Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 13 YEARS AND 1 MONTH.
ON 06/07/2024 MORE THAN 2.101.500
VISITORS FROM 135 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
09-07-2024
Missie die leven op Mars simuleerde na meer dan jaar beëindigd
Missie die leven op Mars simuleerde na meer dan jaar beëindigd
Een experiment waarbij vier vrijwilligers het leven op Mars hebben gesimuleerd, is na iets meer dan een jaar afgerond. De vier deelnemers hebben de simulator Mars Dune Alpha kunnen verlaten, zo heeft het Amerikaanse ruimtevaartagentschap Nasa zaterdag meegedeeld.
De eerste missie van het zogeheten Chapea-programma werd in juni vorig jaar opgestart. Dat programma moet het mogelijk maken om een toekomstige missie naar de rode planeet beter voor te bereiden.
In this image made from video provided by NASA, the crew members of the first CHAPEA mission, Kelly Haston, center, shakes hands with NASA Deputy Director Flight Missions Kjell Lindgren, second right, as other crew Ross Brockwell, emerges from their craft, July 6, 2024, at Johnson Space Center in Houston, Texas.
NASA via AP
De vier deelnemers, twee mannen en twee vrouwen, hebben exact 378 dagen doorgebracht in de Mars Dune Alpha. Dat is een huis van 160 vierkante meter dat het leven op Mars moet nabootsen. De simulator staat opgesteld in het onderzoekscentrum van Nasa in Houston, in de Amerikaanse staat Texas.
De Mars Dune Alpha had onder meer een verticale boerderij om sla te laten groeien, een kamer voorbehouden voor medische procedures, een ontspanningsruimte en werkposten. Via een sas kwamen de bewoners terecht in een Marsachtge omgeving. Op het rode zand bevonden zich een weerstation, een toestel om bakstenen te maken, een kleine serre en een loopband, waarop de valse astronauten, opgehangen aan riemen, konden lopen. Het huis was gemaakt met een 3D-printer.
Crew Health and Performance Exploration Analog (CHAPEA) is a series of analog missions that will simulate year-long stays on the surface of Mars. Each mission will consist of four crew members living in Mars Dune Alpha, an isolated 1,700 square foot habitat.
Bill Stafford/NASA
De deelnemers mochten de simulator niet verlaten. Ze konden met vrienden en familie communiceren, maar dat gebeurde dan wel in ‘Mars-tijd’. Het versturen van een kort tekstbericht naar de buitenwereld duurde daardoor meestal 22 minuten.
De prestaties en cognitieve capaciteiten van de deelnemers werden tijdens het experiment nauwlettend in het oog gehouden. Dat moest het mogelijk maken om “belangrijke dingen te leren over complexe systemen en het zal de reis naar Mars en terug veel veiliger maken”, zegt Julie Kramer van Nasa.
Crew Health and Performance Exploration Analog (CHAPEA) is a series of analog missions that will simulate year-long stays on the surface of Mars. Each mission will consist of four crew members living in Mars Dune Alpha, an isolated 1,700 square foot habitat.
Bill Stafford/NASA
Crew Health and Performance Exploration Analog (CHAPEA) is a series of analog missions that will simulate year-long stays on the surface of Mars. Each mission will consist of four crew members living in Mars Dune Alpha, an isolated 1,700 square foot habitat.
Bill Stafford/NASA
Crew Health and Performance Exploration Analog (CHAPEA) is a series of analog missions that will simulate year-long stays on the surface of Mars. Each mission will consist of four crew members living in Mars Dune Alpha, an isolated 1,700 square foot habitat.
Bill Stafford/NASA
Ross Brockwell, een van de vier vrijwilligers, omschrijft zijn deelname aan het experiment als een geweldige ervaring. “Ik hoop echt dat we hierdoor een beetje dichter bij de realiteit van mensen op Mars kunnen komen.”
Nasa wil in 2025 en 2027 nieuwe Chapea-missies uitvoeren.
Tot daar dan die kolonisatie? Bijna dagelijks vallen meteorieten op Mars, die stevige kraters maken
Redelijk relevant nieuws voor toekomstige missies naar Mars: de planeet krijgt haast dagelijks te maken met inslagen door meteorieten. Uit onderzoek van Zwitserse en Britse wetenschappers blijkt dat de planeet zelfs ruim vijf keer meer inslagen kent dan eerder geschat. De meteorieten laten kraters achter met een diameter van minstens acht meter.
In het verleden werden de inslagen op Mars gemeten door modellen te vergelijken die observaties van meteorietenkraters op de maan naast foto’s van Marskraters legden. Door de karakteristieken van de rode planeet in de modellen te integreren, blijkt dat die vergelijking niet correct was. Mars is veel massiever dan de maan, en ligt ook veel dichter bij de belangrijkste asteroïdengordel van het zonnestelsel. Daardoor is Mars een belangrijk doelwit voor grote rotsen die door de ruimte dwalen.
Bovendien kan de planeet, die bijna geen atmosfeer heeft, er niet op rekenen dat dit beschermende schild sommige meteorieten of delen ervan zal desintegreren.
Geluiden
Een internationaal team wetenschappers van de ETH in Zürich en het Imperial College in Londen heeft een nieuwe kijk op de zaak gebracht door geluiden in kaart te brengen. “Het lijkt efficiënter om te luisteren naar het geluid van de inslagen om te bepalen met welke frequentie ze gebeuren”, klinkt het bij Gareth Collins, mede-auteur van het artikel dat in ‘Nature Astronomy’ is verschenen.
De zogenaamde SEIS-seismograaf, een instrument geproduceerd onder toezicht van het Franse CNES (National Centre for Space Studies), werd in november 2018 op Mars geïnstalleerd dankzij de InSight-lander van NASA. Die seismograaf wordt nu gebruikt om de inslagen te meten op basis van hun geluid.
Jaarlijks tussen 280 en 360 meteorietinslagen
Uit het onderzoek blijkt dat Mars jaarlijks tussen 280 en 360 meteorietinslagen te verwerken krijgt, die een krater van minstens acht meter diep nalaten. Dat is vijf keer meer dan wat eerst werd gedacht. Elke maand zou de planeet getroffen worden door een meteorietinslag die een krater van dieper van dertig meter nalaat. Bijna dagelijks wordt Mars getroffen door meteorieten ongeveer zo groot als een basketbal. Kleinere inslagen meten is moeilijk aangezien de planeet te maken heeft met zandstormen die de minder diepe kraters vaak bedekken en onzichtbaar maken.
“Omdat inslagen met hoge snelheid explosiezones creëren die nog eens vaak minstens 100 keer groter zijn dan de krater, is het voor de veiligheid van missies - nu met robots, maar in de toekomst ook met mensen - belangrijk om het exacte aantal inslagen te kennen”, aldus de onderzoekers.
“De studie is de eerste in haar soort die seismologische gegevens gebruikt om de frequentie van meteorietinslagen te berekenen. Met de resultaten moet rekening gehouden worden bij het inplannen van toekomstige missies naar Mars”, beklemtoont professor Domenico Giardini van ETH Zürich.
NASA’s Curiosity Mars rover used its black-and-white navigation cameras to capture panoramas of “Marker Band Valley” at two times of day on April 8.
(Photo: Nasa)
NASA’s InSight used its Instrument Context Camera (ICC) beneath the lander’s deck to image these drifting clouds at sunset. This series of images was taken on April 25, 2019, the 145th Martian day, or sol, of the mission, starting at around 6:30 p.m. Mars local time.
Credits: NASA/JPL-Caltech
Zo heeft Curiosity op acht november een opname gemaakt van zonsopgang tot zonsondergang.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
14-06-2024
Ontcijferd manuscript blijkt oudste geschreven tekst over “tweede mirakel” uit Jezus’ kindertijd
Het manuscript op papyrus is bewaard in een bibliotheek van Hamburg in Duitsland en vertelt een mirakel dat Jezus in zijn kindertijd zou hebben uitgevoerd.
Ontcijferd manuscript blijkt oudste geschreven tekst over “tweede mirakel” uit Jezus’ kindertijd
Een manuscript op papyrus uit de 4de of 5de eeuw, bewaard in een bibliotheek in het Duitse Hamburg, werd altijd beschouwd als een banaal document. Maar wetenschappers hebben de tekst nu ontcijferd en concluderen dat het fragment “van buitengewoon belang voor onderzoek” is.
De tekst is meer dan 1.600 jaar oud, maar had volgens wetenschappers geen grote waarde. “Er werd gedacht dat het een stuk uit een alledaags document was, zoals een privébrief of een boodschappenlijstje, omdat het handschrift zo knullig lijkt”, aldus Lajos Berkes, een van de twee onderzoekers die het manuscript hebben ontcijferd. “Eerst viel ons het woord ‘Jezus’ op in de tekst. Door een vergelijking met talloze andere gedigitaliseerde papyri, konden we het vervolgens letter voor letter ontcijferen en beseften we al snel dat het geen alledaags document kon zijn.”
De tekst blijkt te gaan over de kindertijd van Jezus Christus. Het zou de oudste bekende kopie van het Kindheidsevangelie van Thomas zijn, een tekst die vermoedelijk dateert van halverwege de tweede eeuw en die Jezus’ jeugd vertelt, van zijn vijfde tot twaalfde levensjaar. Zoals het zogenaamde tweede mirakel van Jezus, of het verhaal van het tot leven wekken van vogels. Jezus zou als vijfjarig kind 12 mussen van klei hebben gekneed bij een beek en die, na een berisping van zijn vader Jozef, in levende vogels hebben veranderd door in zijn handen te klappen.
Niet in de Bijbel
Het is het begin van dat mirakel dat in dertien regels is neergeschreven in Griekse letters op het stuk papyrus, dat stamt uit de 4de of 5de eeuw van het laat-antieke Egypte, toen nog een christelijke samenleving. Het is een apocrief verhaal, dat door de Kerk niet als echt wordt erkend en ook niet in het Oude Testament van de Bijbel staat omdat sommige vroegchristelijke schrijvers twijfelden aan de juistheid ervan.
De oudst bekende Griekse versie van het Kindheidsevangelie van Thomas was tot nu toe een codex uit de 11e eeuw. Maar de pas ontcijferde tekst van het papyrusfragment is 600 jaar ouder. Volgens Gabriel Nocchi Macedo van de universiteit van Luik - de andere expert die de tekst mee ontcijferde - bewijst hun werk dat “het Kindheidsevangelie van Thomas oorspronkelijk in het Grieks werd geschreven, zoals al aangenomen”. Macedo en Berkes geloven dat het manuscript werd geschreven als schrijfoefening op school of in een klooster en dat de tekst die zij onderzochten de oudste is.
