Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
27-07-2013
ZONDAG 28 JULI
17de ZONDAG C – 28 JULI 2013
‘HEER, LEER ONS BIDDEN’
‘Heer, leer ons bidden …’ vragen de leerlingen aan Jezus.
Bidden is niet: onze wil aan God opdringen, maar Hem vragen, dat Hij ons beschikbaar maakt voor zijn hoop en verwachtingen over de wereld.
Bidden is niet: God willen veranderen, maar Hem vragen dat Hij ons verandert, dat Hij ons omvormt tot waarachtige kinderen van Hem. Zo staat het in een gebed van de eerste christenen: ‘Uw Geest kome over ons en zuivere ons.’
Op een keer was Jezus ergens aan het bidden. Toen Hij ophield zei een van zijn leerlingen tot Hem: ‘Heer, leer ons bidden, zoals Johannes het ook aan zijn leerlingen geleerd heeft.’
Hij sprak tot hen: ‘Wanneer ge bidt, zegt dan:
Vader, uw Naam worde geheiligd,
uw Rijk kome.
Geef ons iedere dag ons dagelijks brood,
en vergeef ons onze zonden,
want ook wijzelf vergeven aan ieder
die ons iets schuldig is.
En leid ons niet in bekoring.’
Hij vervolgde: ‘Stel, iemand van u heeft een vriend. Midden in de nacht gaat hij naar hem toe en zegt: Vriend, leen mij drie broden, want een vriend van mij is van een reis bij mij aangekomen en ik heb niets om hem voor te zetten. Zou die ander van binnen uit dan antwoorden: Val me niet lastig; de deur is al op slot en mijn kinderen en ik liggen in bed; ik kan niet opstaan om het u te geven? Ik zeg u, als hij al niet opstaat en het hem geeft omdat hij zijn vriend is, zal hij toch opstaan en hem geven al wat hij nodig heeft, om zijn onbescheiden aandringen.
Tot u zeg Ik hetzelfde: Vraag en u zal gegeven worden; zoek en gij zult vinden; klop en er zal worden opengedaan. Want al wie vraagt verkrijgt; wie zoekt vindt; en voor wie klopt doet men open. Is er soms onder u een vader die aan zijn zoon een steen zal geven als deze hem om brood vraagt? Of als hij om vis vraagt zal hij hem toch in plaats van vis geen slang geven? Of als hij een ei vraagt zal hij hem toch geen schorpioen geven?
Als gij dus - ofschoon ge slecht zijt - goede gaven aan uw kinderen weet te geven, hoeveel te meer zal dan uw Vader in de hemel de heilige Geest geven aan wie Hem erom vragen.’
(Lucas 11,1-13)
HEER, LEER ONS LEVEN IN UW GEEST
Het gebed van Jezus wekt bij de leerlingen het verlangen om te leren bidden. Zo is het altijd: we nodigen meer uit door zelf te bidden dan door erover te praten. Als wij zelf vrede vinden in het gebed, zal dit anderen aanspreken, en zal datzelfde verlangen groeien: 'Leer ons bidden!'
Een drukke dag begint voor Jezus diep in de nacht op een eenzame plaats in de stilte luisterend naar de VADER. ‘ONZE Vader!', het eerste woord van elk gebed. Ons diepste ‘ik’ komt open voor God die ons persoonlijk liefheeft en we komen thuis bij Hem.
We vragen dat ZIJN Naam geloofd wordt en niet ons eigen kleine naampje. Dat ZIJN Rijk van liefde in ons en in de wereld mag groeien.
Zo krijgen wij de juiste KIJK en mogen wij vragen wat ons ter harte gaat: brood voor de dagen die komen, en rechtvaardig verdeeld in deze wereld.
Wij vragen om Gods barmhartigheid met de belofte om zelf barmhartig te zijn. En dat Hij ons door de bekoringen zou leiden zonder te veel kleerscheuren.
DAT is ons leven in Gods ogen: SAMEN het brood breken en het leven delen, SAMEN elkaar dragen dag aan dag, SAMEN overeind blijven.
Ons gebed is geen handeltje! Maar we mogen onze Vader zeggen wat ons op het hart ligt. In het vertrouwen dat Hij alles ten goede keert voor wie Hem oprecht liefhebben.
Als hoogste gave krijgen wij Gods eigen Geest. Wij mogen gunsten vragen, maar hoe wij verhoord zullen worden is niet altijd duidelijk. Wel groeit op die manier in ons Gods Heilige Geest. Wij vragen Gods aandacht maar krijgen zelf meer aandacht voor God. En ons hart bloeit open in liefde en in vreugde.
Ooit vroeg men God de vijand te verpletteren. Sindsdien is ons inzicht gegroeid: we vragen en krijgen DE VELE VRUCHTEN VAN GODS GOEDE HEILIGE GEEST!
DE TROUWE BEZOEKER
Parijs. Elke dag op de middag komt een oude zwerver de kerk binnen en stapt een minuut later weer buiten. De koster vindt dit maar vreemd en vraagt de man wat hij komt doen.
- Ik kom goedendag zeggen tegen Jezus.
- Welk gebed bid je dan?
- Bidden kan ik niet. Ik zeg alleen: Jezus, hier is Jim.
Enkele jaren later wordt de zwerver ziek en hij wordt opgenomen in een tehuis voor daklozen. Hij weet de sfeer erin te houden en glimlacht altijd.
