Vanaf april 1952 werd de UFO-poletiek van de luchtmacht bepaald door hun richtlijn AFR-202 (AFR = Air Force Regulation), die periodiek onderwerp was van  incidentele herziening (= in functie van opzienbarende UFO-waarnemingen!) en updating. Tot de uitgifte van de september 1959-versie van AFR-202, was de belangstelling van de luchtmacht georiënteerd in twee richtingen: als een potentieel veiligheidsitem en als als een informatieverzameling over “proefneming en ontwikkeling van nieuwe vliegtuigen”.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoedanook de versie van 1959 voegde er een derde element aan toe:

-         de activiteiten van de luchtmacht dienen het percentage van de onidentificeerbare gevallen sterk te verminderen. Tot dus verre leverden de analysen slechts een verklaring op voor een groot deel van de gerapporteerden waarnemingen. Het resterend deel van onverklaarbare waarnemeningen wordt statistich meegenomen als onidentificeerbaar.  Indien onmiddellijk meer gedetailleerde en objectieve gegevens van de onverklaarbare gevallen beschikbaar zouden zijn, zouden deze gevallen ook verklaard kunnen worden. Maar menselijke factoren maken het twijfelachtig dat alle onidentifceerbare  gevallen opgelost raken.

Er is niets nieuws onder de zon. Als je de reacties van de actuele sceptische en non-believers UFO-onderzoekers leest, stel je duidelijk vast dat deze stelregel en beoordelingswijze van UFO—meldingen al ruim 50 jaar ook door hen toegepast wordt...

De herziene order van de 1959 AFR-202 had dus als hoofddoel, de rush van het percentage onverklaarbare gevallen te verminderen. Deze regel werd in praktijk al toegepast sinds 1953. Dit kan je afleiden uit de onaangename samenloop van omstandigheden tussen rapporten, waarnemingsdata en aan de verklaringen die het officieel project van de luchtmacht, project Blue Book, aan de meldingen gaf. Het Alaska-incident van hierboven is slechts één van de vele honderden gevallen die je als schoolvoorbeeld kan nemen voor deze vaststelling. Andere gevallen zijn de SALT LAKE CITY-waarneming,  de ontvoering van Barney en Betty HIIL, de PROTAGE COUNTRY waarnemingen en de RED BLUFF-sightings...

Bovendien zou hun eigen wetenschappelijke raadgever en astronoom J. Allen HYNEK  zich jaren later beklagen over het feit:

- geen enkele poging werd ooit gedaan door de luchtmacht om alle

beschikbare gegevens te verzamelen. De onderzoekers van de

luchtmacht maakte er zich niet druk om te verzamelen wat er was.

In veel gevallen,  vertrekkende van niets anders dan een klein item

op de rugpagina’s van een plaatselijke stadskrant, was ik in staat

om met de geduldige hulp van de waarnemers een

samenhangende lijst van gerapporteerde gebeurtenissen

weer op te bouwen. .. De Blue Book files  zijn verzadigd met

geëtikeerde gevallen van “INSUFFICIENt INFORMATION”, waar in

vele gevallen het  zuivere etiket “INSUFFICIENT FOLLOW-UP”

zou moeten luiden.”

De herziening van de AFR-202 in 1959 wijzigde maar één paragraaf naar “RELEASE Of FACTS”, met andere woorden meer gericht op de vraag van public-relations. Deze richtlijn liet de lokale bassisen toe om vragen over UFO-meldingen van reporters  te beantwoorden.

- als het object positief geïdentificeerd is als een alledaags object,

kan je de vragen beantwoorden. Voor de objecten, die niet

identificeerbaar zijn  mag enkel het feit dat A.T.I.C. de gegevens

zal analyseren, vrijgegeven worden, verplicht door de vele

onopgeloste en onbekende gevallen...

Maar de versie van de richtlijn AFR 202 van 1959 wijdde uit over alle vijf de paragrafen van “PUBLIC-RELATIONS, INFORMATION, CONTACTS and RELEASES ”.  Nu mocht alle UFO-informatie, ongeacht “de oorsprong of de aard” , alleen nog maar vrijgegeven worden door het “OFFICE OF INFORMATION SERVICES”, het bureau van het secretariaat van de luchtmacht bij het PENTAGON. Evenwel kon de bevelhebber van de plaatselijke basis vragen beantwoorden over een waarneming in zijn gebied, maar enkel en alleen indien het object “positief geïdentificeerd was als een alledaags of bekend object.” Het idee kwam op hetzelfde neer als vroegere versies, enkel de schuine tekst was nieuw bijgevoegd. Deze order legde de klemtoon dat het noodzakelijk was om niets te zeggen over de ongeïdentificeerde rapporten. Geen slapende honden wakker maken... De richtlijn zei ook dat de luchtmacht “elke inspanning” zou leveren om afstand te nemen van informatie van buitenstaanders, vrijgegeven door “persmensen, schrijvers, uitgevers of privé individuen.” Deze opgenoemde partijen hadden vaak onaanvaardbare ideeën over de onderzoeksactiviteiten van Blue Book. Om de klemtoon te leggen, luidde de laatste paragraaf als het volgt:

 - Contacts – Particulieren (privé-personen) of organisaties, die de

luchtmacht om interviews, briefings, lezingen of privé-discussies

verzoeken, zullen door verwezen worden naar het “OFFICE OF

INFORMATION SERVICES”...

