EEN GOD VAN LEVENDEN

In die dagen kwamen er Sadduceeën bij Jezus;
dezen houden dat er geen verrijzenis bestaat.
Ze legden Hem daarom de volgende kwestie voor:
‘Meester, wij zien bij Mozes geschreven staan:
Als iemands broer sterft
en een vrouw achterlaat maar geen kinderen,
dan moet zijn broer die vrouw nemen
om hem een nageslacht te geven.
Nu waren er eens zeven broers.
De eerste nam een vrouw,maar liet bij zijn dood geen kinderen na.
Toen nam de tweede haar,maar ook hij stierf zonder kinderen,
zo ging het ook met de derde; kortom,
geen van de zeven liet kinderen na.
Het laatste van allen stierf ook de vrouw.
Bij de verrijzenis, wanneer zij opstaan,
van wie van hen zal zij dan de vrouw zijn?
Alle zeven toch hebben haar tot vrouw gehad.’

Jezus antwoordde:‘Zijt gij niet op een dwaalspoor,
juist omdat gij nóch de Schrift, nóch Gods macht kent?
Wanneer de mensen uit de doden opstaan,
huwen zij niet en zij worden niet ten huwelijk gegeven,
maar zijn ze als engelen in de hemel.
En wat de doden betreft,hebt ge in het boek van Mozes niet gelezen,
waar het gaat over de braamstruik,hoe God tot hem zei:
Ik ben de God van Abraham,
de God van Isaäk en de God van Jakob?

Hij is geen God van doden maar van levenden.
Ge verkeert in grote dwaling.’

(Marcus 12,18-27)

Tegenover dit vreemde verhaal, dat eigenlijk handelt over de verrijzenis van de doden, zou ik willen verwijzen naar het doopritueel. Doorgaans wordt bij een doopsel een stukje uit het evangelie gelezen, waarin Jezus zegt: ‘Word als kinderen’. De betekenis van deze tekst kan ons helpen om de woorden van vandaag beter te verstaan.

Als klein kindje kan je niet veel zelf doen, je bent geheel afhankelijk: je moet eten krijgen, papa en mama moeten je kleertjes helpen aandoen, er is eigenlijk niets dat je zelf kan…: maar je weet vanzelf dat je op andere mensen mag rekenen. Je weet vanzelf dat je op andere mensen mag vertrouwen.

Jezus steekt een vermanende vinger omhoog, om grote mensen op een fout te wijzen; dat ze gemakkelijk denken, dat ze alles kunnen. Dat is hoogmoed, overmoed. Daarom zegt Hij: ‘Word als kinderen!’ Hij bedoelt daarmee niet dat ze opnieuw luiers moeten aandoen, of de papfles krijgen. Hij bedoelt iets heel anders: ‘Kijk, grote mensen: zoals kinderen heel veel niet zelf kunnen doen, zo is het ook met jullie: je mag dan nog zoveel kunnen, er blijven altijd dingen, waar je niets aan kan veranderen. Doodgaan is zo iets. Daar kunnen we niets aan veranderen. En net zoals de kinderen, moet je dan weten, dat je op Iemand kan rekenen, en die Iemand is God. Die heeft je tot leven geroepen en die zal je ook nadien niet in de steek laten.

Doodgaan is een vorm van verdriet, misschien wel de ergste. En verdriet wordt genezen, als er iemand meeleeft. Zo is het ook met sterven: we mogen geloven dat God met ons meeleeft. Daarom zal Hij ons ook niet in de steek laten, als we dat grootste verdriet meemaken. Hij zal ons opnemen bij Hem in de hemel.

Hoe die hemel er uitziet, moeten we niet proberen te denken. Vroeger zei men aan de kinderen: ‘daar eten ze rijstpap met gouden lepeltjes’. Daar is natuurlijk niets van aan. Het is alleen maar een manier van spreken, om te zeggen dat we daar voorgoed en volop in vreugde en geluk zullen leven.

Mogen wij dat geloven? Jezus heeft daar veel over verteld in vele beelden heeft Hij daarover gesproken, en wellicht is Hij het meest geloofwaardig, omdat Hij één en al Liefde is, in woord en daad. Daarom mogen we Hem geloven op zijn woord, ook als we dat niet helemaal kunnen begrijpen.

Het lied van het eeuwig leven

Ik geloof in een God van verrijzenis,

ik geloof in een God van vergeven,

en dat mijn geluk ook het zijne is.

Ik geloof in het eeuwig leven.

Waar Abraham, Isaäk en Jakob zijn,

bij God, in zijn glorie verheven.

Ik geloof in het erven van zijn domein,

ik geloof in het eeuwig leven.

En dat Hij mij vurig verlangt in zijn land

en dat hij mijn naam heeft geschreven

voor nu en altijd, in de palm van zijn hand.

Ik geloof in het eeuwig leven.

Ik geloof in een rijk dat voor mij bestaat

en dat het de dood zal beschamen.

Ik geloof in een liefde die nooit vergaat

en het eeuwige leven amen.

Michel van der Plas