Hoe slim is de bij? “Ze hebben een eigen persoonlijkheid, emoties, unieke taal en kunnen tellen”
Je zal er waarschijnlijk zelden bij stilstaan als je er eentje ziet voorbijzoemen, maar de bij is een ingenieus diertje. Gedragsbioloog Lars Chittka (Queen Mary University) neemt ons mee in het wonderbaarlijke brein van het insect. Hoe zitten hun hersenen in elkaar? Hoe intelligent zijn ze echt? En hebben ze een persoonlijkheid? Ontdek hier alles wat je nog niet wist over de bij.
In vergelijking met de hersenen van de mens (86 miljard hersencellen) zijn die van de bij maar klein. Het insect komt net verder dan een miljoen. Maar volgens gedragsbioloog Lars Chittka mogen we het beestje niet onderschatten. “Zijn elegante miniatuurhersentjes zijn biologische voorspellingsapparaten, voortdurend op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Ook ’s nachts.’’
Na uitgebreid wetenschappelijk onderzoek dicht de wetenschapper in zijn boek ‘Het bewustzijn van de bij’ de insecten eigenschappen toe waarbij we als mens nauwelijks stilstaan. “Bijen zijn slim, hebben een eigen persoonlijkheid, herkennen bloemen en menselijke gezichten, communiceren via een eigen taal, vertonen emoties, kunnen tellen en gebruiken eenvoudige gereedschappen.”
Chittka, verbonden aan het Research Centre for Psychology van de Queen Mary University in Londen, nodigt iedereen uit om zich in te leven in het bestaan van de bij. “Stel je voor dat je een uitwendig skelet hebt – als een harnas van een ridder. Daaronder zit geen huid. Je spieren staan in directe verbinding met het harnas. Je kunt vliegen, hebt een gezichtsveld van 300 graden en je ogen verwerken veel sneller informatie. Je kunt ook ultraviolet licht zien en beschikt over een magnetisch kompas. Met de uitsteeksels op je hoofd kun je elektrische velden proeven, ruiken, horen en bespeuren. Informatie sla je op en gebruik je als het van pas komt”, schetst de gedragsbioloog.
Een bij kan met zijn voelsprieten tegelijk ruiken, proeven én horen.
Lars Chittka
Chittka is vooral onder de indruk van de multifunctionele voelsprieten van de bij: “Wij mensen hebben onze zintuigen van zicht, gehoor, geur en smaak netjes verpakt in compleet verschillende zintuigen. Daarom kunnen we niet proeven met onze voeten. Maar stel je voor dat je met je vingertoppen tegelijkertijd zou kunnen ruiken, proeven, horen en elektrische lading meten, zoals een bij met zijn voelsprieten doet.” Het meten van elektrische lading is voor een bij erg nuttig. Vliegende bijen zijn positief geladen, terwijl bloemen letterlijk geaard zijn – en dus negatief geladen. “Wanneer een bij een bloem bezoekt, zorgt de elektrische ladingsoverdracht ervoor dat de bloem tijdelijk positiever geladen wordt. Dat vertelt andere bijen dat de bloem onlangs is bezocht en is leeggezogen, geen nectar meer bevat.”
De intelligentie blijkt ook uit de ratenbouw van honingbijen. Hun dubbelzijdige zeshoekige raten is een indrukwekkende truc om ruimte te besparen. Om de vloeibare honing er niet uit te laten lopen worden de raten onder een hoek gebouwd. Dat bijen zich daarbij niet alleen laten leiden door instinct, bleek uit een experiment aan boord van de Space Shuttle Challenger in 1984. “De honingbijen brachten een hele week door zonder zwaartekracht. Ze leerden niet alleen om te vliegen onder dergelijke omstandigheden, maar ze bouwden hun vertrouwde honingraat met cellen van normale afmetingen”, aldus Chittka. De honingbijen pasten zich moeiteloos aan aan omstandigheden die ze nog nooit hadden meegemaakt.
Dat bijen net als duiven een zogeheten thuisrichtingsgevoel hebben, staat buiten kijf. Bijen maken daarbij gebruik van ‘geheugenfoto’s’: ze leggen een rijke bibliotheek aan van ruimtelijke herinneringen van hun leefomgeving.
Ruimtelijke oplossingen
De nog onbeantwoorde hamvraag is of bijen cognitieve kaarten hebben, die hen niet alleen in staat stellen om markeringen in het landschap of routes te onthouden, maar ook om nieuwe ruimtelijke oplossingen te berekenen op basis van die herinneringen zoals nieuwe kortere routes tussen bekende locaties. Experimenten met radartracking hebben in elk geval vastgesteld dat bijen zoeken naar korte fourageerroutes tussen bronnen vol nectar. Na het uitproberen van mogelijke routes werd de totale reisafstand met 80 procent ingekort. “Zelfs zeer ervaren bijen die de optimale route al hadden gevonden, bleven met tussenpozen experimenteren met nieuwe oplossingen”, aldus de Duitse gedragsbioloog die zelf onderzoek doet naar cognitieve vaardigheden van de bij.
Om met elkaar te communiceren, gebruiken bijen niet alleen de voelsprieten. Zij kwispeldansen om locaties van nectarrijke bloemlocaties aan elkaar door te geven, of een geschikte plek voor een nieuw thuis kilometers verderop. Deze ‘danstaal’ is fascinerend. “Hoe langer de dans, hoe beter de locatie. Als dansers andere dansers tegenkomen die een andere locatie aangeven, dan zullen ze proberen die dansen te verstoren met stopsignalen die ze geven met kopstootbewegingen”, legt Chittka uit.
Het brein van bijen roept nog veel vragen op, maar er bestaat overeenstemming over een basisbouwplan. “Net als bij ons zijn de hersenen van een bij bilateraal en symmetrisch geordend. Het grootste en belangrijkste deel is het ‘protocerebrum’, de voorhersenen. Het bevat de optische kwabben die informatie van de samengestelde ogen verwerken, en de paddenstoellichamen met belangrijke functies voor het verwerken van informatie uit meerdere zintuigen.” Hij noemt de paddenstoellichamen de ‘harde schijf’ van de bij, met een extreem grote geheugencapaciteit.
Een andere belangrijke taak is weggelegd voor het zogeheten centrale complex. Het bevat een geavanceerd navigatiesysteem, verzamelt informatie over afstand, richting en oriëntatiepunten. “Daardoor kan een bij die langs een kronkelig pad naar een nieuwe bloemen met nectar heeft gezocht, bijvoorbeeld direct naar huis terugkeren, waarbij gegevens over alle afgelegde afstanden en hoeken die langs het uitgaande pad zijn gedraaid, worden gebruikt.”
Persoonlijkheden
Dat bijen dezelfde genen hebben, wil niet zeggen dat zij dezelfde ‘persoonlijkheid’ hebben. Subtiele zintuiglijke verschillen bepalen bijvoorbeeld dat informatie door de ene bij anders wordt opgeslagen en gebruikt dan door een andere. Niet alle variatie tussen individuele bijen is ook erfelijk bepaald. Onderzoek wijst uit dat sommige bijen agressiever zijn dan andere, sommige werken harder, zijn slimmer of reageren voorzichtiger dan andere. “Net zoals er ‘persoonlijkheidsverschillen’ zijn tussen individuele bijen, kunnen er ook dergelijke verschillen zijn tussen kolonies van sociale bijen.”
Formeel bewijs voor een bewustzijn van bijen levert Chittka niet, maar het bewijs voor een op zijn minst eenvoudige vorm van bewustzijn stapelt zich wel op, meent hij. “Maar het bewustzijn van bijen zou wel eens heel anders kunnen zijn dan dat van mensen. Misschien hebben zij unieke emotionele toestanden die gepaard gaan met de opwinding van het zwermproces of de sensatie van het ontdekken van een bijzonder nectarrijk bloemtype. Daar moet nog meer onderzoek naar gebeuren.”
Volgens Chittka is het alleszins belangrijk om de bijen te koesteren. “We hebben ze nodig om onze gewassen te bestuiven. We maken onder meer kaarsen van hun was. En we eten al eeuwen van hun honing. We hebben dus veel aan de bijen te danken.”
FACTCHECK. Is ‘The Blob Anomaly’ een buitenaards wezen, zeemonster of geheim overheidsprogramma?
Sociale media zoals TikTok staan vol met video’s over ‘The Blob’. Dat mysterieus, groot en golvend patroon tussen de zuidwestkust van Afrika en Antarctica is te zien op de weerkaarten van de app Ventusky. En uiteraard doen er bij online creators heel wat speculaties de ronde over de oorsprong van dit vreemde fenomeen. Van UFO’s en zeemonsters tot een geheime overheidsinstallatie op Bouveteiland. Maar wat is er écht aan de hand?
Lander Van Tricht
Wanneer werd dit fenomeen voor het eerst waargenomen?
Op 10 april verscheen er plotseling een gigantische cluster golven op een weerkaart van Ventusky, meer dan 14 meter hoog en met een omvang van 3.200 kilometer. Die bewoog zich door de oceaan langs de kust van Afrika en verdween na ongeveer 24 uur van de kaart.
De kaart die de ongebruikelijke zeeactiviteit toonde, werd meteen gedeeld op de diverse sociale media en leidde tot wijdverspreide speculaties. Een TikTok-video die snel viraal ging, vestigde de aandacht op het midden van de afwijking, waarbij werd opgemerkt dat de golven zich vanaf dat punt in verschillende richtingen verplaatsten. Het fenomeen staat nu bekend als ‘The Blob Anomaly’.
Wat werd er tot nu toe allemaal verteld over de oorsprong van het fenomeen?
Meteen volgden speculaties dat de Blob alleen kon zijn gecreëerd door iets dat onder het zeeoppervlak bewoog, waardoor het een “onbekend onderwaterobject” werd, het oceaan-equivalent van een UFO. Reacties op sociale media omvatten ook theorieën over asteroïden, buitenaardse wezens, zeemonsters en een geheim overheidsproject op Bouvet, het meest afgelegen eiland ter wereld.
Video’s met commentaar en analyses over de afwijking stroomden van het ene naar het andere sociale mediaplatform en werden honderdduizenden tot miljoenen keren bekeken. Uiteindelijk bleek dat 10 april niet de eerste en laatste keer was dat het fenomeen werd waargenomen. Zelfs gisteren was het fenomeen nog zichtbaar op Ventusky.
Wat is de échte oorzaak van ‘The Blob’
De weerkaart die de Blob Anomaly toonde, werd gevisualiseerd via de weerapp Ventusky en beheerd door het Tsjechische bedrijf InMeteo. Ventusky’s woordvoerder David Prantl verklaarde het volgende: “Het was een modelfout. Ventusky verzamelt gegevens uit verschillende bronnen en de fout zat in het model van de Duitse Meteorologische Dienst. Ze hebben die fout inmiddels opgelost.”
De woordvoerder voegde daaaraan toe dat Ventusky miljoenen datapunten ontvangt van schepen en boeien, en dat zo’n grote database altijd fouten kan veroorzaken. Begin deze week meldde Ventusky echter via X dat het Duitse model opnieuw fouten gaf en daarom niet meer gebruikt zal worden. De Duitse Meteorologische Dienst zal het model opnieuw ontwikkelen.
