Oma is bijna 84 jaar oud,maar nog heel goed bij de pinken.Niet zozeer wat de orthopedie betreft dan wel de ratio! Zij zou haar laptop niet meer kunnen missen,evenmin haar piano want ze speelt nog behoorlijk genietbaar.Tekenen en schilderen liggen ook in haar mogelijkheden en ze rijd nog met haar wagen! Zopas heeft ze zich de nieuwe Assimil Italiaans aangeschaft,ze is al aan settima lezione en ze vind het uitermate boeiend. Maar......onlangs heeft die moderne techniek haar toch een voetje gelicht! Haar dagelijks ritueel is;'s morgens met het trapliftje naar beneden komen en dan onmiddellijk haar hondje Teddy in de tuin laten,dan volgt het ontbijt met thee of koffie en afruimen. 't Is dan rond half negen en dan gaat ze, steeds nog in kamerjas, naast Teddy op de canapé liggen.Dat is hun intiemste moment en ze zijn er beiden opgesteld! Dus, we zeiden het reeds, de moderne techniek heeft haar parten gespeeld Wordt vervolgd
Een méér dan oorverdovend hotsend en botsend lawaai kwam achter ons aan gestoven,we liepen op het zijpaadje. Dat hevig plots gedonder kwam zeker van een hele grote,zware vrachtwagen in nood?Ditalles schoot als 'n pijl door ons opgeschrikt breinwerk.Als de bliksem zetten we het op één spurten en plakten onze borst en buik tegen de eerste gevel van de meest nabije boerderij.Er viel geen mens te bekennen en toen we durfden om te kijken bleef het baantje vrij.Maar...........wat wel spookachtig kwam aangestotterd was een enorm vliegtuig,zo laag dat we de bemanning duidelijk konden zien zitten en dat we ons aan een zware noodlanding verwachtten.Ja,dat ging neerstorten,dat ging heel naar verlopen........... Van dat neerstorten kwam Goddank,niets in huis.Het tuig begon hortend terug op te trekken en met héél veel lawaai vloog het de verte in boven het maisveld en zo terug naar de vliegbasis, niet zo ver uit de buurt. Wij zijn toen onbedaarlijk beginnen lachen om onze grote schrikreactie,de neiging tot levensbehoud kon zeker niet geloochend worden.We hadden er waarempel de slappe lach aan overgehouden,zodat de schaarse voorbijwandelaars moesten meelachen!! We hebben het erop gewaagd dit voorvalletje te verwoorden,maar het is evident dat een videoopname veel sprekender en veel leuker zou geweest zijn!
We hadden zéér hard gewerkt in en op ons buitengoedje en 't zag er nu héél netjes uit.Dus gingen we ons wat opfrissen en wat uitrusten. Na een uurtje vonden we dat het welletjes geweest was . We konden onze grote wandeling beginnen. Zoals steeds stapten we eerst langs het rustige bos met hier en daar ,soms, een wegspringend haasje ,dan langs Marieke onze enige buurvrouw van op enkele minuten afstand en dan liepen we het binnenbaantje over om aan de boerderij te komen met de vele loslopende hennen en hanen.Zij schrokken helemaal niet door onze onverwachte komst en kakelden er lustig verder op los. Toen draaiden we naar rechts om enkele verzorgde huisjes met ruime voortuin te passeren en dan kwam de ruimte weer in zicht;de wijde weiden en in de verte een uitgestrekt maisveld. We genoten écht van onze wandeling en van ons samenzijn.en toen......toen gebeurde het! Wordt vervolgd