Luchtmachtpersoneel, anderen dan de medewerkers van het

Office Of Informations Services, zullen geen privé-personen

Contacteren over UFO-gevallen, noch zullen zij activiteiten of

functies van de luchtmacht met onbevoegde personen bespreken,

tenzij het hun zobevolen werd...

Een richtlijn van de verbindingsofficieren van de staf, die sinds december 1953 van kracht was, probeerde de publieke toegang tot officiële informatie over UFO-rapporten verder te beperken, gewoon te ontzeggen aan het publiek. De JOINT ARMY - AIR FORCE – NAVY- PUBLICATION (JANAP) 146, onder de titel “CANADIAN-UNITED STATES COMMUNICATIONS INSTRUCTIONS for REPORTING VITAL INTELLIGENCE SIGHTINGS” (CIRVIS), maakte er een misdaad van onder de noemer van de Wet op de Spionage om UFO-rapporten te delen of te bespreken met onbevoegde personen. Overtreders van deze richtlijn kregen een celstraf van 1 tot 10 jaar of een boete van 10.000 US$. Het verbod gold eveneens voor commerciële luchtvaartpiloten, die van het bestaan van deze richtlijn op de hoogte waren. “Deze actie stopte effectief de informatiestroom over UFO’s naar het grote publiek toe,” schreef historicus David J. JACOBS. “Slechts als de BLUE BOOK-onderzoekers een positieve identifikatie konden voorleggen voor een UFO-melding als een vervalsing of een misinterpretatie, zou de luchtmacht informatie vrijgeven aan het publiek over deze specifieke melding. Deze order bleef to december 1969 van kracht, ogenblik waarop de luchtmacht zijn betrokkenheid met UFO’s stopzette.” Als je al deze richtlijnen en orders van de luchtmacht over hun onderzoek naar UFO’s objectief evalueert, valt het je moeilijk niet te geloven dat de luchtmacht  geen bewuste debunkings- en cover-up-poletiek voerde. Andere vraag die je dient te overwegen: “Als UFO’s toch niets reeëls voorstellen, waarom dan zo een felle inspanningen leveren om een zwijgplicht tegenover het grote publiek in te stellen?” Alleen maar om massapaniek of hysterie te voorkomen? Is dan niet wat ver gezocht?

Gezien UFO’s tot een echte, vervelende public-relationsramp uitgroeiden voor de luchtmacht, veranderde Project Blue Book het geweer gewoon van schouder. Hoewel vele hooggeplaatste personen, met soms enige uitzonderingen, de ganse reeks onuitputtelijke, negatieve beoordelingen van BLUE BOOK over het UFO-fenomeen kritiekloos slikten, groeide de publieke opinie dat de “verklaringen” van het onderzoek vaak ontoereikend en zelfs echt belachelijk waren. Erger nog, vele Amerikanen verdachten de luchtmacht  er meer en meer van dat ze betrokken waren  in een cover-up van belangrijke UFO-geheimen.

Spijtig genoeg voor de luchtmacht, waren de uitgevaardigde richtlijnen in AFR – 202 alleen maar olie op het vuur der wantrouwen. Deze orders wekten nog meer argwaan, achterdocht  en sceptiscisme op over hun vrijgegeven verklaringen. 

In regelmatig gepubliceerde perscommuniqués hield Blue Book vol dat ze nooit enig  bewijs voor buitenaardse bezoekers vonden. Als bewijs voor deze stelling, citeerde ze dat de daling van het percentage onverklaarbare UFO-meldingen het beste bewijs vormde.

Hoe dan kwam, las je vroeger al...  Namelijk Blue Book schreef dit toe aan “verbeterde procedures”, die een aantal onverklaarbare rapporten uitschakelden. In werkelijkheid waren de enige, echte “procedures” die verbeterd waren, hun boekhoudkundige procedures om hun statistieken bij te houden.

Tussen 1956 en 1958, toen kapitein George T. GREGORY het project leidde, werden de waarnemingen meestal beknopt “verklaard” op meerdere eenvoudige, albeit verdachte en misleidende wijzen. Verklaringen, die eerst gelijst waren als “mogelijk”, werden geherwardeerd tot “waarschijnlijk”. Het was een kleine stap om van “waarschijnlijke” verklaringen “zekere” oplossingen te maken...

Volgens JACOBS:

- Blue Book breidde de categorie “waarschijnlijk (probable)” uit om

waarnemingen toe te voegen, waarin geen gegevens stonden om

uit te sluiten dat het waargenomen object GEEN vliegtuig, GEEN

ballon of zo kon zijn. Als een getuige in een poging om een UFO te

beschrijven, woordengebruikte zoals jetachtig, ballonachtig of

meteoorachtig; dan identificeerde Blue Book de waarneming

onmiddellijk als een jet, een ballon, een meteoor...

