Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
26-12-2008
356 Obama
356 Obama
Ik herinner mij de dood van president Kennedy. Ik was onder de kerktoren van St.-Martinus op het dorpsplein. Daar vernam ik het nieuws.
Toen Obama verkozen werd sliepen wij, omdat het tijdsverschil prime time uitsluit. Zijn verkiezing kan historische genoemd worden. Voor het eerst krijgt de U.S.A. een zwarte president. Jackson was tot tranen toe bewogen. Martin Luther King had dit nog moeten meemaken, maar het zwaard van Damocles! Laat ons hopen dat het nu zo niet meer loopt.
De levensloop van de nieuwe president bewijst dat de American dream nog kan. Zijn slogan Yes we can! slaat aan en over.
Hij werd geboren in de tijd van de rassenscheiding.
Zijn moeder is afkomstig uit Kenia en hij werd opgevoed door zijn oma, die helaas juist voor zijn verkiezing overleed.
De leidraad die hem op de troon van de wereld bracht heet verandering. Dit heeft effect gehad omwille van de angst die leefde voor het inkomen, de jobs en het spaargeld.
Ik vraag mij af of hij de mosterd bij Tom Peters gehaald heeft. Want die sprak in zijn kwaliteitsrevolutie reeds van love change. Maar verandering moet kwaliteitsverbetering inhouden. Just do it ! But do it in excellency!
Multiculturaliteit krijgt nu een uitzonderlijke kans in de U.S.A.
De Plantentuin van Meise is bekend voor zijn wetenschappelijk onderzoek en kweekprogramma van de Rubiaceae of koffieplanten. Recent vonden zij een koffiesoort die cafeïnevrije koffie oplevert. Dit is van groot belang, want het zal dan niet meer nodig zijn, om koffie cafeïnevrij te maken. Het is dan gedaan met de residus, die schadelijk zouden zijn voor de gezondheid. Een tweede ontdekking leverde een zelfbestuivende soort op.
Deze volledige collectie bevindt zich in de kweekkassen, die niet publiek toegankelijk zijn. Je kan echter de koffieplant aanschouwen in de serre Mabundu. Hier staan de planten met economisch belang gegroepeerd.
Heel wat onderzoek wordt ook gedaan in het herbarium op gedroogde planten. Die verliezen hun mogelijkheden niet en men kan er DNA uit halen. Studie van planten begint hier. De Plantentuin beschikt over een van de grootste verzamelingen in de wereld.
Wij zijn daar uiteraard apetrots (of is het hanentrots) op.
Wij verwezen reeds eerder naar het feit dat de haan afstamt van de dinosauriërs.
Daarom willen wij u de laatste vondsten niet onthouden.
Chinese onderzoekers hebben in het binnenland van Mongolië een dinosaurus opgegraven, die bedekt was met veren, maar niet kon vliegen. Hij heet Epidexipteryx, Grieks voor baltsveren. Het beest had vier opvallend lange staartveren om mee te pronken. Ook was zijn huid bedekt met een laag veren, maar omdat die geen pennenschacht hadden, kon de Epidexipteryx niet vliegen. Wetenschappers denken dat de Epidexipteryx representatief is voor de overgang naar onze geverderde vrienden. De Epidexipteryx leefde 150 miljoen jaar geleden, in het jura. Het beest was zo groot als een duif en woog slechts 160 gram. Het dier had een langwerpig hoofd en opvallend lange voortanden.
Een en ander vonden wij in EOS. Voor de Plantentuin van Meise is de kolonie kippen opnieuw sterk in opmars. Dit kan ter ere zijn van de Evolutiekas, het pronkstuk van deze prachtige wetenschappelijke instelling. Maar daar beperkt men zich tot planten. Voor de dinos ga je best naar het natuurhistorisch museum in Brussel. Daar zullen ze je het skelet tonen van de voorganger van de gepluimden.
