Wij kennen onze eigen geschiedenis niet. Want anders zouden we met hele andere ogen naar de wereld van vandaag aankijken. 

Ongeveer 12.000 jaar geleden vond er een verschuiving plaats van de aardkorst waardoor het continent Atlantis verdween onder het ijs van Antarctica. 

Zij die geloven in de komst van een vreemde planeet in ons zonnestelsel die voor heel wat verstoringen op aarde gaat zorgen, worden door de mainstream in het vakje "aluhoedje" geplaatst. 

Dat is jammer, want daardoor zullen in de toekomst veel mensen volkomen onvoorbereid zijn op de dingen die gaan komen. 

Eén van de kenmerken van wat een passage van de planeet Nibiru kan veroorzaken, is een fysieke verschuiving van de polen, iets wat ook wordt afgedaan als volkomen onzin. 

Toch was het niemand minder dan Albert Einstein die kort voor zijn dood het voorwoord schreef voor het boek "The Earth’s Shifting Crust" van de Amerikaanse historicus Charles H. Hapgood. In dat boek stelt Hapgood dat er ongeveer 12.000 jaar geleden een dusdanige verschuiving van de aardkorst heeft plaatsgevonden dat er hele continenten zijn verplaatst. 

Als gevolg daarvan ligt het vroegere Atlantis nu op de plek die wij Antarctica noemen en dat verklaart ook waarom er tot nu niet echt overblijfselen zijn gevonden. 

Hapgood studeerde voor de Tweede Wereldoorlog af aan Harvard, tijdens de oorlog werkte hij voor de CIA en daarna als verbindingsofficier tussen het Witte Huis en het Ministerie van Oorlog. Dit betekent dat Hapgood waarschijnlijk ook toegang had tot bronnen die wij gewone stervelingen niet hebben. 

Iemand die doorborduurde op de theorie van Hapgood is Jean Seimple. Hij claimt ontegenzeglijk bewijs te hebben gevonden voor Atlantis onder het ijs van Antarctica. 

Het verhaal van Atlantis is natuurlijk niet zomaar uit de lucht komen vallen: 

De Griekse filosoof Plato (427-347 v.Chr.) was, zover als nu bekend is, de eerste die over Atlantis schreef. In een van zijn dialogen vertelt het personage Critias dat zijn grootvader het verhaal over Atlantis rechtstreeks van de grote Solon (638–558 v.Chr.) vernomen zou hebben. Hoe het land eruitzag, is door Plato bij monde van deze Critias in detail beschreven. Onder andere was er op het eiland een tempel gewijd aan de god Poseidon, de god van de zee. Het eiland Atlantis lag buiten de Middellandse Zee, dus nog verder dan de Zuilen van Hercules (de Straat van Gibraltar). 

In de volgende video toont Jean Simple aan dat Atlantis het huidige Antarctica is, waar hij zelfs de stad Acropolis weet te lokaliseren. 

Wanneer je het ijs weghaalt en op basis van de gegevens van satellietten het landschap eronder bekijkt, dan komt dit bijna exact overeen met hoe Plato dit beschreef. 

Seimple laat verder zien hoe de bouwers van de piramides in Egypte de exacte locatie aangaven van het verloren continent Atlantis en zelfs de hoofdstad Poseidopolis. 

Naast de bouwers van de piramides geeft ook de bekende Greenwich meridiaan de precieze locatie van de hoofdstad van Atlantis aan. 

 

Het is niet voor niets dat sommige wetenschappers stellen dat er zo’n 12.000 jaar geleden enkele enorme asteroïden zijn ingeslagen op aarde waardoor er een plotselinge klimaatveranderingen optrad. 

Het blijft voor hen speculeren wat er precies gebeurde rond die periode, maar dat er iets heel heftigs was, schijnt wel vast te staan. 

En waarschijnlijk moeten we de originele zondvloed ook rond die tijd zoeken. Menigeen kent het verhaal van Noach uit de bijbel, maar er zijn talloze van dat soort verhalen die vele malen ouder zijn. 

