Ja,twee stenen doen vechten.....jammer,met zoveel huishoudelijke kwaliteiten. Mij droeg ze niet heel hoog in haar hart,ik denk dat ik niet gedwee genoeg was.Mijn zus daarentegen was haar God.Ze was intussen weduwe geworden en ze MOEST kunnen moederen en daar ze nu gans alleen was ,was mijn zusje het gedroomde kind. Inmiddels was ons Tante Marie bij ons boven komen wonen en dus een gevaar geworden voor onze eens zo vredige gezinsrust!!........ Wanneer mijn zusje van de school kwam liep ze regelrecht naar boven waar alles voor haar klaar stond ;ze kon er rustig studeren en zelfs eten als ze dat wou. Iedere dag droeg zij kraakwitte bloezen voor haar schooluniform door tanteke gewassen en gestreken ofschoon de vorige helemaal nog niet aan wassen toe waren. Mimi, mijn zus dus,voelde zich daar kiplekker bij en ons mama zag er ook geen benen in! Het moet gezegd; Mimi was absoluut een mooi meisje dat bracht met zich dat zij vlug verkering had en vlug huwde! (Wordt vervolgd)
Ze was de zus van mijn grootmoeder,laat gehuwd met nonkel Jef,die reeds 4 zonen had.Er zijn er geen meer bijgekomen. De jongste zoon heeft Koloniale Hogeschool gevolgd en is in Kongo een grote menheer geworden.Hij was ook haar lievelingskind omdat hij maar 5j.oud was toen ze zijn stiefmoeder werd.Hij heeft altijd zeer dankbaar voor haar gezorgd en bleef, spijts zijn status, een eenvoudig en vriendelijk man . Tante Marie was kort en breed in de heupen en ze kwakkelde 'n beetje ,dat kwam door haar zere knieen.Dat belette haar niet dagelijks naar de kerk te gaan en al de diensten bij te wonen.'sZondags naar het lof.Ze was uiterst hulpvaardig voor iedereen en had in de kerk haar eigen stoel met haar persoonlijk naamplaatje erop. Zij was een perfecte huisvrouw,niets was er dat zij niet héél goed kon;koken,confituur maken,naaien, wassen en strijken maar vooral prachtig breien en haken en...ruzie stoken! Volgens mijn vader kon ze twee stenen doen vechten........ ( Wordt vervolgd)
Ja,ik was 'n beetje blij omdat er 'n MENS was komen opdagen die bezorgd en vriendelijk keek en vroeg wat er aan de hand was.Ik gaf wat uitleg en toen zei hij "je staat hier op mijn oprit,we gaan je eens in gang duwen ,ik haal mijn twee dochters en weg was hij. Inderdaad vrij vlug kwamen ze met hun drietjes aangestapt en ik moest de versnelling in een bepaalde stand zetten en gewoon doorrijden als hij in gang schoot!Maar.............. ik moest onder de weg de motor absoluut aan de praat houden ,hem dus onder geen enkel voorwendsel stilleggen! Zij hebben mij in beweging gekregen en ik ben dankbaar doorgereden .De ganse terugrit heb ik,buiten mijn gewoonten om,met angst achter het stuur gezeten temeer,dat de baan zeer verlaten was en practisch onbewoond en schaars verlicht Dit kleine voorvalletje heeft diepe indruk op mij gemaakt,vermoedelijk is het daarom dat ik het nu nogeens van me afgeschreven heb? Gelukkig zijn er nog vele en behulpzame mensen! Nog nooit was ik zo blij terug thuis te zijn. slot
Mij totaal van niets bewust en plichtsgetrouw zette ik de motor terug aan maar hij gaf geen kik.Enkele malen,diep ontgoocheld,herhaalde ik deze poging.Vruchteloos. De buschauffeur had dadelijk in de gaten,dat er iets niet pluis zat en kwam mij vriendelijk van de baan duwen zodat het verkeer rustig verder kon. Daar stond ik nu in de halve donkere Brabantse omgeving! De G.S.M.was nog niet in gebruik en dus moest ik op zoek naar een telefoon.Ik deed de wagen op slot en stapte zo moedig als kon(!)naar de enige uitstalraam die nog verlicht was en ging binnen om dus te telefoneren.Eerst naar de pechdienst nadien naar mijn huisgenoten,die er tamelijk gerust in schenen. Eens terug in de wagen was het volkomen donker geworden en naast die treinsporen vond ik het niet alles,zo alleen in een onbekende omgeving.Ik wachtte af, maar er kwam geen schot in de zaak!Hoegenaamd niet!Ik begon een klein beetje te panikeren..........want de tijd vorderde.Bijna een uurtje zat ik daar en om te neurien had ik helemaal geen zin. Toen stond daar opeens een vreemde man naast mijn portier.Ik schrok maar was toch 'n heel klein beetje blij....... Wordt vervolgd
