HEILIG HART VAN JEZUS

Geliefde broeders en zusters,

laten wij elkaar liefhebben, want de liefde komt uit God voort.

Ieder die liefheeft is uit God geboren en kent God.

Wie niet liefheeft kent God niet, want God is liefde.

En hierin is Gods liefde ons geopenbaard:

God heeft zijn enige Zoon in de wereld gezonden,

opdat we door hem zouden leven.

Het wezenlijke van de liefde is niet

dat wij God hebben liefgehad,

maar dat hij ons heeft liefgehad

en zijn Zoon heeft gezonden

om verzoening te brengen voor onze zonden.

Geliefde broeders en zusters,

als God ons zo heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben.

Niemand heeft God ooit gezien.

Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons

en is zijn liefde in ons ten volle werkelijkheid geworden.

Dat wij in hem blijven en hij in ons,

weten we doordat hij ons heeft laten delen in zijn Geest.

En we hebben zelf gezien waarvan we nu getuigen:

dat de Vader zijn Zoon gezonden heeft

als redder van de wereld.

Als iemand belijdt dat Jezus de Zoon van God is,

blijft God in hem en blijft hij in God.

Wij hebben Gods liefde, die in ons is,

leren kennen en vertrouwen daarop.

God is liefde.

Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.

(Eerste brief van Johannes 4,7-16)

Volgende gedachten werden ontleend aan de protestantse theoloog Dietrich Bonhoeffer, die in 1906 in Wroclaw geboren is. Vanaf 1934 keert hij zich heel sterk tegen het nazibewind; in 1943 wordt hij, na een huiszoeking gevangen genomen door de Gestapo, en kort voor het einde van WO II wordt hij op persoonlijk bevel van Hitler terechtgesteld. Na zijn dood wordt hij wereldberoemd door een reeks brieven, die hij vanuit de gevangenis geschreven had aan een vriend.

Het feest van het H. Hart, of het feest van de liefde van Jezus, gaat eigenlijk over iets zeer simpel: het leven van een mens heeft maar zin en waarde door de liefde. Al het andere is van veel minder belang. Uiteindelijk wordt ons maar één ding gevraagd: of wij de liefde hebben of niet. Daarom is het gebedje zo vol inhoud: ‘Heer Jezus, maak ons hart gelijk aan het uwe’.

Misschien waren we wel eens bij de uitvaart van iemand, over wie niets, maar dan ook helemaal niets te zeggen viel. Misschien kregen we dan het gevoel: wat een onnoemelijke armoede is hier aanwezig, wat een zinloosheid. Hij hield van niemand en niemand hield van hem. Dof, zonder tranen of verdriet zien we, hoe dit leven ten einde is, een einde, waar het zelf misschien wel hevig naar verlangde. Misschien was hij een vrek, of jaloers, of een tiran; hij kende en zocht en wilde alleen maar zichzelf. Hij haatte de anderen en hij gebruikte ze alleen maar voor zijn eigen geluk, dat hij toch nooit vond. Hij bleef alleen. Hij was er voor niemand en niemand was er voor hem.

En wij kennen ook de begrafenissen waar wij een laatste groet brachten aan een goede moeder of vader, of zelfs een gelukkig en geliefd kind. Daarbij zijn dan allen, die van deze mens liefde hebben ondervonden, die er ook liefde aan geschonken hebben, en wij kunnen niet zwijgen dan: wij moeten de goedheid, de warmte, de tederheid prijzen, die in dit leven zichtbaar was.

Daarom blijft het feest van het Heilig Hart betekenisvol. Niets, maar dan ook niets, is ons leven waard, zonder de liefde. En de hele zin van het leven is vervuld wanneer het de liefde kent. In het licht van de liefde komt al de rest op de tweede plaats. Wat betekenen geluk en ongeluk, armoede en rijkdom, leven en sterven…buiten het verband van de liefde?

Wij weten alleen dat juist die liefde, gegeven en gekregen, bepalend is voor de waarde, de zin en de inhoud van ons leven. Het enige waar het op aankomt … en van deze liefde mogen wij geloven, dat zij sterker is dan de dood. En daarom bidden wij: ‘Heer Jezus, maak ons hart gelijk aan het Uwe!’

(vrij naar Bonnhoeffer Brevier, p. 270, 7 juli)

Heer, gij kent ons hart,

Gij weet hoezeer wij verlangen naar vreugde en geluk.

