MARIA, MOEDER VAN DE SCHONE LIEFDE

Vandaag komen twee grote klemtonen aan bod. Eeuwenlang al is de meimaand de Mariamaand, de maand die op een bijzondere wijze toegewijd is aan Onze Lieve Vrouw.

Bovendien is het vandaag Moederdag, alle gezinnen vieren vandaag onze moeders. Daarom ligt het thema van deze eucharistie eigenlijk voor de hand: ‘Maria, moeder van de schone Liefde’.

We bidden dat wij allemaal zouden uitgroeien tot mensen met een moederhart:

‘geef ons, Heer,

een warmer hart,

een hartelijker hart’.

Daarom kozen we vandaag een bijzondere eerste lezing:

Mijn kind, houd vast aan wat je vader je bijbracht,
verwerp niet wat je moeder je leerde.

Bewaar hun onderricht voor altijd in je hart,
draag het als een sieraad om je hals.

Moge het je leiden op de wegen die je gaat,
moge het over je waken als je slaapt,
moge het je leidraad zijn als je wakker wordt.

Want de lessen van je vader en je moeder zijn een lamp,
een licht dat je vermaant en de weg wijst naar het leven.

Hun onderricht zal je behoeden voor onheil.

(Spreuken 6,20-24a)

Nogal stil en onopvallend, bescheiden op de achtergrond, zelfs een beetje vergeten, vind je Moeder Maria toch overal terug. In kerken en kapellen, op hoeken van straten, verkleurd door weer en wind. In huiskamers. Ook bij mensen waar je haar niet zo zou verwachten: Maria, die kleine vrouw, die mensen blijkbaar zo menselijk nabij is.

Maria, zo klein en kwetsbaar nog toen haar leven ECHT begon. Maria, een stille moeder met een leven dat getekend is door het lijden van haar Zoon. Maria, een vrouw waarin elke moeder wel iets van zichzelf vindt. Zij stond onder het kruis van Jezus, haar Zoon, op een moment dat de leerlingen er allemaal vandoor waren.

Tegenwoordig staat zij niet zo veel meer in de kijker. Zeker niet in kringen van geleerden en theologen, van wijzen en van groten. Zij past niet in hun denkraam, zoals zij in haar eenvoud ook niet past tussen de idolen van onze tijd. Nieuwlichters laten haar liever links liggen.

Toch blijft haar leven van pijn en diep geloof een aantrekkingspool en een voorbeeld voor vele mensen. Ook vandaag, na zoveel eeuwen, in een tijd die zo anders is, blijft haar overgave, haar toewijding, haar hele leven een uitnodiging tot levensverdieping. Diepgang in een wereld, die zo oppervlakkig is en zozeer voor de schone schijn leeft. Een uitnodiging tot inkeer naar binnen, en een uitnodiging tot inzet naar buiten.

Bij haar komen mensen met hun zorgen en verdriet, bij haar worden mensen opnieuw eenvoudig. Zij blijft mensen troosten en de weg wijzen naar elkaar en naar God.

Een mens als wij is zij, Moeder Maria, met angst en tranen in de ogen, dikwijls niet goed wetend wat er allemaal gebeurt. Een mens als wij, met vreugde ook om kleine dingen. Een mens als wij, maar haar geloof was sterker dan ons geloof, en haar vertrouwen groter dan het onze.

Mogen wij, langs Maria, deze buitengewone vrouw, dichter bij Jezus en zijn blijde boodschap komen.

09-05-2010 om 06:44 geschreven door Omer

ALS DE WERELD JE HAAT

Tijdens het Laatste Avondmaal

zei Jezus ook nog tot zijn vrienden:

‘Wanneer de wereld je haat,

bedenk dan dat ze mij eerder haatte dan jullie.

Als jullie bij de wereld zouden horen,

zou ze jullie hebben liefgehad als iets van haarzelf,

maar jullie horen niet bij haar,

want ik heb jullie uit de wereld weggeroepen.

Daarom haat ze jullie.

Denk aan wat ik gezegd heb:

een slaaf is niet meer dan zijn meester.

Ze hebben mij vervolgd,

dus zullen ze ook jullie vervolgen;

maar wie zich aan mijn woorden gehouden heeft,

zal zich ook aan jullie woorden houden.

Dit alles zullen ze jullie vanwege mij aandoen,

want ze kennen hem niet die mij gezonden heeft.’