De onderzoekstaf paste deze regel zelfs toe als de getuige deze

woorden gebruikte om het object te beschrijven en te verzekeren

dat het object er niet op leek!

Routinematig plaatsten ze ook sommige van de meest interessante

laag niveau meldingen of rapporten van Nabije Ontmoetingen in de

categorie onvoldoende gegevens.

Waarnemingen van tieners tussen 10 tot 17 jaar werden automatisch veroordeeld als inbeelding en onbetrouwbaar. Rapporten, die Blue Book ontving van CIRVIS kregen de label “insufficient data = onvoldoende gegevens”. Geen enkel inspanning werd gedaan om dergelijke rapporten te onderzoeken en / of  bijkomende gegevens op te vragen of te verzamelen.

In 1960 schreef luitenant Lauwrence J. TACKER, een UFO-woordvoeder van het Pentagon, een boek, waarin hij niet alleen de nadruk legde op hogervermelde punten, maar tevens fel uithaalde naar de criticasters van Blue Book. Hij schilderde de critici af als charlatans en opportunisten, die enkel inspeelden “op de verlangens van die mensen, die willen geloven in ruimteschepen.” Tijdens een interview op 5 december 1960 tijdens een NBC’s “TODAY SHOW”, verklaarde Tacker de reden waarom hij het boek schreef. Hij zei:” Ik voelde dat de luchtmacht aangevallen werd door majoor Donald Keyhoe, N.I.C.A.P.en andere UFO-lobbygroepen, die geloofden in ruimteschepen als een optreden van echte feiten voor UFO’s.” Majoor Keyhoe, die eveneens aanwezig was tijdens deze uitzending, daagde Tacker regelmatig uit. Vrij vlug stelde ook de gastheer Dave GARRAWAY zelf scherpe, venijnige vragen. Hij deed dit om dat hij koel vaststelde dat Tacker blijkbaar niets afwist van de basiselementen van fysica. Deze heftige woordenwisseling lokte heel wat telefonische reacties en brieven uit naar de NBC-redactie. De grote meerderheid waren kritisch ten overstaande van Tacker en de luchtrmacht.

Einde 1958 probeerde de opvolger van Gregory, majoor (later luitenant-kolonel) Robert J. FRIEND en zijn stafleden om de AERIAL PHENOMENA GROUP (=Blue Book formele naam) van A.T.I.C. over te brengen naar het “AIR RESEARCH and DEVELOPMENT COMMAND (A.R.D.C.)”. Ze wilden op basis van UFO-rapporten aantonen dat UFO’s een wetenschappelijk probleem waren en geen militair of probleem voor de inlichtingendiensten waren. De staf bekloeg zich over het feit dat de UFO-studie een duur en onproductieve last geworden was. Particuliere UFO-groepen “buitten de onbekende vliegende objecten uit voor financieel gewin, voor religieuze of meer onoprechte doeleinden op de kosten van de luchtmacht.” Ze veroorzaakten problemen voor de Blue Book-medewerkers, die anders zouden kunnen ingezet worden in meer wereldse, praktischer en nuttiger programma’s, dus tegenstrijdig met UFO-onderzoek. Indien de luchtmacht het onderzoek hals over kop zou verlaten, dan zou dit enkel koren op de molen van de critici zijn. Om die reden zou de ontbinding van Blue Book stap voor stap dienen te gebeuren en de wetenschapsmensen van Blue Book zouden tot het grote publiek dienen te spreken met een bijzondere autoriteit en een sterke overtuigingskracht. Terzelfde tijd zouden ze iets kunnen leren van de wetenschappelijke waarde van de verschillende natuurlijke en door mensenhanden gemaakte verschijnselen, die door de getuigen ten onrechte voor UFO’s aanzien worden. A.R.D.C. overwoog heel kort het onderzoeksproject over te nemen, maar later verwierpen ze toch het aanbod.

Een nieuwe poging in 1960 om de UFO-problematiek te transfereren naar S.A.F.O.I. faalde eveneens, ondanks A.T.I.C.’s ijverige lobby-inspanningen. Het UFO-probleem was volgens A.T.I.C. voor 80% een public-relations item geworden. Andere inspanningen om de studie over te maken aan de N.A.S.A., de NATIONAL SCIENCE FOUNDATION, het befaamde  SMITHSONIANINSTITUUT en het zeer gekend en berucht BROOKINGSINSTITUUT mislukten evenzeer.

 e. Aandacht van het Congres voor het UFO-onderzoek.

In juli 1960 vroegen leden van het HUIS van Afgevaardigden en de Senaat, evenals de C.I.A., inlichtingen over hoe de luchtmacht omging met UFO’s. Op 15 juli hadden twee vertegenwoordigers van de C.I.A. een ontmoeting met het “HOUSE ARMED SCIENCE COMMITTEE – Richard SMART“ en het  “HOUSE SCIENCE en ASTRONAUTIES COMMITTEE  - Spencer BEREFORD, Richard HAINES en Frank HAMMIT”, en met vertegenwoordigers van de luchtmacht, waaronder hun wetenschappelijke raadgever-astronoom Dr. Allen Hynek, maar ook drie generaals. Eén van hen was de directeur van de inlichtingendienst, majoor-generaal LEEUIMAN. Hoewel de luchtmacht vroeger al bekwaam was om ondervragers van het Congres gerust te stellen  - deels door hun critici, in het bijzonder de fel gehate KEYHOE, te belasteren – luisterde deze groep heel skeptisch. Congreslid SMART beval zelfs om geen enkel informatie meer te onttrekken aan het comité en aanklachten werden geüit over de wetenschappelijke en onderzoekstekortkomingen van de aanpak van Project Bue Book. Smart vertelde de luchtmacht dat hij verwachtte dat zijn comité in de toekomst geïnformeerd zou worden over alle belangijke en betekenisvolle  waarnemingen en andere ontwikkelingen op het gebied van het UFO-verschijnsel.