In verschillende video’s legt men ook een link met ‘vreemde’ meteorologische waarnemingen rond het vulkanische eiland Bouvet die ook in andere weer-apps zichtbaar zouden zijn. Wetenschappers hebben hier echter een logische verklaring voor. Het eiland Bouvet veroorzaakt, net als ander eilanden, vortexen. Wanneer water of lucht rond het eiland stroomt begint die eenmaal voorbij het eiland rond te draaien. Dat leidt tot rimpelingen in de wind en wolken benedenwinds van het eiland.
Dit voorbeeld benadrukt de interactie tussen technologie, menselijke interpretatie en de natuur, en laat zien hoe natuurlijke fenomenen door technische beperkingen verkeerd kunnen worden geïnterpreteerd. Het toont ook wel het belang aan van nauwkeurige communicatie en feitelijke verificatie in het digitale informatietijdperk, waar beelden en video’s gemakkelijk uit hun context kunnen worden gehaald. Het vermogen om een technische fout van een echt meteorologisch fenomeen te onderscheiden is essentieel.
Primeur in de ruimte: Belgische astronomen ontdekken ‘Speculoos’-planeet die even groot is als onze aarde
Een groep astronomen van de Universiteit van Luik is erin geslaagd om een nieuwe planeet te ontdekken die bijna even groot is als de aarde. De planeet heeft de naam ‘Speculoos-3 b’ gekregen. Dat is geen verwijzing naar het bekende koekje, maar wel naar de koele dwergster waarrond de planeet draait. “Eén jaar duurt er 17 uur en de dagen en nachten eindigen er nooit”, leggen de onderzoekers uit.
De astronomen maakten het nieuws dinsdag bekend. De ontdekking is het resultaat van het zogenaamde ‘SPECULOOS’-project – oftewel ‘Search for Planets EClipsing ULtra-cOOl Stars’ – dat de Universiteit van Luik in 2019 opstartte. Het doel van het project is om met een netwerk van telescopen op zoek te gaan naar exoplaneten. Die draaien niet rond de zon, maar wel rond koele dwergsterren.
De nieuwe planeet heeft de naam ‘Speculoos-3 b’ gekregen, naar het gelijknamige project en de dwergster waarrond de planeet draait. Die ster is iets groter dan de planeet Jupiter, is kouder dan de zon en geeft ook honderd keer minder licht.
“Speculoos-3 b is bijna even groot als de aarde en is ook rotsachtig”, legt hoofdonderzoeker Michaël Gillon uit. De planeet bevindt zich op zo’n 55 lichtjaar van ons. Dat is relatief dichtbij als je weet dat ons sterrenstelsel, de Melkweg, zich over 100.000 lichtjaar uitstrekt.
Een jaar op de planeet, oftewel één baan rond de ster, duurt ongeveer 17 uur. “Daarnaast eindigen de dagen en de nachten er wellicht nooit”, zegt Gillon. Zo zou de planeet zowel rond zichzelf als rond de dwergster draaien. “Daardoor is de ‘dagkant’ van de planeet altijd naar de ster gericht, net zoals de maan dat voor de aarde doet, terwijl de ‘nachtkant’ zich in de eindeloze duisternis bevindt.”
De kans dat er leven op de planeet is, is volgens Gillon zo goed als onbestaand. Speculoos-3 b ligt te dicht bij de dwergster en die heeft een temperatuur van 2.600 graden Celsius, ongeveer de helft van die op de zon. “Dat is dus veel te heet om bewoonbaar te zijn”, benadrukt de astronoom.
De planeet ontvangt per seconde ook bijna zestien keer meer energie van de zon dan de aarde. “Ze wordt dus letterlijk gebombardeerd met kosmische straling. In zo’n omgeving is de aanwezigheid van een atmosfeer dus zeer onwaarschijnlijk”, klinkt het.
‘Ufo’s’ gespot op Tenerife: “Lenswolken ontstaan bij heuvels en bergen”
Ufo’s boven Tenerife, het is eens wat anders dan een mooi zonnetje. Maar zo prachtig als de zon zijn ze zeker, deze wolkenformaties die een lezer ons doorstuurde via onze tiplijn 4040.
Je kan er niet omheen, de wolken op de foto van lezer Monique Bruyninckx lijken écht wel op vliegende schotels. Daar bestaat een geleerde Latijnse naam voor, of wat had je gedacht? “Deze wolkensoort is gekend als altocumulus lenticularis of lenswolk”, legt onze weerman David Dehenauw uit. Lenswolken komen voor bij heuvels en bergen, vandaar ‘alto’ wat ‘hoog’ betekent. ‘Cumulus’ wil dan weer zeggen ‘gestapeld’ en ‘lenticularis’ betekent ‘amandal- of lensvormig’.
“De specifieke vorm van de wolken wordt bepaald door de omvang en de vorm van de berg”, aldus Dehenauw. “De lucht wordt via de wind naar boven gestuwd door de berg en zakt achter de berg weer. Zo ontstaat een golfbeweging van lucht. De lenswolken blijven boven de berg of heuvel hangen en lijken op vliegende schotels.”
Japanse verkenner SLIM succesvol geland op de maan, maar zonnepanelen wekken geen stroom op
De Japanse maanlander SLIM is succesvol geland op de maan, maar de zonnepanelen wekken geen stroom op. “Het was een minimaal succes”, zei Hitoshi Kuninaka, de baas van het ruimtevaartagentschap JAXA tijdens een persconferentie. Het controlecentrum is erin geslaagd om te communiceren met het ruimtetuig.
Japan is het vijfde land dat succesvol een maanlander landt op de maan, na de voormalige Sovjet-Unie, de Verenigde Staten, China en India. Omdat de zonnepanelen niet werken, moet de SLIM momenteel gebruik maken van de ingebouwde batterijen.
Het is nog onduidelijk of dat voor verdere problemen zal zorgen. “We doen ons best om wetenschappelijke prestaties te maximaliseren”, aldus Kuninaka. Hij hoopt dat een andere stand van de zon tóch voor zonne-energie kan zorgen.
Eerste maanlanding van Japan
De lander is in september gelanceerd vanuit Japan. SLIM staat voor ‘Smart Lander for Investigating Moon’. Het is de eerste missie van de Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA naar het oppervlak van de maan. Japan had eerder wel twee satellieten in een baan rond de maan gebracht.
De SLIM is vooral gebouwd om een nieuwe technologie voor het landen te testen. Dankzij een soort automatische herkenning moet hij de kraters op de maan herkennen. Daarmee bepaalt hij waar hij is. Ook zoekt hij naar gevaarlijke rotsen op het oppervlak. Vervolgens kan hij zelf beslissen om bij te sturen.
Japan hoopte dat de maanlander daardoor extra nauwkeurig is: hij moet binnen 100 meter van de aangewezen landingsplek neerkomen. “Geen enkel land is daarin geslaagd”, stelt JAXA. Andere vaartuigen landden soms op tientallen kilometers van de beoogde plek. Vrijdagavond was het nog onduidelijk of die nauwkeurigheid werd behaald. Die analyse kan nog tot een maand duren. JAXA-baas Kuninaka zei wel optimistisch te zijn over toekomstige missies.
Het is een grote uitdaging om succesvol te landen. Ruim de helft van de geplande maanlandingen eindigt met een mislukking. De voorbije vijf jaar mislukten onder meer missies van Israël (Beresheet), India (Vikram), Rusland (Loena-25) en de Verenigde Staten (Peregrine).
KIJK.
Japan lanceerde in september de raket met maanlander SLIM.
Noordwest-Europa zet zich schrap voor nieuwe storm: waar, wanneer en hoe hard zal ‘Isha’ toeslaan? En zal dit ook bij ons zijn?
Na sneeuw komt .... storm, zo blijkt uit de weerkaarten voor het noordwesten van Europa. In een mum van tijd schakelen we over van winterweer naar een onstuimig herfstachtig weertype. Want een heuse stormdepressie, die intussen officieel de naam ‘Isha’ kreeg, ontwikkelt zich momenteel over de Atlantische oceaan. Meteorologen waarschuwen nu al voor de zware windstoten waarmee Isha gepaard zal gaan. De Britse en Ierse weerdiensten hebben code oranje voor wind afgekondigd en code geel voor de vele regen die zal vallen. Maar hoe zwaar zal de storm precies uitpakken? Waar en wanneer mogen we de meeste wind verwachten? En moeten ook wij vrezen voor Isha?
Samuel Helsen
“Een dooi zonder regen of wind, is niet waard dat ‘t eraan begint”, luidt een alom bekende weerspreuk. En actueler kan zo'n weerspreuk niet zijn. De weerkaarten zijn onverbiddelijk: de winterprik van afgelopen week wordt de komende dagen letterlijk weggewaaid en weggespoeld. We lijken over te schakelen van winter naar herfst.
De luchtstroming draait naar het zuidwesten en vanuit die hoek krijgt West-Europa de komende dagen te maken met aanvoer van zeer zachte zeelucht van over de Atlantische Oceaan. Op die manier zal de ene na de andere depressie richting onze contreien worden gestuurd die de nodige wind en regen met zich mee zullen brengen.
Het is vooral zondag en maandag uitkijken voor stormdepressie ‘Isha’. Deze storm bereikt zondag de westkust van Ierland en trekt vervolgens via de Britse Eilanden en Schotland de Noordzee op. Zondagnacht en maandag zal de storm ook de Benelux bereiken en vervolgens doorstoten naar Duitsland en Scandinavië.
Waar komt deze storm zo plots vandaan?
Het aankomende stormweer wordt veroorzaakt door een zeer sterke straalstroom. Dit is een grote luchtrivier op een hoogte van zo’n 10 tot 12 kilometer die depressies meesleurt in z’n kielzog en deze verder doet uitdiepen. De komende dagen is de straalstroom erg actief en bereikt deze windsnelheden tot tussen 240 en 280 kilometer per uur. Een sterke straalstroom staat bij ons garant voor onstuimig weer met veel wind.
De verhoogde activiteit van de straalstroom hebben we deels te danken aan de uitbraak van barre winterkou in delen van de VS en Canada. De uitstulping van de poolwervel met ijskoude lucht nabij de VS en Canada aan de andere kant van de oceaan staat in schril contrast met de nog steeds erg hoge temperaturen in de Atlantische oceaan en de bijhorende zeer zachte luchtmassa die zich boven de oceaan bevindt.
Dit scherp contrast tussen de erg koude en erg zachte lucht is de drijfveer voor het aansterken van de straalstroom, die op zijn beurt de motor is voor het ontstaan van de stormdepressies.
Hoe fel zal de storm tekeer gaan en waar mag men de meeste wind verwachten?