In De laatste wildernis van Robert Macfarlane behandelt de auteur een reeks woeste en onherbergzame restanten van echte natuur, die overgebleven zijn in Schotland, Engeland en Ierland. De titel in de vertaling is misleidend, want oorspronkelijk luidde het The wild places. Hij verwijst hierbij regelmatig naar literatuur over de natuur. Zijn achtergrond is hier niet vreemd aan, want hij doceert aan Cambridge en publiceert in de Observer, Times Literary Supplement en de London Review of Books. Er werd dan ook een selecte bibliografie opgenomen in het boek. Oorspronkelijk is het boek in het Engels en ik las een recensie waarin in de overtreffende trap het fijne Engels van de auteur geprezen werd. Maar in onze bib. is enkel de vertaling beschikbaar. Ik gaf mijn kleindochter dan ook de opdracht de Engelse versie voor mij te kopen in London. Aangezien de oerbossen verdwenen zijn, behandelt de auteur achtereenvolgens het beukenbos, een eiland, de vallei, het veen, het woud, de riviermonding, de kaap, de top, het graf, de bergrug, de holle weg, het stormstrand, de schorren en een rotssculptuur. Hij verzamelt op al die plaatsen relicten (stenen, skeletten, takjes ) en slaapt in open lucht om ten volle te kunnen genieten van de rust en de interactie met de natuur onder, rond en boven hem.
Wij zouden kunnen beginnen met de laatste stukjes puur natuur in onze dorpen te verkennen. Ik deed dat voor Natuurpunt in Meise. Daarom kon ik mij zeer intens inleven in het boek. Het stimuleert mij tevens om terug op stap te gaan in Scotland, maar deze keer te voet, trekkend langs de lochs door de venen, met af en toe een opschrikkende korhoen op mijn pad. Als dat een haan is, zal ik mij er nog meer thuis voelen.
Het was dan wel geen haantje dat zich te pletter vloog tegen het paleis in Wolvertem.
Elke dag kwam een fazant 's morgens naar het administratief centrum. De vogel heeft geen enkele dag een bezoekje aan het gemeentehuis gemist. En altijd 's morgens vroeg op hetzelfde uur, zo rond een uur of acht. Maar op een zaterdag is het fout gelopen. De fazant is te pletter gevlogen tegen één van de ramen van het administratief centrum. Burgemeester Belgrado, vogelkenner, vond deze afstammeling van de dinos, maar kon hem helaas niet meer reanimeren.
De fazant lag bij een leeg blikje red bull. Misschien heeft de vogel er zich aan tegoed gedaan, en kreeg die zoveel kracht in z'n vleugels dat hij tegen hoge snelheid tegen het raam is gevlogen', grapte Jos Emmerechts. Helaas! De realiteit is anders. Deze vogel werd waarschijnlijk gevoederd, waardoor hij altijd maar meer zijn natuurlijk territorium verlaat. Voeder de vogels en andere dieren enkel bij in de winter. In Rode goten ze zelfs de Zilverlinde voor de kerk. Die heeft dat niet nodig en dat was niet de oorzaak van het verval, zoals gemeld in het parochieblad. De larven van de insecten hebben de bladeren afgevreten. Ik heb ons bestuurspaar alleszins smakelijk eten gewenst, met de raad van rond de fazant vet spek te binden voor het bakken. Anders droogt hij uit.
