Hoje lêmos no Evangelho de Lucas, capítulo 3, versículos 10-18.

No calendário do Sagrado Coração se acha essa meditação muito concreta para o Brasil, e para o mundo inteiro.

A chamada de João para a partilha é de uma atualidade tremenda! Em um país de pobres e miseráveis é impossível falar de conversão, sem apontar gestos concretos de solidariedade. Abrir o coração e as mãos ao necessitado, aos que sofrem a crucificação da fome e da nudez é a condição primeira para acolher o Reino, como dom. São capazes de acolher o Reino os que se comovem diante dos gritos famélicos, os que se abrem à alegria da vida. São aptos para o Reino os que não se deixam corromper e não aceitam subornos a fim de que a injustiça permaneça, tirando a vida aos crucificados. São aptos para acolher o Reino os que se opõem às graves violações da dignidade humana. Insistir na mudança radical nas relações entre as pessoas, em atitudes concretas, dá a João Batista o privilégio de ser o maior de todos os profetas.

Irmã Magda Brasileiro,

Nuevo Laredo/Mèxico

- - - - -

Nederlandse vertaling:

De ‘Calendário do Sagrado Coração’ (‘De Almanak van het Heilig Hart’, dit is een uitgave van de Braziliaanse Paters Franciscanen) geeft vandaag deze overweging, die heel concreet is voor Brazilië en voor de hele wereld.

De oproep van Johannes de Doper om te delen vertoont een huiveringwekkende actualiteit. In een land met armen en berooiden, kan je onmogelijk spreken van bekering, zonder concrete gedragingen aan te wijzen, die solidariteit uitstralen. Hart en handen openen voor de behoeftigen, voor hen die lijden onder het kruis van de honger en de armoede (letterlijk staat er: ‘naaktheid’) is de eerste voorwaarde om het Rijk Gods als een gave te kunnen ontvangen. Gereed om dit Rijk te ontvangen zijn deze mensen, die ontroerd worden door de schreeuw van de hongerlijders, en die mensen die openstaan voor de vreugde van het leven. Gereed om dit Rijk te ontvangen zijn diegenen, die zich niet laten omkopen en geen smeergeld aannemen waardoor het onrecht blijft duren, dat aan gekruisigde mensen het leven ontrooft. Gereed om dit Rijk te ontvangen zijn zij die zich verzetten tegen de vreselijke schending van de menselijke waardigheid. De oproep tot een radicale verandering in de menselijke verhoudingen – in concrete daden – verleent aan Johannes de Doper het voorrecht om de grootste van alle profeten genoemd te worden.

Zuster Magda Brasileiro,

Nuevo Laredo/Mèxico

13-12-2009 om 06:31 geschreven door Omer

‘Met groot verlangen’

(Het evangelie is genomen uit Lucas, 3^de hoofdstuk, verzen 10-18 Lucas 3,10-18

Terwijl hij in de woestijn predikte en doopte, vroegen sommige mensen aan Johannes de Doper: ‘Wat moeten wij doen?’ Johannes gaf duidelijke, directe antwoorden, aangepast aan ieders concrete situatie. Niet iedereen zal daarmee blij geweest zijn, want dat ging nogal in tegen hun gewone manier van doen. Dat eiste bekering of ommekeer dus.

En toch, aldus Johannes, is dat de enige manier om klaar te staan als, na mij, diegene komt, die groter en sterker is dan ik. Die ‘grotere’ hoopt eens te meer naar onze wereld te mogen komen, in ons en onder ons. Maken we ons klaar om Hem te ontvangen?

Kerstmis hangt dan wel al volop in de straten, maar in de kerk is Johannes de Doper nog steeds op post. En die spreekt geen zoete woordjes. In de beste traditie van de oude profeten, houdt hij een donderpreek: de Messias, die vlakbij is, heeft de wan in zijn hand, hij zal zijn dorsvloer eens goed opruimen en het kaf zal hij verbranden. In de kerk is het nog geen feest vandaag. Dat begint pas is in de kerstnacht. Tot dan is het leven met een groot verlangen.

Geen zalig afwachten in de zin van: ‘nog even geduld, het zal wel vanzelf goed komen’. Johannes spaart zijn toehoorders niet, hij wijst hen terecht: ‘Breng vruchten voort waaruit bekering blijkt.’ En zonder omwegen geeft hij heel concrete voorbeelden als ze hem vragen: ‘wat moeten wij doen?’