Als reactie op deze sneer, probeer A.T.I.C. één persoon extra toe te voegen aan de Blue Book Staf. Op dat ogenblik zou het aantal medewerkers stijgen tot drie. A.T.I.C. probeerde eveneens bijkomende financiële fondsen te bekomen voor uitrusting en lonen. De officiële aanvraag zonden ze naar de assistent-chef van de Staf van de Inlichtingendienst (A.F.C.I.N.), die in september dit verzoek verwierp. ATIC verzweeg deze weigering voor Smart, toen deze in november achter de vorderingen van Blue Book informeerde. Begin 1961 speelde Blue Book het klaar om een verhoging van hun bescheiden fonds te waarborgen. Deze extra financiële stimulans liet toe om vier officieren te plaatsen op een oproepbare basis. Deze mogelijkheid liet toe om van de diensten van de medewerkers gebruik te maken als de omstandigheden dit vereisten. Dit akkoord bleef van kracht tot Friend het project in 1963 verliet.

De belangstelling van het Congres voor het onderwerp UFO’s en het onderzoekswerk van Blue Book bleef bestaan. De meest invloedrijkste criticus van het congres op Blue Book, John Mc Cormack, was ervan overtuigd dat UFO’s echt bestonden en van buitenaardse origine waren. Aangemoedigd door Keyhoe, vroeg hij aan Overton BROOKS, voorzitter van het “COMMITTEE for SCIENCES and ASTRONAUTICS” om zijn vraag over UFO-informatie nader te bekijken... Brooks maakte dit verzoek over aan congreslid Joseph KARTH, voorzitter van het “Sub-Committee for SPACE PROBLEMS and LIFE SCIENCE”. Karth en twee andere Congresleden planden de gevraagde hoorzittingen over UFO’s begin 1962. Friend, Hynek en andere A.T.I.C.- vertegenwoordigers speelden het op één of andere wijze klaar om KARTH ervan de overtuigen dat de luchtmacht het UFO-probleem stevig onder controle had. Diegenen, die wat anders beweerden, zoals Keyhoe en N.I.C.A.P., probeerden gewoon de angst van het publiek uit te buiten voor eigen persoonlijke doeleinden. Kort nadien stierf Brooks, die zeer sympathiek en positief stond tegenover de hoorzittingen. Congreslid George P. MILLER volgde hem op en was eerder negatief ingesteld...

f. Het Quintanilla-tijdperk en de beginfase van het afstoten van het UFO-onderzoek...

In augustus 1963 verliet Friend Blue Book. Hij was er nu van overtuigd dat het project hoe dan ook opgedoekt diende te worden, wat de publieke reactie ook mocht wezen. Maar Majoor Hector QUINTANILLA, die Blue Book tot zijn opheffing in 1969 zou leiden, was tevreden met de statusquo-situatie. De dingen gingen gewoon hun gang net zoals vroeger met de luchtmachtbasisbevelhebbers, die de 1959 Afr-202 richtlijn strikt uitvoerden.” Alle noodzakelijke onderzoeksactie om een volledig, initieel rapport over een UFO-waarneming te bekomen. Elke inspanning zal geleverd worden om de waarneming in de aanvangsfase van het onderzoek op te lossen.” Alleen als Blue Book oordeelde dat verder onderzoek belangrijk en noodzakelijk was, zou het alle verdere onderzoeken en analysen doen...

Hynek had zijn zeg tijdens het Quintanilla-tijdperk:

- Toen majoor QUINTANILLA aan het hoofd kwam, werd de vlag

van de volslagen dwaasheid in de top van de Blue Book-mast

geheven. Nu had hij een zekere sergeant David MOODS , die

hem bij zijn onderzoek bijstond. Die man was echt het toonbeeld

van de vooraf overeengekomen proef-methode.

Alles wat hij niet begreep of waarvan hij niet hield, werd

onmiddellijk opgeborgen in de psychologische categorie, wat

betekende “GETIKT”. Hij wou nooit toegeven dat de persoon die

een UFO rapporteerde een eerlijke, fatsoenlijke persoon was.

Misschien zou hij wel iets vinden over deze persooon, ofwel zou hij

zelf wel iets uitvinden over deze getuige. Hij was ook een meester 

in het gebruikmaken van de categorie “MOGELIJK- POSSIBLE”.

