt, volgt Mij, …
… Terstond lieten zij hun netten in de steek
en volgden Hem.
(Marcus 1,16)
TWEE LICHTENDE VOORBEELDEN
Heb je al gehoord van Zuster Emmanuelle ? Neen, laat me jullie iets vertellen over deze kranige dame… . Een glimlach als een zonsopgang, een grote mond en dito hart. Dat is het minste wat je van haar kan zeggen!
In november 1908 werd ze geboren, in Brussel, als Madeleine Cinquin. Ze was een ‘mevrouwtje Nee !’, ondeugend en zelfbewust, altijd in voor een grapje, die opeens wèl wou opletten toen er, door een vurige godsdienstleraar, verteld werd over Jezus ‘alsof Hij naast hem stond’.
Tegen het advies van iedereen in, koos ze ervoor de weg van Jezus te volgen en kloosterzuster te worden. Hoe dat kwam ? Ze vertelt : ‘Niet ik wilde dat’, zegt ze, ‘ maar Hij’. In mijn jonge jaren hield ik veel van reizen, dansen, plezier maken, maar dat alles bracht me toch niet de echte vreugde. Mijn hart bleef leeg.
Als tiener was ik al gefascineerd door Pater Damiaan. Hij gaf zijn leven voor de melaatsen op het eiland Molokaï en stierf eraan. Zijn voorbeeld heeft mijn leven veranderd. Op mijn beurt voelde ik een diepe roeping in mij : ‘Jezus liefhebben in armen en ongelukkige kinderen’.
Ze werd een heel geliefde missiezuster die jarenlang lesgaf aan arme kinderen in Turkije, Tunesië en Egypte. Toen ze met pensioen mocht, besloot ze haar leven te delen met de voddenrapers in Caïro, Egypte. De ‘zabbaline’ of voddenrapers wonen bij de Dodenstad. Daar ligt de grote vuilnisbelt van de stad Caïro. De voddenrapers moeten hun voedsel op deze vuilnisbelt trachten te vinden. Bovendien proberen ze weggegooid maar nog bruikbaar materiaal door te verkopen voor recyclage. Deze mensen leven dus letterlijk van de vuilnis van de rijken. Bij deze armsten der armen wou Zuster Emmanuelle werken en wonen om hen een menswaardiger leven te geven. Ze zette er zich in om de ellende en het analfabetisme te bestrijden. Op deze plek wou ze echt leven en sterven, in het stinkende stof, dicht bij haar voddenrapers.
Maar in 1993 riepen haar oversten haar terug naar Frankrijk. Ze had toen de respectabele leeftijd van 84 bereikt. En nog steeds kon Zuster Emmanuelle het niet laten: ze start er een project ‘begeleid wonen voor drugsverslaafde jongeren’ op en brengt haar tijd door bij daklozen. Naast al deze activiteiten neemt ze haar toevlucht tot het gebed, samen met andere bejaarde religieuzen, ergens in een okerkleurig dorpje in de buurt.
Jezus roept ons voortdurend op om het goede te doen, onze naaste te helpen. Zuster Emmanuelle volgt op hoge leeftijd nog steeds haar roeping. Hààr grote voorbeeld was Pater Damiaan. Zij wou, net zoals hij, een leven leiden waarbij ze zich kon inzetten voor en bij de armsten der armen. Hiermee beantwoorden zij beiden de oproep van Jezus op een onnavolgbare manier: ze gaven àlles van zichzelf voor hun naaste.
Zuster Emmanuelle kan ook op haar beurt een levend voorbeeld zijn voor ons. Vanzelfsprekend is niet iedereen geroepen om zo een zware taak als die van deze twee zendelingen te volbrengen. Maar wèl wordt elke mens door God geroepen om zijn eigen opdracht te vervullen. Iedereen heeft zijn eigen talenten, en met deze mogelijkheden worden wij door God opgeroepen om goed te zijn voor elkaar. Ons leven is een opgave om altijd het goede te doen en het beste in de anderen naar boven te brengen.