Godsdienst – God dienen – heeft voor Johannes weinig te maken met een zelfzeker en warm gevoel van binnen. ‘Wat denken jullie wel’, zegt hij tegen de massa die naar hem toekwam in de woestijn. ‘Wat denken jullie? Wij zijn toch wel goed in Gods ogen. Wij zijn zijn volk, wij zijn uitverkoren, en nu zijn we ook door u gedoopt, wat kan ons nog gebeuren?’ ‘Ik doop u wel met water, zegt Johannes, maar er komt iemand die groter is. Hij zal u dopen in heilige geest en vuur’.

Een kindje, dat gedoopt wordt, het is zo mooi en vertederend. Maar dat lieflijke doopsel met water is maar een begin: de echte doop moet dan nog volgen, in heilige Geest en vuur.

De doop van Johannes, en ons sacrament van het doopsel, doet ons onszelf bevragen. Wij zijn gedoopt met water, maar leeft zijn Heilige Geest, dat vuur van Jezus ook in ons?

Wij bidden dat wij in deze dagen van de Advent vuriger gaan geloven en meer openstaan voor zijn heilige Geest. Zo kan Hij telkenjare wat meer naar ons, naar onze aarde komen.

Soms zullen wij dagen kennen met dat warm gevoel van binnen. Dan mogen we dankbaar zijn, want dat kan ons helpen. Maar dikwijls zal die steun er niet zijn. Vooral dan – en dat kan dikwijls zijn – zullen wij leven van het verlangen dat het vuur van zijn Geest weer oplaait en in ons mag blijven branden, want ‘dat laaiend vuur, het dove niet!’

Lied voor de Advent

Ik heb mijn hart tot U geheven,

Heer, al mijn hoop zijt Gij.

Ik weet: Gij zult mij niet begeven;

mijn Heiland is nabij.

Al ligt de wereld diep verduisterd,

al drukt de grauwe tijd,

mijn hart heeft met geloof geluisterd,

mijn hart heeft zekerheid.

Mijn hart weet dat ons oud verlangen

weldra vervulling vindt.

Het eeuwig Licht is reeds ontvangen,

de maagd verwacht haar Kind.

Vergeef, Heer, al mijn slechte daden,

zet recht mijn dwarse voet

en leer mij lopen langs uw paden

mijn Heiland tegemoet.

Gerard Wijdeveld

12-12-2009 om 18:03 geschreven door Omer

Bij het ontbijt meteen getroffen door twee krantenkoppen, artikels en bijgaande foto’s. Vooral misschien omdat ze – mede door hun contrast – meteen de vinger op een bijzonder tere wonde leggen.

Nog een Belg met macht? Louis Michel in running voor VN-topjob.

De kans is zeer groot dat Louis Michel maandag verkozen wordt tot voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN voor een jaar. Een nieuwe prestigieuze functie voor België.

Na Herman Van Rompuy als voorzitter van de Europese Raad en Karel De Gucht als toekomstig Europees Commissaris voor Handel staat België dus opnieuw op het punt een prestigieuze internationale functie in de wacht te slepen.

Toegevoegd is een lijstje van ‘Belgen aan de absolute politieke top. We lezen o.m.: ‘De belangrijkste functie is natuurlijk die van Herman Van Rompuy, als allereerste Voorzitter van de Europese Raad, zeg maar Europees president. Ook Karel De Gucht kreeg onlangs een topfunctie. Sinds juli dit jaar is hij Europees commissaris voor Ontwikkelingshulp. In de Commissie Barrosso II krijgt hij de veel belangrijkere portefeuille Handel. Sinds deze zomer is Guy Verhofstadt fractieleider van de liberale ALDE-groep in het (Europese) Parlement. Begin deze maand werd Wilfried Martens herkozen als voorzitter van de Europese Volkspartij, de Europese formatie van christendemocraten en conservatieven. Annemie Neyts tenslotte is voorzitster van de Europese Liberale en Democratische Partij, ELDR.