(Johannes 15,18-21)

Is Jezus een zwartkijker? Wie alleen dit stukje evangelie leest zou wel eens de indruk kunnen krijgen, omdat zijn woorden over ‘de wereld’ zo somber en donker gekleurd zijn. Maar Jezus spreekt hier niet over onze aarde als ‘de blauwe planeet’, de schoonheid van de schepping of de pracht van de natuur. Van dit alles is Hij zich terdege bewust, en we mogen stellen dat Hij daar ten volle van genoten heeft, toen Hij al weldoende rondging, zijn leerlingen onderrichtte of de stilte opzocht om alleen bij de Vader te zijn.

Meer nog: bij herhaling spreekt Jezus over de goedheid, die in het hart van mensen kan wonen. Denken we maar aan het penningske van de arme weduwe of het nederige gebed van de tollenaar, die in de tempel door de verwaande farizeeër met de nek wordt aangekeken.

Maar het mooist van al is wellicht zijn kinderzegen: ‘Toen bracht men kinderen bij Hem, met de bedoeling dat Hij hun de handen zou opleggen en voor hen zou bidden. Maar de leerlingen wezen hen terecht. Jezus zei: ‘Laat die kinderen en verhinder niet dat ze bij Me komen, want van zulke kinderen is het koninkrijk der hemelen.’Hij legde hun de handen op; daarna vertrok Hij. (Matteüs 19,13-15)

Jezus ziet dit mooie en dit goede, en hij jubelt er ook om: ‘Ik dank U, Vader, Heer van hemel en aarde omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld.’ (Matteüs 11,25)

Maar Jezus ziet ook de schaduwzijde in het hart van de mens, die duistere kant die we in Bijbelse taal als de ‘erfzonde’ benoemen. En eigenlijk is Jezus hier een heel fijnzinnig psycholoog, die het binnenste van de mens doorgrondt, lang voor de psychologie of de psychoanalyse als wetenschap ontstonden. Hij weet maar al te goed dat deze duistere schaduwzijde meer naar boven komt als mensen in groep optreden. In deze betekenis gebruikt Johannes het woord ‘wereld’, als Hij de woorden van Jezus tijdens het Laatste Avondmaal weergeeft. De ‘wereld’, dat zijn de mensen in groep, die zich van hun minst mooie kant tonen.

Deze minder mooie kanten zijn ons welbekend. Zij woekeren in onze eigen persoon, we zien de sporen rondom ons, en we kennen ze uit dat zo levensechte verhaal van de bekoringen van Jezus in de woestijn, met geldhonger, machtswellust en eerzucht of buitenissige ambitie, die altijd weer de kop opsteken ten koste van andere mensen. Deze schaduwzijde of minder mooie kant, dat is de mens, die onderworpen is aan de slavernij van de zonde.

Daarmee moest Jezus wel botsen en daarom kon het niet anders dan dat de wereld Hem zou haten. Daarom ook kon het niet anders dan dat die wereld Hem uit de weg zou ruimen. Zijn persoon, zijn Woord, zijn leven druiste immers in tegen de samenzwering van al wie op kwaad belust is en wetens en willens kiest voor de zonde, die de weg ten dode is, de weg die geen Leven, geen vreugde, geen vrede brengt.

In zijn tijd kreeg Jezus het daarom aan de stok met tal van lieden, die in aanzien stonden en zichzelf op een schavotje geplaatst hadden. Verschillende namen krijgen zij: farizeeërs, schriftgeleerden, oudsten van het volk, hogepriesters … Als je het wel beschouwt, een allegaartje van mensen, die in het toenmalige wereldje van de Joden nogal ‘van rang en stand’ waren. Zij waanden zich hoog verheven en van op hun zelfgemaakte tribune keken zij vol eigenwaan neer op de anderen, die in hun ogen enkel gepeupel waren.

Wie zijn zij vandaag? Matteüs begint zijn Bergrede met de welbekende zaligsprekingen. Soms zijn die sympathiek en aantrekkelijk: ‘gelukkig die arm van geest zijn en zuiver van hart, gelukkig ook die uitzien naar gerechtigheid …’ Zo willen we ook wel graag zijn. Maar Matteüs schrijft evenzeer:

Gelukkig die vervolgd worden vanwege de gerechtigheid,

want hun behoort het koninkrijk der hemelen.

Gelukkig zijn jullie,

als ze jullie uitschelden en vervolgen

en je van allerlei kwaad betichten vanwege Mij.