Ik had een snipperdag en voelde dat ik er eens uit moest! Alleen met de wagen naar mijn goede vrienden in Vlaams Brabant .We hadden heel wat bij te babbelen en we hadden héél veel aan mekaars gezelschap.Ook omdat we elkaar al zoveel jaren kenden.Mijn huisgenoten moesten werken en dus was zo'n snipperdag mij gegund en volledig gerechtvaardigd, vonden wij! Het werd een héél gezellig weerzien.Een mooie voorjaarsdag,een lekker eenvoudig smakelijk etentje en dus veel,veel gebabbel.Maar het uur van scheiden dwong mij mijn biezen te pakken voor het donker werd,en het begon reeds een beetje te schemerenDus ik vertrok,niet zonder veel omarmingen en gewuif. Op mijn terugweg lag of stond een treinbareel, die juist toen ik daar aan kwam gereden, dicht ging Ik stond dus toevallig de eerste in de rij en legde de motor stil. Iedereen wachtte gelaten tot de trein voorbij stoof en toen het rode stoplicht uitging en groen werd was ik van zins mijn terugwegje voort te zetten............. Wordt vervolgd
Dus wenste ik haar het beste en wachtte af. Die dinsdag kwam ze niet en alles bleef weer stil. Tom ging nog eens langs terwijl ze pianoles zat te geven,ze zou zéker de volgende donderdag om11u.komen opdagen...... En......waarlijk rond l2u.belde ze aan.Ik stond verstomd en liet haar gauw binnen want indien ze te laat was zou ze wel eens terugkomen!!!zei ze. Aanvankelijk vond ze dat die lage noten niet door haar nu stonden te zinderen(was voordien niet)maar zo langzaamaan veranderde ze van houding en begon in te zien dat ze er nu eens werk moest van maken. Toen is de oude concertpianiste in haar naar boven gekomen en heeft ze op mijn verzoek Chopin,Bach,Mozart en Beethoven ten beste gegeven en mijn hart gestolen! De sfeer was er volledig! Ze ging volgende donderdag nogeens terugkomen voor de "finish touch".Ik heb haar niet meer gezien noch gehoord!! En daar gaan we het nu bij laten!We koesteren de mooie naklanken die het beluisteren zeker waard waren en ons geduld ruim beloond hebben. slot
Van 'n nichtje had ik vernomen,dat de dame bij wie zij pianolessen nam,ook pianosnaren kon stemmen,en dat deze dame wegens familiale omstandigheden,in financiele moeilijkheden verkeerde.Ik dacht ik ga haar vragen i.p.v.mijn habituele stemmer en ik sprak met haar af.Ze ging de daaropvolgende donderdag om 11u.komen Meteen had ik ook vernomen,dat deze dame nauwkeurigheid niet hoog in het vaandel droeg wat tegendraads was met mijn persoonlijke instelling. Die donderdag belde ze mij op"of ze 'sanderendaags mocht komen want ze had in de file gestaan!Nee,dat paste niet voor mij"of ze dan NU nog mocht aanbellen.Ja,dat mocht spijt het moeilijke middaguur(l2u.) Ze kwam en deed haar werk boven waar dus de piano op haar wachtte.Na driekwartuur kwam zij naar beneden en vroeg ze mij 8Oeuro die ik zonder ontvangstbewijs betaalde. Ze ging voor deze som nog minstens drie maal terugkomen want dergelijk werk moest accuraat gebeuren,zei ze. Volgende donderdag om 11u zou zij er terug staan...... Ze kwam niet opdagen en liet niets weten. Opnieuw ging ik met haar afspreken.Bandpech was oorzaak van haar afwezigeid,maar de volgende donderdag ging ze er zeker zijn.Dat was ook nodig van d e snaren waren helemaal niet behoorlijk afgestemd!! Ze kwam niet en alles bleef stil. Onze zoon ging haar opzoeken"ze zat toen bij haar advokaat en had geen belwaarde meer,maar de volgende donderdag konden we op haar rekenen. Die donderdag kwam ze niet ,vroeg telefonisch of ze dinsdag ook kon binnenspringen,want haar suikerspiegel stond nu te laag (wordt vervolgd)
Daar stond Treesje oog in oog met een kinderfietsje op drie wielen.Zij stond als aan de grond genageld Dit had St.Niklaas heel zeker verkeerd begrepen. "Wij denken dat hij dit gebracht heeft omdat gij een meisje zijt"zei de mama goedig.Dat kon Treesje absoluut niet begrijpen waar zat dat verschil? De papa nodigde haar uit om eens door de gang te fietsen en dat deed ze dan 'n beetje droevig.......... Toch viel dat fietsen wel mee,de verzoening liet niet zo héél lang op zich wachten. Na twee jaren kwam er 'n tweewieler op maat en nog later een grotere.Het kleine zusje verkoos steeds het indrukwekkende schommelpaard!! Maar.......die frustratie heeft nog jaren en jaren geduurd,zolang tot Treesje haar eigen echte Kevertje had! Toch is zij sinds haar 5 jaar een échte feministe geworden en gebleven. Voor haar géén onderscheid tussen mannen en vrouwen slot