De oudste van die verhalen staat op kleitabletten en komt uit Babylon. 

Het Atrahasis-epos is een oeroud, Babylonisch epos dat vooral bekend is vanwege het zondvloedverhaal dat erin verteld wordt. Dit zondvloedverhaal is ongeveer hetzelfde als dat op het elfde tablet van het Gilgamesj-epos en vertoont ook grote overeenkomsten met het latere verhaal in de Bijbel. Het begint als volgt: 

"Toen de Goden in plaats van de mensen, 
het werk deden, de lasten droegen, 
werd de last voor de Goden te groot, 
Het werk te zwaar, 
de inspanningen te veel, 
De grote Annunki lieten de Igigi, 
zeven keer die hoeveelheid werk doen, 
Anu hun vader was koning." 

Het universum is in het verhaal verdeeld in drie delen. De god Anum regeert in de hemel, Enlil op aarde en Enki in het onderaardse water. 

Enlil dwingt de mindere Igigi-goden al het werk te doen, maar na veertig jaar komen ze in opstand en belegeren ze de tempel van Enlil in Nippur. De god Enki stelt voor om mensen te scheppen en die het werk te laten doen. Samen met de moedergodin Mami wordt dit uitgevoerd. 

Op een gegeven ogenblik zijn er zoveel mensen dat ze met hun lawaai de god Enlil uit zijn slaap houden. Deze besluit via de god Namtar de mensen een plaag te sturen. Dankzij de vrome Atrahasis houdt deze op. Na een tijdje maken de mensen echter weer te veel herrie naar de zin van Enlil. Ditmaal straft hij ze met een hongersnood. Deze wordt door de mensheid overleefd. Dan besluit Enlil drastischer maatregelen te nemen. Hij stuurt een zondvloed op de mensen af. Dit deel van het verhaal vertoont grote parallellen met de Bijbel. Atrahasis bouwt een rieten ark en overleeft zo met zijn familie en een aantal dieren de zondvloed. 

Het epos geeft ook een beeld van de ecologische problemen waarmee de Sumerische cultuur te kampen had, ondanks -of dankzij- de bevloeiïngswerken van koningen als Entemena van Lagash. 

Het heeft er alle schijn van dat een vorige passage van het mini zonnestelsel Nibiru zo’n 12.000 jaar geleden voor een fysieke verschuiving/omkering van de polen heeft gezorgd, waardoor het complete continent Atlantis onder het ijs verdween. 

Het zou ook een logische verklaring kunnen zijn voor de vele zondvloedverhalen die je in alle oude culturen uit het Midden Oosten tegenkomt. 

De bekende onderzoeker van de Soemerische kleitabletten, Zacharia Sitchin, komt tot de conclusie dat dit zonnestelsel iedere 3.600 jaar bij ons langskomt. Het één sluit het ander natuurlijk niet uit en de ene passage zal misschien veel heftigere gevolgen hebben dan een andere. Bovendien zullen tijdsberekeningen nooit exact zijn en zijn enkele duizenden jaren natuurlijk helemaal niets in de lange geschiedenis van onze planeet. 

Wanneer Charles Hapgood het goed had met zijn boek over een verschuiving van de aardkorst ongeveer 12.000 jaar geleden dan moet dit veroorzaakt zijn door iets heel groots en heftigs. En dan blijven er niet zo gek veel opties over. Je kunt zeggen wat je wilt van Albert Einstein, maar niet dat deze op zijn achterhoofd was gevallen. Als deze man net voor zijn dood een voorwoord schrijft voor het boek van Charles Hapgood, dan kun je er zeker van zijn dat het geen sprookjesverhaal is.

Er zijn ook anderen die op afwijkende basis tot soortgelijke conclusies komen als Hapgood. Een voorbeeld daarvan is te bekijken in de navolgende video. Wij kunnen de bronnen hiervan niet goed verifiëren, maar de informatie komt in grote lijnen wel overeen met het bovenstaande wél goed onderbouwde verhaal.