Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
13-02-2009
363 Mankevos
363 Mankevos
De Mankevos in Meise is feitelijk een wijk, gelegen tussen Oppem en Meise, tan Westen achter de Hasseltberg. De Mankevosstraat leidt u van de Brusselsesteenweg naar de 6 wegjes, het fameuze kruispunt aan de Hierbaan. Van hieruit heb je een prachtig panorama van Brussel.
Het restaurant de Manke Vos is algemener bekend, omdat het zichtbaar gelegen is aan de afrit van de A12 naar Meise.
Restaurant Manke Vos wordt 'Baradouz' en Vincent Vanderhasselt (27) wordt de nieuwe uitbater. Hij is opgegroeid in Wolvertem en woont er nog steeds. De zaak zal worden omgevormd tot een loungebar met deejay en kleine snacks.
'Baradouz' is de nieuwe naam van de zaak. Bar a Douz is 'Bar aan de A12' in het Frans, maar ik heb van 'Douz' de 'e' laten vallen, omdat dat anders iets te Frans zou klinken. Belangrijker is dat 'Baradouz' ook Bretoens is voor 'het paradijs', en bovendien is 'Bara' ook een vertaling van '12' in het Indisch. Over de naam is dus wel duidelijk nagedacht.' Er gaat hier wel veel veranderen aan het interieur. Zwart en wit zijn de kleuren die zullen primeren. Het wordt een bar met een lounge-beach-fusion-sfeertje. Het plafond zal zwart worden.
Langs de buitenzijde zal uiteraard de lichtreclame van de Manke Vos en het logo aan de muur verdwijnen, maar de houten planken tegen de gevel blijven behouden en worden in het zwart geschilderd. De gevelsteen krijgt een likje verf in het beige en op de eerste verdieping zal één groot raam komen. Er komt een videoprojectie met info over de Baradouz.' Hij gaat open in de zomervakantie. Er ook een mooie plaats voor een terras van negentig vierkante meter aan de zuidkant. Voorts is er binnen nog een zaaltje boven van veertig vierkante meter dat zal dienen voor privéfeesten of voor de uitzending van voetbal op groot scherm. Naast de toog in het café (70m2) op het gelijkvloers, krijgt de deejay -die vooral hedendaagse muziek zal spelen- z'n eigen stek.
Het groot dictee der Nederlandse taal werd weer gewonnen door een Vlaming.
Het werd deze keer opgesteld door Kristien Hemmerechts en het bulkte van spitsvondigheden, waarvan men zich afvraagt waartoe die kunnen dienen. Zeker als men weet dat in het onderwijs , in de pers en op T.V. men het niet zo nauw meer neemt. Taalfouten tieren welig. Ik ken een CVO, waar men halstarrig 28 taalfouten (de afkorting van uur : u.) laat staan op de voordeur!
Er zou een dictee moeten komen voor eenvoudige mensen zoals u en ik, waarin dagdagelijks correct taalgebruik de hoofdmoot van is! Als de computer dan al een antwoord, biedt op de vrije opvoeding van weleer, dan moeten wij daar dan ook op inhaken.
Wij zijn niet ver van het stadium waarin men taalfouten zal beschouwen als creatieve spelling. En over de uitspraak van correct gesproken standaard Nederlands zullen we maar zwijgen! Want dat bestaat nog niet.
Kunnen we geen prijs bedenken voor correct taalgebruik? Of wordt daar al rekening mee gehouden in de Wablieft prijs van de CBEs ?
In de Seniorenraad deelde een van onze leden De Buyser Louis oude stickers uit van de tijd van toen.
Het gaat om een publiciteitsitem voor de 5 torens cross in Wolvertem uitgaande van de socio culturele raad. En ik die dacht dat wij de eersten waren met een acht kerkenloop langs de torens van Meise.
Een tweede feit wordt hierbij recht gezet. Wij dachten dat enkel het oude Meise in de jaren 60 een Cultuurraad had, toen opgericht in de schoot van de Jeugdraad van Meise, onder mijn voorzitterschap. Ik ga de brave man interviewen en wil hierover meer weten. Ik hoop hem ook achter mijn actie voor de promotie van de meerwaarden van onze keizerlijke gemeente Meise te krijgen. Want ik blijf mij daar onverminderd voor inzetten.