Treesje lag er 's avonds in haar bedje van te dromen;zo'n knalrode kinderauto met pedalen die bijna onzichtbaar waren zoals bij de wagens van de grote mensen!Met bovendien 'n echt rond stuur en een peut- peut(claxon)ze kon er niet van in slaap geraken! Daar naderde de vooravond van de grote dag.De spanning was heel nijpend.Toch moest Treesje gaan slapen zoals steeds rond 2Ou.De nacht duurde dus nog héél héél lang. Maar dan kwam eindelijk de morgen,het vlug opstaan,het naar beneden gaan.De mama en de papa waren ook zéér benieuwd(om 'n andere reden! Toen viel Treesje bijna omver,niet een knalrode autootje stond daar naast de schouw maar.......een ..........neen daaraan had zij nooit gedacht.Bijna kwam ze in opstand maar dat kon niet en dat mocht niet want dan zou St.Niklaas misschien boos zijnDe mama en de papa waren ook geschrokken,maar de mama bracht de vermoedelijke reden tamelijk snel aan en toen kwam Treesje duidelijk in vlammende opstand,opstand die zij de rest van haar leven ging meedragen.!! Wordt vervolgd
We weten allemaal wat een frustratie is en dat dit pijn kan doen.Doch kleine meisjes hebben hierover nog geen begrip noch ervaring en staan er dus zeer onbegrijpend tegenover. Zo verging het Treesje,die 5 jaar geworden was en niet dom. Het feest van St.Niklaas was in zicht,zo nu en dan legde hij onverwacht een" proefbeetje"onder een zetel en dat vond Treesje een positief signaal dat haar op een gedacht bracht. Op 'n dag sprak ze er met haar mama over,die héél aandachtig luisterde........ Het vertrouwelijk gesprekje kwam hier op neer:in de stille straat waar Treesje met de mama en de papa en het kleine zusje woonden,reed 'n jongen van haar leeftijd met een knalrode auto op het gaanpad.Er zat een rond stuur aan vast en een deurtje en een claxon(peut peut!)bovendien. Treesje kende die jongen niet want ze mocht nooit op straat spelen of ze nu samen met de mama een brief aan St.Niklaas zouden kunnen schrijven.?Daarin zou zij dan in kleuren en geuren haar grote droom kenbaar maken.Als tegenprestatie ging Treesje uiterst haar best doen zo thuis als in de kleuterschool. Waarom zou St.Niklaas haar dit kunnen weigeren? De brief werd dus geschreven en in de schouw gelegd . 's Anderendaags bij het opstaan was hij verdwenen. (wordt vervolgd)
'sAvonds hebben onze ouders ons toelichting gegeven,het was niet de savooi,maar de ooivaar..........! Voor een prikje verkocht Joke de lekkere verse eitjes die we zelf uit de warme nest mochten kiezen,maar de rauwe melk die zij steeds zo gul voor ons uitschonk lustten we niet;ze smaakte, vonden wij, naar de koestal. En toen was er die kleine emotie:mijn zusje kon amper stevig lopen toen ze er alleen uitmuisde en wij het te laat bemerkt hadden om een bijna ongeluk te vermijden. Naast ons verlofdomeintje liep een beek die enkel met de buitenwereld verbonden was door een brede plank.Daarover liep zij en waggelde beslist naar Joke toe om er aan Mirza een pootje te geven. Twee dagen later was de plank hervormd in een volwaardig bruggetje met het nodige beschermend vlechtwerk aan beide zijden Nu,vijftig jaren later staat het kleine boerderijtje er nog steeds maar onbewoond , ietwat scheef gezakt en verlaten. De gezusterkens zijn verhuisd,zij zitten nu naast elkaar uit de rusten in die verre wijde hoge hemel en lachen om ons druk doen en heen en weer geren om toch maar op te vallen,te presteren en belangrijk te zijn.......... slot
