KNOTWILGEN

Zo nu en dan zoek ik de knotwilgen op langs de stille verlaten binnendijkjes van het westen. Ze zijn mooi. Indrukwekkend. De wachters van de lange winter. Een grote hand gelijken ze. Wijd geopend met vele vingers naar de hemel, wachten ze en vragen ze. Smekend, dreigend soms of helemaal verscheurd. Wat zijn ze mooi.

Nog soms klim ik in hun hart, midden in hun grote hand. Ineens kun je dan één worden daarmee en weet je dat wachten, zo geduldig op lente, op licht, vergeef me: op God, nooit vergeefs zal zijn en dat je Hem zien zult als je leeft met je hart in je open hand, even weerloos en kwetsbaar voor alles om je heen, en even vertrouwensvol.

Zo nu en dan zoek ik de knotwilgen op. Zo'n knotwilg op je graf zou een teken zijn. Maar in je leven kunnen ze een plaats hebben. Ik vind, vooral in deze tijd. Knotwilgen. Kent u ze? Ga eens kijken. Telkens weer gekruisigd, leven ze straks weer op.

Omer Gielliet

19-08-2015 om 16:27 geschreven door Omer

TERUG-KEER

Zeer ver was de sterveling nu gegaan

Door velden bloemen en over rotsen van ijs

Door een heimwee gedreven

En toen hij eindelijk de kleine tempel zag

Die plotseling voor hem lag

Was toch zijn zoeken niet tot rust gekomen

Ondanks de mensen die vol bewondering waren.

Maar het leek hem niet meer dan een schaduw.

Hij sloeg de ogen op

En nu zag hij wat Hij zich herinnerde

Als uit een lang vervlogen droom.

Er rees een tempel voor hem op,

Zo heerlijk en zo stralend wit,

Verborgen in sluiers van stilte en vreugde.

Hij volgde zijn verlangen en begon de lange tocht.

Een gids leidde hem in een diepgroen grasveld

En in het midden daar aangekomen

Voerde een pad hem in een bos

Waar vruchten hem lokten te genieten.

De gids wenkte en smeekte hem verder te gaan

En niet naar links te wijken in betoverende pracht van het woud.

Tot zijn verbazing voelde hij rechts een glazen wand.

Het pad liep over in goud

En leidde onder de zware tak van een boom

Naar een koepel van marmer

Met groene draden doorweven.

Onhoorbaar als licht verscheen Iemand in het midden.

Hij had de beker in zijn hand.

Het laatste woord is nog niet gesproken.

Omer Gielliet

17-08-2015 om 16:54 geschreven door Omer