Een prominente Meisenaar, zoon van een oud-strijder 1914 18 en alfabetisch eerste in de répertoire van de Koninklijke Maatschappij der Gewezen Soldaten 1903 is niet meer. Jean stond samen met zijn echtgenote Josée Dours (72) ruim een halve eeuw achter de toog van hun stamënee Ze gaven de fakkel in 2007 door aan hun zoon Marc. Jean 'Kadedder' werd geboren in Meise op 26 maart 1933 en overleed vrijdag 20 december 2008. De naam Kadedder heeft hij geërfd van zijn overgrootvader. Zijn voorouders waren Walen en verstonden amper Nederlands. Ze kwamen hier bieten telen en toen zijn overgrootvader hier in het dorp passeerde, zeiden de mensen bonjour kadei tegen hem. Op de duur werd hij kadedder genoemd en zijn zoon werd daanë va kadeddër. De naam Kadedder werd zo doorgegeven. Zijn mooiste momenten beleefde hij door voor de stamgasten ambiance te maken met 'zijnen trekzak' (accordeon). Zo animeerde hij de jaarlijkse verorbering van kalfskop met groene saus in het zaaltje dat het lokaal was van de oud soldaten van 1993 tot de 100ste verjaardag in 2003. Het stamlied waaraan elk jaar een nieuwe strofe werd toegevoegd, werd dan luidkeels gezongen door de leden. Hij schonk de archieven van zijn geliefde fanfare Concordia aan de heemkundige kring Berla. Zijn trommel kreeg de Chiro en de vlag van de oud strijders van de 1ste wereldoorlog ligt achter het schrijn met de geschenken van keizerin Charlotte in de bibliotheek te wachten op een beslissing van ons Kollege om ze met twee vijzen in de muur te bevestigen. Ik zal de leden van de KMGSBL 1903 op kwartierstaten voor onze orde van de autochtone Meisenaars Sib vereeuwigen in een bestand x bekende ev. autochtone Meisenaars. De namen staan ondertussen bij erfgoedmeise.
Zagen jullie de miniserie Windkracht 10. Het is een vervolg op de film, met nooit eerder uitgebrachte beelden.
Onrechtstreeks is Meise hier vertegenwoordigd door de eigenlijke baas van het 40ste smaldeel Search and Rescue.
Hans Heyvaert ontsproot op de Hasseltberg in de schaduw van de St.-Elooikapel, waar zijn ouders de drijvende krachten zijn van de jaarlijkse vieringen. Hij werd piloot naar het voorbeeld van 2 buren. Hij is nu anderhalf jaar baas van het 40ste smaldeel in Koksijde.
In 2011 krijgen ze daar nieuwe helikopters : de NH-90, de helikopter die de legendarische Sea Kings vervangt. De film en de miniserie over zijn eenheid waarheidsgetrouw, al zijn ze dikwijls dramatischer dan in de realiteit.
Ik herinner mij dat regelmatig een helikopter boven onze tuin scheerde. Hans kwam toen zijn ouders, onze nabije buren groeten. Die stoven dan als de bliksem de tuin in om te wuiven. De kippen en de hanen schrikten op en stoven uiteen naar alle hoeken van de tuin. Die wisten, zoals de haan op onze toren niet wat er gebeurde.
Op Youtube staat een filmpje over de tramlijn Londerzeel Brussel : Brussels Tram L tot Londerzeel. Je kunt er duidelijk op zien langs waar de tramlijn liep.
Mijn vader en zijn broer (mijn dooppeter en naamgenoot) waren beiden receveurs op de oude tram. Receveur was de gangbare benaming voor de man die de kaartjes gaf en uw geld ontving. Dat waren toen kleine tickets in boekjes gebonden. Zij droegen die in een kleine tas die ze op de buik droegen. Bij hun uitrusting hoorde ook een kleine koperen hoorn, waarmee ze het sein gaven aan de watman om aan de haltes opnieuw te vertrekken.
Deze verbinding wordt nu gevolgd door de bus 250 en 251 van de Lijn. Dat is niet meer hetzelfde.