Macht en prestige zijn hun van harte gegund, zeker aan Herman Van Rompuy, die ik al vele jaren geleden als een bijzonder intelligente, wijze en ook hartelijke studievriend mocht leren kennen aan de faculteit ‘Economische en Toegepaste Economische Wetenschappen’ van de K.U.L. Zijn latere publicaties, ook en vooral buiten zijn vakgebied van economie en politiek hebben dit imago alleen maar versterkt. Ook aan de anderen is deze macht en dit prestige gegund. Met de stille hoop dat zij er naar mogen streven en in zekere mate ook mogen in slagen een stem te verlenen aan machtelozen en mensen zonder stem.

Want de andere krantenkop onthulde meteen een uiterste vorm van onmacht:

Bettina (6) doodgereden voor ogen van zusje in Waregem.

Een rampzalige stuurfout van een bejaarde man heeft gisterenmiddag een vreselijke tol geëist op de parking van een warenhuis in Waregem. Onder de ogen van hun moeder en grootmoeder reed hij op het zebrapad twee zusjes aan. De 6-jarige Bettina Verhellen overleefde de aanrijding niet, haar z7-jarig zusje Alexandra werd lichtgewond.

'Enkele uren geleden heb ik Bettina nog zien lachen toen we in de klas leerden hoe we een foto moeten maken', zegt Angelique Ampe stil. 'Ze had speciaal een mooi kleedje aangetrokken. Och, ik kan het nog altijd niet geloven.' De juf van het eerste leerjaar van de stedelijke basisschool in Beveren-Leie zou graag iets doen met die laatste foto om de ouders een klein beetje troost te schenken.

Juf Angelique is mij volkomen onbekend, maar ik kan alleen maar stille bewondering opbrengen voor de mooie blijk van menselijk medeleven, die uit haar woorden spreekt. Mogen onze dames en heren met prestige en macht ook waarachtige ladies en gentlemen van het hart blijken. Het zou wat warmte brengen in onze wereld, waar het hart zo vaak moet zwichten voor berekening. En waar de stem van kleinen zonder macht en prestige zo vaak verstomd en gesmoord wordt door groten met prestige en macht.

Tot slot, een gedicht van Willem Elsschot, die op zijn unieke, persoonlijke manier, zijn menselijke onmacht verbijt.

Bij het doodsbed van een kind

De aarde is niet uit haar baan gedreven

toen uw hartje stil bleef staan,

de sterren zijn niet uitgegaan

en ’t huis is overeind gebleven.

Maar al ’t geklaag en dof gesnik,

zelfs onder ’t troostend koffiedrinken,

het kon uw stem niet op doen klinken;

noch licht ontsteken in uw blik.

Gij zult wel nimmermeer ontwaken,

want gij bleeft roerloos toen de trap

zo kraakte bij den stillen stap

des mans, die kwam om toe te maken.

Ziet, lieve mensen, ’t is volbracht.

Wat gaan wij doen? Wij konden bidden,

dan blijf ik nog wat in uw midden,

gij krijgt toch wel geen slaap vannacht.

En heeft één uwer een ervaren

en hooggeleerd en vruchtbaar brein:

hij zegge mij of ’t waar kan zijn

dat haar de wormen zullen sparen.

Willem Elsschot

Rotterdam 1908

12-12-2009 om 15:38 geschreven door Omer

Drie op een rij!

Een nachtje rustig geslapen, maar even later werd een kop koffie bijna fataal, wegens slikproblemen bij een krantentitel.

Groot kruisbeeld op kerkhof taboe?

De discussie over de scheiding tussen kerk en staat flakkert ook in ons land opnieuw op. Bedoeling is het principe van de scheiding tussen kerk en staat, dat in de grondwet is verankerd, absoluut te maken.

uit ‘Het Nieuwsblad’ van 9 december 2009

De nacht daarop evenwel de slaap niet gelaten. Na een dag bezinken functioneerden ademhaling en spijsvertering weer naar behoren. En dat beterde er nog op toen we weer een krantentitel zagen.

Stop de waanzin

uit ‘Het Belang van Limburg’, 10 december 2009

....

En weer een nachtje later waait een mailtje mijn ‘Postvak In’ binnen:

Wetsvoorstel scheiding kerk en staat afgevoerd

Het betwiste wetsvoorstel dat een absolute scheiding tussen kerk en staat wou doorvoeren, is gisteren afgevoerd door de Senaat. Dit melden de Corelio- kranten.

