Nu volgt deel 3...

3. De KLASSIEKE UFOLOGIE.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

3.1. PROLOOG: HOE HET BEGON

De meeste ufologen laten de klassieke UFO-periode traditiegetrouw beginnen vanaf 1947 met de eerste melding van de verrassende, wereldberoemde ervaring van de zakenman en piloot Kenneth ARNOLD bij de MOUNT-RAINIER, USA. In feite begon de klassieke ufologie bij het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen de Nazi’s West-Europa bezetten. Gedurende de winter 1944/45 ontmoetten de geallieerde piloten veelkleurige, bolvormige vuurballen, die zij “foo-fighters’ noemden. Deze mysterieuze lichtbollen vlogen argeloos naast hen, zolang de piloten geen moeite deden om er verlost van te raken. Soms dansten ze gewoon speels rond hun slachtoffer of waren ze tevreden met de vliegtuigen gewoon te achtervolgen en te begeleiden. Maar op andere tijdstippen verschenen zij in keurige formaties. In die tijd geloofden de officieren van de geheime diensten dat deze bollen met radar gecontroleerd werden en gezonden waren om de ontstekingsmechanismen van de vliegtuigen te saboteren of eenvoudig om de geallieerde radarinstallaties te storen. Het enig groot tegenargument is het vaststaand feit dat ook de Duitse piloten geplaagd werden door deze geheimzinnige metgezellen. De beruchte “foo-fighters” beperkten zich niet alleen tot Europa... Ze speelden eveneens “volg de leider” met de B-29 bemanningen tijdens hun bombardementen boven Japan. Tijdens zijn toespraak op 16/10/1973 voor de Amerikaanse Associatie voor de Wetenschappelijke Vooruitgang (A.A.A.S.) vertelde generaal George S. BROWN dat de Foo-Fighters regelmatig waargenomen werden tijdens het Koreaans en het Vietnamees conflict. Tegenstanders van het UFO-fenomeen, waaronder Philip KLASS, verklaarden dat deze foo-fighters niets anders waren dan verkeerde interpretaties van de planeet VENUS. Zoals je nu kan lezen en nog vaak zal horen, wordt de planeet VENUS vaak terecht en ten onrechte als verklaring voor vreemde waarnemingen ge(mis)bruikt... Op dergelijke wijze kan IEDEREEN snel alles wat hij niet kent of wilt erkennen, verklaren.

Het FOO-FIGHTER-mysterie leek in 1946 boven Europa te verdwijnen. In 1946 begonnen de “GHOST ROCKETS” of “SPOOKRAKETTEN” de plaats in te nemen van hun voorgangers. Een grote paniek verspreidde zich in Zweden van mei tot oktober 1946. Sigaarvormige voorwerpen, die voorkeur bleken te hebben om in de oppervlaktewaters van de meren neer te storten, werden regelmatig waargenomen. Ze kregen als bijnaam ‘GHOST BOMBS’ of “GHOST ROCKETS”. In Zweden richtte ze een speciaal comité op om deze meldingen te onderzoeken. Ze slaagden er zelfs in de aandacht van de Britse en Amerikaanse grootmachten aan te trekken, omdat het idee ontstond dat de Russen misschien geheime Duitse wapens uit PEENEMUNDE (= geheim Nazi onderzoekscentrum) buitgemaakt hadden. Ondanks alle waarnemingen en onderzoek vonden ze geen antwoord voor deze mysterieuze objecten.

Bij dit mysterie kwamen zich ook de vuurballen voegen die mensen zagen boven Frankrijk, Denemarken, Finland, Griekenland, Portugal, Spanje, Italië en Noord-Afrika gedurende de maand september 1946. Een onderzoekscommissie werd naar Zweden gezonden om het verschijnsel van de spookraketten te bestuderen. Nadat ze 100% zekerheid hadden dat dit geen Russische raketten waren, besloten de commissieleden dat het verschijnsel ontsproten was uit het brein van een culturele, psychologische statenmassahysterie...