Wees blij en juich, want in de hemel wacht jullie een rijke beloning.

Zo hebben ze immers de profeten vóór jullie vervolgd.

(Matteüs 5,10-12)

Laten wij maar proberen trouw te zijn aan Jezus en in alle deemoed bidden:

‘Heer Jezus, zachtmoedig en nederig van hart,

maak mijn hart gelijk aan het uwe!’

‘Heer, blijf bij ons, ook als het avond en donker wordt’.

08-05-2010 om 10:25 geschreven door Omer

GEEN GROTERE LIEFDE

Nog sprak Jezus tijdens het Laatste Avondmaal

tot zijn meest intieme vrienden:

‘Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben

zoals ik jullie heb liefgehad.

Er is geen grotere liefde

dan je leven te geven voor je vrienden.

Jullie zijn mijn vrienden wanneer je doet wat ik zeg.

Ik noem jullie geen slaven meer,

want een slaaf weet niet wat zijn meester doet;

vrienden noem ik jullie,

omdat ik alles wat ik van de Vader heb gehoord,

aan jullie bekendgemaakt heb.

Jullie hebben niet mij uitgekozen,

maar ik jullie,

en ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan

en vrucht te dragen,

blijvende vrucht.

Wat je de Vader in mijn naam vraagt,

zal hij je geven.

Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief’

(Johannes 15,12-17)

Een oud joods verhaal zegt dat een rabbi eens bij een leerling ging en hem vroeg: 'zeg mij eens: wat is dat, God?' Hij herhaalde de vraag, een tweede maal, een derde maal. Maar de leerling zweeg. Daarom vroeg de rabbi: 'waarom zeg je niets?' En de leerling antwoordde: 'omdat ik het niet weet!' En de rabbi dacht verder: 'weet ik er dan meer van? Het is duidelijk dat God bestaat, en dat er niets is buiten Hem. Maar verder weet ik niets.'

Zo is het enerzijds, maar Johannes schrijft ook: 'God is Liefde.' Zo hebben wij Hem leren kennen, als goedheid, als liefde … en het is de moeite om dat te blijven doorvertellen. De eeuwen door hebben vele mensen dat gedaan, overtuigd en enthousiast. Het blijft ook vandaag de moeite waard, om het voort te zeggen, om het voort te doen…en met enthousiasme.

God is geen verre God die éénmaal het heelal geschapen heeft en er nadien nooit meer naar omziet. Zo een verre afstandelijke God spreekt ons niet aan. God is Liefde: en liefde is aanwezigheid, tederheid, barmhartigheid. Daarom heeft God zich in Jezus getoond om de mens nabij te zijn.

Er is een verhaal over de evangelist Johannes, diegene die geschreven heeft: 'God is Liefde. Als iemand zegt dat Hij God liefheeft, die hij niet ziet, maar zijn broeder niet liefheeft, die hij wel ziet, is hij eenvoudigweg een leugenaar.'

Over deze Johannes wordt dit verhaal verteld, dat gesitueerd wordt aan het einde van zijn lange leven. Ook dan zat hij nog uren en uren bij jongere leerlingen, die aan zijn voeten plaats namen. Op een dag, zo wordt verteld in deze goed bewaarde traditie, maakte één van de leerlingen zijn beklag: 'Johannes, jij spreekt altijd over liefde, over Gods liefde voor ons en over onze liefde voor elkaar. Waarom vertel je nooit eens iets anders aan ons dan over die liefde?'

De leerling, die ooit zijn hoofd had laten rusten aan het hart van de mensgeworden God, zou dan geantwoord hebben, zegt het verhaal verder,: 'Omdat er niets anders is, alleen liefde ... liefde ... liefde.'

Liefde is elkaar heel nabij zijn
zonder elkaar te bezitten
Liefde is 'houden van'
zonder elkaar vast te houden
De mooiste lianen kunnen de sterkste boom wurgen,
door hem jarenlang teder te omhelzen.

Voelen mensen het hart van een medemens
dan komen ze tot leven.
Alleen in de liefde kan men 'mens' worden

Bron onbekend

07-05-2010 om 08:08 geschreven door Omer

OPDAT JULLIE VREUGDE VOLKOMEN MAG ZIJN

Jezus ging verder tijdens het Laatste Avondmaal:

'Ik heb jullie liefgehad,

zoals de Vader mij heeft liefgehad.