Storm Isha is een zuidwesterstorm en zal gepaard gaan met zware tot zelfs zeer zware windstoten op veel plaatsen in Noordwest-Europa. De storm bereikt als eerste de westkust van Ierland op zondag, waar de hoogste windstoten verwacht worden. Gemiddeld komt er zo’n 8 tot 10 beaufort te staan op zee en in de kustregio’s. Op dit moment wordt uitgegaan van windstoten die kunnen pieken tot 120 km/u. Een uitschieter naar 130 km/u is zelfs niet onmogelijk volgens sommige weermodellen.
Daarna raast het stormveld in de loop van de dag verder over het Verenigd Koninkrijk en Schotland. Ook daar is het vooral in de westelijke kustgebieden alsook in de hoger gelegen gebieden uitkijken voor windstoten tot 120 km/u. In het binnenland worden veelal windstoten verwacht tot 100 km/u. Daar waait de wind krachtig tot hard en in sommige gebieden stormachtig.
Zowel de Ierse als de Britse weerdienst kondigden al code oranje af op zondag en maandag voor de felle windstoten. “Er bestaat een kans dat er stroomuitval zal zijn”, luidt het. De storm zou ook een impact kunnen hebben op het verkeer. Er worden dan ook heel wat vertragingen en schrappingen verwacht bij het openbaar vervoer, het luchtverkeer en de ferrydiensten. Naast stormschade door wind is het ook opletten voor stormvloed met hoge golven. Op volle zee kunnen de golfhoogtes pieken tot wel 10 meter hoog en ook langs de westkusten zijn golfhoogtes mogelijk tot wel 7 meter hoog.
Tijdens de nacht van zondag op maandag trekt storm Isha dan de Noordzee op als een zware zuidwesterstorm met nog steeds gemiddeld 8 tot 10 beaufort. Vervolgens zal het windveld ook het vasteland bereiken van de Benelux, West-Duitsland en Scandinavië. Vooral op de Waddeneilanden en ook langs de kusten van Denemarken mogen ze ook windstoten verwachten tot 120 km/u volgende de laatste weerkaarten. Elders lijken de windstoten beperkt te blijven tot maximale waarden tussen 90 en 110 km/u. Tegen maandagavond lijkt het ergste gepasseerd en trekt de storm al afzwakkend verder het Europese binnenland in.
Het is trouwens niet alleen oppassen voor wind, want Storm Isha zal ook gepaard gaan met veel regen. Op sommige plekken langsheen de westkusten van Schotland, het VK en Ierland, alsook in het westen van Noorwegen kan er in totaal tot meer dan 100 liter water per vierkante meter vallen tussen zondag en woensdag. Hierdoor is er kans op wateroverlast.
Zal het ook bij ons stormen?
Ook wij mogen ons opmaken voor een onstuimige periode. Vooral zondagavond en tijdens de nacht naar maandag zal de wind fors in kracht toenemen met de doortocht van storm Isha. Zondag overdag staat er al een vrij krachtige wind. ’s Avonds en ’s nachts wakkert de wind verder aan tot zo’n 6 of tijdelijk zelfs 6 à 7 beaufort.
Dinsdag dient zich mogelijk al een volgende storm aan op de weerkaarten, genaamd Jocelyn
Daarmee zal het krachtig tot soms hard waaien. Momenteel wordt er uitgegaan van windstoten tot 90 km/u, maar sommige weermodellen berekenen tijdens het hoogtepunt van de storm zondagavond en maandagnacht zelfs windstoten tot 110 km/u. De kans bestaat dat ook het KMI hiervoor een code oranje zal afkondigen in ons land als deze voorspellingen aanhouden. Bij windstoten onder 100 km/u gaat het om code geel. Aangezien het om een zuidwesterstorm gaat zal de impact op onze kust gelukkig eerder beperkt zijn. Door de oriëntatie moeten we niet meteen vrezen voor stormvloeden. Wel is er een aanzienlijke kans op windschade door de stevige windstoten mogelijk.
Zondag nemen we ook afscheid van het zonnige en koude weer. Met de aanwakkerende zuidwestenwind zal de dooi razendsnel z’n intrede doen en mogen we opnieuw erg zachte temperaturen verwachten. We krijgen zelfs te maken met een heuse temperatuurschok. Op zondag schakelen we abrupt over naar zeer zachte subtropische lucht afkomstig van de Azoren. In de ochtend vriest het mogelijk nog licht, maar tegen de avond zal de temperatuur opnieuw dubbele cijfers bereiken. We halen dan rond 10 °C. Een temperatuurstijging van meer dan 10 °C in minder dan 24u. Dat is best opmerkelijk.
Is er nog stormweer op komst de komende dagen?
De komende dagen zal de winter ver te zoeken zijn. De maxima liggen met 12 of 13 °C rond zeer hoge waarden voor deze tijd van het jaar. Bovendien blijven we te maken hebben met een herfstachtig en vrij onstuimig weertype met regelmatig regenzones die de revue passeren en een stevig windveld.
Dinsdag dient zich mogelijk al een volgende storm aan op de weerkaarten. Deze zal de naam ‘Jocelyn’ dragen. Vooral Ierland, het VK en Schotland mogen zich dan opnieuw opmaken voor stevige windstoten. Volgens de laatste prognoses zou de storm zich vooral richten op de noordelijke delen van Ierland, het VK en Schotland met opnieuw potentiële windstoten tot 130 km/u. Ook bij ons blijft het onstuimig. Na een korte adempauze dinsdagochtend zal de wind dinsdagavond en woensdag opnieuw aanwakkeren met windstoten tussen 70 en 90 km/u.
Na woensdag lijkt het weerbeeld zich stilaan terug wat te stabiliseren. De onstuimige periode lijkt op het eerste zicht van korte duur. Mogelijk schakelen we later in de week over op stabieler weer onder invloed van een hogedrukgebied met ’s nachts lichte vorst en overdag ruim positieve temperaturen.
“Wat is er in hemelsnaam aan de hand?”: ontdekking krachtigste kosmische straal sinds ‘Oh-My-God-deeltje’ verbaast wetenschappers
Astronomen hebben een deeltje afkomstig uit de ruimte waargenomen met een extreem hoge energie. De wetenschappers gaven het de naam ‘Amaterasu’, naar de Japanse zonnegodin. Het is de krachtigste kosmische straal ooit geobserveerd sinds het zogenaamde ‘Oh-My-God-deeltje’. En wat het verhaal nog mysterieuzer maakt: de astronomen hebben geen flauw idee wat Amaterasu naar de aarde heeft geslingerd.
Artist’s illustration of extensive air showers induced by ultra-high-energy cosmic rays.
Credit: Toshihiro Fujii/L-INSIGHT/Kyoto University
Wetenschappers hebben een verbazingwekkende ontdekking met de wereld gedeeld in een nieuwe publicatie in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Science. Op 27 mei 2021 namen zij met het Telescope Array-observatorium in Utah waar hoe onze atmosfeer reageerde op een deeltje vanuit de ruimte. Dit observatorium is gespecialiseerd in het observeren van kosmische straling en bestaat uit 507 detectoren, elk zo groot als een pingpongtafel. Samen bestrijken ze een uitgestrekt gebied van maar liefst 700 km².
Het ging hier weliswaar om een deeltje met een extreem hoog energieniveau van meer dan 240 exa-elektronvolt (EeV). Dat is 244,000,000,000,000,000,000 elektronvolt. Ter vergelijking, de gemiddelde energie van een elektron in het noorderlicht is ‘maar’ 40,000 elektronvolt. Het deeltje bevat zelfs nog miljoenen keer meer energie dan de deeltjes die wij kunnen creëren in de krachtigste deeltjesversneller ooit gebouwd, de Large Hadron Collider. Dit energierijke deeltje kreeg de naam ‘Amaterasu’. Dit is een verwijzing naar een zonnegodin uit de Japanse mythologie. Maar het is niet het meest energierijke deeltje ooit. Die eer gaat nog steeds naar het Oh-My-God-deeltje uit 1981 met 320 EeV. Eerst wou men dit het ‘WTF-deeltje’ noemen, maar achteraf kwam ingenieur John Walker met ‘Oh My God’ op de proppen, een verwijzing naar de bijnaam “het God-deeltje” van higgsboson.
Kosmische straling waarnemen met deze hoeveelheid energie is dus een zeldzame gebeurtenis. Zo zeldzaam dat de astronomen die de ontdekking deden eerst dachten dat er gewoon iets mis was met de detectoren, vertelt Toshihiro Fujii van Osaka Metropolitan University. “Toen ik besefte hoe hoog het energieniveau was van deze kosmische straling dacht ik dat dit een vergissing moest zijn. In de afgelopen 3 decennia hebben we immers nog nooit zo'n energierijk deeltje waargenomen.”
Dat dit een uitzonderlijke waarneming is, bevestigt ook John Matthews van de University of Utah. “Het regent continu geladen deeltjes op aarde. Elke seconde vliegt er een door jouw handpalm wanneer je jouw hand uitsteekt. Maar die hebben allemaal een lage energie. Eentje met hoge energie, dat is er een per eeuw op een vierkante kilometer. De kans dat er zo een door jouw hand vliegt is dus zeer klein.”
Als je het traject van dit nieuwe deeltje volgt in de ruimte, dan komt je niets tegen waarvan het van afkomstig kan zijn
Er is ook een mysterieus tintje aan dit hele verhaal. Want wetenschappers hebben geen flauw idee van welke bron deze kosmische straling afkomstig is. Het deeltje lijkt te komen vanuit een regio genaamd ‘The Local Void’. Dat is een leeg gebied dat grenst aan onze Melkweg. Bizar volgens de astronomen, want je hebt een bron nodig die enorme hoeveelheden energie bevat, zelfs een exploderende ster is niet krachtig genoeg, en die is daar nergens te bespeuren.
“Als je het traject van dit nieuwe deeltje en het Oh-My-God-deeltje volgt in de ruimte, dan komt je niets tegen met een energieniveau dat groot genoeg is om deze straling richting de aarde te sturen”, legt John Matthews uit. “Normaal zou je zonder problemen naar de hemel moeten kunnen kijken en zeggen ‘dat daar is de bron’. Dat we dit niet kunnen is het grote mysterie dat deze deeltjes omhult waardoor je denkt: wat is er in hemelsnaam gaande?”
“Het kunnen afwijkingen zijn in de structuur van ruimtetijd, kosmische snaren die botsen, … . Ik ben nu maar willekeurig zotte ideeën van wetenschappers aan het opsommen”, zegt John Belz van de University of Utah. “Er is momenteel gewoon geen logische conventionele verklaring voor wat we ontdekt hebben.” Ook Toshihiro Fujii oppert enkele hypotheses: “Misschien is het deeltje wel afkomstig van een gammastraal of een supermassief zwart gat in het centrum van een sterrenstelsel. Of misschien moeten we eerder kijken naar de afbraak van donkere materie of een zelfs nieuwe deeltje waarvan de natuurkundige eigenschappen niet passen binnen ons Standaard Model.”