Als het donker is, zoeken wij naar licht;

als het koud is, naar warmte;

zijn we in nood, dan zien we uit

naar iemand die kan helpen.

Kom dan in ons bestaan, neem ons bij de hand,

verwarm ons hart en verlicht ons pad.

Spreek tot ons uw woord van vrede

en laat ons geborgen zijn in uw liefde

die alle begrip te boven gaat.

AMEN.

---

Geef ons een gemoed dat voor U ontvankelijk is

Erbarm U over ons streven,

dat wij onder uw ogen

in liefde en geloof,

rechtvaardigheid en ootmoed,

U mogen volgen,

in zelftucht en trouw en moed,

en U ontmoeten in stilte.

Geef ons een zuiver gemoed,

dat wij U mogen zien,

een nederig gemoed,

dat wij U mogen horen,

een liefdevol gemoed,

dat wij U mogen dienen,

een gelovig gemoed,

dat wij U mogen loven.

U, die ik niet ken

maar aan wie ik toebehoor.

U, die ik niet begrijp

maar die mij hebt gewijd

aan mijn eigen lot.

U!

Dag Hammarskjöld,

voormalig secretaris-generaal van de UNO

13-06-2010 om 06:40 geschreven door Omer

ZALIGE WARDJE POPPE

Vandaag vieren we het feest van Wardje Poppe, zalig verklaard in 1999. Een klein Vlaams mensje maar voor het oog van de wereld, ziekelijk zelfs – hij werd amper 33 jaar – maar een ‘grote heilige’, ook al is hij tot op heden slechts ‘zalig’ verklaard.

Priester Poppe, zeggen wij meestal, maar eigenlijk hoor ik liever ‘Wardje Poppe’. Ongetwijfeld was hij een goed priester, maar als we van Wardje spreken om hem te benoemen, leggen wij eigenlijk een heel belangrijke klemtoon, die zo gemakkelijk vergeten wordt: om een goed priester te kunnen zijn, is het allereerst en allermeest nodig een goed en nederig mens te zijn, met een hart dat zo boordevol is van liefde dat het er eigenlijk van overloopt.

De liturgie van zijn feest laat een verscheidenheid van lezingen toe. Maar wellicht is geen stukje evangelie te vinden, dat beter aansluit bij zijn persoon.

Op een dag jubelde Jezus het uit:

‘Ik prijs U, Vader, Heer van hemel en aarde,

omdat Gij aan kleinen en eenvoudigen hebt laten zien,

wat Gij voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden.

Ja, Vader, zo hebt Gij het gewild.’

Daarop richtte Jezus zich tot de omstaanders en zei:

‘Kom tot Mij, gij allen, die uitgeput zijt,

en onder lasten gebukt gaat.

Ik zal u rust en verlichting schenken.

Neem mijn juk op uw schouders en wees mijn leerling,

want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.

Zo zult gij rust vinden,

want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

(Matteüs 11, 25 – 30)

Mijn Jezus

ik geef U mijn handen

om uw werk te verrichten.

Ik geef U mijn voeten

om uw weg te gaan.

Ik geef U mijn ogen, opdat Gij

ze zoudt richten en doen stralen

in uw zachtheid.

Ik geef U mijn verstand

om te denken.

Ik geef U mijn geest

om in mij te bidden.

Ik geef U bovenal mijn hart

om met dat hart uw Hemelse Vader

te beminnen en alle mensen.

Laat mij kleiner worden

en word Gij groter in mij,

opdat niet ik meer leve,

niet ik meer werke,

maar Gij, Almachtige God,

Zoon van de Hemelse Vader,

liefdevolle verlosser.

O Jezus, leef in ons allen.

Zalige Edward Poppe

HET IS EEN SCHOON DING

EEN GOED MENS TE ZIJN

Frederik Van Eeden

(P.S. Wegens bezoek uit Brazilië zal deze blog tot eind deze maand minder regelmatig bijgewerkt worden.)

10-06-2010 om 17:01 geschreven door Omer

CHRISTUS

Christus, Christus, het wordt hoog tijd.

De tijd van woorden is voorbij.

Eeuwigheid staat in de nacht voor de deur.

Laat je zien nu ik jou heb verloren.