Het wetsvoorstel stond op de agenda van de commissie ‘Institutionele Aangelegenheden’ omdat de indieners dat gevraagd hadden en het bureau van de Senaat daarmee ingestemd had. Van de indieners was echter geen spoor te bekennen op dat moment. De meeste partijen hadden het wetsvoorstel veroordeeld. Het werd dan ook afgevoerd.

...... ZUCHT  .....

Ian Hunter

Meer dan twee, drie dagen had hij niet nodig gehad blijkbaar. ‘Toeval of niet?’

Tot een volgende keer, Omer

11-12-2009 om 17:09 geschreven door Omer

‘The unbearable lightness of being’, ‘De ondraaglijke lichtheid van het bestaan’ titelt de Tsjechische auteur Milan Kundera. Voor de proleet Schubert was het bestaan niet licht, wel ondraaglijk, zoals voor zoveel proleten van toen en van nu.

Wellicht klinkt de combinatie ‘proleet’ en ‘Schubert’ voor velen vreemd. Maar zo was zijn korte bestaan – amper 31 jaar is hij geworden – in de buitenwijken van Wenen. Hierdoor was ook zijn gezondheid allesbehalve. Als het leven, persoonlijk of collectief, zo zwaar wordt dat het woord ‘ondraaglijk’ zich aandient, zoek je – alweer individueel of samen – naar een manier om te overleven.

Zijn ietwat late tijdgenoot, Marx, maakte een grondige analyse van de kapitalistische maatschappij en zag een uitweg in klassenstrijd en revolutie. Tot op vandaag zijn er mensen en groepen die voor een gelijkaardige, gewelddadige strategie opteren: geweld vanuit de onmacht en de onmogelijkheid om door dialoog en overleg op vreedzame, geweldloze wijze een uitkomst te vinden uit dit ondraaglijke bestaan. Anderen, vroeger en nu, kiezen voor andere strategieën om te overleven: de massale migratie, om politieke, economische en nu zelfs klimatologische redenen is zo een ‘weg ten leven’.

Een kleine groep van mensen zoekt, mede door het talent waarmee zij begiftigd zijn, een uitweg in de kunst, hetzij door zelf kunst voort te brengen, hetzij door weg te dromen en een levensvervulling te vinden in het werk van anderen. Denken we maar aan wat Jan Hoet jaren geleden op de trams in Gent liet aanbrengen: ‘Kan kunst de wereld redden?’

Schubert was, veel meer dan de doorsnee sterveling, getalenteerd. Als kind al werd hij tot de muziek geleid, en zijn leven lang heeft deze muziek zijn leven een zin gegeven. In meer dan 600 liederen en in tal van andere composities leefde hij op, leefde hij zich uit, leefde hij intens … en vluchtte hij. De laatste jaren van zijn leven was zijn gezondheid soms zo belabberd, dat hij het bed niet uitkwam, maar zelfs dan schreef hij muziek, van 6 uur ’s morgens, lange dagen lang, soms tot na middernacht.

De speelse lichtvoetigheid van vele composities verhulde het verdriet van zijn intrieste leven. Velen, eigenlijk iedereen op misschien één of twee intimi na, hadden geen weet van de spirituele ondergrond, waaruit deze aanlokkelijke, meeslepende, innemende muziek opbloeide. De lieflijke bekoorlijkheid hield de innerlijke tragiek goed verborgen.

Jos Meersmans vatte dit tweespalt in de ziel van Schubert op meesterlijke wijze samen, aan het einde van zijn geacteerde vertelling. Het was een kippenvelmoment, om de adem in te houden:

‘Der Leiermann’ uit Die Winterreise:

‘Drüben hinterm Dorfe steht ein Leiermann,

Und mit starren Fingern dreht er, was er kann.

Buiten achter het dorp staat een liereman,

en met starre vingers, draait hij wat hij kan.

Barfuss auf dem Eise wankt er hin und her,

Und sein kleiner Teller bleibt ihm immer leer.

Barrevoets wankelt hij over het ijs,

en zijn klein bord blijft altijd leeg.

Keiner mag ihn horen, keiner sieht ihn an,

Und die Hunde knurren um den alten Mann.

Niemand hoort hem, niemand kijkt naar hem om,

en de honden knorren om de ouwe man.