Volgens de astronomen is er dus waarschijnlijk een onbekende bron ergens in The Local Void of is onze kennis over de fysica van dit soort deeltjes gewoonweg ontoereikend. Verder onderzoek zal dit moeten uitwijzen. Ze hopen dan ook dat het Amaterasu-deeltje hen nu nieuwe inzichten zal verschaffen in kosmische straling met een hoge energie en waar het vandaan komt.
Musk waarschuwt op top over kunstmatige intelligentie met Britse premier voor mensachtige robots
Techmiljardair Elon Musk heeft in een gesprek met de Britse premier Rishi Sunak gewaarschuwd voor de gevaren van kunstmatige intelligentie. Hij had het onder meer over “mensachtige robots die je overal achtervolgen”. Sunak en Musk sloten donderdag een top over kunstmatige intelligentie af in het Zuid-Engelse Bletchley Park.
De top duurde twee dagen en werd druk bijgewoond door politici en experten van overal ter wereld. Musk, de eigenaar van onder meer X, Tesla en SpaceX, werd er tijdens een slotgesprek geïnterviewd door de Britse premier Rishi Sunak, die hem een “briljante innovator” noemde.
Sunak vroeg Musk onder meer naar de impact van artificiële intelligentie op de arbeidsmarkt, waarop Musk antwoordde dat er “een moment komt waar geen enkele job nog nodig is” en “de enige reden dat mensen nog zullen werken hun eigen voldoening zal zijn”. Kunstmatige intelligentie zal volgens de techmiljardair een “tijdperk van overvloed” inluiden en dus wordt het in de toekomst dan ook vooral een uitdaging om nog betekenis te vinden in het leven “wanneer er een magische geest is die alles kan doen wat je wilt”.
De in Zuid-Afrika geboren X-eigenaar gelooft ook dat AI een “universeel hoog inkomen” teweeg zal brengen en op die manier meer gelijkheid in de wereld zal brengen.
Tegelijk waarschuwde Musk ook voor de gevaren van kunstmatige intelligentie, bijvoorbeeld in de vorm van mensachtige robots die je in principe “overal zouden kunnen achtervolgen”. Voor dat soort van robots zou er dan ook een uit-knop moeten worden voorzien, betoogde hij. “We moeten daar bezorgd om zijn. (..) wat als ze op een dag een software-update krijgen, en niet meer zo vriendelijk zijn?”
Het frauduleuze verhaal achter de Mexicaanse buitenaardse wezens: “Het hoofd is de schedel van een lama”
UPDATE - In het Mexicaanse parlement verkondigden dinsdag enkele mensen dat buitenaardse wezens mogelijk echt bestaan. Meer nog, ze brachten bewijs mee in de vorm van twee lichamen uit een zonne- of sterrenstelsel hier ver vandaan. Wetenschappelijk onderzoek bewijst volgens hen dat die meer dan duizend jaar oud zijn, en niet verwant met de mens. Is dat wel zo? Wetenschapsjournalist Martijn Peters ging op zoek naar het échte verhaal achter de Mexicaanse buitenaardse mummies.
Het was dinsdagtijdens een hoorzitting in het Mexicaanse parlement in Mexico City dat journalist en ufo-enthousiasteling José Jaime Maussan met groot ceremonieel vertoon twee mysterieuze lichamen presenteerde. Mummies afkomstig uit Peru. Hij en nog een aantal andere personen beweerden trots dat het hier ging om “niet-menselijke wezens die geen deel uitmaken van onze aardse evolutie.”
De verschrompelde lichamen met hun grote hoofden, gebrek aan tanden, intrekbare nekken en 3 vingers zorgde voor heel wat verbazing in het parlement en op social media. In het parlement riepen sommigen zelfs “we are not alone”, we zijn niet alleen.
KIJK.
Mexico’s non-human "Alien-like” beings fake? | Can ufologist Jaime Maussan be trusted? | Originals
Volgens Maussan is met deze lichamen het ultieme bewijs geleverd: “Als het DNA ons laat zien dat het niet-menselijke wezens zijn en dat niets in de wereld op hen lijkt, dan moeten we dat ook zo aannemen.” Maar hij waarschuwde dat hij ze voorlopig nog niet ‘buitenaards’ wil noemen.
Maussan vertelde tijdens de hoorzitting dat de lichamen onderzocht zouden zijn door wetenschappers van de Universidad Nacional Autónoma de México en verschillende andere toonaangevende instituten van over de hele wereld. Ze vonden zelfs ‘eieren’ en implantaten in de lichamen.
De lichamen werden diep onder de grond gevonden in mijnen in de zanderige Peruaanse kustwoestijn van Nazca. Dit gebied staat bekend om zijn tot de verbeelding sprekende gigantische figuren die in de aarde zijn geschraapt en alleen vanuit vogelperspectief te zien zijn.
Naast de 2 voorgestelde lichamen zouden er nog 18 andere kleine mummies gevonden zijn van 60 centimeter groot en een grotere mummie van 1 meter en 70 centimeter. De lichamen zouden tussen de 700 en 1800 jaar oud zijn.
Echte buitenaardse mummies of amateuristische knutselwerkjes?
Dit is niet de eerste keer dat Maussan uitpakt met zogenaamde buitenaardse wezens. In 2015 toonde hij op een evenement genaamd ‘Be Witness' het gemummificeerde lichaam van een buitenaards wezen afkomstig uit Peru. Later werd deze bevinding echter ontkracht. Het bleek te gaan om het lichaam van een kind met een schedelafwijking. Dat berichtte factcheckingwebsite snopes.com. Geen goed begin.
Ook wetenschapper José de Jesús Zalce Benítez was toen al van de partij als een van de leidinggevende onderzoekers. Hij presenteerde tijdens de hoorzitting deze week de scans van de lichamen vol overtuiging aan het parlement.
In 2017 beweerde Maussan opnieuw dat hij buitenaardse wezens zou gevonden hebben in Peru. Ook in dit verhaal duikt Benítez op. Er wordt zelfs een reeks over gemaakt: ‘Unearthing Nazca’. Je kan die nog altijd bekijken op betalend mediaplatform Gaia, dat bekend staat voor video’s gevuld met pseudowetenschap, complottheorieën en paranormale beweringen. De lichamen die het Mexicaanse parlement deze week te zien kregen, komen ook in die afleveringen aan bod. Nieuw zijn ze dus niet.
Een team van wetenschappers nam in 2021 al deze zogenaamde buitenaardse wezens van Nazca onder de loep. De drie video’s met hun duiding kan je bekijken op het YouTube-kanaal Scientists Against Myths (aflevering 1, aflevering 2, en aflevering 3). Hun conclusie destijds was duidelijk. De gevonden lichamen van de kleine buitenaardse wezens waren een mix van dierlijke en menselijke beenderen gemaakt door mensen.
Zo zat er een dijbeen in een bovenarm en waren de handen met drie vingers een allegaartje van hand- en zelfs voetbotjes. Het aantal beenderen in de handen verschilde ook per mummie, wat bizar is als het om dezelfde soort gaat, en ze zaten vaak in de verkeerde richting. De schedels zouden dan weer gemaakt zijn van de achterkant van de schedel van een lama of alpaca. In het geval van de grote mummie zou het kunnen gaan om een echte mummie die aangepast is om overeen te komen met de andere ‘knutselwerken’.
Tot diezelfde conclusie kwamen ook belangrijke organisaties zoals de World Committee on Mummy Studies, die de ontdekking als fraude heeft bestempeld, en wetenschappers van over de hele wereld. De grote mummie is een gemodificeerd pre-Spaans menselijk lichaam, terwijl de kleinere, die deze week in het Mexicaanse parlement zijn gepresenteerd, lichamen zijn die zijn samengesteld uit dierlijke en menselijke botten.
Ook een team van experten van het Peruaanse Instituut voor juridische geneeskunde en forensische wetenschappen nam een van de kleine mummies onder handen. Het bleek om een samenraapsel van dierlijke en menselijke beenderen te gaan. De huid was dan weer een mix van papier, synthetische lijm, rubber en plantaardige vezels.
Ook nu uiten wetenschappers opnieuw kritiek
Een van de wetenschappers die nu naar voren stapt in deze heisa is Julieta Fierro, onderzoeker aan het Instituut voor Astronomie van de Nationale Autonome Universiteit van Mexico (UNAM). Volgens haar houden heel wat wetenschappelijke details geen steek. Zo merkte ze bijvoorbeeld op dat wetenschappers meer geavanceerde technologie nodig zouden hebben dan de röntgenfoto’s om te bepalen of de zogenaamd verkalkte lichamen “niet-menselijk” waren.
KIJK.
'Kunnen niet uitsluiten dat we zijn bezocht door buitenaards leven'
Daarnaast wist ze ook te vertellen dat de claim van de onderzoekers dat haar universiteit achter hun resultaten en interpretaties zou staan, volledig vals was. UNAM publiceerde gisteren zelf het volgende statement: “Het Laboratory of Mass Spectrometry with Accelerators (LEMA) heeft een koolstofdatering uitgevoerd in mei 2017 op een aantal stalen die, volgens de cliënt, afkomstig waren van huid en hersenen. Van de bron van de stalen hebben wij geen kennis. De resultaten van de analyse werden in juni van dat jaar overgemaakt aan de cliënt. Wij bepalen enkel de ouderdom van de stalen. Daarbuiten zijn wij op geen enkel vlak betrokken en beweringen die dit wel stellen, zijn vals.”
Fierro voegde eraan toe dat het vreemd leek dat ze deze ‘nationale schat’ uit Peru hebben meegekregen en vervolgens niet eens de Peruaanse ambassadeur hebben uitgenodigd op de zitting. “Maussan vertelde me bovendien dat buitenaardse wezens niet tegen mij praten zoals ze tegen hem praten, omdat ik niet in hen geloof.”
Ook andere wetenschappers hebben hun wantrouwen geuit. Zo merken ze meermaals op dat het bizar is dat een ontdekking van deze grootteorde niet gepubliceerd is in een toonaangevend wetenschappelijk tijdschrift.
“Wat gisteren in het Mexicaanse Congres gebeurde was een spektakel, met informatie die niet noodzakelijkerwijs verifieerbaar is. Het is het product van fanatisme dat meer draait rond mediaspektakel en politiek gewin dan rond het verklaren van het fenomeen van mogelijk leven buiten onze planeet”, zegt Raúl Trejo Delarbre, onderzoeker bij het Instituut voor Sociaal Onderzoek van UNAM.
“Niemand ontkent dat er leven op andere planeten zou kunnen zijn. Maar ik maak me vooral zorgen over deze verspilling van aandacht in de publieke discussie en ook over de mogelijke verspilling van middelen.”
Zelfs andere ufo-enthousiastelingen distantiëren zich
Maussan liet ook Ryan Graves getuigen, een voormalige gevechtspiloot en ex-directeur bij de Amerikaanse marine. Ryan nam eerder al deel aan hoorzittingen van het Amerikaanse Congres over wat hij persoonlijk had ervaren met uap’s (unidentified aerial phenomenon) en sprak ook over het stigma rond het melden van dergelijke waarnemingen.