Sta uit de oude verhalen op

die thuis in het boek stonden en wees waar,

hier op de kolkende zee, de broeder

die zijn vrienden zoekt aan het water,

magere visser op het meer,

timmerman van het scheepje van Petrus.

Maak je los uit de hopen touwen

voor op het dek en kom naast me staan,

schreeuwend tegen de stormwind in:

‘Kleingelovige, weet je dan niet

dat ik de stormen kan gebieden?’

Kom tevoorschijn, ik wil leven,

hier en nu, want ander leven

later, vergeef me, vertrouw ik niet.

Michel van der Plas

(Over dit gedicht werd op deze blog reeds geschreven op 6 april, 31 mei, 4 en 7 juni)

De derde strofe dus uit hetzelfde gedicht dat vorige dagen reeds uitvoerig aan bod kwam, en dat mijns inziens, tot op vandaag, één van de mooiste Christus-gedichten blijft, die ooit werden geschreven. Zoals reeds gezegd werd: niet over de historische Jezus, die hier weldoende wandelde op onze aarde, en evenmin over de verrezen, verheerlijkte Christus ‘voor altijd gezeten aan de rechterhand van de Vader’.

Veel concreter, veel meer levensnabij is het gedicht: hoe kan die man uit Nazareth na zoveel eeuwen nog iets betekenen voor de mens van vandaag. Van der Plas zelf schrijft over dit alles op een zeer persoonlijke wijze. Hij spreekt voortdurend in de ‘ik-vorm’: ‘Jij, man van zo lang geleden, wat kan Jij nog met mijn leven te maken hebben?’

Het antwoord dat de dichter persoonlijk ervaren heeft is beklijvend en betekenisvol voor vele mensen, althans indien zij niet gedachteloos meelopen met de massa. Over dit laatste – persoonlijk nadenken en niet zomaar klakkeloos kuddelopen – schreef Mark Van de Voorde onlangs:

We zijn zo graag onszelf, maar we willen o zo graag ergens bijhoren. Het compleet autonome individu bestaat niet, want ook een individualist kan niet zonder de anderen. Daarom is zelfstandig denken, vooral tegen de stroom in, zo moeilijk. Als je niet meebent, hoor je er misschien ook niet bij. We willen wel opvallen maar niet uitvallen. En dus trachten we uit te blinken door mee te doen: door net dat tikkeltje brutaler hetzelfde te zeggen, door net dat beetje opzichtiger hetzelfde te dragen… En het gekke is dat al die anderen die ook zo hun best doen om zichzelf te zijn en zich daarom bij de heersende trend aansluiten, nog geloven ook dat je origineel bent. De originaliteit van de nabootsing is een merkwaardig fenomeen. Het bepaalt veel van wat we doen. Altijd geweest trouwens. Schrijvers die zich in de tijd door gedurfde kapsones lieten opmerken, blijken achteraf gezien niets anders gedaan te hebben dan hardop te zeggen wat toen bon ton was. Jezelf zijn is vaak meer begoocheling dan werkelijkheid. Ook op levensbeschouwelijk vlak.

(Bron: Mark van de Voorde, RKNieuws.net, Nieuwsbrief van 29 mei 2010)

Van der Plas loopt niet mee in dat rijtje van de trendy kuddedenkers met grote mond en kleine mening. In tal van beelden geeft hij aan hoe hij, volwassen wordend, heel sterk die ‘nood aan een geloof in Jezus’ in zijn eigen leven ervaren heeft. De eigen ervaring was zijn grootste leerschool om Jezus te herontdekken, want zonder zulk geloof verloor zijn leven elke zin: ‘eeuwigheid staat in de nacht voor de deur’.

Bovendien moet dit geloof veel meer zijn dan een onnadenkend vastklampen aan mooie woorden, ooit gehoord en ooit geloofd, maar in wezen leeg en zonder inhoud als ze niet gestaafd worden door zelf overwogen ervaringen. Vandaar de schreeuw, die telkens weerkeert in almaar nieuwe beelden: ‘Sta uit de oude verhalen op, die thuis in het boek stonden, en wees waar’. Laat mij nu reeds iets van jou merken, want een belofte van leven, die alleen maar over een ‘leven later’ spreekt, is ongeloofwaardig. Als je werkelijk leeft en ook werkelijk leven geeft, dan moet daar ook hier en nu al iets van zichtbaar en tastbaar worden. Het laatste zinnetje kan verwarring wekken; een oppervlakkige lezing kan de indruk wekken dat de dichter ‘een volkomen leven in volkomen vreugde – later’ afwijst. Niets is minder waar. De dichter zegt enkel op krachtige wijze: als jij, Jezus, zoals mij altijd gezegd werd, de ware innerlijke rust aan mensen schenkt, dan kan dat niet enkel de ‘eeuwige rust’ van het ‘R.I.P.’ zijn, maar dan moet een glimp van die rust en die vrede reeds in mijn aardse leven voelbaar zijn: ‘wees waar, hier op de kolkende zee’.