Blijf in mijn liefde:

je blijft in mijn liefde

als je je aan mijn geboden houdt,

zoals ik me ook aan de geboden van mijn Vader gehouden heb

en in zijn liefde blijf.

Dit zeg ik tegen jullie om je mijn vreugde te geven,

dan zal je vreugde volkomen zijn.

(Johannes 15,9-11)

Enkele dagen al luisteren we nu naar Jezus, terwijl Hij tijdens hun laatste samenzijn zijn meest intieme vrienden op uitzonderlijk innige, tedere wijze toespreekt. Zoals de vorige dagen reeds zo duidelijk werd, is Hij zelf diegene, die troost en bemoedigt, terwijl zijn vrienden diep ontroerd en bedrukt zijn.

Ook vandaag is het zo, in dit kort stukje evangelie. Zelf leeft Hij in een intense innerlijke vreugde, die haar oorsprong vindt in de innige verbondenheid met de Vader. Maar zoals een diepe vreugde nu eenmaal is, wil Hij dit intense geluk niet voor zichzelf alleen houden. Vreugde deelt, ze kan niet anders, want ‘vreugde loopt over’.

We zien het nu bij Jezus: ‘Ik spreek zo tegen jullie, opdat eenzelfde volkomen vreugde, die in mijn hart opwelt, ook in jullie gemoed mag leven.’

En dat zal ook zo zijn als je in mijn liefde blijft, als mijn leven ook jullie leven wordt. Dan klinkt het een beetje ‘hard’: je blijft in die innige liefde met Mij verbonden als je mijn geboden onderhoudt. Maar die schijnbare hardheid is niet meer dan schijn. Er is hier niet de minste zweem van formalistisch naleven van een aantal wetten, met talloze geboden en nog meer verboden.

De ‘geboden van Jezus’ zijn te herleiden tot ÉÉN GROTE LEEFREGEL. Die richtlijn werd ons ten overvloede herhaald, en toch wordt hij zo vaak vergeten. Vergeten en verdrongen, zo vaak ook in naam van hoge idealen, die alleen maar met de mond verkondigd worden.

ÉÉN UNIEKE LEIDRAAD geeft Jezus voor ons leven: DE LIEFDE, naar God toe, en in één en dezelfde beweging ook naar de naaste, in de meest letterlijke zin, de mens die dicht naast ons leeft, maar evenzeer de naaste, die hoewel heel veraf ons toch heel nabij is, omdat hij of zij, jong of oud, arm of rijk, mens is zoals wij, en daardoor net als wij genodigd is tot diezelfde innige omhelzing binnen die ÉNE FAMILIE van GODS GELIEFDEN.

(Bron: Bezinningen Dominicanen)

06-05-2010 om 11:09 geschreven door Omer

DE WIJNSTOK EN DE RANKEN

Nog bij het Laatste Avondmaal zei Jezus:

‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer.

Iedere rank aan mij die geen vrucht draagt snijdt hij weg,

en iedere rank die wel vrucht draagt snoeit hij bij,

opdat hij meer vruchten draagt.

Jullie zijn al rein door alles wat ik tegen jullie gezegd heb.

Blijf in mij, dan blijf ik in jullie.

Een rank die niet aan de wijnstok blijft,

kan uit zichzelf geen vrucht dragen.

Zo kunnen jullie geen vrucht dragen 

als jullie niet in mij blijven.

Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken.

Als iemand in mij blijft en ik in hem,

zal hij veel vrucht dragen.

Maar zonder mij kun je niets doen.

Wie niet in mij blijft wordt weggegooid 

als een wijnrank en verdort;

hij wordt met andere ranken verzameld,

in het vuur gegooid en verbrand.

Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie,

kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren.

De grootheid van mijn Vader zal zichtbaar worden

wanneer jullie veel vrucht dragen en mijn leerlingen zijn.’

(Johannes 15,1-8)

Als God zo ver boven ons, kleine mensen, staat, als Hij zo ver boven ons leven staat, komt Hij ook vlug buiten ons leven te staan.Hij is dan te groot en te ver,ongenaakbaar en onbereikbaar.HIJ woont in de coulissen van zijn hoge hemel, en WIJ leven, even maar, op het kleine podium van dit stukje aarde.