Nadat hij voor het Mexicaanse parlement had getuigd, zei hij op X (voorheen Twitter) dat deze hoorzitting “een enorme stap achteruit was” en dat hij “diep teleurgesteld was door deze ongefundeerde stunt van Maussan”.
NASA verwacht zondag pakket met stukje van asteroïde Bennu: Waarom deze ruimterots? En wat is het doel? 5 vragen beantwoord
Zondag is een hoogdag voor het Amerikaanse ruimtevaartagentschap. NASA verwacht namelijk een pakketje met 250 gram aan materiaal van de asteroïde Bennu. Dat verzamelde hun ruimtesonde OSIRIS-REx in 2020. Nu, 3 jaar later, zal OSIRIS-REx dit staal in een capsule naar de aarde schieten bij het voorbijvliegen. Een primeur voor de Amerikanen en meteen ook het grootste staal van een ruimterots ooit dat naar de aarde gehaald is.
In 2016 lanceerde NASA de ruimtemissie OSIRIS-REx. Hun doelwit? De asteroïde Bennu, een ruimterots met een diameter van 500 meter die ontdekt werd in 1999. Dat het ruimtevaartagentschap voor dit exemplaar ging is niet zonder reden.
1 Waarom willen we een stukje van de asteroïde Bennu verzamelen?
Zo zijn asteroïden zoals Bennu tijdcapsules waarmee men kan terugkijken in het verleden. Het zijn overblijfselen uit de tijd toen de planeten zich vormden in ons zonnestelsel. Door het materiaal binnenin de asteroïde te verzamelen en vervolgens te bestuderen kan je iets te weten komen over het ontstaan van zulke asteroïden maar ook dat van onze planeet. Het voordeel is dat je de oorsprong kent van het stukje Bennu dat je meevoert en dat het ‘ongerept’ is. Bij meteorieten die hier op aarde neervallen is dat niet zo. Die zijn bijvoorbeeld aangetast door hun reis door onze atmosfeer en vaak lange verblijf op aarde. Daarom is het staal van de OSIRIS-REx missie wetenschappelijk gezien veel interessanter.
Daarnaast is Bennu ook gekozen omdat het een zogenaamde koolstofrijke ruimterots is. Wetenschappers vermoeden dat er complexe koolstofverbindingen in kunnen schuilen, dat zijn bouwmaterialen die nodig zijn voor het ontwikkelen van leven op een planeet. Hoe zulke organische stoffen hier bij ons zijn beland is namelijk nog steeds een onbeantwoorde vraag. Zijn ze hier ontstaan? Of zijn ze misschien wel meegelift op een asteroïde die hier insloeg toen onze planeet nog jong was?
Tot slot was er nog een ander doel waarom NASA richting Bennu trok. Er bestaat namelijk een zeer kleine kans dat de asteroïde in een verre toekomst op onze planeet terechtkomt. Die kans is het grootst tussen 2135 en 2300, al blijft hij zelfs dan nog steeds heel klein. In september 2182 bedraagt hij bijvoorbeeld 0,04 %. Als Bennu toch zou neerstorten op aarde, is zijn 500 meter voldoende om de Benelux van de kaart te vegen. Door Bennu te bestuderen kunnen we in de toekomst onszelf beter beschermen tegen nieuwe bedreigingen vanuit de ruimte.
2 Is dit de eerste keer dat wetenschappers materiaal van een asteroïde gaan verzamelen en terugbrengen naar de aarde?
Het is een primeur voor de Amerikanen, maar zeker niet voor de wereld. In 2010 deden de Japanners het hen al voor met de eerste Hayabusa missie. Die bracht minder dan een milligram van de asteroïde 25143 Itokawa terug naar de aarde. In 2020 volgde de tweede missie met 5,4 gram materiaal afkomstig van asteroïde Ryugu. De 250 gram meegenomen door OSIRIS-REx is dus niet het eerste materiaal ooit, maar wel het meeste.
De ruimtesonde OSIRIS-REx vertrok in september 2016 richting Bennu. Het toestel heeft met zijn zonnepanelen een lengte van 6,2 m en een breedte en hoogte van 2,4 bij 3,2 meter. Het duurde 2 jaar voor de ruimtesonde in de buurt kwam van de asteroïde en nog eens 2 jaar om een geschikte landingsplaats te vinden.
Op 20 oktober 2020 was het zover. Tijdens een zogenaamd ‘touch and go”-manoeuvre verzamelde OSIRIS-REx met een 3 meter lange kosmische stofzuiger wat materiaal van de asteroïde. Een technologisch huzarenstuk aangezien de ruimtesonde op dat moment zo’n 320 miljoen kilometer van de aarde verwijderd was. Eventjes een aanpassing doorvoeren was dus geen optie voor de missieleiding. Ondanks dat er een aantal zaken niet helemaal gingen zoals verwacht wist de ruimtesonde toch terug huiswaarts te keren met 250 gram aan materiaal. Ruim over de doelstelling van 60 gram.
Nu, na 7 jaar en 7 miljard kilometer, komt de ruimtesonde terug aan op zijn vertrekpunt.
4 Hoe zal zondag het pakket met de stukjes van asteroïde Bennu op aarde afgeleverd worden?
Op 100.000 kilometer van de aarde, ongeveer een derde van de afstand tot de maand, lanceert de ruimtesonde een capsule met daarin het staal richting de onze planeet. Vier uur later vliegt die aan 44.500 kilometer per uur de atmosfeer binnen waarbij de temperatuur oploopt tot 2700 °C. Gelukkig is er een hitteschild aanwezig ter bescherming. Voor nog verder af te remmen maakt de capsule gebruik van parachutes alvorens te landen met 18 kilometer per uur in een beveiligd stukje woestijn in de Amerikaanse staat Utah.
Een bergingsteam 4 helikopters probeert de capsule dan zo snel mogelijk te vinden om besmetting met aards materiaal te voorkomen. Een deel van Bennu gaat dan naar labo’s over de hele wereld. De rest verdwijnt in een kluis voor toekomstige generaties.
Na het afleveren van zijn pakketje vliegt de ruimtesonde verder en krijgt een nieuwe naam OSIRIS-APEX. Zijn nieuwe doel is dan de 370 meter grote asteroïde Apophis. Die nadert de aarde in 2029 tot op zo’n 32.000 kilometer. Al hoeven we niet te vrezen voor een inslag. Berekeningen door wetenschappers geven aan dat de kans daarop zo goed als onbestaand is.
Maar die dichte passage is wel het ideale moment voor OSIRIS-APEX om zich in een baan rond Apophis te brengen. Wat dan volgt zijn 18 maanden aan onderzoek waarbij de ruimtesonde de samenstelling van de Apophis in kaart zal brengen.
“Op aarde kunnen enkel levende organismen dit gas maken”: heeft James Webb ruimtetelescoop eerste teken van leven gevonden op exoplaneet?
NASA’s James Webb ruimtetelescoop (JWST) heeft tijdens het bestuderen van K2-18b, een exoplaneet die 8,6 keer zo massief is als de aarde, de aanwezigheid van belangrijke moleculen aangetoond. Het gaat hier om koolstofhoudende moleculen, waaronder methaan en koolstofdioxide, en dimethylsulfide. Deze bevinding suggereert niet alleen dat K2-18b een met water bedekte planeet zou kunnen zijn, maar ook dat er mogelijk levende organismen aanwezig zijn.
Martijn Peters
K2-18b is een exoplaneet die rond een koele dwergster draait, genaamd K2-18 op 12 lichtjaren afstand van de aarde in het sterrenbeeld Leeuw. De planeet bevindt zich in de ‘Goldilocks zone’, de omgeving rond een ster waar leven mogelijk is. Wetenschappers vermoeden dat K2-18b een ‘Hycean’ zou kunnen zijn, een planeet met water op het oppervlak en waterstof in de atmosfeer. Dit maakt deze exoplaneet een interessant doelwit in de zoektocht naar leven in het universum.
“Traditioneel concentreerde de zoektocht naar leven op exoplaneten zich vooral op kleinere rotsachtige planeten zoals de aarde. Maar de grotere Hycean-werelden zijn even interessant en gemakkelijker om atmosferische waarnemingen op te doen”, legt Nikku Madhusudhan (astronoom aan de Universiteit van Cambridge). “Ons onderzoek onderstreept het belang van de zoektocht naar leven op een andere planeet te durven verbreden.”
De wetenschappers toonden met hun nieuwe studie in ‘The Astrophysical Journal Letters’ aan dat er zich een overvloed aan methaan en koolstofdioxide in de atmosfeer van K2-18b bevindt. Dit deden ze door spectra te nemen van de exoplaneet met de ‘Near-Infrared Imager and Slitless Spectrograph’ en ‘Near-Infrared Spectrograph’ van de James Webb ruimtetelescoop. Het waarnemen van methaan en koolstofdioxide en het tekort aan ammoniak ondersteunen de hypothese dat er zich op K2-18b mogelijk een oceaan bevindt samen met een waterstofrijke atmosfeer.
Minstens even bijzonder is de mogelijke ontdekking van een molecuul genaamd dimethylsulfide (DMS) in de atmosfeer van de planeet door de ruimtetelescoop. Op aarde kunnen enkel levende organismen dit gas produceren. Specifiek is het fytoplankton in zeeën en oceanen dat hiervoor verantwoordelijk is. We kennen geen enkel ander proces dat DMS maakt. Het signaal van DMS is echter minder uitgesproken en vereist nog bevestiging. “Toekomstige JWST observaties van deze exoplaneet kunnen de aanwezigheid van DMS in significante hoeveelheden bevestigen”, legt Madhusudhan uit.
Hoewel K2-18b zich in de bewoonbare zone bevindt en het nu bekend is dat het koolstofhoudende moleculen herbergt, betekent dit niet noodzakelijk dat de planeet leven kan ondersteunen. De grote omvang van de K2-18b, met een straal die 2,6 keer groter is dan die van de aarde, betekent dat het binnenste van de planeet waarschijnlijk een grote mantel van ijs bevat zoals Neptunus. Daarbovenop bevindt zich dan een dunnere waterstofrijke atmosfeer en oceaanoppervlak. Het is echter mogelijk dat de oceaan te heet is om bewoonbaar of vloeibaar te zijn.
“Ons ultieme doel is het waarnemen van leven op een bewoonbare exoplaneet. Dit zou een ongeziene impact hebben op hoe wij naar onszelf kijken en onze rol in het universum”, concludeert Madhusudhan. “Deze bevindingen zijn alvast een eerste stap in de juiste richting.”
Mens stierf miljoen jaar geleden bijna uit: “Wonder dat we het gehaald hebben”
Het heeft niet veel gescheeld of er was vandaag geen sprake geweest van de mens. Een nieuwe studie heeft aangetoond dat er tussen 800.000 en 900.000 jaar geleden nog maar een duizendtal van onze menselijke voorouders over waren en dat voor een periode van maar liefst 100.000 jaar. Opmerkelijk: de terugval viel samen met een grote klimaatverandering.