Ik heb het nieuwe boek van Dimitri Verhulst "Godverdomse dagen op een Godeverdomse bol"gelezen. Dit boek stak gratis bij de 'Humo', dat ik het vuile boekje noem. Niet dat ik overdreven preuts ben, maar ze komen daar nogal plat uit de hoek. Het boek is gemakkelijk samen te vatten. Het hoofdperrsonnage is onzijdig en heet "'t". In een woordenstortvloed behandelt Dimitri in zijn eigen stijl de evolutie van alles, van in de oertijd tot ongeveer nu. Het is een oerknal van taal. Het handelt niet enkel over de evolutie van het leven, in biologisch opzicht, maar over het geheel van de wetenschap en de andere disciplines. Zoals gewoonlijk neem ik dan nota van dingen die mij raken. Zo noemt hij een papegaai een 'pluimbeest'. Dat kan men ook van een haan zeggen. Ik vond eerder in een gedicht al de omschrijving 'vederkont'. Dat vindt ik wel poëtischer. Regelmatig gooit de schrijver er moeilijke woorden tussen, die voor de meer dan gemiddelde Vlaming een woordenboek vereisen. Zo noteerde ik : flatulogeen, anilingus, promiscuïteit en quagga (dier). Hij doet dit uiteraard berekend, om zijn tekst te kruiden. De uitdrukking "tripartite ziel" is een goede vondst. Het gaat uiteraard over de katholieke ziel, als die er al mag wezen. Maar hij spaart "God noch klein Pierke". Ik heb het na "De helaasheid der dingen", dat mij deed terugdenken aan "Houtekiet" van Gerard Walschap, met plezier gelezen.
350 Knar Onder onze kerktoren, achter de pastorie, ziet onze nieuwe haan een oude knar. Het eeuwenoude, levende monument, achter de pastorij St.-Martinus Meise, kent een revival. De geklasseerde hulst vertoont massaal vruchten. Met de bladeren is het niet zo goed gesteld en onderaan de stam woekeren paddenstoelen. Deze groenblijver behoudt zijn stekelige bladeren in de winter. Zij zijn anders aan de zonnezijde dan aan de schaduwkant in het Noorden. Door de ouderdom en de recente behandeling door een boomchirurg hopen wij het beste. Er staan al jonge scheuten in bloei, aan de voet van dit monument. Leven eindigt ooit. Ook bij planten is dat zo. Eens zal de boom afsterven. Wij mensen zijn dan wel een vergevorderde of ver afgeweken loot van de evolutie van het leven, maar eens ouder geworden, voert men ons af. Of beter gezegd : wij tellen niet meer mee en worden vervangen. De oude knarren worden gerangeerd. Als die verandering kwaliteitsverbetering inhoudt is dat goed. Maar de ervaring en de opgebouwde deskundigheid laten verloren gaan noemt men talentenverspilling! Wij leven ons dan uit op het seniorennet, met flitsen van onuitputtelijke creativiteit en luchten onze geesten. Af en toe kunnen wij nog eens luid kraaien zoals de haan.
T.r.h. 349 : Tellen Een oud kruispunt van wegen in Meise staat aangeduid als de 5 - wegjes. Wie dat opmaakte kan niet tellen, want er zijn er 6. Nu ontving ik een overlijdensbericht uit de krant, warin sprake van een overledene die bij de 7 wegjes woonde!? Het getal 7 mag dan al een heilig getal zijn, maar men moet toch niet overdrijven. De 6 - wegjes liggen op de grens van wat men ons in de lagere school aanleerde als laag en midden België. Er loopt een oude heirbaan door, van waarop je een prachtig panorama kunt bewonderen van Brussel ten Zuiden. Noordwaarts kun je bijna tot in Antwerpen kijken, bij klaar weer weliswaar. Ik durf zelfs beweren dat het Pajottenland hier begon. Er was hier vroeger een hopveld en er waren hier verschillende brouwerijen met lekkere lambiek, geuze en kriek. Ik verkende de heirbaan eens met de oude brouwer van de Mort - Subite. Ze loopt inderdaad door Kobbegem. Van in Ossel richtten wij hier een 10 - tal keren een jogging in. Ik beklaag mij nog steeds dat ik toegaf aan een aantal salonlopers, die het oorspronkelijke parcours als veldloop betitelden. Hij heette toen "Natuurloop" of "de 10 hellingen van Ossel tot Oppem". De mountain - bikers kunnen er zich nu uitleven op de " Emile Van Cauter mountain - bike route".