Und er lässt es gehen, alles wie es will,

Dreht, und Seine Leier steht ihm nimmer still.

En hij laat alles gebeuren zoals het moet gebeuren,

hij draait en zijn draailier staat niet stil.

Wunderlicher Alter, soll ich mit dir geh’n?

Willst zu meinen Liedern deine Leier dreh’n?

Wonderlijke oude man, zal ik met u meegaan?

Wilt gij mijn liederen op uw draailier spelen?

‘Schubert, man van twee kanten: voorkant en achterkant, uiterlijk en innerlijk. Schubert, de parel en de paria. Langs de voorkant is er het zonnige, het luchthartige, het schijnbaar oppervlakkige: meneer Biedermeier en de glitter van de wals. Langs de achterkant is er het marginale, de koude vochtige zolderkamer, het gebrek aan erkenning, de vlucht in de romantiek, de boodschap achter het lied en uiteindelijk pijn tot op het bot. Tussen de twee overleeft Frans Schubert tot vandaag: depressieve teneur achter directe charme, de verborgen boodschap achter het masker van meneer Biedermeier. Slechts één keer wordt dat masker volledig weggerukt, namelijk in ‘Die Winterreise’. Toen begrepen zelfs zijn vrienden hem niet meer.

‘Wat ik heb gemaakt is er door het verstand van muziek en door mijn smart.’

Met een onuitsprekelijke dankbaarheid aan dhr. Jos Meersmans.

---

Voor vandaag is de tijd op. Minstens één belangrijk moment ontbreekt nog volledig in deze ‘ademruimte’, gespreid over drie dagen. Wat vermag het geloof, oog in oog met de ondraaglijkheid of onvoldaanheid, die op telkens nieuwe wijzen in ’s mensen leven aan het licht treedt. Voorlopig laten we het bij twee gevleugelde woorden.

Het geloof is een van de mogelijke verhalen om je wonden zin te geven.

Waarom zou je mensen daarvan willen genezen?

Waarom zou je daarom lachen?

Kristien Hemmerechts, in ‘De Standaard’ van 27/02/2009

“ De storm in mij gaat maar liggen

als mijn hart rust vindt in U, mijn God.”

Augustinus: ‘Belijdenissen’.

Tot nog eens, Omer.

10-12-2009 om 17:15 geschreven door Omer

Verder mijmerend over: ‘Verhuld verdriet: Wenen in de tijd van Schubert’

Gisterenavond bleven de vele indrukken van de vertelling over Schubert door mijn hoofd spelen. Dat bleef tussendoor ook vandaag het geval, maar eerst waren er de dagelijkse bezigheden, eer er tijd vrij kwam om stukje voor stukje de rijke inhoud op een rijtje te zetten en te vergelijken met eigen inzichten, die ‘doorheen de dagen’ gegroeid waren.

De verteller, Jos Meersmans, verraste meteen. Op twee kleine spotjes na werden alle lichten gedoofd. Bleef alleen een uitermate sober decor over, een bescheiden geluidsinstallatie, die evenwel van zeer goede kwaliteit was, een ietwat hogere stoel, en daarop de enige ‘acteur’. Een minuut lang een stilte, die verwachtingen opriep en deed aanzwellen tot één groot verlangen, een levensgrote luisterbereidheid.

Maar niet de spreker doorbrak de stilte, wel een Weense dialoog, tussen Rosenbaum en een dame uit de Weense aristocratie, begin 19^de eeuw. Daarna de Dampf Walzer, opus 94, van Joseph Lanner (1801-1843).

Het was een zeer geslaagde aanloop om het tijdskader te tekenen, waarin Schubert leefde en werkte. Een indrukwekkend tijdskader, dat mits de nodige aanpassingen, zeer gemakkelijk naar onze tijd, het begin van de 21^ste eeuw kan getransponeerd worden.

