'PETRUS, HOU JE VAN ME?...

WEID DAN, HOED DAN, DRAAG ZORG ...

Nogmaals was Jezus verschenen aan zijn leerlingen.

Toen ze gegeten hadden,sprak Hij Simon Petrus aan:

‘Simon, zoon van Johannes,

heb je Mij lief, meer dan de anderen hier?’

Petrus antwoordde: ‘Ja, Heer, U weet dat ik van U houd.’

Hij zei: ‘Weid mijn lammeren.’

NOG EENS vroeg Hij:

‘Simon, zoon van Johannes, heb je Me lief?’

Hij antwoordde: ‘Ja, Heer, U weet dat ik van U houd.’

Jezus zei: ‘Hoed mijn schapen,’

en VOOR DE DERDE MAAL vroeg Hij hem:

‘Simon, zoon van Johannes, hou je van Me?’

Petrus werd verdrietig

omdat Hij voor de derde keer vroeg of hij van Hem hield.

Hij zei: ‘Heer, U weet alles, U weet toch dat ik van U houd.’

Jezus zei: ‘Weid mijn schapen.

Waarachtig, ik verzeker je:

toen je jong was deed je zelf je gordel om en ging je waarheen je wilde,

maar wanneer je oud wordt zal een ander je handen grijpen,

je je gordel omdoen en je brengen waar je niet naartoe wilt.’

Met deze woorden duidde hij aan hoe Petrus zou sterven tot eer van God.

Daarna zei Hij:

‘VOLG MIJ’

(Johannes 21,15-19)

In de dagen na Pasen kregen we reeds een tweetal keren het evangelie van vandaag, onder meer op 18 april van dit jaar, de derde zondag van Pasen. Daarom volgt hier in grote trekken de homilie van deze zondag.

Toewijding en ontmoediging. We zien het hier bij Petrus en zijn vrienden. We zien het ook bij vele mensen, die hun beste krachten wijden aan wat goed en waar en schoon is. We kunnen soms denken dat alles verkeerd loopt, ondanks zoveel goede wil. Er is zoveel krampachtigheid, zoveel vermoeidheid, zoveel gebrek aan vreugde.

Na de kruisdood waren de leerlingen moe en ontmoedigd. Hun droom was aan diggelen geslagen. Ze hadden hun werk van vroeger weer opgenomen. En nu hadden ze niets gevangen. De moed zinkt hun in de schoenen. Plots zegt een vreemde: 'Werp het net weer uit !' De vangst is buiten alle verwachting. Het was de verrezen Heer zelf, die hun had toegesproken. Hun werk wordt gezegend, zijzelf worden gezegend en de vermoeidheid is weg als zij openstaan voor de Heer.

Sommige jaren kunnen een donkere nacht lijken. We kunnen moe zijn en ontgoocheld. Laten we dan ons hart openen, naar de Heer zelf luisteren, en zo gaan inzien: toch is de Heer aan het werk, ook al begrijpen wij dat een tijdlang of een lange tijd helemaal niet! Het kan onze ontmoediging wegnemen, het kan ons genezen.

'BEMIN JE MIJ?’ vraagt Jezus. Met Petrus stamelen wij: 'Heer, Gij weet alles, Gij weet dat ik U bemin!' En dan vertrouwt Jezus ons mensen toe, op de weg die we gaan. Ons wordt gevraagd om zorg te dragen voor de mensen, die ons zijn toevertrouwd.

‘BEMIN JE MIJ?’ Misschien hebben wij zoals Petrus te snel geantwoord, en de vraag niet echt begrepen. Daarom gaat Jezus verder. Eerst denk je dat je zelf de weg van de liefde kan bepalen. Maar later zie je dat je in die liefde mensen moet volgen op HUN wegen, op de wegen die zij gaan. Je omgordt jezelf niet meer maar je wordt door hen omgord. Ouders kunnen hun eigen dromen hebben over hun kinderen. Zij hebben er alles voor over om voor hen te zorgen. Ze geven het beste van zichzelf en ze hebben ook het beste voor met hun kinderen. Maar naarmate zij het zwaartepunt van hun liefde bij hun kinderen leggen, vullen die kinderen zelf deze liefde in met de zorgen en de noden, die zij aanbrengen.

Zien wij in ons leven die BEKERING VAN DE LIEFDE, die overgang van de liefde, zoals ik zou willen liefhebben, naar de liefde die anderen mij vragen? De bekering van de weg, die ik graag zou gaan, naar de weg die mij door het leven wordt aangebracht?

Twee dingen zijn merkwaardig in dit zo mooie stukje evangelie. Tot driemaal toe vraagt Jezus aan Petrus: ‘Heb je Mij lief?’. Petrus is zelfs bedroefd dat de Heer hem bij herhaling dezelfde vraag stelt. De betekenis is overduidelijk: de onvoorwaardelijke, grenzeloze liefde voor de mensen is DE allerbelangrijkste voorwaarde om aan Petrus de leiding en het gezag over Jezus’ volgelingen toe te vertrouwen. Tot op vandaag kan hierin geen verandering bestaan: als die zelfvergeten liefde ontbreekt, vervalt elke grond om mensen aan iemand toe te vertrouwen binnen een gemeenschap van gelovigen. Het is een dwingende oproep tot een permanent gewetensonderzoek bij elkeen, die – hoe bescheiden ook – enige verantwoordelijkheid draagt in de Kerk: ‘Hoe zie ik mijn taak? Gaat het mij vooral om mijn eigen eer en glorie, of word ik door en door gedreven en bewogen door de liefde tot Jezus en diegenen, die zijn weg willen gaan?’

Daarnaast is er dat raadselachtige zinnetje: ‘toen je jong was deed je zelf je gordel om en ging je waarheen je wilde, maar wanneer je oud wordt zal een ander je handen grijpen, je je gordel omdoen en je brengen waar je niet naartoe wilt.’ Wie zijn leven tracht uit te bouwen in liefde, zorg en dienstbaarheid voor die mensen, die hem zijn toevertrouwd, zal tijdens zijn leven wel eens meer vaststellen dat die weg van overgave en liefde anders verloopt dan men tevoren gedacht, gehoopt, gedroomd had.

LIEVE HEER JEZUS

Laat de liefde van uw hart mijn leven vervullen.

Laat me niet vergeten dat ik besta,

omdat U me gewenst hebt

en omdat U van me houdt.

Kom in mijn leven,

vanaf de eerste dag van mijn bestaan

tot aan vandaag.

Genees mij van elke wond

in mijn hart en mijn gevoel,

in mijn geheugen en mijn fantasie,

in mijn verstand en in mijn wil.

Bevrijd mij van elke band

die mij nog als een soort slaaf

gevangen houdt.

Want door de Heilige Geest

wil ik vrij en blij leven

in dienst van U

en in dienst van mijn broers en zussen.

Jezus,

ik geef me helemaal aan U,

met mijn lichaam, ziel en geest.

Dat doe ik ter ere van de Vader

en door de handen van Maria, uw moeder.

Dank U, dat U mij geschapen hebt. Amen.

Gebed uit Afrika