In 1958 reed de tram door de tunnel aan de expo. Aan de halte Meise was een voetgangersbrug over de Nieuwelaan, toen de A12 nog niet aangelegd was. Daar was ook de verbinding naar het goederenstation aan de Kasteeldreef en die lijn liep tot Grimbergen.
Men vertelt dat er zelfs een brug was op de Hasseltberg en dat de tram door het Neromhof liep.
Het nieuwe jaar is ingezet, met onze fiere haan op de toren. The sky is the limit. 2009 wordt het jaar van de heropstanding, als 2008 het jaar van de val was! 35.000 Europese jongeren kwamen samen in de expo aan de Heysel voor hun Pelgrimage van vertrouwen op aarde. Ik ontving twee Roemenen als gastgezin en nam deel aan de discussiegroepen met een getuigenis over mijn Tibet - projecten met Sporters voor Artsen zonder grenzen. Bij deze jonge mensen zijn is een verademing! Het is jammer dat slechts enkele jongeren van onze gemeente opdaagden. Gelovig of niet, ze zaten allen samen in vertrouwen, respect en geloof.
Wat viel er zoal in 2008? De Vlaams Progressieven veranderden in SLP. Daar zou een klinker bij moeten, maar . SLIP (van wie?), SLAP (dat is het zeker!), SLOP (daar zitten ze zeker in), SLEP (?) en SLUP(?). De Adviescommissie van het avCVO Meise en Jette bestaat ook al niet meer. Er kwam, voor zo ver ik weet, niets in de plaats. Laat ons met een positieve noot en in evenwicht eindigen : Slovakije vervoegt de Eurozone en ik kan mij Eurocollector uitbreiden tot 16. De verzamelaars zullen zich wel een nieuwe collector moeten aanschaffen. Ik zag er een als het rad van het fortuin!
Ik herinner mij de dood van president Kennedy. Ik was onder de kerktoren van St.-Martinus op het dorpsplein. Daar vernam ik het nieuws.
Toen Obama verkozen werd sliepen wij, omdat het tijdsverschil prime time uitsluit. Zijn verkiezing kan historische genoemd worden. Voor het eerst krijgt de U.S.A. een zwarte president. Jackson was tot tranen toe bewogen. Martin Luther King had dit nog moeten meemaken, maar het zwaard van Damocles! Laat ons hopen dat het nu zo niet meer loopt.
De levensloop van de nieuwe president bewijst dat de American dream nog kan. Zijn slogan Yes we can! slaat aan en over.
Hij werd geboren in de tijd van de rassenscheiding.
Zijn moeder is afkomstig uit Kenia en hij werd opgevoed door zijn oma, die helaas juist voor zijn verkiezing overleed.
De leidraad die hem op de troon van de wereld bracht heet verandering. Dit heeft effect gehad omwille van de angst die leefde voor het inkomen, de jobs en het spaargeld.
Ik vraag mij af of hij de mosterd bij Tom Peters gehaald heeft. Want die sprak in zijn kwaliteitsrevolutie reeds van love change. Maar verandering moet kwaliteitsverbetering inhouden. Just do it ! But do it in excellency!
Multiculturaliteit krijgt nu een uitzonderlijke kans in de U.S.A.
De Plantentuin van Meise is bekend voor zijn wetenschappelijk onderzoek en kweekprogramma van de Rubiaceae of koffieplanten. Recent vonden zij een koffiesoort die cafeïnevrije koffie oplevert. Dit is van groot belang, want het zal dan niet meer nodig zijn, om koffie cafeïnevrij te maken. Het is dan gedaan met de residus, die schadelijk zouden zijn voor de gezondheid. Een tweede ontdekking leverde een zelfbestuivende soort op.
Deze volledige collectie bevindt zich in de kweekkassen, die niet publiek toegankelijk zijn. Je kan echter de koffieplant aanschouwen in de serre Mabundu. Hier staan de planten met economisch belang gegroepeerd.
Heel wat onderzoek wordt ook gedaan in het herbarium op gedroogde planten. Die verliezen hun mogelijkheden niet en men kan er DNA uit halen. Studie van planten begint hier. De Plantentuin beschikt over een van de grootste verzamelingen in de wereld.