'Die Jezus sluimert in mijn achterhoofd.

Af en toe krijg ik nog een schok van herkenning

bij een of andere ervaring.

Dan zeg ik:

Jezus heeft het, in die of die parabel,

al begrepen en prachtig gezegd.

Soms denk ik:

Hij zal wel liedjes gezongen hebben

en gekke verhaaltjes verteld hebben aan de kinderen.

Dag Jezus,

lieve man,

liedjeszanger,

herrieschopper,

man van vrede.

Je hebt het leven ontzaglijk doorgrond.'

Willem Vermandere

09-06-2010 om 10:02 geschreven door Omer

LICHT IN DE WERELD

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:

Jullie zijn het zout van de aarde.

Maar als het zout zijn smaak verliest,

hoe kan het dan weer zout gemaakt worden?

Het dient nergens meer voor,

het wordt weggegooid en vertrapt.

Jullie zijn het licht in de wereld.

Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven.

Men steekt ook geen lamp aan

om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten,

nee, men zet hem op een standaard,

zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is.

Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen,

opdat ze jullie goede daden zien

en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.

(Matteüs 5,13-16)

'Jullie zijn het zout van aarde, jullie zijn het licht in wereld'. Toen ik deze woorden las, dacht ik aan een mailtje, dat ik kreeg ik van een vriend, die bisschop is in Brazilië. Een oude winkelier was om enkele centjes vermoord door 2 jongens van 16, 17 jaar. Meteen was er in het dorpje een grote volkswoede ontstaan, en een aantal mensen hebben deze jongeren meteen gelyncht. Een spiraal van geweld leek losgebroken, met de ene moord na de andere. Gelukkig slaagden enkele mensen erin om de rust te doen weerkeren. Enkele dagen later is er in datzelfde dorpje een vredesmars gehouden: mensen, die opkwamen tegen de toename van het geweld. Mensen van het licht!

Eigenlijk toont dit alleen maar iets, wat wij allemaal heel goed weten: onze wereld vertoont veel duistere kanten, en is niet zo goed als hij zou kunnen zijn, niet zo goed als God hem gedroomd heeft, en dat is hetzelfde als: niet zo goed als wij hem dromen. Denk maar aan de affiche van Broederlijk Delen heel wat jaren geleden: ‘Stop! Andere wereld!’ Dat is niet alleen zo in Brazilië, maar eigenlijk in heel de wereld, ook bij ons.

Er zijn voorbeelden te over: kindsoldaten, oorlogen, misdaden, kinderen, die mishandeld worden of ouders die gepest worden door rotverwende kinderen, honger in de wereld … Overal vind je duistere kanten, overal ook vind je kinderen van het licht.

We moeten daarbij zelf een keuze maken: aan welke kant willen wij staan:

aan de duistere kant

of aan de kant van het licht

aan de kant van hen, die geslagen worden door het leven

of aan de kant van hen die slagen toebrengen?

aan de kant van hen die willen helpen bij miserie

of aan de kant van hen, die verdriet veroorzaken?

aan de kant van hen, die de wereld willen veranderen en beter maken…

of aan de kant van hen die alle geweld willen laten voortduren?

Onze levenswijze is een antwoord: ‘ik wil behoren tot die groep van mensen, die aan de goede kant staan: de kant van de mensen, die licht in wereld willen zijn, of bij hen die duisternis brengen.’

