Janet Ossebaard: Contact in Wiltshire, Engeland

Terug uit Wiltshire, Zuid-Engeland

De bakermat van de graancirkels. Alleen… er zijn verdraaid weinig graancirkels! Nog nooit zijn er zo weinig graancirkels geweest in Wiltshire. Reden voor paniek?

(Foto: Marjan Stadermann)

Vreemd genoeg voel ik in mijn hele Wezen dat het antwoord NEE is. Aan de ene kant vind ik dat vreemd; graancirkels zijn immers ‘mijn lust en mijn leven’? Maar aan de andere kant is dit precies waar ik al jaren om vraag. Al jarenlang zeg ik tegen de Cirkelmakers: “Hou nou eens op met die formaties in het graan. Ik heb er honderden gezien, gevoeld, gefotografeerd en gefilmd. Ik heb lichtbollen gezien en gefotografeerd. Ik heb Lichtwezens ontmoet en gevoeld. Ik heb al zoveel wonderen meegemaakt. En ik weet dat het blasé klinkt, maar ik wil de volgende stap. Ik ben klaar voor de volgende stap. Na 20 jaar de graancirkels te hebben gezien, onderzocht, gevoeld, geroken, geproefd, gefotografeerd en gefilmd ben ik klaar voor de volgende stap”.

En de volgende stap is voor mij: direct, persoonlijk Contact. Ik wil dat ze voor me staan, ik wil hun hand schudden, ik wil ze een knuffel geven. Face to face.

Ik voel een diep vertrouwen in de Cirkelmakers. Ze weten exact wat ze doen, daar ben ik al heel lang van overtuigd. Ik snap hun plan niet, maar dat wil niet zeggen dat ze geen plan hebben. Het wil alleen maar iets zeggen over de beperkingen van mijn mind.

Nee… dit voelt als een sprong in het diepe. A leap of faith. Want het kan twee kanten opgaan. Als er niets gebeurt, wat dan? Wat gebeurt er dan met mijn vertrouwen? Wat gebeurt er met mijn geloofwaardigheid? Mijn ego begint te steigeren bij het idee.

Maar toch… wat overheerst is dat diepe vertrouwen. Het gaat zoals het gaat. Het is zoals het is. Ze weten exact wat ze doen.

Ego: “Maar als er niets gebeurt, sta jij voor aap! En dan zet je het ook nog eens in je column, je lijkt wel niet goed snik!”

Zelf:    (glimlacht alleen)

Wat kan ik zeggen? Ik heb niet de wijsheid in pacht. Ik weet het ook allemaal niet. Ik kan alleen maar delen wat er nu is: en dat is vertrouwen, blijdschap, vreugde, geluk. Ik was weer thuis in mijn geliefde Wiltshire, de velden staan er prachtig bij, de heuvels lijken te stralen. Het gebied is buzzing, als altijd. Toen ik hier voor het eerst kwam was ik 13. Toen voelde ik de magie al. En er waren geen graancirkels… Maar hun ‘aanwezigheid’ is er altijd al geweest en zal er altijd zijn. De sluier is hier dun. Flinterdun.

Nu, terug in NL, heb ik twee groepen achter de rug. Al met al hebben we toch nog drie formaties bezocht per groep. Maar eigenlijk maakte het niet zoveel uit. We hebben genoten… De magie was tastbaarder dan ooit tevoren, de sfeer was betoverender dan ooit tevoren, de groepsdynamiek was intenser en mooier dan ooit tevoren. We hebben samen gelachen, gehuild, we zijn samen gegroeid.

Martin filmt

Wat een zomer….

En dat niet alleen. We hebben dingen meegemaakt die ik nooit eerder heb meegemaakt met een groep: we hebben UFO’s gezien, er is daadwerkelijk Contact geweest!

Met de eerste groep zagen we al tijdens onze eerste nightwatch vanaf Barbury Castle ‘satellieten’ die stopten in hun baan, omdraaiden en op een andere afkoersten om daar vervolgens omheen te draaien! Martin filmde alles, de kanjer…

Vervolgens had de hele groep een Close Encounter of the First Kind tijdens onze tweede nightwatch vanuit de Avebury steencirkel. Terwijl we alles uit de kast trokken om Contact te krijgen (zingen, sjamaanse drum, meditatie, kristallen, you name it, we did it) verscheen een fors object net boven de bomen. Het had drie lichten die knipperden, twee rood en 1 wit. Het vloog op ons af en we hoorden het geluid van een helikopter. “Het is een helikopter!” werd er geroepen en iedereen ging weer wat anders doen. Ook ik, terwijl ik toch echt donders goed weet dat een helikopter niet dit soort lichten heeft.

You name it, we did it’

Waren we gewoon dom of waren we beïnvloed door het object? Dat laatste noemt men overigens een Close Encounter of the Second Kind, waarbij een veranderd bewustzijn optreedt bij de ooggetuigen. Mijn ego fluistert me in dat we absoluut in een ander bewustzijn werden gebracht door de Aliens, maar om eerlijk te zijn vermoed ik toch dat we gewoon even heel erg dom waren. Misschien een beetje van allebei…?