Wij zijn daar uiteraard apetrots (of is het hanentrots) op.
Wij verwezen reeds eerder naar het feit dat de haan afstamt van de dinosauriërs.
Daarom willen wij u de laatste vondsten niet onthouden.
Chinese onderzoekers hebben in het binnenland van Mongolië een dinosaurus opgegraven, die bedekt was met veren, maar niet kon vliegen. Hij heet Epidexipteryx, Grieks voor baltsveren. Het beest had vier opvallend lange staartveren om mee te pronken. Ook was zijn huid bedekt met een laag veren, maar omdat die geen pennenschacht hadden, kon de Epidexipteryx niet vliegen. Wetenschappers denken dat de Epidexipteryx representatief is voor de overgang naar onze geverderde vrienden. De Epidexipteryx leefde 150 miljoen jaar geleden, in het jura. Het beest was zo groot als een duif en woog slechts 160 gram. Het dier had een langwerpig hoofd en opvallend lange voortanden.
Een en ander vonden wij in EOS. Voor de Plantentuin van Meise is de kolonie kippen opnieuw sterk in opmars. Dit kan ter ere zijn van de Evolutiekas, het pronkstuk van deze prachtige wetenschappelijke instelling. Maar daar beperkt men zich tot planten. Voor de dinos ga je best naar het natuurhistorisch museum in Brussel. Daar zullen ze je het skelet tonen van de voorganger van de gepluimden.
In De laatste wildernis van Robert Macfarlane behandelt de auteur een reeks woeste en onherbergzame restanten van echte natuur, die overgebleven zijn in Schotland, Engeland en Ierland. De titel in de vertaling is misleidend, want oorspronkelijk luidde het The wild places. Hij verwijst hierbij regelmatig naar literatuur over de natuur. Zijn achtergrond is hier niet vreemd aan, want hij doceert aan Cambridge en publiceert in de Observer, Times Literary Supplement en de London Review of Books. Er werd dan ook een selecte bibliografie opgenomen in het boek. Oorspronkelijk is het boek in het Engels en ik las een recensie waarin in de overtreffende trap het fijne Engels van de auteur geprezen werd. Maar in onze bib. is enkel de vertaling beschikbaar. Ik gaf mijn kleindochter dan ook de opdracht de Engelse versie voor mij te kopen in London. Aangezien de oerbossen verdwenen zijn, behandelt de auteur achtereenvolgens het beukenbos, een eiland, de vallei, het veen, het woud, de riviermonding, de kaap, de top, het graf, de bergrug, de holle weg, het stormstrand, de schorren en een rotssculptuur. Hij verzamelt op al die plaatsen relicten (stenen, skeletten, takjes ) en slaapt in open lucht om ten volle te kunnen genieten van de rust en de interactie met de natuur onder, rond en boven hem.
Wij zouden kunnen beginnen met de laatste stukjes puur natuur in onze dorpen te verkennen. Ik deed dat voor Natuurpunt in Meise. Daarom kon ik mij zeer intens inleven in het boek. Het stimuleert mij tevens om terug op stap te gaan in Scotland, maar deze keer te voet, trekkend langs de lochs door de venen, met af en toe een opschrikkende korhoen op mijn pad. Als dat een haan is, zal ik mij er nog meer thuis voelen.
Het was dan wel geen haantje dat zich te pletter vloog tegen het paleis in Wolvertem.
Elke dag kwam een fazant 's morgens naar het administratief centrum. De vogel heeft geen enkele dag een bezoekje aan het gemeentehuis gemist. En altijd 's morgens vroeg op hetzelfde uur, zo rond een uur of acht. Maar op een zaterdag is het fout gelopen. De fazant is te pletter gevlogen tegen één van de ramen van het administratief centrum. Burgemeester Belgrado, vogelkenner, vond deze afstammeling van de dinos, maar kon hem helaas niet meer reanimeren.