Mogelijk een ballon, mogelijk een vliegtuig, mogelijk vogels, en dan

door zijn eigen hand (en ik argumenteerde soms heel heftig met

hem) “probable-waarschijnlijk” werden. Hij verklaarde dan

gewoon, wij hebben geen categorie “mogelijk” vliegtuig. Door deze

redenering is het ofwel onbekend, ofwel een vliegtuig. Wel,

aangezien het meer lijkt op een vliegtuig, wordt het daardoor ook

een vliegtuig... Een “onbekende” was volgens MOODY geen

uitdaging voor verder onderzoek. Dat een melding onbekend bleef,

voelde hij als een smet op het blazoen van zijn onderzoek... en hij

deed er dan alles aan om deze melding te verwijderen. Hij ging

terug naar gevallen van de periode van kapitein Gregory en zelfs

terug naar gevallen van RUPPELT en hij herzag deze rapporten.

Een groot deel van wat oorspronkelijk “ongeïdentificeerd”

geboekt stond, kon hij jaren later wel “identificeren”.

Een herziene UFO-richtlijn, uitgegeven in september 1966 als AFR 80-17, handelde over een actie van 1961 toen A.T.I.C. omgevormd werd tot de “FOREIGN TECHNOLOGY DIVISION (F.T.D.)” van het Systems Command van de luchtmacht. Nu het de naam “Research and Development” droeg in plaats van “INTELLIGENCE”, herhaalde het nu de meeste van de vroegere eisen. Ze bevalen elke “bevelhebber van een luchtmachtbasis” om een UFO-onderzoekscapaciteit te voorzien... Indien mogelijk, moest een medewerker die geselecteerd  werd als UFO-onderzoeker, een degelijk wetenschappelijke of technische achtergrond als een onderzoeker bezitten. “Niettegenstaande deze richtlijn, gelastte AFR 80-17 “VERZOEK NIET OM UFO-RAPPORTEN”. De enige rapporten die in aanmerking voor onderzoek kwamen, waren deze die direct aan de basis gemeld werden.”

De gebeurtenissen, die aanleiding gaven tot het afsluiten van Blue Book, begonnen reeds in de zomer van 1965. Begin augustus brak er een golf van UFO-meldingen uit in het centraal-zuidelijk deel van de U.S.A. en het fenomeen verspreidde zich zeer snel over het ganse land.

Op de avond van 1 augustus 1965, een zondag, meldden talrijke Texanen een verbijsterende variatievan luchtverschijnselen. Ze beschreven ze afwisselend als “veelkleurige lichten”, “eieren” en “diamanten”. Toen de nacht verder liep, spreidden de meldingen zich uit naar ARKANSAS,  KANSAS, OKLAHOMA, NEW MEXICO, COLORADO, de DAKOTAS, NEBRASKA, WYOMING en WASHINGTON. Een weerman uit WICHITA rapporteerde dat hij meerdere ongeïdentificeerde objecten traceerde op de radar van zijn weerstation. De objecten vlogen op een hoogte tussen 6.000 en 9.000 feet. De assistent Ellis PIKE noteerde dat de radarecho’s “ongeveer hetzelfde leken als deze van een lijnvliegtuig.” ”Klein en eerder verschillend, zij verhelderden en verduisterden op het radarscherm, terwijl ze tegen ongeveer 45 mijl per uur verder vlogen.” Intussen berichtte een snelweg verkeerspatrouille van Oklahoma dat TINKER AFB, OKLAHOMA-stad, UFO’s opgespoord had op hun radar – soms vier terzelfde tijd. Volgens deze politiepatrouille “vielen” verscheidene objecten van 22.000 feet hoogte naar 4.000 feet in een paar seconden, maar de luchtmacht weigerde deze melding te bevestigen of te ontkennen.

Eén van de duidelijkste rapporten kwam van een weerman van de luchtmacht, die vroeg om zijn getuigenis anoniem af te leggen, gezien de anti-UFO-politiek bij de dienst. Het object dat hij boven NORMAN, OKLAHOMA zag, was “geen luchtspiegeling”. Afwisselend kijkend door een 10 x vergrotende verrekijker en een 40 x vergrotende telescoop, beloerde hij een mysterieuze structuur, die en kringvorminge beschreef langs de hemel. “Het kantelde op  ongeveer 15°,” zei hij, “ en dan kwam het recht zodat ik een goed zicht kreeg op het object. Het leek op de planeet SATURNUS met een vlakke top en een vlakke bodem. Het was geen echte bolvorm. Er liepen twee ringen rond het object en de ringen maakten deel uit van het hoofdobject. De ringen waren niet gescheiden van het tuig. Het was minstens tweemaal de groote van een Boeing 707... Het was een duidelijk beeld – zo helder als het gelaat van een persoon.”

Twee officieren van de wegpolitie van CALWELL, ARIZONA, verwittigden dat vliegende objecten waargenomen werden, die in de richting van de luchtmachtbasis van CALDWELL vlogen. Ze haastten zich naar het gebied om een 100 feet lang eivormig object te zien, dat zich net boven de grond voortbewoog. Toen de officieren dichter bij het object probeerden te geraken, verdween het achter een rij huizen, waardoor het zicht belemmerd werd. Het object leek zijn licht uit te doven omdat ze niet langer een lichtschijn van het object konden zien. De volgende morgen doorzochten deze officieren het gebied, zonder resultaat want ze vonden geen enkel spoor terug.