Een korte toelichting. ‘Het Wenen van 1815, het Wenen van het Congres dus, had twee kanten. Langs de voorkant was er het Wenen van de wals, uitdrukking van de zorgeloosheid van de fatsoenlijke Weense burger. Nadat de Turken in juli 1683 Wenen belegerd hadden, was er een meer dan honderdjarige rust over de stad gekomen. Napoleon zal die pas verstoren in 1805 en 1809. Maar met Napoleon sijpelt ook het ideeëngoed van de Franse Revolutie Wenen binnen, en een veelzijdig onbehagen, vooral in de nu snel groeiende buitenwijken, waar kleine industriële bedrijfjes als paddenstoelen uit de grond rijzen en waar een nieuwe klasse van armen ontstaat: het proletariaat. Zelfs de censuur van Metternich zal de daar groeiende onrust niet kunnen doen verdwijnen. Ze leidt onvermijdelijk naar de revolutie van 1848.’ (citaat van Jos Meersmans)

In amper 10 minuten heeft de stad Wenen een levensechte gedaante gekregen. Hoe talrijk de adepten van de bourgeoisie nog zijn, die wereldvreemd, in chique salons, blijven walsen op de muziek van Strauss, er is ook dat andere Wenen, ongezien, ongekend, en nooit vermeld, maar met een aanzwellende massa van hongerige proleten, die een vruchtbare humus vormen voor de nieuwe ideeën, waarvan Marx en Engels in het midden en de tweede helft van de 19^de eeuw de grote woordvoerders zullen worden. Zelfs het Wenen van de walsen wordt een voedingsbodem voor de sociale omwentelingen, die van dan af, als gevolg van de industriële revolutie, Europa totaal zullen onderste boven keren. Voor vele tientallen jaren althans, en voor een deel ook op onomkeerbare wijze.

Hier begint de analogie met onze tijd. De massa walst weliswaar niet meer op tonen van Strauss en vele proleten van de tijd van toen zijn opgeklommen tot een nieuwe burgerij. Maar het is onmiskenbaar: de onhoudbare tegenstellingen in het Europa van de 19^de eeuw, zijn inmiddels geglobaliseerd en wereldwijd uitgedragen.

In de rijke landen van het Westen wordt voortdurend gewezen op binnenlandse vormen van armoede.

Maar vooral op wereldvlak is het contrast dermate schrijnend geworden, dat aan alle kanten dijkbreuken dreigen, waarlangs de nieuwe proleten van de derde wereld – moe getergd na eeuwen uitbuiting – hun deel van de koek, niet langer bedelend en beleefd vragen, maar vaker en vaker gewelddadig opeisen. Irak, Afghanistan, Pakistan zijn de meest genoemde brandhaarden, maar wat broeit er nog in zoveel landen van Azië, Afrika, Latijns Amerika.

Oorlogen zullen geen duurzame vrede brengen, hoogstens een Pyrrhusoverwinning om gezichtsverlies te vermijden. Alleen een moedig werken aan rechtvaardigheid kan een oplossing brengen. Net als het Wenen van 1815 heeft onze ééngeworden wereld twee kanten. De trieste vluchtelingenstroom, met zoveel menselijk leed, is slechts een symptoom, één grote schreeuw om gerechtigheid.

Ons rest slechts de hoop dat de wereldleiders van vandaag met meer inzicht mogen beslissen dan in de 19^de en 20^ste eeuw het geval was.

09-12-2009 om 17:50 geschreven door Omer

Ademruimte

Het grapje is ons voldoende vertrouwd. ‘Heb je veel vrije tijd?’ ‘Neen, ik heb het altijd druk want ik ben sinds kort gepensioneerd.’ Een ervaring, die sommige 65+ers wel hebben. En helemaal omgekeerd maar even onmiskenbaar: het verlies aan contact en de eenzaamheid bij heel wat bejaarden. Bijna met de regelmaat van een klok schrikken we op als, in die of die (groot)stad weer eens iemand ‘ontdekt’ wordt die al maanden, zoniet jaren tevoren, overleden was. Niemand had hem of haar gemist!

Een angstwekkende uitdrukking: niemand had hem of haar gemist. Hij of zij betekende dus helemaal niets (meer) voor niemand.

In 1986 schreef de Joodse rabbijn Harold Kushner, die zijn ambt uitoefent in de Verenigde Staten, zijn boek: ‘When all you’ve ever wanted isn’t enough’. Hetzelfde jaar nog verscheen de Nederlandse vertaling: ‘Niets meer te wensen en toch niet gelukkig. Op de achterflap plaatste de uitgever een citaat uit het boek:

‘Als er in het bos een boom omvalt en geen enkel oor hoort het, maakt zo’n boom dan geluid? Als een mens leeft en sterft en niemand neemt er notitie van, als de wereld gewoon doorgaat, heeft zo iemand dan ooit geleefd? Ik ben ervan overtuigd dat het niet zozeer de angst voor de dood, voor het einde van ons leven is die ons nachtmerries bezorgt. Nee, het is de angst dat ons leven van geen belang zal zijn geweest, dat we wat de rest van de wereld betreft net zo goed niet geleefd hadden kunnen hebben.’