De fazant lag bij een leeg blikje red bull. Misschien heeft de vogel er zich aan tegoed gedaan, en kreeg die zoveel kracht in z'n vleugels dat hij tegen hoge snelheid tegen het raam is gevlogen', grapte Jos Emmerechts. Helaas! De realiteit is anders. Deze vogel werd waarschijnlijk gevoederd, waardoor hij altijd maar meer zijn natuurlijk territorium verlaat. Voeder de vogels en andere dieren enkel bij in de winter. In Rode goten ze zelfs de Zilverlinde voor de kerk. Die heeft dat niet nodig en dat was niet de oorzaak van het verval, zoals gemeld in het parochieblad. De larven van de insecten hebben de bladeren afgevreten. Ik heb ons bestuurspaar alleszins smakelijk eten gewenst, met de raad van rond de fazant vet spek te binden voor het bakken. Anders droogt hij uit.
Ik heb het nieuwe boek van Dimitri Verhulst "Godverdomse dagen op een Godeverdomse bol"gelezen. Dit boek stak gratis bij de 'Humo', dat ik het vuile boekje noem. Niet dat ik overdreven preuts ben, maar ze komen daar nogal plat uit de hoek. Het boek is gemakkelijk samen te vatten. Het hoofdperrsonnage is onzijdig en heet "'t". In een woordenstortvloed behandelt Dimitri in zijn eigen stijl de evolutie van alles, van in de oertijd tot ongeveer nu. Het is een oerknal van taal. Het handelt niet enkel over de evolutie van het leven, in biologisch opzicht, maar over het geheel van de wetenschap en de andere disciplines. Zoals gewoonlijk neem ik dan nota van dingen die mij raken. Zo noemt hij een papegaai een 'pluimbeest'. Dat kan men ook van een haan zeggen. Ik vond eerder in een gedicht al de omschrijving 'vederkont'. Dat vindt ik wel poëtischer. Regelmatig gooit de schrijver er moeilijke woorden tussen, die voor de meer dan gemiddelde Vlaming een woordenboek vereisen. Zo noteerde ik : flatulogeen, anilingus, promiscuïteit en quagga (dier). Hij doet dit uiteraard berekend, om zijn tekst te kruiden. De uitdrukking "tripartite ziel" is een goede vondst. Het gaat uiteraard over de katholieke ziel, als die er al mag wezen. Maar hij spaart "God noch klein Pierke". Ik heb het na "De helaasheid der dingen", dat mij deed terugdenken aan "Houtekiet" van Gerard Walschap, met plezier gelezen.
350 Knar Onder onze kerktoren, achter de pastorie, ziet onze nieuwe haan een oude knar. Het eeuwenoude, levende monument, achter de pastorij St.-Martinus Meise, kent een revival. De geklasseerde hulst vertoont massaal vruchten. Met de bladeren is het niet zo goed gesteld en onderaan de stam woekeren paddenstoelen. Deze groenblijver behoudt zijn stekelige bladeren in de winter. Zij zijn anders aan de zonnezijde dan aan de schaduwkant in het Noorden. Door de ouderdom en de recente behandeling door een boomchirurg hopen wij het beste. Er staan al jonge scheuten in bloei, aan de voet van dit monument. Leven eindigt ooit. Ook bij planten is dat zo. Eens zal de boom afsterven. Wij mensen zijn dan wel een vergevorderde of ver afgeweken loot van de evolutie van het leven, maar eens ouder geworden, voert men ons af. Of beter gezegd : wij tellen niet meer mee en worden vervangen. De oude knarren worden gerangeerd. Als die verandering kwaliteitsverbetering inhoudt is dat goed. Maar de ervaring en de opgebouwde deskundigheid laten verloren gaan noemt men talentenverspilling! Wij leven ons dan uit op het seniorennet, met flitsen van onuitputtelijke creativiteit en luchten onze geesten. Af en toe kunnen wij nog eens luid kraaien zoals de haan.
