·         Veronderstellingenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In de 90’ jaren interviewde twee vooraanstaande ufologen, verbonden aan J. ALLEN HYNEK CENTER for UFO-STUDIES, Jennie ZEIDMAN en Mark RODEGHIER drie mannen, namelijk Art WASTERMAN, Perry RISPPEE en William REID, die aan de BATTELLE-studie meegewerkt hadden. Zeidman en Rodeghier zouden hetvolgende rapporteren:

            - Zonder uitzondering tonen onze interviews aan dat de Battelle ingenieurs

weinig intellectuele tevredenheid ontvingen voor hun UFO-werk. Op geen

enkel ogenblik koesterde de Battelle staf het idee dat het UFO-fenomeen het

resultaat was van Sovjet technologie, wat hun voornaamste zorg was.

Daarvoor was het project een afleiding van hun voornaamste bezigheden;

bijgevolg was hun belangstelling en hun tijd gewijd aan het UFO-onderzoek

eerder laag. Geen van de drie mannen zei dat ze meer dan 25% van hun tijd

spendeerden aan UFO-werk. REID dacht zelfs dat hij in het totaal maar 10%

van zijn tijd besteedde aan het onderzoek.

De drie mannen drukten verslagenheid uit, zelfs na 40 jaar,  dat ze bij de

Battelle studie  en het UFO-onderzoek betrokken raakten.

ZEIDMAN, die zelf eens voor Battelle werkte en Rodeghier begonnen te geloven dat de geest van de ingenieurs van het BATTELLE personeel verantwoordelijk was voor de disconnectie tussen gegevens en besluiten :

            - Waarom zouden de schrijvers van het rapport  deze omstotelijke

bevindingen genegeerd hebben ? De BATTELLE-staf waren ingenieurs en

ingenieurs waren in 1953  (of zelfs de dag van vandaag!) niet gewend om

statische verwantschappen of verhoudingen te zoeken in data, die van

mensen kwamen en niet van wetenschappelijke instrumenten.  Bijvoorbeeld

het Battelle-team nam 12 van de meest betrouwbare ongeïdentificeerde

rapporten en probeerden en werkend model van een UFO te bouwen. Indien

je als ingenieur, probeert te bepalen dat sommige UFO’s gestructureerde

tuigen zijn, dan heeft deze oefening zin. Maar wanneer deze inspanning, niet

veranderlijk, faalde, mag het besluit niet zijn dat het project onmogelijk was

door de limieten, de begrenzingen van menselijke getuigenis, of dat daar meer

dan één UFO-model betrokken kan geweest zijn bij de rapporten, of dat enig

uniek natuurlijk verschijnsel de kernoorzaak was. Neen, het besluit was dat

“er is weinig waarschijnlijkheid dat enige ONBEKENDEN waarnemingen

een soort “vliegende schotel  vertegenwoordigenl”.

Wij veronderstellen daarom dat gezien het BATTELLE team geen UFO-model

kon bouwen en dit wegens de opleiding, de training van de deelnemers en de

wetenschappelijke “mindst”, het exclusief gebruik van statistische gegevens

om te besluiten dat een gestructureerd tuig waargenomen was, essentieel

onvoorstelbaar was voor hen.

Het was gemakkelijker en behoudender om de statistische testen te negeren,

toen ze het rapport schreven. Dit is geen wetenschappelijke oneerlijkheid; het

is het echte leven voorbeeld van hoe vooronderstellingen invloed hebben op

het werk en het resultaat van wetenschappelijke projecten...

·        U2- UFO – Top Secret...

In 1997 trok een artikel in “STUDIES OF INTELLIGENCE”, een C.I.A.-tijdschrift, grote aandacht. Het was het onderwerp van een artikel in de befaamde krant NEW-YORK TIMES.

Volgens de historicus van de C.I.A. Gerald K. HAINES werkte de luchtmacht samen met de C.I.A.-agentschappen om de cover-up te dekken van UFO-waarnemingen van geheime spionagevliegtuigen, inbegrepen de U-2 (vluchten startte in augustus 1955) en later de SR-71.

