MIJN EIGEN VREDE GEEF IK JULLIE

Jezus zei eens tot zijn leerlingen:

‘Vrede laat Ik jullie na,

mijn eigen vrede geef Ik jullie,

een andere dan de wereld te bieden heeft.

Je moet je dus niet zo laten verontrusten

en de moed niet verliezen.

Je hebt gehoord wat Ik zei:

niet alleen dat Ik heenga,

maar ook dat Ik bij jullie terugkom.

Als jullie Mij liefhadden,

zou het jullie met vreugde vervullen

dat Ik heenga naar de Vader,

want de Vader is groter dan Ik.

Ik zeg het jullie dus nu al, voordat het zover is,

dan zul je, als het zover is, geloven.

want de vorst van de wereld is in aantocht.

Niet dat hij macht over Mij heeft,

maar de wereld moet weten dat Ik de Vader liefheb:

wat de Vader Mij heeft opgedragen, voer Ik ook uit.

(Johannes 14,27-31a)

Zo innig en teder, zo diepmenselijk dit tafereeltje. Misschien is het ons ook wel eens overkomen, diep ontroerd en tot tranen bewogen.

Want ontroerd en bewogen is de stemming als Jezus zo spreekt. Samen met zijn beste vrienden is Hij een laatste keer aan tafel. Hij zal nu van hen heengaan. Zoals zij van Hem hielden, moet dit gewogen hebben. Het verdriet overweldigt hen. De sfeer is gedrukt. Bij het Laatste Avondmaal is het alsof de leerlingen samen zijn rond het sterfbed van de meest geliefde.

Zoals ook wij misschien wel eens samen waren rond het sterfbed van een geliefde, wenend, bedrukt, niet wetend wat te zeggen.

De leerlingen hoeven niets te zeggen nu. Jezus zelf neemt het woord, troost hen, spreekt hen moed in. Hij, die met lichaam en geest de komende uren ten dode toe gekwetst en gemarteld zal worden, Hij is diegene, die bemoedigt.

Ook dat kan ons wel eens gebeurd zijn, dat hij of zij, die ging sterven, nog bemoedigde en woorden van troost sprak, wanneer de geliefden geen woorden meer vonden.

Jezus is daartoe in staat omdat een bovenaardse rust in Hem woont. En die bovenaardse rust wil Hij aan zijn vrienden overdragen: ‘Mijn eigen vrede geef ik jullie; een andere vrede, dan de wereld te bieden heeft’.

Met die wereld leeft Hij niet in vrede, kan Hij niet in vrede leven. Daar triomfeert een andere heerser, ‘de vorst van deze wereld’. En die is vlakbij nu. Een ogenblik zal hij het halen. Voor het oog van de wereld gaat Jezus naar Golgotha, het kruis en het graf van voorbij. De ultieme nederlaag. Voor het oog van de wereld.

Die nederlaag voor het oog van de wereld kan Hem niet deren. De overwinning van de vorst van de wereld is slechts schijn. Het kwade, de kwade zal het nu halen, maar zijn triomf zal niet duren. Deze zekerheid vervult het gemoed van Jezus. En die zekerheid, zijn eigen innerlijke vrede, berust op zijn verbondenheid met de Vader, zoals Hij even voordien nog gezegd had: ‘Ik en de Vader zijn één.’

Daarom kan Hij, in dit geladen uur van pijn en afscheid, rust uitstralen, vrede geven. Daarom zal Hij enkele uren later, in volle overgave, ook kunnen zeggen: ‘Alles is volbracht.’

Het kan ook ons gebeurd zijn: de lijdende, de stervende geliefde, die zulk een rust ademde en uitstraalde, en fluisterend of zonder woorden zijn vrede overdroeg. Het is een grote genade, als wij zo mochten afscheid nemen.

Lied van de vrede

Heer, U zegt ons vrede aan:

vrede die van U moet komen

en waarvan wij mensen dromen

elke dag van ons bestaan.

U die, met de Vader één,

deelhebt aan het eeuwig leven,

U kunt ons een vrede geven

die zal blijven, U alleen.

Vrede die kleinmoedigheid

uit de zielen zal verjagen,

vrede die van hongervragen

en van zelfbedrog bevrijdt.

Vrede die in hart en hoofd

rust en goede moed zal stichten

en er liefde aan zal richten, -

Heer, die hebt U ons beloofd.

Vrede die voorgoed geneest,

vrede voor de moede zinnen, -

ja kom zelf ons leven binnen

met de Vader, met de Geest.

Schenk ons gaaf en ongerept

harmonie en toon uw vrede

als de diepste en liefste reden

dat U ons geschapen hebt.

Michel van der Plas