Daar de daglicht meldingen afnamen, vond de luchtmacht snel een verklaring. Wat de mensen gezien hadden, waren zeker geen ruimteschepen maar bepaalde atronomische lichamen – de planeet JUPITER of de sterren TIGEL, CAPELLA, BETELGEUSE of ALDEBARAN. “ De azimut en de hoogte van de gerapporteerde waarnemingen ondersteunen deze conclusie,” verklaarde een woordvoeder van de luchtmacht.

Voor velen, inbegrepen diegenen die vroeger de verklaringen van de luchtmacht voor het UFO-fenomeen kritiekloos aanvaardden, was dit een stap te ver... Zelfs een vermoedelijke neutrale UPI-reporter, schreef over WICHITA; hij voelde zich moreel verplicht te reageren. “Gewone radars traceren geen planeten en sterren.” Een overtuigende taxatie over de verklaring van de luchtmacht gebeurde door Robert RISSER, directeur van het “OKLAHOMA SCIENCE and ART FOUNDATION PLANETARIUM” van Oklahoma City en kreeg algemeen aandacht en publiciteit. “Deze verklaring staat zo ver van de waarheid als je maar kan denken! Deze sterren en planeten staan deze tijd van het jaar aan de tegenovergestelde zijde van de hemel van Oklahoma City. De luchtmacht moet hun “astronoom” onderste boven geplaatst hebben in augustus.”

De reacties van de andere redacties waren meestal eensgezind vijandig tegenover de luchtmacht. De krant “RICHMOND NEWS LEADER” maakte de verklaring van de luchtmacht gewoon belachelijk. Ze voegde er aan toe: ”Pogingen om de gerapporteerde UFO-waarnemingen af te wijzen uit de rationele leefwereld, zoals vertoont door project Blue Book zal het mysterie niet oplossen... en dienen alleen maar om de verdachtmaking te verhogen dat er bij het UFO-verschijnsel iets anders plaats vindt en dat de luchtmacht niet wenst dat wij de waarheid kennen.” De “FORT WORTH STAR-TELEGRAM” verklaarde, “Zij kunnen het niet laten om ons iets wijs te maken, daar er niet iets zoals “vliegende schotels” zou bestaan.” De “CHARLESTON EVENING POST” uit SOUTH-CAROLINA merkte schamper op:” Indien onze gerechtshoven hetzelfde openlijk wantrouwen van de luchtmacht tegenover fatsoenlijke getuigen zou delen, dan zouden onze gevangenissen volledig leeg zijn.” De “CHRISTIAN SCIENCE MONITOR” dacht dat de nieuwe golf UFO-waarnemingen “het duidelijkste geval was om vooralsnog een grondig onderzoek te doen van het UFO-mysterie.” Tot hier een overzicht van een aantal negatieve kritieken in de pers op de soms vergezochte verklaringen van de luchtmacht voor UFO-meldingen...

Toen de meldingen bleven binnenstromen en zich over de hele natie verspreidden, kregen de UFO-waarnemingen terug een eerbiedige behandeling. Zelfs sommige vroegere skeptische wetenschappers riepen nu luidkeels om een nieuw onderzoek. Meer en meer ontgoocheld in het onderzoekswerk van Blue Book, maar met tegenzin en met angstgevoelens om zijn voorgevoelens publiek uit te drukken, zond Hynek een voorstel met aanbevelingen aan de luchtmacht: zet een panel van burgerlijke wetenschappers op om het UFO-probleem te bestuderen en om aanbevelingen op  te stellen over de toekomst van het UFO-project. De luchtmacht nam Hynek’s suggesties ernstig op en zond ze door naar generaal Arthur C. AGAN, assistent-vervangende stafchef van de dienst “Plans and Operations”. Agan besloot dat Blue Book moest verder gaan onder de F.T.D. om “te verzekeren dat zulke objecten geen direct gevaar leveren voor onze nationale veiligheid.” Hij legde de nadruk op het feit dat  het project nu meer steun kreeg dan de  voorgaande jaren.

In een brief van 28 september 1965 schreef AGAN aanbevelingen aan de militaire directeur van het “SCIENTIFIC ADVISORY BOARD” van de luchtmacht (A.F.S.A.B.) en aan de directeur van de Inlichtingendienst majoor-generaal  E. B. BAILEY. Hij verklaarde dat tussen de UFO-ooggetuigen heel betrouwbare en fatsoenlijke personen waren; dat sommige rapporten echt “opzienbarend (=spectaculair)” waren en dat slechts een relatief klein aantal rapporten ooit direct onder de aandacht van de luchtmacht kwamen. Le Bailey vroeg dat “een werkende, wetenschappelijke groep, samengesteld uit beiden, fysische en sociale wetenschappers, opgericht werd om Project Blue Book te herzien - hun bronnen, hun werkmethoden en bevindingen – en om de luchtmacht raad te geven hoe elke voorgestelde verbetering, die aan het programma diende te gebeuren, praktisch toe te passen  en om de toegeschreven verantwoordelijkheid van de luchtmacht door te voeren.”