De studie verscheen gisteren in het gerenommeerde wetenschappelijke tijdschrift ‘Science’. Onderzoekers gebruikten een nieuw model om de grootte van menselijke populaties in het verleden te berekenen op basis van het genetisch materiaal van meer dan 3.000 hedendaagse mensen. Ze kwamen tot een opmerkelijke conclusie.
“De resultaten toonden dat onze menselijke voorouders tussen 930.000 en 813.000 jaar geleden een ernstige afname in de populatie zagen, tot nog maar een 1.280 individuen die zich voortplantten. Dat duurde ongeveer 117.000 jaar en bracht onze menselijke voorouders tot op de rand van uitsterven”, staat er te lezen.
Wonder
“Dat is een bijzonder lange periode”, beaamt professor Chris Stringer van het Natural History Museum in London bij de Britse krant ‘The Guardian’. “Het is een wonder dat we het überhaupt gehaald hebben. Voor een populatie van die omvang kan een epidemie of een vulkaanuitbarsting alleen al genoeg zijn om iedereen uit te vagen.”
De afname viel samen met grote veranderingen in het klimaat op aarde. De ijstijden gingen langer duren, de temperatuur van het oppervlaktewater in zeeën en oceanen daalde en e waren mogelijk langere periodes van droogte in Afrika en Eurazië. Er bestaan ook amper fossielen uit deze periode in Afrika en Eurazië.
Volgens professor Giorgio Manzi - antropoloog aan de Universiteit Sapienza in Rome en hoofdonderzoeker van de studie - zou de oorzaak van de populatie-afname ook een lokaal fenomeen kunnen zijn. “Misschien zaten onze menselijke voorouders bijvoorbeeld vast op een plaats in Afrika die omgeven was door woestijn”, zegt hij.
In dergelijke kleine en geïsoleerde populaties kunnen door de existentiële druk echter nieuwe soorten ontstaan, leert de evolutionaire biologie. In dit geval was dat de Homo heidelbergensis, die beschouwd wordt als directe voorouder van zowel de vroege moderne mens, de neanderthaler als de denisovamens.
Na de moeilijke periode van 100.000 jaar steeg het aantal menselijke voorouders opnieuw. Iets wat mogelijk te maken had met de ontdekking van het maken van vuur.
James Webb-ruimtetelescoop maakt beelden van de Ringnevel: verklaren die eindelijk de vorm van de nevel?
De ruimtetelescoop James Webb heeft adembenemende nieuwe beelden gemaakt van de iconische Ringnevel, een van de bekendste planetaire nevels. Wetenschappers, waaronder ook onderzoekers van de Koninklijke Sterrenwacht van België, maakten de beelden openbaar. De beelden gemaakt door de James Webb onthullen nieuwe specifieke kenmerken van de Ringvelen. Een daarvan zou wel eens kunnen verklaren waaraan de bekende nevel zijn vorm dankt.
De Ringnevel ligt ongeveer 2200 lichtjaar van de aarde verwijderd en is een bekend object in het sterrenbeeld Lier. Je kan hem de hele zomer waarnemen met een verrekijker bij een donkere nachthemel op het noordelijk halfrond en een groot deel van het zuidelijk halfrond. Met een kleine telescoop kun je al de karakteristieke donutachtige structuur van gloeiend gas zien waar de Ringnevel zijn naam aan te danken heeft. Het is een planetaire nevel, het overblijfsel van een stervende ster die aan het einde van zijn leven een groot deel van zijn massa uitstoot.
De opvallende structuur en de levendige kleuren van de Ringnevel spreken al lang tot de verbeelding van de mens. Dankzij de James Webb ruimtetelescoop kunnen we nu ook de bekende nevel op een nieuwe manier zien. De ruimtetelescoop maakte de beelden met zijn NIRCam (Near-Infrared Camera) en MIRI (Mid-Infrared Instrument). Ze dienen niet enkel om de Ringnevel te bewonderen maar natuurlijk ook om de complexe processen die de nevel hebben gevormd te bestuderen en te begrijpen. Zo tonen de nieuwe beelden niet alleen details van de uitdijende schil van de nevel, maar ook van het binnenste gebied dat rond de witte dwerg ligt.
Zo zagen wetenschappers dat de “ring” van de nevel uit maar liefst 20.000 afzonderlijke bubbels van waterstof bestaat, elk zo massief als onze planeet. Daarnaast nam men ook zogenaamde polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK’s) waar, bouwmaterialen die nodig zijn voor de ontwikkeling van ‘leven’. Verwonderlijk, want de onderzoekers hadden niet verwacht dat ze die zouden aantreffen in de Ringnevel.
Op de Webb-beelden zijn ook merkwaardige “spaken” buiten de ring te zien die direct van de centrale ster weg wijzen. Deze spaken zijn prominent aanwezig in het infrarood, maar waren amper zichtbaar op de beelden van de Hubble-ruimtetelescoop. De onderzoekers denken dat deze zijn ontstaan doordat bepaalde moleculen zich kunnen vormen in de schaduwen van de ring. Daar zijn ze afgeschermd voor de directe, intense straling van de hete centrale ster.
Tot slot ontdekkten de onderzoekers in de zwakke halo buiten de ring tien concentrische bogen. Ze denken dat deze bogen wijzen op de aanwezigheid van een begeleidende ster in het systeem. Die ster zou ongeveer net zo ver van de centrale ster afstaat als Pluto van onze zon en verantwoordelijk zijn voor de Ringnevel zijn bekende elliptische vorm (die anders misschien bolvormig zou zijn geweest).
India maakt zich op voor zijn allereerste maanlanding: wat zijn ze van plan met de Chandrayaan 3 missie?
Morgen is het zover. Op woensdag 23 augustus onderneemt de ‘Indian Space Research Organization’ (ISRO) een poging om met de Chandrayaan 3 missie een rover op het maanoppervlak te zetten. Indien succesvol meteen ook de eerste landing op de zuidpool van de maan nadat die van Rusland recent nog mislukte. Spannende tijden voor India en de ruimtevaart. Derde keer, goede keer?
Redactie Wetenschap
Martijn Peters Wetenschapsexpert
Al 47 jaar is er, buiten China, niemand in geslaagd om succesvol op de maan te landen. De laatste geslaagde landing vond plaats in 1976 toen de Russische Luna 24-missie maanstenen terug naar de aarde bracht met een robotachtig ruimtevaartuig. Sinsdien bereikte enkel nog China het maanoppervlak. Het deed dat 3 keer, met onder andere een eerste gecontroleerde landing op de achterkant van de maan. In de afgelopen jaren ondernamen Israëlische en Japanse teams nog een poging, maar zij faalden allemaal tijdens hun afdaling naar het maanoppervlak.
Spannende tijden dus voor de Indiase ruimtevaartorganisatie die morgen een poging onderneemt. Het ruimtevaartuig Chandrayaan 3 maakt zich klaar om woensdag af te dalen naar het maanoppervlak, 4 dagen nadat de Russische Luna 25 lander hier niet in slaagde. Als alles volgens plan verloopt zal Vikram, zo heet de Chandrayaan 3-lander, morgen om 14u34 Belgische tijd zachtjes op het maanoppervlak landen.
Chandrayaan 3 maakte al enkele mooie beelden van het maanoppervlak met de camera van de landingsmodule
Zoals de naam al doet vermoeden, is dit de derde missie in het Indiase ruimtevaartprogramma voor de verkenning van de maan. De vorige mislukte landingspogingen van India, de Chandrayaan 1 en 2 missie, vonden plaats in 2008 en 2019. De kostprijs van de nieuwe Chandrayaan 3-missie die op 14 juli van start ging met de lancering is ongeveer zo’n 80 miljoen euro. Op zich een lage kost voor een onderzoeksmissie, vergelijkbaar met de kosten van een SpaceX Falcon 9-lancering.
Als de Vikram-lander succesvol kan neerdalen op de zuidpool van de maan zal hij de Pragyan lanceren, een kleine rover. De op zonne-energie werkende mobiele robot zal met behulp van wetenschappelijke instrumenten de chemische samenstelling van het maanoppervlak bestuderen. Pragyan zal dit ongeveer een 14-tal dagen doen. Zolang duurt immers een ‘maan-dag’. Daarna gaat de zon onder op de landingsplaats en daalt de temperatuur waardoor de rover niet meer kan werken.
Tijdens de missie zullen ook nog andere wetenschappelijke experimenten uitgevoerd worden zoals het meten van maanbevingen en afstanden op de maan met lasers. De resultaten van deze metingen kunnen bijvoorbeeld helpen bij het bepalen van toekomstige locaties om te landen of een basis te bouwen op de maan. Voor dat laatste is de zuidpool van de maan vooral interessant door de aanwezigheid van kraters die permanent in schaduw gehuld zijn. Van bovenaf is daar namelijk al water in de vorm van ijs waargenomen, wat essentieel is wanneer er een basis gevestigd zou worden. Dit is ook een van de redenen waarom de Artemis III missie van NASA op de zuidpool van de maan wil doen wandelen binnen enkele jaren.
Zal India het vierde land worden dat na de Sovjet-Unie, VS en China op de maan kan landen? En het eerste op de zuidpool? We zullen het morgen weten. Wetenschappers van over de hele wereld hopen alvast op een goede afloop.
Nasa-telescoop ziet object in de vorm van een vraagteken: wat is dit?
Op een van de nieuwste foto’s van de James Webb-ruimtetelescoop van Nasa is een gloeiend vraagteken te zien. Volgens wetenschappers is dat een minder opmerkelijke vondst dan je zou denken, al zijn er nog wel veel vragen onbeantwoord.
Op de foto, die 26 juli werd vrijgegeven, zijn een paar jonge sterren te zien met de naam Herbig-Haro 46/47. De sterren bevinden zich op 1470 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Vela in het Melkwegstelsel. Ze zijn nog steeds actief aan het vormen en draaien nauw om elkaar heen. Het paar werd al vaker geobserveerd, maar de zeer gevoelige Webb-telescoop heeft de meest gedetailleerde afbeelding tot nu toe gemaakt.
Wie de afbeelding goed bekijkt, ziet dat er náást de sterren een mysterieus teken de aandacht trekt. Het lijkt op een kosmisch vraagteken. Wetenschappers weten niet precies waar het object vandaan komt en hoe het in elkaar zit, maar ze hebben wel een paar ideeën op basis van zijn vorm en locatie.
“Je kunt uitsluiten dat het een ster in de Melkweg is”, zegt Matt Caplan, assistent-professor Natuurkunde aan de Illinois State University tegen CNN. “Sterren hebben altijd van die hele grote pieken en dat komt omdat sterren puntvormig zijn.” Met de Webb-telescoop kun je meestal zes of acht ‘stellaire tanden’ zien, als je goed kijkt. Hier is dat niet te zien, zegt Caplan.