Inderdaad wij wisten niet wat wij meemaakten! Eerst dachten we er heel even aan contact op te nemen met de poetsdienst in kwestie, maar we vonden de vertoningen zo leuk en verrassend dat we het niet deden.Wie weet wat ging ze nog ten beste geven!? Rond 10u.waren wij gewend aan onze vaste Steffy koffie of thee met koek aan te bieden doch met dit scenario was integreren niet makkelijk.! Toen de lunchpauze voorbij was ging ze verder met het dweilwerk.Het afstoffen hadden we reeds voor onze rekening genomen.Nog éénmaal heeft ze zich afgezonderd naar de plaats waar we allemaal alleen willen zijn,ze bleef echter verontrustend lang binnen!Cigarettenreuk kan men niet camoufleren!! We hebben haar het verschuldigd bedrag betaald en ze is gegaan zoals ze gekomen was........ Toch hebben wij het nodig geacht de poetsdienst er van te verwittigen met het oog op de volgende klanten! Slot
Blijkbaar hebben wij iets met poetsvrouwen! Men gaf ons 'n vervangster want de onze was met jaarlijksverlof en dus keken wij tevreden uit..... Die maandagmorgen stond ze daar,héél zwarthuidig en corpulent,maar wat opvallend was ,was haar hooghartigheid. Ze kwam binnen en sprak geen woord.We vonden dat wel'n beetje jammer en vervelend en probeerden enkele talen uit zonder het minste succes. We gaven haar het nodige poetsgerief en ze begon te stofzuigen, zonder één woord. Na een uurtje sloot ze zich op in onze kleine veranda deed dus de deur potdicht en begon tamelijk luid te praten .We vermoedden dat het Lingalees of zo iets was.......we waren op dit moment het bestaan van de GSM even vergeten. Dit samengesprek duurde wel 'n tijdeke. Nadien kwam ze terug buiten,van God geen erg,en ging verder met stofzuigen.Met ons had ze nog steeds geen woord gesproken geen "gebenedijde syllabe!" Tegen de middag aan begon ze het kleine ronde tafeltje van de veranda te dekken,niets ontbrak:gleiswerk, bestek,cola, en 'n koudschoteltje vanuit haar draagtas vers en fris daarin bewaard(?) Nogmaals sloot zij de deur ,zette haar miniradioke aan en begon(het moet gezegd!)smakelijk te eten....... Wij stonden achter het keukenraam dat in verbinding staat met de bewuste veranda en wisten niet wat wij zagen! wordt vervolgd
Zij was de jongste zus van "ons Tante Marie"maar uit een héél ander hout gesneden.Toch hadden zij onderling een zeer goede verstandhouding. Tante nonneke was een prima en gedreven kloostelinge ,helemaal niet kneuterig en zeer begaan met het welzijn van haar familie.Wij noemden haar de missionaris van ons allemaal.Zij was bovendien een uitstekende lerares door haar leerlingen op de handen gedragen. Niemand ging bij haar ongetroost vandaan,iedereen kon ook bij haar terecht.Zij was een begaafde bemiddelaarster in elke omstandigheid. Al de meisjes van onze familie zijn in de kostschool door haar handen gegaan,qua opvoedster was zij haast niet te evenaren.Immer welgezind en bemoedigend Persoonlijk had ik een sterke band met haar we konden samen zo diep redeneren en ook samen hartelijk lachen zelfs om kleine dingen. Helaas op haar 84ste hebben we haar moeten afgeven.Toch blijven we in contact met haar en in zeer moeilijke omstandigheden toont ze dat ze meeleeft en ja ook helpt. Ik durf hopen,dat de lezer begrip kan opbrengen voor deze mijne persoonlijke ontboezemingen die mij langs deze weg eens van't harte moesten. slot
Dat gezellige feestje heeft haar veel plezier gedaan en zij was dankbaar. Het gewone leven liep een tijdje zonder "kortsluitingen " door, tot wij opeens en zeer onverwacht 'n telefoontje van de bovenbuurvrouw kregen " of wij spoedig naar onze tante konden komen want ze was ziek en te bed. Het bleek een zware bronchitis te zijn, zei de dokter, en toen ben ik 3X p/dag met de fiets naar haar toegereden om haar te verzorgen.Gelukkig kwam ze er weer bovenop,tenminste zo dachten wij , want 'n poosje later werd, totaaal onverwacht, een hartstilstand haar fataal. Nu ligt ze bij nonkel Jef samen voor eeuwig te rusten. Mijn zus,dankbaar als ze is,verzorgt hun eeuwigdurende eigendom .Een mooi graf waar men niet achteloos kan voorbijgaan. Wij spreken nog vaak over de eigenschappen van ons tante Marie het zou moeilijk anders kunnen! slot