De oproep van Jezus vandaag is een oproep om licht te brengen, in een wereld, die veel duistere kanten vertoont. Maar deze oproep is ook een waarschuwing. Wij zijn gemakkelijk geneigd om het licht van ons geloof te verbergen. Lang geleden kreeg ik eens drie brieven van leerlingen, uit dezelfde klas, die er over kloegen, dat zij de enigen waren in hun klas, die geloofden. Zij wisten het niet eens van elkaar, zo goed hadden zij hun geloof verborgen gehouden. Laten wij anders zijn, en ons geloof laten stralen. We hoeven ons niet te schamen daarover , er zijn veel grote monden, die beter wat minder zouden bazelen, omdat zij zo weinig te vertellen hebben.

GOD BEWAAR ONS VOOR GROTE WOORDEN

God, bewaar ons ervoor

dat we grote woorden in de mond nemen,

maar er niet naar handelen.

Bewaar ons ervoor

dat we geloven in onze vroomheid,

maar vergeten dat uw wil moet geschieden.

Bewaar ons ervoor

dat we dwaalwegen gaan

en niet de weg van gerechtigheid en vrede.

Bewaar ons ervoor

dat we anderen in de weg staan om U te vinden.

Bewaar ons ervoor

en wees ons nabij.

Bron onbekend

08-06-2010 om 06:58 geschreven door Omer

CHRISTUS

Buiten op zee is hij gestorven,

roemloos, zonder geschiedenis.

O, in het donker van storm en regen

heb ik zijn naam nog geroepen, in doodsangst

wildweg beloofd al wat ik geleerd had

te moeten beloven in nood en berouw,

maar hij was zoek tussen golven en wolken,

nergens meer tussen hemel en aarde.

Michel van der Plas

(Over dit gedicht werd op deze blog reeds geschreven op 6 april, 31 mei en 4 juni)

De tweede strofe dus uit het gedicht van de vorige dagen. De kindertijd, met zijn warme geborgenheid, met de vanzelfsprekende nabijheid van Jezus ook, heeft – helaas – niet mogen duren. Aan het einde van dat zorgeloze stukje leven kwamen trouwens reeds de eerste twijfels. Was hij meer dan de warmte van binnen, was hij meer dan de reuk van de wassen kaarsen en het twinkelende spel van die vlammetjes, alles zo mooi en zo verleidelijk?

Plots gaat een wereld open, die veel weider is. Het veilige nest van het besloten gezin breekt open en je gaat op eigen vleugels: ‘binnen’ gaat almaar meer over in ‘buiten’. En ‘buiten op zee is hij gestorven’. Niet als een held op ‘het veld van eer, maar ‘roemloos, zonder geschiedenis’, een naam uit een vroom beduimeld boek, dat eigenlijk weinig meer te bieden had dan een waardeloos vodje papier, kortom wat ongeloofwaardige nonsens, mooi maar niet echt. Want het was mooi toen om dat te mogen geloven, zoals zoveel van toen zo mooi was, maar het was niet waar of echt. Zoals ook Sinterklaas, die goedheilig man, zo mooi was, maar – helaas – niet meer dan een kinderdroom.

En waar Sinterklaas, ook nadat het geloof in hem niet echt of levend bleek, toch lief en goed bleef, zo is het Jezus niet vergaan. Hij bleek geen ‘mooi bedrog’ meer, maar gemene volksverlakkerij met kwade bedoelingen.

Het groot geworden kind is met dit alles niet gelukkig. Het huilt om vroeger, het huilt om wat teloor ging en zo deugd deed, terwijl er nu ‘buiten’, in die grote wereld van geleerde mensen en van kwade machten niets is om de leegte te vullen, die overblijft nu hij daar ‘buiten op zee, roemloos en zonder geschiedenis’ gestorven is.

En zoeken helpt niet, evenmin als beloven, wat dan ook: hij was weg en zijn aftocht was een vertrek met een spoorkaartje ‘enkele reis’. Het was helemaal geen ‘heen en terug’ of alleen maar ‘even weg zijn’. Geen vaarwel en tot ziens, maar ‘adieu’, voor altijd en voor goed. Nergens was hij meer, nergens nog een spoor van hem te vinden.

De verloren droom van de kindertijd, hoe vaak en door hoevelen bezongen, hier nu sterk verwoord door van der Plas, in de belichting van een geloofscrisis die zoveel jongeren doormaken. Een moeilijke tijd, die puberteit, een tijd ook, die soms wel heel lang kan duren, tot een nieuw evenwicht gevonden wordt, dat de ziel opnieuw die diepe rust schenkt.

mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Neeltje Maria Min

07-06-2010 om 08:48 geschreven door Omer