Twee witte abelen (Populus alba L.) uit de wilgenfamilie werden op 24.9.2008 geveld in de O.L.Heerweg. Dat was noodzakelijk omdat ze op het voetpad stonden. Het is jammer voor deze prachtige bomen, maar de zwakke weggebruiker gaat hier alleszins voor. Hij was flink uit de kluiten gewassen. Nochtans had ik hem niet opgemerkt toen ik mijn examen als natuurgids deed en er mijn gegidste wandeling hield met de leerlingen van het 6de leerjaar van de Leertuin. Ik kreeg dan ook bij de evaluatie de opmerking dat ik deze autochtone boomsoort had moeten zien. Dat was reden genoeg om het nooit meer te vergeten! In de eerste van de 8 kerktoren - natuurwandelingen die vertrekt aan de St.-Martinustoren in Meise moeten wij dan ook deze twee bomen schrappen. Dat is een verlies voor deze tocht, die in het teken van het water staat. Want in feite volgen we de loop van de O.L.Heerbeek bergop. Momenteel is men daar iets lager dan de kapping, een gebouw aan het optrekken. De funderingen vereisen er zware ingrepen. Zo zijn ze al enkele weken het overvloedige water dat hier onder de grond voorbij loopt aan het wegpompen. Ik vrees dat dit dweilen met de kraan wordt! De wandeling gaat naar de laatste 2 wilde plaatsen in het Centrum van Meise : de Buitenweide en de Berenput.
Het CVO in Brugge geeft het Westvlaamse dialect aan anderstaligen.
Gekker kan niet! Ze zouden beter Algemeen Nederlands leren. Maar dat bestaat helaas niet. Het ABN is bovendien uit de mode. Mia Doornaert van De Standaard trok terecht van leer tegen dit initiatief. Zij had het over gebrek aan respect van autochtonen tegen de migranten, door het Nederlands dat ze leerden niet te spreken. Maar welk Nederlands ? In Frankrijk kan dat geen probleem zijn, want het standaard gesproken Frans werd in de tijd van De Gaulle vastgelegd.
Dialect is eigen aan de autochtonen. Het is echter zodanig in verdrukking geraakt dat men misschien beter het dialect van de streek aan de Vlaamse autochtonen zouden aanleren. Als er dan al een anderstalige, op eigen initiatief, aansluit kan daar niets tegen zijn.
Dat CVO zou zich beter bezig houden met beschaafd Nederlands te geven aan de Bruggelingen. Voor Vlaanderen kunnen wij misschien het Nederlands van omroepster Martine Tanghe als standaard nemen. Want het Hollands is ook maar niets! Ik wacht ondertussen nog steeds op een update van de avsg-methode Nederlands aan anderstaligen. Elke goede leerkracht moet in zijn zevende jaar in staat zijn om die te maken.
Letterwoorden misleiden vaak. Dat gebeurt dan in positieve of in negatieve richting.
Zo dachten heel wat studenten van het AVC, dat dit iets te maken had met het ACV. AVC staat voor Audiovisueel Centrum en heeft niets met de vakbond Algemeen Christelijke Vakbond te maken.
Een plezierige en gelijkaardige omkering heb je bij KBG of Kristelijke Bond voor Gepensionneerden. Dit wordt nogal vaak verward met KGB of Kommunistische Geheime Dienst. Zo werd een werknemer in een sportcentrum KBG genoemd. Hij speelde spion, naar eigen zeggen, voor de politie. Hij was echter nogal klein van gestalte en zijn afkorting bijnaam - betekende dan ook kort bij de grond.
Ik ben echt lid van HET K.G.B. : het Kriminologisch Genootschap Brussel, de vereniging van de oud studenten Criminologie van de V.U.B. Brussel.
De seniorenbonden veranderden ondertussen van naam en heten OKRA. Hierbij kun je ook gemakkelijk vergissen met Orka of walvis. Okra is echter een Afrikaanse groente. Welke dubbelzinnige benaming kunnen wij verzinnen voor het letterwoord h.a.a.n ?