Dus omdat het fenomeen niet paste in hun welbepaald, fysisch klassifikatiesysteem, plaatsten de Amerikanen de vreemde waarnemingen gewoon in een specifiek psychologisch kader. Je kan weeral eens besluiten dat de mensen niet zagen wat ze verklaarden te zien, vooral wegens het groeien van de KOUDE OORLOG-situatie en de daaruit voortkomende angstpyshose voor oorlog en atoomwapens (Hiroshima en Nagasaki lagen nog vers in het geheugen gegrift...) Daar het verschijnsel niet paste in het modaal referentiekader van de commissieleden en ervan uitgaande dat de onverklaarbare dingen die de burgers zagen, psychologisch van aard waren; was het een hele kleine stap te verklaren dat de mensen in feite niets hadden gezien. Dit is de eenvoudigste manier om mensen te doen zwijgen over hetgeen ze wel of niet waarnamen. Verder was een belangrijk argument zeker om een sluitende verklaring te geven dat het geen Sovjet-Russische wapens waren en deze meldingen dus geen gevaar vormden voor de internationale veiligheid. Een verklaring geven die rust en vrede uitstraalde, was de boodschap!

Alleen al het idee dat anderen zouden kunnen denken dat ze gek, dom, belachelijk of dwaas zijn, behoedt meestal de UFO-waarnemer ervan om zijn ongewone ervaring te melden... Deze techniek werd (wordt) vaker toegepast om de totale Ufologie in een slecht daglicht te plaatsen. Zelfs een aantal sceptische ‘Ufologen’ spelen dit spelletje aardig mee...

3.2  1947 – HET BEGIN

3.2.1. PROJECT SIGN

Het is louter toevallig dat de overheid van de U.S.A. betrokken raakte met het UFO-verschijnsel, net het jaar dat de luchtmacht een afzonderlijke afdeling werd van het Amerikaanse leger. Officieel begon het UFO-probleem op 24 juni 1947. Kenneth ARNOLD, IDAHO, zakenman en privépiloot, voerde een eenzame vlucht uit nabij MOUNT-RAINIER in de staat Washington, toen hij een formatie van negen schotelvormige objecten opmerkte, die hoog voorbijvlogen. Volgens Edward RUPPELT in zijn “THE REPORT OF UFO’S” beschreef Arnold na zijn landing hun beweging als dat van een “keitje (schotel) die over het water springt”. Verder beschreef Arnold de objecten  als twee op elkaar staande schotels... Volgens “ A SURVEY OF PRESS COVERAGE OF UFO’S 1947-1966” van Herbert J. STRENTZ zijn dit de historische woorden die de persmensen de woorden “vliegende schotels” in de mond legden. Volgens eens schets die Arnold voor de luchtmachtonderzoekers maakte, leek dit “schotelachtig” een gepaste omschrijving. De Arnold-waarneming genoot grote aandacht van de perslui, vooral toen de luchtmacht het bestaan van deze objecten probeerde te ontkennen. Dit ontkenningsproces verliep niet zo vlot: deze kredietwaardige, eerlijke individuele melding slaagde er dadelijk in  internationale bekendheid te verwerven. Andere getuigen begonnen eveneens vreemde objecten waar te nemen en het UFO-verschijnsel begon. Het tijdschrift LIFE gaf het onderwerp nationale bekendheid in de USA door een artikel van 21 juli 1947 : “A RASH OF FLYING DISKS BREAKS OUT OVER THE USA”. Het verschijnsel evolueerde niet traag, bouwend op voorafgepubliceerde verhalen, nauwgezet, beeldrijk en denkbeeldig wordend – zoals je van een psychologisch ontsproten verschijnsel, een sociaal of gebaseerd op folklore zou kunnen verwachten. Het dook eerder volledig ontwikkeld op als een volwassen verschijnsel in virtueel dezelfde volgorde van vormen, die getuigen de dag van vandaag nog rapporteren. Mensen begonnen een variëteit van geometrische modelvoorwerpen te zien, die ongewone karakteristieken vertoonden. Deze voorwerpen waren geen denkbeeldige ruimteschepen of aardse ruimtereis-ontwerpen uit de sciencefictionlectuur. De UFO’s waren een volledig nieuw iets en waren zeker niet verbonden met de populaire sciencefiction of de folklore in het algemeen.