Na zowat een jaar begon Mimi aan kindjes,ze zette samen met haar goede echtgenoot 4 jongens op de wereld, zodat zij niet zoveel tijd meer had om eens af te komen.Maar de banden met Tante Marie werden ,als mogelijk, nog nauwer. Want nu kon laatstvermelde gaan helpen zo vaak als haar knieen het haar toelieten. Zo ineens begon de kwestieuze tante over kiekens en een kiekenhok en een huisje met een tuintje waar ze luidop van beginnen dromen was. Wij dachten ,in koor, dat dit wel een vlaagje van voorbijgaande aard zou zijn maar.....niets daarvan!! Ze vond een geschikt benedenappartementje met hofje en in no time stonden de kiekens in een behoorlijk hok. Verse eitjes kwamen er ook en die droeg ze vol moederliefde naar de kindjes van mijn zus. Toen werd Tante Marie 75 j.en dat gingen wij bij ons thuis vieren met vele familievrienden samen. Wordt vervolgd
Ja,twee stenen doen vechten.....jammer,met zoveel huishoudelijke kwaliteiten. Mij droeg ze niet heel hoog in haar hart,ik denk dat ik niet gedwee genoeg was.Mijn zus daarentegen was haar God.Ze was intussen weduwe geworden en ze MOEST kunnen moederen en daar ze nu gans alleen was ,was mijn zusje het gedroomde kind. Inmiddels was ons Tante Marie bij ons boven komen wonen en dus een gevaar geworden voor onze eens zo vredige gezinsrust!!........ Wanneer mijn zusje van de school kwam liep ze regelrecht naar boven waar alles voor haar klaar stond ;ze kon er rustig studeren en zelfs eten als ze dat wou. Iedere dag droeg zij kraakwitte bloezen voor haar schooluniform door tanteke gewassen en gestreken ofschoon de vorige helemaal nog niet aan wassen toe waren. Mimi, mijn zus dus,voelde zich daar kiplekker bij en ons mama zag er ook geen benen in! Het moet gezegd; Mimi was absoluut een mooi meisje dat bracht met zich dat zij vlug verkering had en vlug huwde! (Wordt vervolgd)
Ze was de zus van mijn grootmoeder,laat gehuwd met nonkel Jef,die reeds 4 zonen had.Er zijn er geen meer bijgekomen. De jongste zoon heeft Koloniale Hogeschool gevolgd en is in Kongo een grote menheer geworden.Hij was ook haar lievelingskind omdat hij maar 5j.oud was toen ze zijn stiefmoeder werd.Hij heeft altijd zeer dankbaar voor haar gezorgd en bleef, spijts zijn status, een eenvoudig en vriendelijk man . Tante Marie was kort en breed in de heupen en ze kwakkelde 'n beetje ,dat kwam door haar zere knieen.Dat belette haar niet dagelijks naar de kerk te gaan en al de diensten bij te wonen.'sZondags naar het lof.Ze was uiterst hulpvaardig voor iedereen en had in de kerk haar eigen stoel met haar persoonlijk naamplaatje erop. Zij was een perfecte huisvrouw,niets was er dat zij niet héél goed kon;koken,confituur maken,naaien, wassen en strijken maar vooral prachtig breien en haken en...ruzie stoken! Volgens mijn vader kon ze twee stenen doen vechten........ ( Wordt vervolgd)