De post lanceerde een actie om de smurfpostzegels samen te krijgen. Moppersmurf, Brilsmurf, Lolsmurf, Muzieksmurf en Knutselsmurf en zijn vriendjes zullen erbij zijn. Omdat ze 50 jaar zijn, zorgde de post voor een collectors item van 10 smurfenzegels.
In de reeks ontbreekt echter de AVC-smurf. Dit was een geschenk van onze betreurde voorzitter van de studentenbond Louis Carleer, bij ons tienjarig bestaan in 1977. Deze smurf onderscheidt zich van alle andere, omdat zijn kleur oranje is. Hij draagt bovendien een micro hoofdtelefoon. Hij integreert, zoals het cmFTAcl logo, het talenonderwijs aan anderstaligen volgens een eigen didactisch profiel. Dit werd uitgeroepen tot kwaliteitslogo voor dat onderwijs, dat anders en beter is dan alle andere systemen. Het prijkt zoals onze haan op de toren en geeft de didactische richting aan. Het overschouwt het gewriemel onder de toren en vangt storm en bliksem op. Er is echter maar één weg : kwaliteitsrevolutie!
Ongelofelijk. Nog geen maand nadat, voor de allereerste keer in België, een reuzenaronskelk (Amorphophallus titanum) bloeide, kondigt zich de bloei aan van zijn tweelingbroer : Hercule. Eén groot verschil: de knol van deze plant weegt 18 kg en is bijna dubbel zo zwaar als zijn voorganger. De bloem werd dan ook navenant : 1,9 m. Dat is al goed voor een basketter. De bloem leek te wachten tot mijn verjaardag : 7.9 , maar ze begon zich enkele uren vroeger te ontplooien. Er kwamen felicitaties uit o.a. Gabon, Ivoorkust, Denemarken en Japan waar onze reuzenaronskelk het nieuws haalde. Er werd over gesproken in Kameroen en op de weblog van de wijnbouwers van Carcassone. In het persbericht stond :
Een veiligere toekomst
In het wild is de reuzenaronskelk een bedreigde plantensoort. Het verspreidingsgebied beperkt zich tot het regenwoud van Sumatra. De helft van het eiland werd reeds ontbost. De populatie orang-oetans is daardoor al met 80 % afgenomen en de reuzenaronskelk is er niet beter aan toe... Toch is dit al de zevende reuzenaronskelk die deze zomer in botanische tuinen in bloei komt. In de botanische tuin van Leiden (Nederland) is op 24 augustus een exemplaar van de reuzenaronskelk in bloei gekomen en in juli bloeide er ook een in de Amerikaanse Plantentuinen van Illinois, Connecticut, Northampton en Seattle. Je zou bijna denken dat er niets zeldzaams meer aan de bloei van een reuzenaronskelk is. Van de 2500 botanische tuinen ter wereld zijn er echter slechts een 40-tal die de plant in hun collectie hebben. Binnen het internationaal netwerk dat ze vormen, geven ervaren tuinen jonge knollen en kennis door aan nieuwkomers op dat vlak zoals Meise. Dat dit aantal de laatste decennia toeneemt kan de toekomst van deze zeldzame plantensoort enkel maar ten goede komen.