En HIJ, Jezus, sprak ons – ook vandaag – van een wijnstok: Zie, zei Hij,zo dicht zijn wij bij elkaar,als ranken met de stam verbonden.Zo ben Ik één met de Vader, zo ben Ik in de Vader.Zo ben Ik één met jullie, zo LEEF Ik ook in jullie. Evenzeer als het sap van de stam ook het sap van de ranken wordt. Evenzeer als het leven van de stam ook het leven van de ranken wordt.

Geloven is niet alleen: klein staan voor God.Geloven is ook groeien en groter worden omdat wij Hem in ons laten werken,omdat wij ons door Hem laten snoeien.

De vruchten van onze inzetdragen zijn zegel.

(Geïnspireerd door: Bezinningen Dominicanen)

Houd mij vast

Heer Jezus, door uw vaders hand

in onze mensengrond geplant,

en bloeiend in dit barre land,

o houd mij vast.

Zoals de wijnstok sappen geeft

aan elke rank die van hem leeft

en vreugde aan zijn vruchten heeft

houdt U mij vast.

Ik kan niet zonder U, ik moet

het hebben van uw hartenbloed

dat alle leven kloppen doet.

Dus houd mij vast.

Laat mij, al doet het groeien pijn,

een kleine rank van waarde zijn;

maak mij een druppel van uw wijn.

O, houd mij vast.

Michel van der Plas

05-05-2010 om 12:57 geschreven door Omer

MIJN EIGEN VREDE GEEF IK JULLIE

Jezus zei eens tot zijn leerlingen:

‘Vrede laat Ik jullie na,

mijn eigen vrede geef Ik jullie,

een andere dan de wereld te bieden heeft.

Je moet je dus niet zo laten verontrusten

en de moed niet verliezen.

Je hebt gehoord wat Ik zei:

niet alleen dat Ik heenga,

maar ook dat Ik bij jullie terugkom.

Als jullie Mij liefhadden,

zou het jullie met vreugde vervullen

dat Ik heenga naar de Vader,

want de Vader is groter dan Ik.

Ik zeg het jullie dus nu al, voordat het zover is,

dan zul je, als het zover is, geloven.

want de vorst van de wereld is in aantocht.

Niet dat hij macht over Mij heeft,

maar de wereld moet weten dat Ik de Vader liefheb:

wat de Vader Mij heeft opgedragen, voer Ik ook uit.

(Johannes 14,27-31a)

Zo innig en teder, zo diepmenselijk dit tafereeltje. Misschien is het ons ook wel eens overkomen, diep ontroerd en tot tranen bewogen.

Want ontroerd en bewogen is de stemming als Jezus zo spreekt. Samen met zijn beste vrienden is Hij een laatste keer aan tafel. Hij zal nu van hen heengaan. Zoals zij van Hem hielden, moet dit gewogen hebben. Het verdriet overweldigt hen. De sfeer is gedrukt. Bij het Laatste Avondmaal is het alsof de leerlingen samen zijn rond het sterfbed van de meest geliefde.

Zoals ook wij misschien wel eens samen waren rond het sterfbed van een geliefde, wenend, bedrukt, niet wetend wat te zeggen.

De leerlingen hoeven niets te zeggen nu. Jezus zelf neemt het woord, troost hen, spreekt hen moed in. Hij, die met lichaam en geest de komende uren ten dode toe gekwetst en gemarteld zal worden, Hij is diegene, die bemoedigt.

Ook dat kan ons wel eens gebeurd zijn, dat hij of zij, die ging sterven, nog bemoedigde en woorden van troost sprak, wanneer de geliefden geen woorden meer vonden.

Jezus is daartoe in staat omdat een bovenaardse rust in Hem woont. En die bovenaardse rust wil Hij aan zijn vrienden overdragen: ‘Mijn eigen vrede geef ik jullie; een andere vrede, dan de wereld te bieden heeft’.

Met die wereld leeft Hij niet in vrede, kan Hij niet in vrede leven. Daar triomfeert een andere heerser, ‘de vorst van deze wereld’. En die is vlakbij nu. Een ogenblik zal hij het halen. Voor het oog van de wereld gaat Jezus naar Golgotha, het kruis en het graf van voorbij. De ultieme nederlaag. Voor het oog van de wereld.

Die nederlaag voor het oog van de wereld kan Hem niet deren. De overwinning van de vorst van de wereld is slechts schijn. Het kwade, de kwade zal het nu halen, maar zijn triomf zal niet duren. Deze zekerheid vervult het gemoed van Jezus. En die zekerheid, zijn eigen innerlijke vrede, berust op zijn verbondenheid met de Vader, zoals Hij even voordien nog gezegd had: ‘Ik en de Vader zijn één.’