Ja,ik was 'n beetje blij omdat er 'n MENS was komen opdagen die bezorgd en vriendelijk keek en vroeg wat er aan de hand was.Ik gaf wat uitleg en toen zei hij "je staat hier op mijn oprit,we gaan je eens in gang duwen ,ik haal mijn twee dochters en weg was hij. Inderdaad vrij vlug kwamen ze met hun drietjes aangestapt en ik moest de versnelling in een bepaalde stand zetten en gewoon doorrijden als hij in gang schoot!Maar.............. ik moest onder de weg de motor absoluut aan de praat houden ,hem dus onder geen enkel voorwendsel stilleggen! Zij hebben mij in beweging gekregen en ik ben dankbaar doorgereden .De ganse terugrit heb ik,buiten mijn gewoonten om,met angst achter het stuur gezeten temeer,dat de baan zeer verlaten was en practisch onbewoond en schaars verlicht Dit kleine voorvalletje heeft diepe indruk op mij gemaakt,vermoedelijk is het daarom dat ik het nu nogeens van me afgeschreven heb? Gelukkig zijn er nog vele en behulpzame mensen! Nog nooit was ik zo blij terug thuis te zijn. slot
Mij totaal van niets bewust en plichtsgetrouw zette ik de motor terug aan maar hij gaf geen kik.Enkele malen,diep ontgoocheld,herhaalde ik deze poging.Vruchteloos. De buschauffeur had dadelijk in de gaten,dat er iets niet pluis zat en kwam mij vriendelijk van de baan duwen zodat het verkeer rustig verder kon. Daar stond ik nu in de halve donkere Brabantse omgeving! De G.S.M.was nog niet in gebruik en dus moest ik op zoek naar een telefoon.Ik deed de wagen op slot en stapte zo moedig als kon(!)naar de enige uitstalraam die nog verlicht was en ging binnen om dus te telefoneren.Eerst naar de pechdienst nadien naar mijn huisgenoten,die er tamelijk gerust in schenen. Eens terug in de wagen was het volkomen donker geworden en naast die treinsporen vond ik het niet alles,zo alleen in een onbekende omgeving.Ik wachtte af, maar er kwam geen schot in de zaak!Hoegenaamd niet!Ik begon een klein beetje te panikeren..........want de tijd vorderde.Bijna een uurtje zat ik daar en om te neurien had ik helemaal geen zin. Toen stond daar opeens een vreemde man naast mijn portier.Ik schrok maar was toch 'n heel klein beetje blij....... Wordt vervolgd
Ik had een snipperdag en voelde dat ik er eens uit moest! Alleen met de wagen naar mijn goede vrienden in Vlaams Brabant .We hadden heel wat bij te babbelen en we hadden héél veel aan mekaars gezelschap.Ook omdat we elkaar al zoveel jaren kenden.Mijn huisgenoten moesten werken en dus was zo'n snipperdag mij gegund en volledig gerechtvaardigd, vonden wij! Het werd een héél gezellig weerzien.Een mooie voorjaarsdag,een lekker eenvoudig smakelijk etentje en dus veel,veel gebabbel.Maar het uur van scheiden dwong mij mijn biezen te pakken voor het donker werd,en het begon reeds een beetje te schemerenDus ik vertrok,niet zonder veel omarmingen en gewuif. Op mijn terugweg lag of stond een treinbareel, die juist toen ik daar aan kwam gereden, dicht ging Ik stond dus toevallig de eerste in de rij en legde de motor stil. Iedereen wachtte gelaten tot de trein voorbij stoof en toen het rode stoplicht uitging en groen werd was ik van zins mijn terugwegje voort te zetten............. Wordt vervolgd
Dus wenste ik haar het beste en wachtte af. Die dinsdag kwam ze niet en alles bleef weer stil. Tom ging nog eens langs terwijl ze pianoles zat te geven,ze zou zéker de volgende donderdag om11u.komen opdagen...... En......waarlijk rond l2u.belde ze aan.Ik stond verstomd en liet haar gauw binnen want indien ze te laat was zou ze wel eens terugkomen!!!zei ze. Aanvankelijk vond ze dat die lage noten niet door haar nu stonden te zinderen(was voordien niet)maar zo langzaamaan veranderde ze van houding en begon in te zien dat ze er nu eens werk moest van maken. Toen is de oude concertpianiste in haar naar boven gekomen en heeft ze op mijn verzoek Chopin,Bach,Mozart en Beethoven ten beste gegeven en mijn hart gestolen! De sfeer was er volledig! Ze ging volgende donderdag nogeens terugkomen voor de "finish touch".Ik heb haar niet meer gezien noch gehoord!! En daar gaan we het nu bij laten!We koesteren de mooie naklanken die het beluisteren zeker waard waren en ons geduld ruim beloond hebben. slot