Slakken!? Bêêêê! Nochtans heb ik ze leren waarderen bij de gamine aan de Ourthe. Dat is de uitbaatster van een klein gastronomisch restaurant, waarvan ik de naam helaas vergat. Haar escargots zijn een pure delicatesse voor fijnproevers. Met paling in t groen had ik dezelfde ervaring. De eerste maal at ik die in Nederland. De smurrie had een wrange grondsmaak. Dat zou ik nooit meer bestellen. Maar zeg nooit nooit. Want enkele jaren later heb ik ze opnieuw gegeten in de Groenen Dijk aan de Schelde met Jos Lettens en onze Piet. Daar waren ze overheerlijk! Toen ik naar Parijs reed om ons A.A.AC.ZC.- talenpracticum op P.C. te krijgen met een Franse firma, fulmineerde de vertegenwoordiger van de firma naar de Hollanders met caravan. Hij noemde ze escargots. Want die slepen zoals de slakken heel hun huis mee op verplaatsing. Een moderne variant bemerken wij als het skiseizoen begint. Dan rijden de uitverkorenen rond met een kunststof bak op hun auto, om hun skis op te bergen.. Die blijft er dan na de skivakantie meestal nog maanden op prijken, om ons eraan te herinneren dat ze op de latten stonden! Als kleine jongen ging ik slakken met huisje vangen op de muur rond de St.-Martinuskerk. Ik verzamelde die in mijn broekzak. s Avonds hing mijn broek naast de stoof op een stoel. s Nachts kropen de slakken eruit en zaten tegen s morgens op de zoldering van de keuken. Dit tot grote ontsteltenis van mijn moeder.
Vorige week heb ik het recept van mijn moeder voor stoofcarbonnaden geprobeerd. Ik had dan wel geen oude geuze meer, maar het resultaat was er toch! Ik heb er een Grimbergen in gekapt. Dat was uiteraard zonde voor een Meisenaar, maar Gereon zal het mij wel vergeven! Ondertussen weigerden de paters van de Westmalle deze week meer te brouwen van hun heerlijk vocht. Er werd hun gevraagd meer te brouwen, omdat de vraag stijgt. Maar zij willen niet inboeten op de kwaliteit. Er zijn abdijbieren en trappist. De beste blijkt Westvleteren te zijn. Nochtans is Tripel Karmeliet door een internationaal proeverspanel verkozen tot het beste bier ter wereld in de categorie van de hoge gistingsbieren in een wedstrijd georganiseerd door 'Beers of the World', een Brits magazine voor bierliefhebbers uit de hele wereld. Brouwerij Bosteels brouwt de Tripel Karmeliet sinds eind 1996 volgens een recept uit 1679, dat gevonden werd in het vroegere Karmelietenklooster in Dendermonde. Basis: drie graansoorten gerst, tarwe en haver. Geef mij toch maar een echte Scotch van t vat. In t Moment, onder de toren van St.-Martinus - met prachtige haan, maar nog zonder uurwerk schenken ze donkere en bleke. Spijtig dat je er de sigarettenrook gratis bij krijgt!
Een krokodil is een amfibie met 4 poten en een lange muil. Politieke krokodillen hebben meestal een grote mond, en liggen klaar om toe te slaan. Ze ontstaan vaak uit een actiegroep, waar ze nog sympathiek ogen. Maar eens ze op een lijst gestaan hebben zie je ze zo veranderen. Ze verliezen plots de cultuur van kwaliteitsverbetering, die voortbouwt op wat goed was. Samenwerking met de achterban is ook snel zoek. Binnen de politieke groep tel je niet mee, als je niet op een lijst gestaan hebt. Dat leidt tot verarming en verval. Elke schepen zou een groepje geïnteresseerden achter zich moeten scharen, waaronder deskundigen, die hem of haar kunnen adviseren. Dat zou zelfs kunnen met niet partijgenoten. Een andere vorm is via e-mail gericht adviseren aan alle verkozenen. Een rondvraag op regelmatige basis, maar goed doordacht lijkt mij ook een goed idee. Een gemeente van deze eeuw, zoals de onze, moet bestuurd worden volgens de modernste managementstrategieën. De Kwaliteitsrevolutie van Tom Peters kan als leidraad dienen. Tot 1996 werd het AVC zo gerund! Dat leidde tot anders, maar vooral beter, dan alle anderen!