Een verpleegster vraagt hem op een keer:
- Hoe komt het dat je altijd zo glimlacht?
- Dat komt door het bezoek dat ik elke dag krijg.
- Bezoek? Maar om hoe laat dan?
- Elke dag op de middag.
- En wie bezoekt je dan? Je hebt me verteld dat je geen familie meer hebt.
Bevrijding zonder houvast geeft leegte. Dat zei sociologe Christien Brinkgreve (Universiteit van Utrecht) in een interview voor ‘De Telegraaf’ (30 december 2012). Dat is de situatie waarin onze samenleving verkeert. We zijn bevrijd van bevoogding, maar kennen geen boodschap meer om op te leunen. Kortom, we weten waarvan we vrij zijn maar niet waarvoor. Daarom zijn zo veel mensen grof. Ze schelden elke mens met een mening de huid vol. Want wie zelf geen boodschap te verbreiden hebben, houden nog slechts kritiek als waarheid over. En dus zijn veel mensen fel kritisch. Kritisch voor iedereen en alles, behalve voor zichzelf en hun eigen gelijk. Wat dat gelijk dan wel mag zijn, weten ze niet eens. Want ze staan nergens voor. Dat gebrek aan houvast om rechtop te blijven en aan richting om zich op weg te begeven, maakt mensen woest. Woest uit angst. Het is buiten koud, als alles vijandig is. Het is ook binnen koud, als er geen vuur meer brandt. Er zit een smeekbede verborgen achter de actuele hufterigheid: wie heeft een boodschap voor mij waarvoor ik weer eens warm kan lopen? Christien Brinkgreve schreef over de leegte annex honger een boek, ‘Het Verlangen naar Gezag’. Mijn vraag: als er nood is aan gezag, waarom horen de Kerken, die teruggaan op Iemand die sprak met gezag, die smeekbede niet? Uit bescheidenheid? Toch niet omdat ze macht over een kleine rest verkiezen boven gezag voor de brede massa? Ook bescheidenheid kan aangeklede arrogantie zijn.
Mensen verlangen naar gezag, naar figuren of instanties die hen niet bevoogden maar die hen in vrijheid de weg tonen en die hun de waarden aanreiken om op het pad te blijven dat leidt naar geluk, vrede en vertrouwen. Het goede leven is niet een leven van losbandigheid maar van verantwoordelijkheid, weten we inmiddels.
De dominee en de pastoor spelen die rol niet meer, zei Christien Brinkgreve in het eindejaarsinterview van ‘De Telegraaf’. Precies. Maar alle anderen die meenden in de plaats te kunnen komen, hebben ook al afgedaan.
Ofwel waren ze leugenachtig. Marx was ‘a god that failed’, schreef onlangs iemand. Het vooruitgangsgeloof vulde de leegte van het geloofsverlies niet. De bankier die de toekomst op de beurs zette, bleek vooral zijn eigen zakken gevuld te hebben.
Ofwel waren ze drammerig. De dominee bleek achteraf gezien veel minder moraliserend te zijn geweest dan de domineeszoon. Het scheldend gepreek van deze laatste werkte te langen leste op de zenuwen. Freek de Jonge trekt inderdaad niet meer de volle zalen van weleer.
Wie blijft nog over? De staat? Zij zou met wetten ons gedrag bepalen. Maar als de seculiere staat optreedt als gewetenspolitie, wordt ze politiestaat. Kon je nog weigeren om in het biechthokje te stappen, dan kun je niet weigeren om te verschijnen voor de rechtbank.
De wil van de staat is te veel macht, te weinig gezag. Mensen houden sowieso al niet van de staat, nog minder als zij zich bezondigt aan regelgeverij. Die regels variëren bovendien naar gelang de partijen aan de macht. Het geweten werd een speelbal van de wet.
Er is nood aan gezag zonder macht. Misschien toch iets voor een machteloze Kerk? Maar ze trekt zich bescheiden terug onder haar eigen gewelven. Beschaamd over de eigen macht die ze vroeger wel eens misbruikte. Priesters en dominees waren te zeer de schriftgeleerden met macht uit het evangelie geweest die stonden tegenover Jezus die sprak met gezag.
Het verlangen van de samenleving naar gezag is groot. De bescheidenheid van de Kerk is misplaatst, ze mag en moet haar verleden verleden laten zijn. Ze kan weer gezag verwerven, als ze woorden van vertrouwen spreekt, waarden van menselijkheid aanreikt en zelf niets dan naastenliefde is (‘Zie hoe ze elkaar liefhebben’). Maar dan moet ze ook intellectueel ernstig zijn en van de symbolische verhalen uit het evangelie geen historische feiten willen maken. ‘Ook de rede kan je tot God brengen’, zegt de rabbijn in de roman ‘Dit Zijn de Namen’ van Tom Wieringa. Er kan geen sterk geloof zijn, als het denken zwak is.
Laten we hopen dat de Kerk niet in de klerikale verleiding vervalt om de macht over de versmalde rest belangrijker te vinden dan het gezag voor de brede massa. Want de verkerkelijking van het geloof leidt tot een massieve verenging van de verstaanshorizont van het christendom. Slachtoffers daarvan zijn de mensen zonder houvast.
Mark Van de Voorde, in: RKK Rorate, Nieuwsbrief, 5 januari 2013