Hoe het ook zij, de helikopter vloog een andere kant op, de UFO kwam zo ongeveer over ons heen (alsof het riep: “Luister dan! GEEN GELUI-HUID!”) en wij stonden alle 15 te kijken en niemand maakte een foto… Een typisch geval van: hoe vertel ik dit thuis?

Toen het object het dichtst bij ons was (afstand amper 300 meter) zagen we dat het niet echt een ‘lichaam’ had. Het leek eerder op een soort grote boemerang.

De boemerang had geen haast. Het vloog rustig, laag en geruisloos naar rechts, verdween achter de huizen en bomen van Avebury en bleef vervolgens hangen boven een veld in de richting van Yatesbury en Devizes. En wat deed Janet, de graancirkel- en ufo-expert met 20 jaar ervaring? Janet deed helemaal NIETS. Een typisch geval van blond. Nou ja, misschien was ik toch ook een beetje gehypnotiseerd door deze onaardse vliegmachine?

Graancirkel bij Yatesbury

(Foto: Janet Ossebaard)

In ieder geval bleven de lichten een beetje heen en weer zweven, wel een half uur lang. Ze waren zo laag boven het veld dat ze steeds achter de bomen verdwenen en dan weer te voorschijn kwamen, waarschijnlijk dus niet hoger dan een meter of vijf boven de grond. Iedereen bleef er wel naar kijken, maar niemand ondernam actie. Niemand zei: “Laten we naar dat veld toe rijden en kijken of we het ontstaan van een graancirkel kunnen filmen!” We zaten, we zongen, we genoten. En de volgende dag lag er een verse graancirkel bij Yatesbury…

Mijn geluk kon niet op toen ik – eenmaal thuis – een mailtje kreeg van Karin: “Ik heb mijn nightwatch foto’s nog eens goed bekeken, en de UFO staat er toch twee keer op! Is dit niet gaaf?!” Karin, ik hou forever van je.

       Nightwatch foto 1       Nightwatch 1 close up

(Foto's: Karin Koolen)

Nightwatch foto 2        Nightwatch 2 close up

(Foto's: Karin Koolen)

Vervolgens, op dag 5, verscheen een vreemd fel licht op klaarlichte dag bij het vliegveldje van Yatesbury. Geobserveerd door maar liefst 12 ooggetuigen hing het daar, stationair. Het leek de reflectie van de zon op een autoruit, maar piloten Tony en Martin hadden de tegenwoordigheid van geest om er in een microlight overheen te vliegen en… ze zagen niets! Geen geparkeerde auto, geen licht, niets. Maar terwijl zij het licht niet zagen vanuit de lucht, zagen de overige tien op de grond het onverminderd schitteren…

Karin (alweer Karin!) maakte vier foto’s waarop te zien is dat het licht stationair is maar wel verandert qua vorm:

(Foto's: Karin Koolen)

En toen, op de voorlaatste avond, zouden we een nightwatch doen op de Long Barrow van West Kennett, het grootste hunebed ter wereld. Maar ineens veranderde het plan: een deel van de groep wilde bovenop Silbury Hill gaan zitten, de piramide. Prima. Toen voelde ik dat ik naar Windmill Hill moest gaan. Alleen. Vreemd. Mijn groep achterlaten?

Toch legde ik het voor aan de groep. En voor ik het wist begon iedereen zijn spullen in te pakken en reden we in colonne naar Windmill Hill… Dat was toch echt niet wat ik had doorgekregen. Terwijl we naar de top van Windmill Hill reden, zei ik tegen Toos: “Heb je wel door dat we van West Kennett worden weggeleid?” Ging daar iets gebeuren waar we niet bij mochten zijn? Dit had ik eerder meegemaakt…

De chaos duurde voort, het plan werd weer omgegooid. Vier dames werden plotseling overmand door een enorme vermoeidheid. De stoeltjes en dekens werden weer ingepakt en ze reden samen terug naar het hotel. Terwijl wij vanaf Windmill Hill Contact hadden met een ‘satelliet’ die terugseinde met drie enorme flitsen als antwoord op mijn krachtige laserbeamer (Close Encounter of the Fifth Kind) zagen de vier dames boven het hotel een vierkante oranje-gele doos hangen die geruisloos van rechts naar links zweefde en in de verte verdween. Amper vijf meter boven het hotel, vertelden ze ons later. Angeline maakte foto’s (de zoveelste kanjer in de groep!). De doos verscheen als slang, waarschijnlijk door de sluitertijd van de camera (een kwart seconde belichting):

(Foto: Angeline van Dijk)

(Foto: Angeline van Dijk)

(Foto: Angeline van Dijk)

Een column mag niet meer dan 1500 woorden bevatten, dus ik ga stoppen. En dan heb ik nog niet eens verteld wat er allemaal in groep 2 gebeurde. Dat moet dan maar in de volgende column… binnenkort!

Van een afstand zullen mensen over 2014 zeggen: dat was het slechtste graancirkeljaar aller tijden. Maar wij weten wel beter. Het was het jaar van de volgende stap. Direct Contact met de Cirkelmakers. En al heb ik ze dan nog niet kunnen omhelzen, voor mij was het verreweg het meest bijzondere graancirkeljaar ooit. Mijn dankbaarheid grenst aan hondsdolheid. En niet in het minst vanwege de prachtige mensen met wie ik dit avontuur heb mogen beleven. Dank jullie wel…