'Het nieuwe administratief centrum in Wolvertem is het grootste project dat bij mijn weten ooit in Meise is gerealiseerd', zei schepen van Openbare Werken Jos Emmerechts 'Het kost ons rond de 10 miljoen euro, de volledige inboedel inbegrepen. Die middelen komen volledig van de gemeente zelf. Ze hebben lang genoeg mogen wachten in de oude gemeentehuizen in Wolvertem en Meise. Ze, dat zijneen zestigtal personeelsleden van de verschillende diensten. Ook het onthaal van de lokale politie en het Huis van het Nederlands krijgen er een stek. Gemeentesecretaris Ellen De Clerck koestert grote plannen om de werking van de gemeentediensten te bevorderen. Hopelijk voor Meise slaagt Ellen erin een duidelijk management te voeren dat onze keizerlijke gemeente geeft waar het recht op heeft : kwaliteitsrevolutie! Ik bezocht het paleis een tijdje geleden. Het is inderdaad overweldigend. Wij hebben er lang moeten op wachten, maar het resultaat mag er wezen! De keizerlijke gemeente Meise verdient dat. De eerste vergadering van de gemeenteraad in de nieuwe raadzaal was gisteren, op donderdag 28 augustus. De zes schepenen, met in het midden de waarnemende secretaris, zaten dus met zeven, fier als een pauw aan de eretafel. De raadzaal is echter iets te kort om alle gemeenteraadsleden op de foto te krijgen, met een doordeweeks digitaaltje.(f. 340) Aan de perstafel, voor het publiek, was niemand van de reguliere pers te bespeuren. Hebben zij deze historische afspraak gemist ? Enkel twee senioren, waarvan een actief op het seniorennet, maakten de happening van nabij mee. Buiten wat gehakketak over futiliteiten, viel er niet veel te beleven. Het enige wat opviel was iets dat tussen de mazen van het net, ervoor zorgde dat unaniem bakzeil gehaald werd. De beslissing van de gemeenteraad van 29.5.2008 wijzigde de naam van het Audiovisueel Centrum CVO in CVO Meise. De school voerde echter haar propaganda onder de naam CVO Meise Jette (Behoort Meise nu bij Jette, of is het omgekeerd?). Gisteren werd dan in punt 13 de beslissing van het kollege van 7.7.2008 bekrachtigd).
Onder deze benaming drinken wij een lekker abdijbier onder de toren met haan (?) van Chimay. Maar wat heeft dat met Meise te maken? Op 18 juni 1695 legde prinses van Chimay, Anna Verreycken, van het kasteel van Imde de eerste steen voor de Boskapel en deed de droom van pastoor De Munck in vervulling gaan. Maar toen ontsproot tevens een geschil tussen beide, een machtsstrijd als het ware , over het beheer van de kapel. Die strijd zou duren tot de prinses er genoeg van kreeg en al de eigendommen van de baronnie verkocht aan de prins van Tour en Taxis in 1700. Aan sterke vrouwen heeft het in Imde nooit ontbroken. Neem nu de weduwe Van Assche De Prins, afkomstig uit Westrode, maar gehuwd met hoofdonderwijzer van Assche van Imde. Het is dan wel geen kasteel, maar zij betrekt, als een kasteelvrouw, de schoolgebouwen van Imde in de Beekstraat. Zij is voorzitter van de Oud Strijders van Imde, afgescheurd van de Oud Strijders 1940 45. Dank zij eresenator Février bracht zij het destijds tot voorzitter van de Verbroedering van Vaderlandse Verenigingen van de gemeente Meise. Hier was ik de stille getuige van een aantal conflicten en vetes die werden uitgevochten. Want de oud strijders zetten hun machtsstrijd voort onder mekaar, wat werkelijk stof biedt voor een soap. Zij komt zij in het spoor van de prinses van Chimay als sterke vrouw in Imde. Je moet het maar doen op haar leeftijd. Zij was zelfs voorzitter van het O.C.M.W. onder Armand Vanvuchelen! Zij zet alleszins de traditie verder. Op 24 augustus leidt zij opnieuw de viering van de Slag van Imde , ook met haar gepensioneerden. Want zij claimde ook de scepter in de Bond van Gepensioneerden uit Imde. De haan op de toren van Imde mag dan van het mannelijke geslacht zijn. Maar de heren van Imde bestaan niet : het zijn de sterke dames van Imde die de broek dragen!