T.r.h. 349 : Tellen Een oud kruispunt van wegen in Meise staat aangeduid als de 5 - wegjes. Wie dat opmaakte kan niet tellen, want er zijn er 6. Nu ontving ik een overlijdensbericht uit de krant, warin sprake van een overledene die bij de 7 wegjes woonde!? Het getal 7 mag dan al een heilig getal zijn, maar men moet toch niet overdrijven. De 6 - wegjes liggen op de grens van wat men ons in de lagere school aanleerde als laag en midden België. Er loopt een oude heirbaan door, van waarop je een prachtig panorama kunt bewonderen van Brussel ten Zuiden. Noordwaarts kun je bijna tot in Antwerpen kijken, bij klaar weer weliswaar. Ik durf zelfs beweren dat het Pajottenland hier begon. Er was hier vroeger een hopveld en er waren hier verschillende brouwerijen met lekkere lambiek, geuze en kriek. Ik verkende de heirbaan eens met de oude brouwer van de Mort - Subite. Ze loopt inderdaad door Kobbegem. Van in Ossel richtten wij hier een 10 - tal keren een jogging in. Ik beklaag mij nog steeds dat ik toegaf aan een aantal salonlopers, die het oorspronkelijke parcours als veldloop betitelden. Hij heette toen "Natuurloop" of "de 10 hellingen van Ossel tot Oppem". De mountain - bikers kunnen er zich nu uitleven op de " Emile Van Cauter mountain - bike route".
Twee witte abelen (Populus alba L.) uit de wilgenfamilie werden op 24.9.2008 geveld in de O.L.Heerweg. Dat was noodzakelijk omdat ze op het voetpad stonden. Het is jammer voor deze prachtige bomen, maar de zwakke weggebruiker gaat hier alleszins voor. Hij was flink uit de kluiten gewassen. Nochtans had ik hem niet opgemerkt toen ik mijn examen als natuurgids deed en er mijn gegidste wandeling hield met de leerlingen van het 6de leerjaar van de Leertuin. Ik kreeg dan ook bij de evaluatie de opmerking dat ik deze autochtone boomsoort had moeten zien. Dat was reden genoeg om het nooit meer te vergeten! In de eerste van de 8 kerktoren - natuurwandelingen die vertrekt aan de St.-Martinustoren in Meise moeten wij dan ook deze twee bomen schrappen. Dat is een verlies voor deze tocht, die in het teken van het water staat. Want in feite volgen we de loop van de O.L.Heerbeek bergop. Momenteel is men daar iets lager dan de kapping, een gebouw aan het optrekken. De funderingen vereisen er zware ingrepen. Zo zijn ze al enkele weken het overvloedige water dat hier onder de grond voorbij loopt aan het wegpompen. Ik vrees dat dit dweilen met de kraan wordt! De wandeling gaat naar de laatste 2 wilde plaatsen in het Centrum van Meise : de Buitenweide en de Berenput.
Het CVO in Brugge geeft het Westvlaamse dialect aan anderstaligen.
Gekker kan niet! Ze zouden beter Algemeen Nederlands leren. Maar dat bestaat helaas niet. Het ABN is bovendien uit de mode. Mia Doornaert van De Standaard trok terecht van leer tegen dit initiatief. Zij had het over gebrek aan respect van autochtonen tegen de migranten, door het Nederlands dat ze leerden niet te spreken. Maar welk Nederlands ? In Frankrijk kan dat geen probleem zijn, want het standaard gesproken Frans werd in de tijd van De Gaulle vastgelegd.
Dialect is eigen aan de autochtonen. Het is echter zodanig in verdrukking geraakt dat men misschien beter het dialect van de streek aan de Vlaamse autochtonen zouden aanleren. Als er dan al een anderstalige, op eigen initiatief, aansluit kan daar niets tegen zijn.
Dat CVO zou zich beter bezig houden met beschaafd Nederlands te geven aan de Bruggelingen. Voor Vlaanderen kunnen wij misschien het Nederlands van omroepster Martine Tanghe als standaard nemen. Want het Hollands is ook maar niets! Ik wacht ondertussen nog steeds op een update van de avsg-methode Nederlands aan anderstaligen. Elke goede leerkracht moet in zijn zevende jaar in staat zijn om die te maken.
Letterwoorden misleiden vaak. Dat gebeurt dan in positieve of in negatieve richting.
Zo dachten heel wat studenten van het AVC, dat dit iets te maken had met het ACV. AVC staat voor Audiovisueel Centrum en heeft niets met de vakbond Algemeen Christelijke Vakbond te maken.