Tot zover de woorden van Kushner zelf. De uitgever, Ten Have/Baarn, geeft zelf nog enige toelichting:

‘Wat geeft ons leven zin? We kunnen alle dingen, die op ons verlanglijstje staan, hebben verworven, en toch het gevoel hebben iets wezenlijks te missen. We kunnen in ons beroep de top hebben bereikt en toch niet gelukkig zijn.’

Gedachten, die wel eens kunnen kwellen, maar die wij actief kunnen tegengaan. OKRA biedt kansen daartoe, zoals zovele andere verenigingen: je legt nieuwe contacten, mensen gaan iets voor je betekenen en zelf beteken je altijd weer iets meer voor mensen.

Daarom ga ik deze namiddag, 8 december 2009, met groot verlangen naar de OKRA Academie in Eeklo. Musicoloog Jos Meersmans zal aan het woord komen. In het programmaboekje lees ik deze korte omschrijving:

‘Verhuld verdriet:

Wenen in de tijd van Schubert’

‘In deze geacteerde vertelling wordt het tragische leven van Schubert gesitueerd tegen het Wenen van het ‘Congres’, de dood van Napoleon, het succes van de wals, Weber en Rossini, de politiestaat van Metternich en de Biedermeiertijd. Via brieven, liedteksten en vele muziekfragmenten wordt de rol en betekenis van de kunstenaar in zijn tijd toegelicht.’

Nog even de tijd nemen om rustig te middagmalen en dan een beetje relaxen. Om dan met enkele gelijkgestemde geesten daarheen te gaan. Om te luisteren en na te praten. Met groot verlangen.

Ook een aangename, zin-volle namiddag gewenst. Omer.

09-12-2009 om 09:04 geschreven door Omer

Vraagteken voor mij of jullie ook – niet stilaan, maar uiteindelijk – moe gekeken zijn op altijd dezelfde gezichten van BV’s, wat doorgaans als Bekende Vlamingen gelezen wordt waar eigenlijk Bekend en Verwend bedoeld wordt.

Desondanks gisteren naar ‘De Pappenheimers’ gekeken, en zo mijn figuurlijke duit in het zakje gedaan om de kijkcijfers van Tom Lenaerts op te krikken. Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen, want het opgefokte kokergedoe verschilt niet zoveel van het vroegere ‘Wie van de drie’. Alleen is het nu in deze tijden van HD en digitale TV een tikkeltje ingewikkelder geworden. Zonder overdrijven in de moeilijkheidsgraad evenwel. Het wordt nu iets in de zin van ‘wie van de dertig’. Test maar eens uit: als je vooraf dertig Bekenden en Verwenden op een blaadje schrijft, moet je al vreselijk veel pech hebben als de ‘wijzen van dienst’ er niet bij zijn.

Daarom zo aangenaam verrast door Freddy De Kerpel. Bij het thema ‘one-liners van de Heer’ gaf Freddy daar in eenvoudige woorden maar oprecht gemeend en diepgaand een korte uitleg over zijn gewoonte om regelmatig in de Bijbel te lezen. Vermits je enerzijds met je oren kan luisteren, en anderzijds op hetzelfde moment met je ogen de andere verschijnselen in het kijkkastje kan observeren, was het veelzeggend om hun gezichten gade te slaan. Misschien was het alleen maar een fata morgana, maar ik kreeg de indruk dat ze op de tanden beten om te zwijgen en niet openlijk te lachen. Maar omdat je de lichaamstaal veel moeilijker onder controle krijgt dan de tong en de lachspieren, kon je op hun verveelde, verwende en verbaasde gezichten lezen: ‘Maar arme Freddy, toch!’

Gelukkig dat BV alleen maar Bekend en Verwend betekent. Zo voel ik mij minder geraakt en betrokken. Want Vlaming ben ik ook, maar gelukkig niet bekend en verwend.

07-12-2009 om 12:20 geschreven door Omer