Rond 1965 erkende het hoofdcommando van de luchtmacht uiteindelijk dat UFO’s meer en meer een public-relationsprobleem vormden, eerder dan een vraagstuk voor de nationale inlichtingendiensten. Op 28 september 1965 vroeg de Informatie-directeur van het Wetenschappelijk Adviesbureau van de luchtmacht (S.A.B.) om een herziening van Project Blue Book. Op generaals LE BAILLEY’s verzoek werd een groep van vijf bekwame watenschapsmensen samengebracht onder het “AD HOC COMMITTEE TO REVIEW PROJECT BLUE BOOK”. Het comité, doorgezeten door Dr. O’BRIEN besteedde slechts 1 dagzitting op 3 februari 1966 aan hun taak. Ze gaven hun verslag in maart vrij. Net zoals de voorgaande rapporten van de luchtmacht behoorde dit tot de ongeklassificeerde en aan de pers vrijgegeven, vooral dank zij de tussenkomst van generaal Le Bailly. Het werk van Project Blue Book werd gelauwerd en O’Brien’s team geloofde dat er een noodzaak was voor een meer gedetailleerd en genuanceerd wetenschappelijk onderzoek van het UFO-verschijnsel. Om aan deze conclusie te voldoen, beval het comité onderzoekscontracten af te sluiten bij enkel specifiek uitgekozen universiteiten. Op deze wijze konden wetenschappelijk geschoolde teams bijeengebracht worden, die stipt een nauwgezetter en grondiger onderzoek in bepaalde, uitgekozen UFO-meldingsgevallen zouden verrichten.

De luchtmacht had net het O’Briens rapport verteerd, toen een ander incident aanleiding gaf tot actie, namelijk een onderzoek in het Congres. Op 5 april 1966 besteedde een overvol “HOUSE ARMED SERVICE COMMITTEE” een ganse dagsessie aan het UFO-verschijnsel. De vergadering werd voorgezeten door de latere H. MENDELS RIVERS van SOUTH-CAROLINA. Deze zitting kwam tot stand door de publieke opinie over bepaalde roekeloze UFO-meldingen in het district van de republikeinse Gerald FORD ( ex-president van de U.S.A.) van MICHIGAN en door de succesvolle campagne van N.I.C.A.P..

De opdracht tot geheimhouden van het UFO-fenomeen daagde opnieuw op tijdens dit onderzoek. Het grote verschil was, dat de beschuldiging voor de eerste maal geüit werd door het Congres, een hoge, officiële instantie.

Als tegenargument gebruikte de woordvoeder van de luchtmacht het gebruikelijk recept; namelijk dat UFO’s geen potentieel gevaar vormen voor de nationale  veiligheid. Ze vertegenwoordigen geen ontwikkelingen of principes tegen de huidige wetenschappelijke bassikennis in en geven geen overtuiging, noch bewijskracht dat ze buitenaardse ruimtetuigen zijn. Volgens de hoorzittingsverslagen maakte Dr. BROWN een eerste publieke beoordeling omtrent het verslag van het Comité van O’Brien:  

- Aanbevelingen .... zijn heden ter studie, verwacht wordt dat ze

leiden tot het benadrukken van de wetenschappelijke aspecten van

het onderzoek  van deze waarnemingen, die extensieve analyses

machtigen... Congreslid RIVERS lanceerde  het idee over een

onafhankelijk, burgerlijk onderzoek omtrent het UFO-fenomeen. Hij

realiseerde zich wel dat het comité het onderzoek in 1 dag kon

rechtvaardigen...

Dit congresbesluit schonk de luchtmacht de ideale kans om van hun UFO-complex verlost te raken. Een universitaire studie, verricht door een team volledig uit buitenstaanders bestaande wetenschappers, zou misschien het publiek kunnen overtuigen van de eerlijke bedoelingen van de luchtmacht. En misschien was de luchtmacht zo voor eens en altijd van het UFO-syndroom verlost...

Een zesleden tellende commissie, ingesteld om Project Blue Book te herzien, geleid door Brian O’BRIEN, kwam op 3 februari 1966 samen. Allen behalve één (CARL SAGAN) waren leden van A.F.S.A.B.. Geen van hen koesterde enige sympathie met het idee dat UFO-rapporten iets buitengewoons zouden vertegenwoordigen. Dit was nochthans één van de laatste mogelijkheden om iets interessants te leren uit de studie van individuele UFO-waarnemingen.

Dus zou Blue Book “versterkt worden om de kans te geven om wetenschappelijk onderzoek van de individuele waarnemingen te doen, maar op een meer gedetailleerde en grondiger wijze dan tot die datum gebeurde...” Verder besloot het O’Brien comité om voor eens en altijd het UFO-probleem af te stoten aan een universiteit. Die zou het probleem bestuderen en achteraf verslag uitbrengen bij de luchtmacht van de bekomen resultaten. De luchtmacht zou onderzoekscontracten onderhandelen “met enkele geselecteerde universiteiten om wetenschappelijke teams te leveren om punctueel en grondig bepaalde UFO-meldingen te onderzoeken. De universiteiten zouden gekozen worden in functie van een goede, geografische ligging.” 