Van 'n nichtje had ik vernomen,dat de dame bij wie zij pianolessen nam,ook pianosnaren kon stemmen,en dat deze dame wegens familiale omstandigheden,in financiele moeilijkheden verkeerde.Ik dacht ik ga haar vragen i.p.v.mijn habituele stemmer en ik sprak met haar af.Ze ging de daaropvolgende donderdag om 11u.komen Meteen had ik ook vernomen,dat deze dame nauwkeurigheid niet hoog in het vaandel droeg wat tegendraads was met mijn persoonlijke instelling. Die donderdag belde ze mij op"of ze 'sanderendaags mocht komen want ze had in de file gestaan!Nee,dat paste niet voor mij"of ze dan NU nog mocht aanbellen.Ja,dat mocht spijt het moeilijke middaguur(l2u.) Ze kwam en deed haar werk boven waar dus de piano op haar wachtte.Na driekwartuur kwam zij naar beneden en vroeg ze mij 8Oeuro die ik zonder ontvangstbewijs betaalde. Ze ging voor deze som nog minstens drie maal terugkomen want dergelijk werk moest accuraat gebeuren,zei ze. Volgende donderdag om 11u zou zij er terug staan...... Ze kwam niet opdagen en liet niets weten. Opnieuw ging ik met haar afspreken.Bandpech was oorzaak van haar afwezigeid,maar de volgende donderdag ging ze er zeker zijn.Dat was ook nodig van d e snaren waren helemaal niet behoorlijk afgestemd!! Ze kwam niet en alles bleef stil. Onze zoon ging haar opzoeken"ze zat toen bij haar advokaat en had geen belwaarde meer,maar de volgende donderdag konden we op haar rekenen. Die donderdag kwam ze niet ,vroeg telefonisch of ze dinsdag ook kon binnenspringen,want haar suikerspiegel stond nu te laag (wordt vervolgd)
Daar stond Treesje oog in oog met een kinderfietsje op drie wielen.Zij stond als aan de grond genageld Dit had St.Niklaas heel zeker verkeerd begrepen. "Wij denken dat hij dit gebracht heeft omdat gij een meisje zijt"zei de mama goedig.Dat kon Treesje absoluut niet begrijpen waar zat dat verschil? De papa nodigde haar uit om eens door de gang te fietsen en dat deed ze dan 'n beetje droevig.......... Toch viel dat fietsen wel mee,de verzoening liet niet zo héél lang op zich wachten. Na twee jaren kwam er 'n tweewieler op maat en nog later een grotere.Het kleine zusje verkoos steeds het indrukwekkende schommelpaard!! Maar.......die frustratie heeft nog jaren en jaren geduurd,zolang tot Treesje haar eigen echte Kevertje had! Toch is zij sinds haar 5 jaar een échte feministe geworden en gebleven. Voor haar géén onderscheid tussen mannen en vrouwen slot
Treesje lag er 's avonds in haar bedje van te dromen;zo'n knalrode kinderauto met pedalen die bijna onzichtbaar waren zoals bij de wagens van de grote mensen!Met bovendien 'n echt rond stuur en een peut- peut(claxon)ze kon er niet van in slaap geraken! Daar naderde de vooravond van de grote dag.De spanning was heel nijpend.Toch moest Treesje gaan slapen zoals steeds rond 2Ou.De nacht duurde dus nog héél héél lang. Maar dan kwam eindelijk de morgen,het vlug opstaan,het naar beneden gaan.De mama en de papa waren ook zéér benieuwd(om 'n andere reden! Toen viel Treesje bijna omver,niet een knalrode autootje stond daar naast de schouw maar.......een ..........neen daaraan had zij nooit gedacht.Bijna kwam ze in opstand maar dat kon niet en dat mocht niet want dan zou St.Niklaas misschien boos zijnDe mama en de papa waren ook geschrokken,maar de mama bracht de vermoedelijke reden tamelijk snel aan en toen kwam Treesje duidelijk in vlammende opstand,opstand die zij de rest van haar leven ging meedragen.!! Wordt vervolgd