Dat er geen voorafgaande verschijning was van de configuratie van de voorwerpen van 1947, zoals die bestond in 1897, geeft de 1947-golf een grote belangrijkheid en een bijzondere dimensie. Indien we aannemen dat de hoofdleverancier van scienfiction de filmindustrie is (en inderdaad critici proberen een link te leggen tussen S.F.-films en UFO-waarnemingen!), dan leer je met één oogopslag in de geschiedenis van de sciencefiction dat er weinig of geen S.F.-films waren met buitenaardse bezoekers als onderwerp. Sta me toch even toe er op te wijzen dat tijdens een “realistisch” opgevoerd luisterspel op de radio “War of the worlds” van Orson Welles in 1932 een grote paniek uitbrak in de USA. De mensen ontvluchtten in paniek de steden en dachten echt dat de Marsbewoners begonnen waren met de verovering van de Aarde. Dit bewijst één van de stellingen van Philip KlASS dat de menselijke geest sneller op hol slaat dan we vooraf aannemen. Het Amerikaans publiek was wel vatbaar voor buitenaardse beschavingen. Bijkomend belangrijk feit was dat dit luisterspel onder de vorm van nieuwsflashes uitgezonden werd. Het is dus wel begrijpelijk dat mensen, die te laat afstemden op dit luisterspel, de indruk kregen dat er echt iets vreemd gebeurde... Vele films, die toen gemaakt werden, hadden vooral als onderwerp dat aardbewoners naar andere planeten reisden, zoals BUCK ROGERS en FLASH GORDON. Maar voor 1950 namen de filmmakers geen enkele film op met wezens uit de ruimte, die proberen de aarde te veroveren. Beweren dat de populaire cultuur schuldig is aan het scheppen van het UFO-verschijnsel, kan ik mij moeilijk voorstellen. Het is eerder zo dat  boeken over UFO’s die een bestseller werden, later na hun groot succes verfilmd werden...

Het gedrag van de waargenomen objecten lijkt de technologische mogelijkheden van 1947 ver vooruit te zijn. Het stond dadelijk vast dat getuigen iets waarnamen dat volkomen uniek kon zijn. Als resultaat van dit buitengewoon karakter lag de  buitenaardse hypothese op het voorplan als de meest populaire theorie voor de waargenomen objecten.

Op 23 september 1947 schreef Luitenant-generaal Nathan F. TWINING, bevelhebber van het AIR MATERAL COMMAND (A.M.C.), Wrightfield-OHIO een brief aan het hoofdcommando van de Amerikaanse luchtmacht. In het zog van de waarneming van Kenneth Arnold en andere raadselachtige UFO-rapporten van die zomer was Generaal TWINING gevraagd een bijzondere voorstudie van het verschijnsel te maken. Na een reeks discussies met ingenieurs, die onder zijn bevel stonden, besloot hij het volgende en informeerde Brigadegeneraal George CRAIGIE hiervan: - “Het gerapporteerde fenomeen is iets reeëls en geen droombeeld, hersenspinsel of fictie. De objecten zijn metaalachtig, schotelvormig, in een aantal gevallen volkomen geluidloos en opmerkelijk manoeuvreerbaar.” “Het is aangewezen”, schreef TWINING, “dat het hoofdkwartier van de luchtmacht een richtlijn uitvaardigt die een prioriteit, een veiligheidsclassificatie en een codenaam bepaalt om een gedetailleerde studie over dit fenomeen te maken.” De verzamelde informatie zal beschikbaar gesteld worden aan andere militaire afdelingen en wetenschappelijke instellingen, verbonden aan de overheid.

Op 30 december 1947 keurde stafchef majoor-Generaal L.C. CRAIGIE, directeur van Opzoeking en Ontwikkeling, dit verzoek goed. Hij beval Project SIGN op te richten onder hoede van de A.M.C. te WRIGHT FIELD (nu de luchtmachtbasis WRIGHT-PATTERSON  in DAYTON, OHIO). Hij schreef dat het niet aan de luchtmachtpolitie was om rapporten van waarnemingen en fenomenen in de atmosfeer te ontkennen. In zijn brief gaf hij A.M.C. opdracht om “een project op te zetten met als doel het verzamelen, vergelijken, verifiëren, beoordelen, handelend op te treden op basis van informatie van die aard en de bekomen data betreffende de UFO-waarnemingen en verschijnselen in de atmosfeer, waarvan kan aangenomen worden dat ze de nationale veiligheid bedreigen, te verdelen aan alle Overheidsagentschappen en gecontracteerden.” Het project zou een 2A - veiligheidscode krijgen, met andere woorden “TOP SECRET” (= GEHEIM). (De hoogste  classificatie was 1A – For your eyes only) Zelfs de naam SIGN van het project was geheim, nochthans bleek in werkelijkheid het bestaan ervan bij een breder publiek bekend te zijn, dat het spottend “PROJECT SAUCER” noemde.