Het zou een fusie kunnen zijn van twee sterrenstelsels die waarschijnlijk miljarden lichtjaren van ons verwijderd zijn en dus veel verder weg staan dan Herbig-Haro 46/47, stelt Christopher Britt. Britt is wetenschapper op het gebied van educatie bij het Space Telescope Science Institute, dat de wetenschappelijke activiteiten van de Webb-telescoop beheert.
Kosmische vragen
Er zijn ‘heel veel sterrenstelsels buiten onze eigen Melkweg’, aldus Britt. “Dit lijkt op iets wat vrij vaak voorkomt als sterrenstelsels groeien en evolueren in de loop van de kosmische tijd: namelijk dat ze soms in botsing komen met hun naaste buren. En als dat gebeurt, kunnen ze vervormd raken in allerlei verschillende vormen - waaronder, blijkbaar, een vraagteken.”
Het is vermoedelijk de eerste keer dat dit specifieke object is gezien, zeggen experts, maar dat zo’n vraagteken ontstaat uit het samensmelten van sterrenstelsels is al vaker gebeurd. De ruimte is continu in beweging, legt Caplan uit. ,,De zon beweegt als hij rond het sterrenstelsel draait en het sterrenstelsel, dat uit sterren bestaat, beweegt in welke richting de zwaartekracht het ook trekt.” Over ongeveer 4 miljard jaar zal ons sterrenstelsel ook samensmelten, met het Andromedastelsel, maar de vorm die ‘we’ zullen aannemen is onbekend.
Astronoom David Hefland van de Columbia University noemt het vraagteken ‘heel schattig’, maar heel vreemd is het volgens hem niet. “Je kunt de dubbele punt, puntkomma’s en alle andere leestekens vinden, omdat je tienduizend kleine vlekjes licht hebt in elk beeld dat elk half uur wordt genomen”, zegt hij tegen National Geographic. ,,Al die lichtgevende objecten bij elkaar zorgen steeds weer voor toevallige beelden. Onze hersenen zijn geëvolueerd om daar patronen in te vinden, zoals een vraagteken.”
Baanbrekend onderzoek: Mars had seizoenen, en misschien dus kans op leven
De planeet Mars had miljoenen jaren geleden seizoenen en dus veranderende weersomstandigheden, net als de aarde. Dat betekent niet per se dat er ooit leven mogelijk was, maar de omstandigheden waren wel “gunstig voor de ontwikkeling van leven”, zeggen Franse onderzoekers in het wetenschapsblad ‘Nature’.
De wetenschappers van de universiteiten van Lyon en Toulouse hebben metingen van de Amerikaanse verkenner Curiosity bestudeerd. Dat karretje rijdt sinds 2012 rond op Mars.
De aarde bestaat uit losse platen die constant tegen elkaar schuiven, langs elkaar glijden of van elkaar wegdrijven. Dat merken we in vulkanen en aardbevingen. Het oppervlak verandert daardoor continu. Mars heeft dat niet, op het oppervlak zijn sporen van miljarden jaren oude meren en rivieren te vinden.
In lagen van 3,8 tot 3,6 miljard jaar geleden vond Curiosity zeshoekige zoutafzettingen. Op aarde bestaat dat ook, bijvoorbeeld op zoutvlaktes in Zuid-Amerika. De zeshoeken ontstaan wanneer water verdampt in droge seizoenen. Dat wijst er volgens de onderzoekers op dat Mars vroeger ook natte en droge jaargetijden had. In laboratoriumonderzoek bleek dat de bouwstenen voor leven kunnen ontstaan in zulke omstandigheden.
Sneller om zijn as
Eerder deze week ontdekten wetenschappers dat Mars sneller om zijn as draait. De dagen op de rode planeet worden daardoor steeds een stukje korter. De conclusie van NASA is gebaseerd op informatie van Marslander InSight. Vier jaar lang verzamelde dat ruimtevaartuig gegevens over Mars en stuurde die terug naar aarde. Tot het in december 2022 zijn laatste foto vanaf de planeet stuurde. Het voertuig zat zonder stroom en viel uit. Einde missie.
Door de vele waardevolle teruggestuurde informatie van InSight konden wetenschappers van NASA de rotatiesnelheid van Mars bepalen. Wat blijkt: de planeet draait 4 milliboogseconden per jaar sneller om zijn as. Boogseconden zijn een eenheid om de grootte van een hoek aan te geven: in een hele cirkel van 360 graden zitten ruim 1,2 miljoen boogseconden. Dagen op Mars worden met een fractie van een duizendste van een seconde korter. Een subtiel verschil dus.
Wetenschappers ontdekken gigantische nieuwe walvisvoorouder: “dit was mogelijk het zwaarste dier ooit op aarde”
Wetenschappers hebben een nieuwe voorouder van de walvis ontdekt. Perucetus colossus zwom zo’n 39 miljoen jaar geleden voor de kust van het huidige Peru. Met zijn gewicht van naar schatting 85 à 340 ton steekt hij de blauwe vinvis naar de kroon als zwaarste dier ooit. Die haalt maar 100 à 190 ton. Een van de paleontologen uit het onderzoeksteam is de Belg Olivier Lambert van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen (KBIN). Hun unieke ontdekking staat deze week in het toonaangevende tijdschrift Nature.
Paleontoloog Mario Urbina zoekt al decennia naar fossielen in de woestijn langs de zuidelijke kust van Peru. Dertien jaar geleden deed hij een uitzonderlijke ontdekking. Toen de andere teamleden de foto’s zagen, waren ze verbijsterd: de fossielen – die ongeveer 39 miljoen jaar oud zijn – waren immens en hadden een rare vorm. Het team had verschillende opgravingsmissies nodig om het kolossale skelet uit een heuvelflank te graven. Elk van de dertien gefossiliseerde wervels woog over de honderd kilogram en de vier ribben waren zo’n 1,4 meter lang.
Het exemplaar is een nieuwe soort uit de groep van de intussen uitgestorven basilosauriden. Dat zijn de vroegste walvissen die de overgang maakten naar een volledig aquatische levensstijl. Walvissen stammen namelijk af van gehoefde landdieren die terug in zee zijn gaan leven en aanvankelijk nog zowel in het water als op land leefden. Uit de basilosauriden ontstonden later de balein- en tandwalvissen die we vandaag nog kennen.
In de groep van de basilosauriden waren er al soorten bekend met een lichaamslengte tot zo’n 20 meter, maar tot dusver kon geen enkele vroege walvis het zwaarste dier ooit naar de kroon steken: de blauwe vinvis. Die iconische baleinwalvis weegt tot wel 190 ton, zo zwaar als veertig olifanten. Perucetus colossus (‘de kolossale walvis van Peru’), zoals de nieuw beschreven soort werd gedoopt, zou nu de titel van zwaarste dier ooit kunnen overnemen.
Het internationale team van onderzoekers scande het oppervlak van de fossielen om in 3D hun volume te kunnen berekenen. Onderzoekers boorden ook een staal uit verschillende wervels en uit een rib waarmee ze de inwendige structuur van het bot konden analyseren. En ze gebruikten complete skeletten van nauw verwante walvisachtigen om in te schatten hoe zwaar Perucetus woog tijdens zijn leven.
Het 20 meter lange skelet alleen al moet tussen vijf en acht ton hebben gewogen. Dat is twee tot drie keer zwaarder dan het skelet van de 25 meter lange blauwe vinvis die in het Natural History Museum in London hangt. Om het hele lichaamsgewicht van Perucetus te kunnen schatten, gebruikten de onderzoekers de verhouding tussen zacht weefsel en gewicht van het skelet, dat berekend kan worden bij levende zeezoogdieren. Met schattingen tussen 85 ton tot 340 ton valt het gewicht van deze nieuwe soort ofwel binnen het bereik van de blauwe vinvis, ofwel overtreft het dat ruimschoots.
Hoe groter, hoe beter?
Twee aanpassingen van het skelet zijn verantwoordelijk voor het enorme gewicht van Perucetus. Ten eerste de extra aanmaak van bot op het buitenoppervlak van het skelet. Daardoor zien de wervels er opgeblazen uit. En de holtes binnenin blijken opgevuld met bot, wat het skelet extra zwaar maakt.
“Deze aanpassingen zijn geen teken van ziekte”, zegt Olivier Lambert, paleontoloog aan het KBIN en co-auteur van de studie. “We kennen die aanpassingen van veel andere zeezoogdieren – zeekoeien onder meer – en uitgestorven reptielen die in ondiepe kustwateren leven of leefden. Zware botten werken als duikgewichten en helpen de dieren om hun drijfvermogen (hun positie in de waterkolom) en hun trim (de positie van het lijf zelf) te regelen.”
“Een stabiele houding in het water kan handig zijn geweest om boven de zeebodem te zoeken naar schaaldieren, bodemvissen en weekdieren. En zwaar zijn was mogelijk ook een voordeel bij een sterke golfslag aan de kust.” De huidige walvissen, die tot veel grotere dieptes kunnen duiken en ver van de kust leven, hebben een veel lichtere botstructuur.
Tot nu toe zagen paleontologen de evolutionaire verschuiving naar een gigantische omvang, zoals je die vandaag ziet bij baleinwalvissen, als een recent fenomeen, dat zo’n 5 miljoen jaar geleden begon bij filtervoedende walvissen in open zee. “De ontdekking van zo’n reusachtige soort als Perucetus, van wie de zwaarte van de botten enorm was toegenomen, verandert ons begrip van de evolutie van walvissen: al 30 miljoen jaar eerder bereikten ze een gigantisch gewicht in de context van een kustgebied”, aldus Lambert.
Paleontologist Mario Urbina poses for a photo next to the vertebrae of a newly found species named Perucetus colossus, or “the colossal whale from Peru”,during a presentation in Lima, Peru, Wednesday, Aug. 2, 2023.Show less
MARTIN MEJIA, AP
In this 2023 artist illustration by Alberto Gennari, Perucetus colossus is reconstructed in its coastal habitat, with an estimated body length: ~20 meters. Researchers describethe new species named Perucetus colossus, or “the colossal whale from Peru," in the journal Nature on Wednesday, Aug. 2, 2023.Show less
ALBERTO GENNARI, NATURE
In this June 2017, photo provided by Department of Earth Sciences, University of Pisa, a single vertebra collected within a plaster jacked of Perucetus colossusis transported from the site of origin in the Ica desert in Ica Province, southern Peru, to the Museo de Historia Natural, Universidad Nacional Mayor San Marcos, in Lima.Show less
GIOVANNI BIANUCCI/DEPARTMENT OF EARTH SCIENCES, UNIVERSITY OF PISA
In this June 2017, photo provided by Department of Earth Sciences, University of Pisa, disarticulated vertebrae of the skeleton of Perucetus colossus is excavated byEusebio Diaz, from left, Alfredo Martinez and Walter Aguirre, in the Ica Province, southern Peru.Show less
GIOVANNI BIANUCCI/DEPARTMENT OF EARTH SCIENCES, UNIVERSITY OF PISA
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