Haines schreef:

            De eerste U-2’s waren zilverkleurig (later werden ze zwart geschilderd) en

weerkaatsten de zonnestralen, vooral bij zonsopgang en zonsondergang. Zij

verschenen vaak als vurige objecten voor de waarnemers beneden. De

onderzoekers van BLUE BOOK van de luchtmacht waren zich bewust van de

geheime U-2 vluchten, probeerde dergelijke vluchten uit te leggen als een

natuurlijk verschijnsel, zoals ijskristallen of temperatuurinversies. Door UFO-

meldingen te checken met het C.I.A. Agentschap U-2 Project Staf in

Washington, waren de Blue BOOk onderzoekers in staat om veel UFO-

waarnemingen aan de U-2 vluchten te linken. Zij gingen, hoedanook; 

zorgvuldig te werk, om niets te lekken over de waren oorzaak van de UFO-

waarneming van het publiek.

Volgens latere schattingen van C.I.A.-officiëlen, die onder het project U-2 en

de OXCART (SR-71) of het BLACK BIRD-project werkten, konden meer dan

50% van de gerapporteerde UFO-waarnemingen van de late 50’ jaren en de

60’ jaren toegewezen worden aan bekende, bemande (vooral U-2) vluchten

boven de U.S.A.. Dit leidde ertoe dat de luchtmacht misleidende en

bedriegelijke verklaringen aflegde over de gerapporteerde waarnemingen

naar het publiek toe. Hun doel was vooral het bedaren van de publieke

aandacht en vooral om het buitengewoon gevoelig nationaal

veiligheidsproject te beschermen.

Deze buitengewone beweringen werden kritiekloos behandeld in de grote media, die nota namen van de langgeleden verdachtmakingen door sommige Ufologen geüit over een officiële cover-up van het UFO-fenomeen. Geen enkel bericht zocht hoedanook een link tussen de U-2 vluchten en specifieke UFO-gevallen (Cf. het Alaska-incident) of de vele vragen die HAINES artikel deed oprijzen en waarop hij het antwoord schuldig moest blijven. Tijdens interviews door Mark RODEGHIER van het J. ALLEN HYNEK CENTER for UFO-STUDIES kenmerkte het hoofd van Blue Book Robert FRIEND deze bewering als “lachwekkend” en ontkende dat ze ooit verplicht waren om U-2 vluchten te verbergen. Bruce MACCABEE, die gedurende lange tijd de officiële UFO-poletiek bestudeerde, noemde het idee “belachelijk”, wijzend op de andere problemen, dat “het grootste deel van de waarnemingen s’nachts gebeurden, op het ogenblik dat de U-2 niet zichtbaar was en de volgende grote fractie is tijdens de dag, wanneer de U-2, op bijna een hoogte van 70.000 voet, werkelijk onzichtbaar zou zijn...”

Persoonlijk kan ik zeker aanvaarden dat een aantal UFO-meldingen vallen onder de noemer van spionage – en / of testvluchten. Maar het gevaar schuilt hem net in de onverschilligheid om alle UFO-sightings op dergelijke simplistische wijze te verklaren. Er bestaan nog steeds een aantal specifieke UFO-cases, waarvoor nog geen logische, aanvaardbare oplossing gevonden werd. Iemand die met een open geest onderzoek verricht, zal de hypothesen voor deze specifieke gevallen open laten. Een scepticus of non-believer past eerder de procedures toe van de onderzoekers van de diverse projecten van de luchtmacht ( “possible”, “probable” , “insufficient data”,...) en vertrekt vanuit het standpunt dat alle UFO-meldingen op een aardse manier te verklaren zijn. Ik vrees dat het laatste woord hierover nog niet geschreven werd. Het gevaar schuilt in onze oogkleppen en onze gedachten “Heb ik gelijk of heb ik gelijk?”. Objectiviteit, nuchterheid, logisch denken over de onderzoeksprojecten (SIGN, GRUDE, STRORCK, BLUE BOOK,...) tonen volgens mij duidelijk aan dat er een UFO-probleem bestaat; dat de luchtmacht volgens de actuele beschikbare gegevens een dubbele rol speelde. Hun taak bestond er vooral in om een grote paniek reactie bij het publiek te vermijden en een aantal feiten te verdoezelen.

Indien UFO’s echt niet bestaan, waarvoor was/is al die heisa dan nodig? Kan jij mij hiervoor een correcte en volledige uitleg geven, Dat de luchtmacht het geweer regelmatig  van schouder veranderde, zien we door de veelvuldige verklaringen die ze al aflegden over het ROSWELL-incident in New Mexico. Het kritiekloos aanvaarden van al deze verklaringen en uitvluchten van de officiële instanties over problemen, zoals het UFO-verschijnsel, is zijn ogen sluiten voor een andere realiteit...