Op 22 januari 1948 startte project SIGN zijn activiteiten. De geheime diensten van de luchtmacht leidden de meeste onderzoeken met als logische uitvalsbasis de dichtsbijzijnde luchtmachtbasis bij de waarnemingsplaats. Indien de binnengekomen melding belangrijk genoeg was, dan vloog eigen personeel van het A.M.C.-hoofdkwartier naar de lokatie van de waarneming. De getuigen dienden onmiddellijk een standaard vragenlijst in te vullen en een lijst van vragen te beantwoorden over hun waarneming(en), inbegrepen tijdstip, tijdsduur, plaats, verschijning, hoogte, snelheid en manoeuvers. Alle relevante informatie en materiaal werd naar het A.M.C.-hoofdkwartier gezonden, waar evaluatieteams de rapporten onderzochten en analyseerden. Ze schreven een officieel rapport van de resultaten van hun onderzoeken. Kopies van deze rapporten zonden ze door naar andere overheidsdiensten en aan labo’s, die bekwaam waren te helpen bij de identifikatie van de meldingen.

Het werd snel duidelijk dat de waargenomen acties van de UFO’s niet overeenkwamen met het verwachtte patroon van technologische, vergevorderde militaire projecten of ramingen. Ofschoon het grootste deel (+/- 80%) van de UFO’s verklaard werden door verkeerde interpretaties van bekende zaken zoals vliegtuigen, weerballons, meteoren, de planeet VENUS, halo’s en anderen, stapelden de onverklaarbare gevallen zich snel op. Nieuwe rapporten met degelijke informatie over data en details, alsook over de hoge snelheid en bijzondere handelbaarheid van de UFO’s, bereikten een hoogtepunt midden 1947. In het meinummer van 1967 van “THE UFO-INVESTIGATOR” verklaarde TED BLOECHER dat volgens de verzamelde en geordende persberichten het jaar 1947 alleen al ruim 800 UFO-meldingen telde. Een typisch voorbeeld-waarneming voor die tijdsperiode was de waarneming boven DEN HAAG, Nederland op 20 juli 1948 van een raketvormig voorwerp met  twee rijen raampjes  over de lengtezijde. Vier nachten later op 21 juli 1948 meldde de piloot en de co-piloot van een EASTERN AIRLINES DC-3, dat zij bijna in botsing kwamen met een torpedovormig voorwerp van ongeveer 100 meter lengte boven MONTGOMERY, ALABAMA, USA. Het tuig had eveneens twee rijen blinkende kleine ramen, verspreid over  de lengte. Hier komen we later nog even op terug. Dit is één van de vele rapporten, vergelijkbaar met de “ghost-rockets” boven Noord-Europa een aantal maanden vroeger...

SIGN’s eerste grote onderzoek handelde over het MANTELL-incident van 7 januari 1948, dat een fatale afloop kende. De controletoren van het GODMAN-vliegveld, KENTUCKY, U.S.A. vroeg aan de kapitein van de nationale wacht Thomas MANTELL, “vluchtleider” van een formatie van 4 F-51 om een UFO-melding na te trekken. Mantell seinde dat hij het voorwerp zag en klom met zijn vliegtuig tot ongeveer 20.000 voet hoogte. De overige piloten waagden zich niet tot dergelijke hoogte bij gebrek aan zuurstofapparaten in hun vliegtuigen en vlogen verder. Ondanks het feit dat Mantell’s vliegtuig ook geen zuurstofapparaat aan boord had, zette de piloot zijn jacht onversaagd en een beetje roekeloos verder... Later op de dag vond een reddingsploeg Mantell’s ontzielde lichaam terug tussen de brokstukken van zijn gecrashte vliegtuig. De luchtmacht en project SIGN, onder druk gezet door de persmedia om een degelijke uitleg, verklaarde dat Mantell stierf door zuurstofgebrek, terwijl hij de planeet VENUS achtervolgde. Deze verklaring werd op veel ongeloof onthaald! In zijn rapport ‘THE UFO-PHENOMENON – A STUDY IN PUBLIC – RELATIONS” weerlegt David SHEA deze verklaring.  Een nieuw onderzoek van dit voorval in 1952 leidde tot een meer aanvaardbare oplossing. De onderzoekers verklaarden toen dat Mantell waarschijnlijk jacht maakte op één van de grote SKYHOOK-ballonnen, die de U.S.-Navy in het geheim gebruikte voor hun spionagedoeleinden. Deze verklaring wordt actueel algemeen aanvaard als uitleg voor dit incident. Vanuit publiek-zakelijke benadering, toonde de verkeerde behandeling  door de luchtmacht van het Mantell-incident het model aan dat de Air-Force toepaste op de meeste UFO-meldingen: snelle identifikatie en uitleg, onverschillig van het resultaat van degelijk onderzoek. Deze praktische aanpak van het probleem kadert in het doel om in staat te zijn alle UFO-meldingen zo snel mogelijk te kunnen verklaren…