Een plezierige en gelijkaardige omkering heb je bij KBG of Kristelijke Bond voor Gepensionneerden. Dit wordt nogal vaak verward met KGB of Kommunistische Geheime Dienst. Zo werd een werknemer in een sportcentrum KBG genoemd. Hij speelde spion, naar eigen zeggen, voor de politie. Hij was echter nogal klein van gestalte en zijn afkorting bijnaam - betekende dan ook kort bij de grond.
Ik ben echt lid van HET K.G.B. : het Kriminologisch Genootschap Brussel, de vereniging van de oud studenten Criminologie van de V.U.B. Brussel.
De seniorenbonden veranderden ondertussen van naam en heten OKRA. Hierbij kun je ook gemakkelijk vergissen met Orka of walvis. Okra is echter een Afrikaanse groente. Welke dubbelzinnige benaming kunnen wij verzinnen voor het letterwoord h.a.a.n ?
De post lanceerde een actie om de smurfpostzegels samen te krijgen. Moppersmurf, Brilsmurf, Lolsmurf, Muzieksmurf en Knutselsmurf en zijn vriendjes zullen erbij zijn. Omdat ze 50 jaar zijn, zorgde de post voor een collectors item van 10 smurfenzegels.
In de reeks ontbreekt echter de AVC-smurf. Dit was een geschenk van onze betreurde voorzitter van de studentenbond Louis Carleer, bij ons tienjarig bestaan in 1977. Deze smurf onderscheidt zich van alle andere, omdat zijn kleur oranje is. Hij draagt bovendien een micro hoofdtelefoon. Hij integreert, zoals het cmFTAcl logo, het talenonderwijs aan anderstaligen volgens een eigen didactisch profiel. Dit werd uitgeroepen tot kwaliteitslogo voor dat onderwijs, dat anders en beter is dan alle andere systemen. Het prijkt zoals onze haan op de toren en geeft de didactische richting aan. Het overschouwt het gewriemel onder de toren en vangt storm en bliksem op. Er is echter maar één weg : kwaliteitsrevolutie!
Ongelofelijk. Nog geen maand nadat, voor de allereerste keer in België, een reuzenaronskelk (Amorphophallus titanum) bloeide, kondigt zich de bloei aan van zijn tweelingbroer : Hercule. Eén groot verschil: de knol van deze plant weegt 18 kg en is bijna dubbel zo zwaar als zijn voorganger. De bloem werd dan ook navenant : 1,9 m. Dat is al goed voor een basketter. De bloem leek te wachten tot mijn verjaardag : 7.9 , maar ze begon zich enkele uren vroeger te ontplooien. Er kwamen felicitaties uit o.a. Gabon, Ivoorkust, Denemarken en Japan waar onze reuzenaronskelk het nieuws haalde. Er werd over gesproken in Kameroen en op de weblog van de wijnbouwers van Carcassone. In het persbericht stond :
Een veiligere toekomst
In het wild is de reuzenaronskelk een bedreigde plantensoort. Het verspreidingsgebied beperkt zich tot het regenwoud van Sumatra. De helft van het eiland werd reeds ontbost. De populatie orang-oetans is daardoor al met 80 % afgenomen en de reuzenaronskelk is er niet beter aan toe... Toch is dit al de zevende reuzenaronskelk die deze zomer in botanische tuinen in bloei komt. In de botanische tuin van Leiden (Nederland) is op 24 augustus een exemplaar van de reuzenaronskelk in bloei gekomen en in juli bloeide er ook een in de Amerikaanse Plantentuinen van Illinois, Connecticut, Northampton en Seattle. Je zou bijna denken dat er niets zeldzaams meer aan de bloei van een reuzenaronskelk is. Van de 2500 botanische tuinen ter wereld zijn er echter slechts een 40-tal die de plant in hun collectie hebben. Binnen het internationaal netwerk dat ze vormen, geven ervaren tuinen jonge knollen en kennis door aan nieuwkomers op dat vlak zoals Meise. Dat dit aantal de laatste decennia toeneemt kan de toekomst van deze zeldzame plantensoort enkel maar ten goede komen.