Allemaal kennen we wel iemand in de klas of op het werk die we niet zo leuk vinden omdat hij of zij dingen doet die niet echt lief zijn. Op dat ogenblik vraagt Jezus van ons dat we ook voor deze mensen vriendelijk zijn en het positieve in hen blijven zien. Dat is wat Jezus van ons vraagt. Dat heeft Hij duidelijk willen maken met zijn hele leven. Wij kunnen zijn levensverhaal, zijn boodschap na tweeduizend jaar nog altijd horen in het evangelie.
Jezus roept ons en vraagt ons Hem te volgen. Door ‘ja’ te zeggen op zijn vraag kunnen we niet alleen de wereld beter en mooier maken, maar dragen we zelf zijn boodschap verder uit. Indien we zijn vraag met een overtuigend ‘ja’ beantwoorden en goed zijn voor alle mensen, zullen we ook zèlf gelukkigere mensen worden, omdat we op die manier meebouwen aan een stukje hemel op aarde.
Want, het evangelie mag dan al ‘goed nieuws’ heten en ‘de Blijde Boodschap voor mensen van alle tijden’ zijn, één ding is zeker: het evangelie kan alléén maar goed nieuws worden voor ons als wij vandaag de handen in elkaar slaan en dat evangelie in daden gaan omzetten!
Ook een kerk die geen kerk meer is, kan je helpen om meer christen te worden.
Een poos geleden bezochten we Eindhoven, de plek waar mijn man opgroeide. Bij het binnenrijden van de stad doemde er een grote kerk op. ‘A ja’, riep mijn man uit. ‘Dat is de kerk van Jezus Waaghals.’ In de behoorlijk veranderde omgeving bleek die kerk een vast herkenningspunt.
Jezus Waaghals? Niet bepaald een omschrijving die bij mij een Bijbels belletje deed rinkelen. ‘Zo noemen de mensen die kerk’, legde mijn man uit, ‘vanwege het beeld op de toren. Het is eigenlijk de Heilig Hartkerk of de paterskerk, geloof ik.’
Ik keek omhoog. Op de torenspits stond een groot Heilig Hartbeeld.
Jezus met wijd open armen en een soort kroon op zijn hoofd.
Zo hoog en het zag er nog groot uit, dus in het echt moest het wel gigantisch zijn. (4 meter hoog en 800 kilogram, las ik later.)
Jezus Waaghals, geen echt eerbiedige naam, maar toch ook geen spotnaam. Want om daar zo hoog in die houding op de toren te staan, moest je wel iets van een waaghals hebben. Duidelijk niet bang om te vallen. Vol vertrouwen, met die gespreide armen. Niet als een evenwichtskunstenaar, maar in een uitnodigend gebaar naar ons toe.
Het was gedurfd van God om zijn Zoon naar de mensen te sturen.
Het was een waagstuk om te leven zoals Jezus, radicaal van God en van mensen te houden, en zich niets aan te trekken van machthebbers allerhande.
Paulus was een waaghals om overal over Jezus te gaan vertellen. En zoveel christenen na hem riskeerden heel veel (soms hun eigen leven) om die rare droom van vrede en gerechtigheid mee vorm te geven, tot in onze tijd.
Er is veel veranderd in Eindhoven. De paters Augustijnen wonen niet meer in het klooster, waar de kerk bij hoorde. De kerk is niet meer als kerk in gebruik. Hij is nu eigendom van Dela, een uitvaartverzekeraar. Voor rituelen rond trouwen en rouwen kun je de kerkruimte huren als ceremoniehuis.
Je kunt sinds kort het Jezusbeeld op de spits tegen betaling laten oplichten in een kleur naar keuze als je een baby hebt gekregen, zodat iedereen in de stad kan meegenieten van het nieuwe leven.
En in coronatijden wordt Jezus Waaghals elke donderdagavond groen verlicht, als teken van hoop.
Jezus Waaghals omarmt het allemaal. Paters of geen paters, kerk of niet, verlicht of niet, hij spreidt zijn armen om iedereen op te vangen. Nederig neem ik me voor om af en toe wat meer waaghals te worden.
Kolet Janssen, Kerknet NieuwsBrief 17 januari 2021