Zelfs actueel nog passen de sceptici en de nonbelievers dezelfde tactiek toe. Hoe vaak wordt de planeet VENUS er niet bijgesleurd om een vreemde waarneming te verklaren, zelfs in België. In die tijd echter leek het de luchtmacht veiliger om het even welke uitleg voor een waarneming te geven, dan gewoon te zeggen :”op dit ogenblik weten we nog niet wat het is, het geval wordt verder onderzocht.” Meer en meer zou deze snelle indentifikatiepolitiek de luchtmacht in moeilijkheden brengen...

De Sovjet-Unie was een eerste verdachte in de productie van deze “Vliegende Schotels”. Nochthans was het niet zo opportuun aan te nemen dat de Russische piloten hun nieuw toestel boven het Amerikaans territorium zouden testvliegen.

Volgens sommigen zouden de Sovjets deze nieuwe toestellen gebouwd hebben  op basis van gevonden Duitse technologie uit PEENEMUNDE. In elk geval, het onderzoek van SIGN kon op geen enkel wijze aantonen dat de UFO’s het resultaat was van hoogstaande technologie van de Sovjets... Dit resultaat leidde tot een echte tweestrijd tussen diegenen, die dachten dat UFO’s van buitenaardse origine zouden kunnen zijn en de anderen, die geloofden dat alle meldingen potentieel leidden naar meer aardse en aanvaardbare oorzaken.

In de late zomer van 1948 zette het Pentagon het A.M.C.’s Air Technical Intelligence Center (A.T.I.C.) {= voorganger van het huidige Foreign Technolgy Division (F.T.D.) of Air Force Systems Commands.} onder druk om een degelijke oplossing te vinden voor het UFO-fenomeen, vooral wegens de wekelijks aangroeiende, raadselachtige UFO-rapporten. Wat ook de oplossing voor de meest raadselachtige rapporten ook zou kunnen wezen, vaststaand feit was dat een aantal andere rapporten duidelijk het resultaat was van eenvoudige of meer complexe misidentifikaties. Om te helpen om deze misinterpretaties te sorteren uit alle rapporten – komende van misleidde waarnemers, die in feite planeten, sterren, meteoren en kometen zagen – vorderde Project Sign Dr. J. Allen HYNEK, directeur van het MACMILLAN Observatorium van de Staatsuniversiteit van OHIO, op. Dr. Allen Hynek was de dichtstbijzijnde, professionele astronoom bij DAYTON. Dit was de reden waarom de eerste keuze om Hynek viel... Jaren later omschreef J. Allen Hynek over zichzelf en de keuze van SIGN als “de onschuldige toeschouwer, die van overal beschoten werd”. Met andere woorden, een geografische toevalligheid dropte Hynek gewild of ongewild in het netelige vraagstuk over UFO’s. Later genoten de meeste van zijn collega’s de vrijheid en de blijdschap om UFO’s als nonsens te kunnen verklaren...

Op 24 juli 1948 om 2u45’ a.m. vloog een raketvormig object met twee rijen “vierkanten” raampjes en vlammen, die uit het achterste deel van het tuig schoten, geruime tijd naast een DC-3 op 5000 voet hoogte boven MONTGOMERY, ALABAMA.  Een passagier van het vliegtuig zag het vreemde object eveneens. Uit een later onderzoek bleek dat een grondonderhoudsploeg op de ROBINS luchtmachtbasis in GEORGIA, een uur vroeger hetzelfde of soortgelijk object zagen.