Daarom kan Hij, in dit geladen uur van pijn en afscheid, rust uitstralen, vrede geven. Daarom zal Hij enkele uren later, in volle overgave, ook kunnen zeggen: ‘Alles is volbracht.’

Het kan ook ons gebeurd zijn: de lijdende, de stervende geliefde, die zulk een rust ademde en uitstraalde, en fluisterend of zonder woorden zijn vrede overdroeg. Het is een grote genade, als wij zo mochten afscheid nemen.

Lied van de vrede

Heer, U zegt ons vrede aan:

vrede die van U moet komen

en waarvan wij mensen dromen

elke dag van ons bestaan.

U die, met de Vader één,

deelhebt aan het eeuwig leven,

U kunt ons een vrede geven

die zal blijven, U alleen.

Vrede die kleinmoedigheid

uit de zielen zal verjagen,

vrede die van hongervragen

en van zelfbedrog bevrijdt.

Vrede die in hart en hoofd

rust en goede moed zal stichten

en er liefde aan zal richten, -

Heer, die hebt U ons beloofd.

Vrede die voorgoed geneest,

vrede voor de moede zinnen, -

ja kom zelf ons leven binnen

met de Vader, met de Geest.

Schenk ons gaaf en ongerept

harmonie en toon uw vrede

als de diepste en liefste reden

dat U ons geschapen hebt.

Michel van der Plas

04-05-2010 om 06:22 geschreven door Omer

Filippus en Jakobus, apostelen

Filippus en Jakobus treden niet zo vaak op de voorgrond in het evangelie. Over hun leven weten wij ook niet zo veel. Toch mogen we enkele punten aanstippen.

FILIPPUS

Filippus is afkomstig uit Betsaida in Galilea, de stad waar ook Petrus en Andreas geboren werden. Wellicht was hij een leerling van Johannes de Doper en zou hij op die manier met Jezus in contact gekomen zijn, en al vlug ook door Hem geroepen zijn tot apostel. Wanneer na de kruisdood en de verrijzenis de apostelen de ‘Blijde Boodschap’ gaan verkondigen, richt Filippus zijn schreden naar Samaria, waar hij de verrezen Christus predikt en ook zieken geneest. Later zou hij nog naar Griekenland geweest zijn, waar hij in het jaar 80 de marteldood sterft, omgekeerd opgehangen aan een kruis in T-vorm.

Bij Johannes vinden we de belangrijkste tussenkomsten van Filippus. Een eerste keer in de aanloop naar het wonder van de broden en de vissen, het wonder waarin Jezus ons op een profetische wijze, met het oog op zijn lijden en sterven, onderricht over ‘breken en delen’, over ‘gegeven en gebroken worden’.

Toen Jezus om zich heen keek

en zag dat die menigte naar hem toe kwam,

vroeg hij aan Filippus:

‘Waar kunnen we brood kopen

om deze mensen te eten te geven?’

Hij vroeg dat om Filippus op de proef te stellen,

want zelf wist hij al wat hij zou gaan doen.

Filippus antwoordde:

‘Zelfs tweehonderd denarie zou niet voldoende zijn

om iedereen een klein stukje brood te geven.’

(Johannes 6,5-8)

Filippus is hier de apostel, die door Jezus uitgekozen wordt, om het nodige reliëf te geven aan het wonder dat Hij gaat verrichten. Natuurlijk kan Filippus niet vermoeden wat Jezus zal doen, maar net door deze ‘onwetendheid’ komt de draagwijdte van het wonder sterker naar voren. De tussenkomst van Filippus is dus zeker niet zonder belang is, want de diepe inhoud van het wonder kan nu beter beklemtoond worden.

Een tweede keer vinden we Filippus tijdens de toespraak van Jezus bij het Laatste Avondmaal:

Jezus zei:

Als jullie mij kennen

zullen jullie ook mijn Vader kennen,

en vanaf nu kennen jullie hem,

want jullie hebben hem zelf gezien.’

Daarop zei Filippus:

‘Laat ons de Vader zien, Heer, meer verlangen we niet.’

Jezus zei:

‘Ik ben nu al zo lang bij jullie,

en nog ken je me niet, Filippus?

Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.

Waarom vraag je dan om de Vader te mogen zien?