Tijdens de nachten van 30 en 31 maart 1966, zagen talrijke inwoners van HILLSDALE en DEXTER, MICHIGAN gloeiende UFO’s. In een voorgaand geval hadden getuigen een object, beschreven als een lichtende voetbalvorm (Amerikaans voetbal, rugby, eivormige bal!), zien zweven en manoeuvreren boven een moerasachtig gebied. Hoewel dit geen opmerkelijke waarnemingen waren vergeleken met sommige anderen, kregen ze toch voorpaginanieuws in de dagbladen van het ganse land. Misschien een weerspiegeling van een meer open minded-houding van een deel van de persmensen. Toen Congreslid Weston VIVIAN van MICHIGAN om een officieel onderzoek verzocht, vaardigde QUINTANILLA Dr. HYNEK af om het onderzoek te doen. Op 25 maart, 3 dagen later, sprak Hynek een talrijk publiek van opgekomen reporters toe in de DETROIT PERS CLUB...”Volgens mij lijkt het er sterk op,“ zei hij , “dat de relatie van de waarnemingen  met moerassen, in dit specifiek geval, meer dan gewone toeval is. Het waargenomen verschijnsel dat gerapporteerd werd, kan het gevolg geweest zijn van het vrijkomen van hoeveelheden moerasgas.” Dus de waarneming zou niets anders geweest zijn dat de produkten van spontaan ontvlambare, rottende vegetatie, beter bekend als “SWAMP-gas”. Alhoewel Dr. HYNEK door vele UFO-onderzoekers gekastijd werd als marionet van de luchtmacht, had hij toen al een volledige gedaantewisseling ondergaan. Hij begon als een verzwijger, een afbreker in 1948, maar in 1966 was hij geëvolueerd tot een wetenschapper, die uiteindelijk de ongewone origine van UFO’s begrepen had. Niettegenstaande deze evolutie werkte hij nog steeds als wetenschappelijke raadgever voor de luchtmacht en in deze hoedanigheid werd hem ook opgedragen om hogervermelde waarnemingen te verklaren. Maar Hynek’s laatste groot officieel onderzoek veroorzaakte juist een tegenovergesteld verzetseffekt van datgene wat hij in feite bedoelde. In plaats van de publieke belangstelling af te koelen, leek de “moerasgas”-hypothese (bewust of onbewust) olie op het vuur van de mensen, die er nog meer van overtuigd waren dat de luchtmacht het probleem verborgen hield. De verklaring voor deze melding zou HYNEK nog jarenlang achtervolgen. De pers zou er regelmatig spottend over reageren...

Zoals Herbert J STRENTZ, schrijver van een studie over ‘krantenverslaggeving over UFO’s zou verklaren, “Pers en publieke reacties over de moerasgas-theorie van HYNEK spoorde een wijdverspreidde en algemene vijandigheid aan tegenover de luchtmacht.” Een artikel uit de NEW YORKER sneerde, “Moerasgas is al meer aangewend om een beeld van de bijzondere saaiheid te schetsen, dat iemand zelfs maar vluchtig zou zien in de beste wetenschappelijke geesten.” Anderzijds beschikte de luchtmacht over ten minste twee invloedrijke verdedigers van hun verklaringen, de NEW -YORK TIMES en CBC-NEWS. In elk geval de gevolgen van Hynek’s persconferentie waren zeker niet deze die de luchtmacht verwachtte. Nu besteedde de media terug meer aandacht aan al die verhalen over UFO’s, zo ook de politiekers. Deze politiekers voelden de ongerijmdheid van de luchtmacht en riepen om congresonderzoek naar de aard en de behandeling van UFO’s. Congreslid Gerald R. FORD van MICHIGAN, die eveneens de voorzitter was van de minderheidsfractie in het Huis van Afgevaardigden, schreef een nota aan het “ARMED SERVICE COMMITTEE” van het Huis van Afgevaardigden en verzocht om hoorzittingen over het UFO-fenomeen...”Het Amerikaanse volk verdient een betere verklaring dan diegene die hen tot dusver door de luchtmacht gegeven werd, “zei hij.

Op 5 april vond de hoorzitting plaats, maar slechts drie personen werden verzocht te komen getuigen. Het waren allemaal vertegenwoordigers van de luchtmacht, de secretaris van de luchtmacht Harold  BROWN, QUINTANILLA en Dr. HYNEK. Brown hield zich vast aan het Blue Book-script:, namelijk  UFO’s vertegenwoordigen noch een gevaar voor de nationale veiligheid, noch komen ze van buiten de aarde. En de luchtmacht, die een “grondig” en “objectief” onderzoek uitvoerde, had de situatie volledig onder controle. In een zinspeling naar het O’Brien comité, verwees hij naar de vermoedelijke verwachting van “een zelfs strengere klemtoon of de wetenschappelijke aspekten van het onderzoek van de UFO-waarnemingen, die effectieve, uitgebreidde analysen verrechtvaardigen.”

QUINTINILLA legde geen officiële verklaring af.