Op 6.8.2008 al begon de grootste bloem ter wereld, de reuzenaronskelk of Amorphophallus titanum aan haar apotheose. Op de eerste foto die ik kon nemen, zie je het schutblad dat zich onderaan rond de bloeikolf ontvouwt. Het moment suprême begint wanneer dat helemaal rood verkleurt. Na het persbericht was het dan ook een komen en gaan van nieuwsgierigen, want de spectaculaire bloei duurt maar 72 u. De parkeerplaatsen volstonden niet om deze vloedgolf bezoekers tegen te houden. Om de geur waar te nemen moesten ze wel hun neus tegen de plant houden. In de natuur zou je die tot 800 m kunnen rieken. De volledige ontwikkeling van de plant wordt afgebroken. Want het risico tot afsterven is te groot. De knol moet voldoende reserves houden om opnieuw te bloeien over 3 jaar ev. Komt er geen nieuw blad na de bloei dan is het afgelopen met de plant. Tot slot nog een kleine statistiek van de bloeiwijze : Hoogte van de bloeiwijze:
6 augustus: 156 cm
5 augustus: 155 cm
4 augustus: 153 cm
3 augustus: 149 cm
2 augustus: 147 cm
1 augustus: 143 cm
31 juli: 136 cm
30 juli: 129 cm
29 juli: 121 cm
28 juli: 110 cm
In de bossen en aan de randen ervan bij ons zien we de Aronskelk en de Gevlekte Aronskelk nu bloeien. De oranje kolf met zaden is een mooie decoratie tussen het groen. Maar de meeste worden onderaan de stengel rot en sterven af.
Na mijn bezoek s morgens aan het draaiorgelfestival in Asbeek bezocht ik de St.-Annakapel in Brussegem. Dat is een prachtig beeld van de heilige Anna ten drieën.
Ik heb thuis een beeld klaar staan, voor de Sint Annakapel in Meise. Die is momenteel in restaurering en als dat klaar is plaats ik het beeld. Wij hopen dan eens een processie te houden, zoals vroeger, want ik moet al naar de moederparochie Ossel of naar Toscane om nog eens in de processie te lopen!
Andere Annas in mijn leven wil ik toch ook eens belichten. Anna De Meuter was bediende op het gemeentehuis in Meise op de dienst financiën en begroting. Zij heeft echter het paleis dat er nu staat nooit kunnen zien, want zij is voortijdig en in stilte naar de eeuwige jachtvelden vertokken. Zij was een deskundige bediende, een voorbeeld voor allen die na haar kwamen! Mijn eigen tante Anna De Cuyper zette mij voor haar dood op weg in het stamboomonderzoek. Zij schonk mij een oud misboekje, stevig beduimeld, waarin de overlijdensprentjes staken van ons voorgeslacht. Toen ze de 80 reeds lang overschreden had sprak haar zus, Maria over haar als dat oud mens. Die was echter slechts 3 jaar ouder. In de kerk in Meise werden wij regelmatig ingetoomd door Naikkë pssst. Dat was een kwezel eerste klas, pilarenbijtster in St.-Martinus. Als wij het als kinderen te bont maakten in de kerk, draaide zij zich om en liet een vermanend en sissend psssst horen met de vinger op haar mond. Ana Elias uit Portugal tenslotte is beiaardier in Porto en vormt met haar zus Sara het vierhandige beiaardduo LVSITANVS. Zij bespeelden vaak de beiaarden van Meise, maar de laatste jaren, zonder beiaardboekje, is ze niet meer opgedaagd.