(Johannes 14,6-9)

Opnieuw is de tussenkomst van Filippus erg belangrijk. Hij biedt aan Jezus de kans om ons te openbaren: als je wil weten wie of hoe God is, maak dan geen grote theoretische bespiegelingen. Kijk gewoon naar Mij, wie Ik ben, wat Ik doe. Zo ga je leren wie of hoe God is. Want ‘Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.’

Tenslotte wordt Filippus ook nog vermeld in de Handelingen van de apostelen, vooral in hoofdstuk 8,26-39. De apostel wordt door een engel van de Heer op weg gestuurd naar Gaza. Hij ontmoet daar een hoge ambtenaar van de koningin van Ethiopië. De man is het boek Jesaja aan het lezen, maar verstaat de tekst niet. Het gaat om enkele verzen uit een lied over de lijdende dienaar van Jahwe:

(Handelingen 8,32-39)

Filippus begint dan een gesprek met die man, en, met deze tekst als uitgangspunt verkondigt hij het evangelie van Jezus. En deze verkondiging is niet zonder gevolg. Ze komen bij een plaats met water, en de ambtenaar vraagt om gedoopt te worden.

Al weten we weinig over Filippus, zijn leven en werk zijn niet zonder belang. Een opsteker is dat voor die vele mensen, die van op de achtergrond hun goede werk voor het Rijk van God in alle stilte en bescheidenheid uitvoeren.

JAKOBUS DE MINDERE

Jakobus wordt de Mindere genoemd, niet omdat hij kleiner of jonger of minderwaardig zou zijn tegenover ‘Jakobus de Meerdere’, maar enkel omdat hij pas later door Jezus geroepen werd. Hij is de zoon van Alfeus, of Kleopas. Zijn moeder, die eveneens de naam Maria droeg, was een zus of dicht familielid van de moeder van Jezus. In het kader van de Joodse traditie wordt hij ook wel de ‘broer’ van Jezus genoemd.

De traditie vertelt ons dat hij naderhand de eerste bisschop van Jeruzalem is geworden. Historici schrijven dat hij in het jaar 62 werd doodgeknuppeld en zo op gruwelijke wijze de marteldood stierf.

Doorgaans wordt hij ook beschouwd als de auteur van de ‘Brief van Jakobus’, waarin hij op radicale wijze opkomt voor de armen en scherpe, harde verwijten richt tot al wie door uitbuiting van de weerlozen zichzelf verrijkt heeft. Een voorbeeldje:

‘En nu iets voor u, rijken!

Weeklaag en jammer om de rampspoed die over u komt.

Uw rijkdom is verrot en uw kleding is door de mot aangevreten.

Uw goud en zilver is verroest,

en die roest zal tegen u getuigen

en als een vuur uw lichaam verteren.

U hebt uw schatkamers gevuld, hoewel de tijd ten einde loopt.

Hoor de klacht van het loon dat u de arbeiders

die uw velden maaiden hebt onthouden.

Het geroep van de maaiers

is tot de Heer van de hemelse machten doorgedrongen.

U hebt op aarde in weelde gebaad en losbandig geleefd,

u hebt uzelf vetgemest voor de slachttijd.

U hebt de rechtvaardige veroordeeld en vermoord,

en hij heeft zich niet tegen u verzet.

(Brief van Jakobus 5,1-6)

Woorden van zo lang geleden, die ook vandaag konden gezegd of geschreven zijn. Ligt daar niet DE opdracht voor de kerk van vandaag: metterdaad tonen dat zij niet de kant kiest van de macht en de machtigen, maar daadwerkelijk aan de zijde van de armen staat?

Broeders en zusters,

het geloof in Jezus Christus, onze glorierijke Heer,

staat niet toe dat u mensen op hun uiterlijk beoordeelt.

Stel dat uw samenkomst wordt bezocht

door iemand die prachtige kleren en gouden ringen draagt,

en tegelijkertijd door een arme in vodden.

Als u dan de eerste met alle zorg omringt en tegen hem zegt:

‘Neemt u plaats, hier zit u goed,’

terwijl u tegen de tweede zegt:

‘Ga daar maar staan, 

of ga maar bij mijn voetenbank op de grond zitten,’

maakt u dan geen ongeoorloofd onderscheid

en wordt uw oordeel 

niet door verkeerde overwegingen bepaald?

(Brief van Jakobus 2,1-4)

03-05-2010 om 08:36 geschreven door Omer