Sign’s pro-buitenaardse fractie, inbegrepen zijn directeur kapitein Robert S. SNEIDER, waren overtuigd dat ze met het hoger incident het ultieme bewijs hadden dat ze zochten. Na dit voorval en ook van eerdere gerapporteerde gebeurtenissen stelden ze een topsecret “ESTIMATE OF THE SITUATION” (= situatieschets) op en zonden het door aan alle hogere commandoposten. In het Pentagon veroorzaakte dit dokument een felle controverse. Het bewuste dokument wees op het feit dat alle onverklaarbare UFO-meldingen wel degelijk het bewijs waren van interplanetaire bezoekers. Toen dit bewuste ESTIMATE-dokument bij de latere luchtmacht generaal HoyT S. VANDENBERG op het bureau belandde, weigerde de generaal in buitenaardse ruimtetuigen te geloven. Het rapport miste bewijskracht! In enkele maanden tijd werd dit dokument volledig gedeklassificeerd en het bevel gegeven om alle kopies te verbranden. Sommigen beweren dat een aantal exemplaren in het geheim bewaard bleven. Jarenlang beweerde de luchtmacht dat dergelijk dokument nooit bestaan had. Kapitein Edward J. RUPPELT, de latere A.T.I.C.-UFO-projectleider van maart 1951 tot september 1953, verklaarde dat dit dokument de ontmoeting van de DC-3 en andere meldingen, gedaan door geloofwaardige getuigen, uitvoerig rapporteerde. Hij zag het rapport wel degelijk!  Ruppelt schreef in zijn boek dat een groep A.T.I.C.-onderzoekers naar het Pentagon trokken om hun situatie-oordeel kracht bij te zetten. Maar net als bij hun stafchef vingen ze ook hier bot bij gebrek aan afdoend bewijs...

Volgens latere bronnen zou generaal VANDENBERG deel uitgemaakt hebben  van de fel betwistte geheime MAJESTIC-12- groep. Indien dit echt zo was, kan het niet anders of de generaal moest de theorie over buitenaardse bezoekers net als het bestaan van UFO’s ontkennen.

Eind 1948 verdween de aandacht van de luchtmacht voor de ET-hypothese.  Na het voorval van het “verworpen” rapport  verloren de pro-buitenaardse aanhangers veel van hun waarde. De fractie, die een meer prozaïsche verklaring(en) voor UFO’s verdedigde, begon Project Sign te domineren. Zelf de DC-3 ontmoeting sloegen ze KO. Wegens “totaal onmogelijk wegens de aangehaalde feiten” suggereerde Hynek dat de piloten bepaalde dingen fout inschatten... “Het object moet een buitengewone meteoor geweest zijn,“ omdat de piloten niet echt kunnen gezien hebben wat ze dachten te zien... Misschien zou het UFO-verschijnsel wel vanzelf verdwijnen!

In 1949 bereidde “PROJECT SIGN” hun laatste rapport voor. Volgens de “Project Blue Book Files” werd het rapport als “SECRET” geklassificeerd tot 1961. Het dokument besloot dat de toekomstige onderzoeksactiviteit tot het strikte minimum kon herleid worden. Desalniettemin verwierp  het SIGN-rapport  van februari 1949 het bestaan van UFO’s in het geheel niet. Het rapport gaf toe dat de onderzoekers niet bekwaam waren om 20 % van de onderzochte gevallen (237) te verklaren. Niettegenstaande deze toegeving, verklaarde ze een beetje verder “Er bestaat een mogelijkheid dat voldoende incidenten opgelost kunnen worden om het mysterie verbonden met deze gebeurtenissen te elimineren of grotendeels te verminderen. “ Wanneer genoeg gevallen opgelost worden, zou het UFO-project beëindigd worden. Alle verdere onderzoeken, die noodzakelijk bleven, zouden routinematig behandeld worden “zoals elk ander werk van de geheime diensten”. Een bijvoegsel van James E. LIPP van de RAND CORPORATION overwoog de mogelijkheid van het bestaan van buitenaards, intelligent leven, toegevend dat het mogelijk was, maar er direct aan toevoegend dat de afstanden tussen de sterren te immens waren om buitenaardse bezoekers toe te laten... Hij besloot “in elk geval, de acties, toegeschreven aan de “vliegende objecten”, gerapporteerd in 1947 en 1948 lijken tegenstrijdig met ruimtereizen.”