We weten allemaal wat een frustratie is en dat dit pijn kan doen.Doch kleine meisjes hebben hierover nog geen begrip noch ervaring en staan er dus zeer onbegrijpend tegenover. Zo verging het Treesje,die 5 jaar geworden was en niet dom. Het feest van St.Niklaas was in zicht,zo nu en dan legde hij onverwacht een" proefbeetje"onder een zetel en dat vond Treesje een positief signaal dat haar op een gedacht bracht. Op 'n dag sprak ze er met haar mama over,die héél aandachtig luisterde........ Het vertrouwelijk gesprekje kwam hier op neer:in de stille straat waar Treesje met de mama en de papa en het kleine zusje woonden,reed 'n jongen van haar leeftijd met een knalrode auto op het gaanpad.Er zat een rond stuur aan vast en een deurtje en een claxon(peut peut!)bovendien. Treesje kende die jongen niet want ze mocht nooit op straat spelen of ze nu samen met de mama een brief aan St.Niklaas zouden kunnen schrijven.?Daarin zou zij dan in kleuren en geuren haar grote droom kenbaar maken.Als tegenprestatie ging Treesje uiterst haar best doen zo thuis als in de kleuterschool. Waarom zou St.Niklaas haar dit kunnen weigeren? De brief werd dus geschreven en in de schouw gelegd . 's Anderendaags bij het opstaan was hij verdwenen. (wordt vervolgd)
'sAvonds hebben onze ouders ons toelichting gegeven,het was niet de savooi,maar de ooivaar..........! Voor een prikje verkocht Joke de lekkere verse eitjes die we zelf uit de warme nest mochten kiezen,maar de rauwe melk die zij steeds zo gul voor ons uitschonk lustten we niet;ze smaakte, vonden wij, naar de koestal. En toen was er die kleine emotie:mijn zusje kon amper stevig lopen toen ze er alleen uitmuisde en wij het te laat bemerkt hadden om een bijna ongeluk te vermijden. Naast ons verlofdomeintje liep een beek die enkel met de buitenwereld verbonden was door een brede plank.Daarover liep zij en waggelde beslist naar Joke toe om er aan Mirza een pootje te geven. Twee dagen later was de plank hervormd in een volwaardig bruggetje met het nodige beschermend vlechtwerk aan beide zijden Nu,vijftig jaren later staat het kleine boerderijtje er nog steeds maar onbewoond , ietwat scheef gezakt en verlaten. De gezusterkens zijn verhuisd,zij zitten nu naast elkaar uit de rusten in die verre wijde hoge hemel en lachen om ons druk doen en heen en weer geren om toch maar op te vallen,te presteren en belangrijk te zijn.......... slot
Aangezien Joke zo bij de pinken was hield zij de grote moestuin pikfijn in orde.Daar mocht Trientje natuurlijk bij helpen,allerlei groenten namen zij onder de hand en regelmatig trokken zij naar de heer met'n bekoorlijke mand oogst.De heer boog steeds zeer vriendelijk om hen te bedanken maar de pacht bleef dezelfde!De heer bewoonde en écht kasteel met vijver en tennisveld en zo te zien was alles compleet. Op 'n warme namiddag bemerkten wij tijdens een toegelaten wandeling in de moestuin'n opmerkelijk groot kolenveld.Vooral de rode en de savooien deden het héél flink. Men had ons thuis verteld dat mijn zusje (3j.)uit 'n grote witte kool kwam die Joke zelf geplant had. Na 'n rijpe en diepe overweging vond ik dan dat Joke de moeder van mijn zusje was.En,'n nichtje(6j.)mijn eigenste leeftijd,vroeg om stilte want ze had zojuist een kindje horen schreien in één van die reuzegrote savooien.Wij hielden onze adem in en liepen op de tenen! wordt vervolgd