De luchtmacht schakelde kordaat een SIGN-voorstel uit om hun operatie uit te breiden door een UFO-onderzoeksteam op elke luchtmachtbasis te plaatsen. Omdat de aanhangers van de pro-buitenaardse hypothese het project verlieten of vervangen werden, nam de anti-UFO-fractie onbetwistbaar  de controle over. Vanaf dit ogenblik gingen de onderzoekers ervan uit dat er voor elke UFO-melding een conventionele verklaring te vinden was. Op 16 december 1948 kreeg het project SIGN een nieuwe en passender naam : PROJECT GRUDGE. Volgens kapitein RUPPELT, die later een soortgelijke UFO-werkgroep zou leiden, begonnen nu de “DARK AGES” van de Ufologie...

Nochthans uit het merendeel van het bewijs, blijkt dat de Amerikaanse overheid eveneens voor een raadsel stond, net als de doodgewone Amerikaan. Er doken zelfs hardnekkige geruchten op dat de Amerikanen in 1947 een wrak van een neergestortte UFO in ROSWELL borgen, waardoor de overheid virtueel over de volledige kennis van het UFO-mysterie beschikte. Uit een aantal vrijgegeven tantaliserende dokumenten, uit een aantal officiële verklaringen van de luchtmacht zelf en uit de verklaringen van de onderzoekers van dit voorval, blijkt actueel dat er in ROSWELL in 1947 wel degelijk een “onbekend object” crashte. De Amerikanen hebben in de loop der jaren de verklaring voor dit object meermalen aangepast aan de bevindingen van de onderzoekers... van een weerballon tot een spionageballon om de Sovjetrussische kernexperimenten op te volgen...

Het geheel van de opgedoken getuigen en bewijs, toont dus inderdaad aan dat iets in Roswell, New Mexico, neerstortte. Dit voorval laat enkel de controversie in de Ufologie toenemen. Sommigen nemen aan dat een buitenaards ruimteschip met inzittenden crashte in Roswell; anderen geloven blindelings de diverse, vrijgegeven verklaringen van de Amerikaanse overheid. Het laatste woord is hier zeker nog niet over geschreven, noch gesproken...

Tenslotte wijzigde de publieke geschiedenis van de UFO-polemiek niet wezenlijk. We dienen voortdurend aan te nemen dat de USA-overheid ongewild betrokken werd met het UFO-verschijnsel, enerzijds niet om het verborgen te houden, zoals steeds beweerd werd, maar gewoon omdat ze zelf de oplossing niet wisten. Anderzijds indien de hardnekkige geruchten een grond van waarheid hebben, zouden de Amerikanen wel degelijk hun geheimen en de buitgemaakte spitstechnologie willen verborgen houden voor de rest van de wereld.

Van 1948 tot 1952 maakte de luchtmacht gebruik van hun wetenschappelijke  raadgever en UFO-scepticus, Dr. J. Allen HYNEK om UFO-meldingen te onder zoeken en te verklaren...Meer dan 2 decennia later zou HYNEK hetvolgende over Project SIGN verklaren:

- De 237 originele project Sign – rapporten zijn niet overtuigend genoeg om de oplossing “bezoekers uit de ruimte hard te maken”. Na herziening van deze gevallen in 1970, moet ik persoonlijk erkennen dat zij merkbaar van gebrekkige kwaliteit zijn...

In 1947-1948  was er niet veel nodig om fel en snel opgewonden te raken. Zeker waren daar enige rapporten, die als je ze van nabij bekeek, die op geen normale fysische verklaring wezen. Maar zelfs deze specifieke gevallen  waren onbeduidend omdat ze op een onvolwaardige manier onderzocht werden; vele cruciale gegevens ontbraken

Na hun zelf ervan te overtuigen dat UFO’s geen geheime wapens waren van één of andere natie, begon de luchtmacht dus te vertrouwen op de notie dat de mensen niet nauwkeurig beschreven van wat ze zagen en ervaarden. De luchtmacht kwam tot het ongemakkellijk, maar correct besluit, dat het verschijnsel oorspronkelijk veroorzaakt werd door misinterpretaties (= verkeerd waarnemen) van doodgewone verschijnselen, ongewone psychologische of fysiologische toestanden, “sociale stress” en natuurlijke vervalsingen en publiciteitszoekers. Ze probeerden afstand te nemen van dit onderwerp door eerst te verklaren dat het ganse fenomeen niets ongewoon of onregelmatig was. In 1950 probeerde ze hun onderzoekseenheid PROJECT GRUDGE (zie 3.2.2.) op te doeken in de hoop dat het groot publiek de boodschap zou verstaan en zou stoppen met onaanvaardbare dingen te zien in de lucht...