Aangezien Joke zo bij de pinken was hield zij de grote moestuin pikfijn in orde.Daar mocht Trientje natuurlijk bij helpen,allerlei groenten namen zij onder de hand en regelmatig trokken zij naar de heer met'n bekoorlijke mand oogst.De heer boog steeds zeer vriendelijk om hen te bedanken maar de pacht bleef dezelfde!De heer bewoonde en écht kasteel met vijver en tennisveld en zo te zien was alles compleet. Op 'n warme namiddag bemerkten wij tijdens een toegelaten wandeling in de moestuin'n opmerkelijk groot kolenveld.Vooral de rode en de savooien deden het héél flink. Men had ons thuis verteld dat mijn zusje (3j.)uit 'n grote witte kool kwam die Joke zelf geplant had. Na 'n rijpe en diepe overweging vond ik dan dat Joke de moeder van mijn zusje was.En,'n nichtje(6j.)mijn eigenste leeftijd,vroeg om stilte want ze had zojuist een kindje horen schreien in één van die reuzegrote savooien.Wij hielden onze adem in en liepen op de tenen! wordt vervolgd
Het gedrag en de reacties van stadskinderen werken op hun beurt op de lachspieren van hoevebewoners.Zoook hier! Joke was 6O en droeg steeds lange zwarte rokken en daarboven een zwarte blouse en dan nog een donkerblauwe schort tot aan haar middel om alles netjes te houden.Trientje deed net hetzelfde. In onze ogen waren zij beiden héél oud. Trientje was 58, als ik het me goed herinner,zij was niet bepaald aantrekkelijk om aan te kijken ;.haar ogen convergeerden niet,ze keken beide een andere kant op,ze had boven nog één tand en onder welgeteld nog twee,ze droeg net als haar zuster het haar in een strenge knoedel en ze scheen altijd te lachen.Ze liep het grootste deel van de dag achter Bella,de koe aan of ze roerde in de botermelk.Arm Trientje,alléén zou zij het nooit redden want ze zat met haar I.Q.zeker aan de lage kant. Gelukkig was Joke er die erg bijdehands wasZe regelde alles want ze pachtte van de kasteelheer uit de buurt Wordt vervolgd.
Zij waren gezusters en echte boerinnen(nu zegt men landbouwsters)Ze bewoonden een heel klein boerderijtje waar ge bij het binnenkomen bijna tegen de horens van hun enige koe stootte!Ze hielden ook een zwijn dat telkens stevig aangemest werd en de helft verkocht. Hennen en hanen liepen er overal rond,'t meest nog in de weide daarin stond nog een klein afgezakt schuurtje.De poezen en Mirza de hond waren daar goed thuis vooral bij regen en sneeuw. De koestal bevond zich dus vlak naast het woonverblijf of misschien beter woonplaats.Daarom moest men eerst langs de koe "passeren".Voor ons,toen nog kleine kinderen, was dat telkens een bangelijk avontuur;die horens en die grote neusgaten kwamen steeds zo dichtbij! Wij schoven er op onze zijde langs tot grote jolijt van de ge- zusters wanneer die binnen waren om wat uit te rusten en terwijl hun brood met spekvet aten.Maar het ergste voor ons was het geloei van Bella(de koe)wanneer wij vlak in haar buurt waren!! Wordt vervolgd
Op 'n mooie morgen;geen teken van leven meer,zelfs haar lustige en vrolijke grote vriend was niet te horen.Nochtans was hij geen gewoon canarievogeltje,hij kon kunstjes en verstond héél veel.De rolluiken bleven gesloten en vanzelfsprekend werden de medehuurders ongerust.Op hun deurgeklop kwam hoegenaamd geen antwoord.Dus werd de politie er bij geroepen,die de deur openmaakte en moest vaststellen,dat Tante Leentje definitief was ingeslapen.Oorzaak het koolstofmonoxyde dat zo verradelijk uit haar kachel was ontsnapt.Zij stookte inderdaad nog de kachel en sliep in de aangrenzende kamer,De kachel stond op de laagste knop en de grootste spleten van het oude huis waren met krantenpapier dicht gemaakt. Het canariepietje was nog kerngezond maar hij zong niet meer alsof hij wel degelijk wist dat zijn vrouwtje voor goed van hem was weggegaan. Niemand,maar dan ook niemand had voor Tante Leentje'n dergelijk droevig levenseinde kunnen bevroeden. Ja,koolstofmonoxyde kan een verraderlijke doodsoorzaak zijn. Wij zullen Tante Leentje steeds als een zeer moedige werklustige dame blijven gedenken vriendelijk en zeer sociaal. slot
De gezondheid van nonkel Fons ging zienderogend achteruit en na de allerbeste zorgen overleed hij enkele maanden later Doch Tante Leentje was een sterke vrouw met bovendien veel initiatieven. Toen haar verdriet wat geluwd was begon zij na te denken ,ze moest iets doen,ze was tenslotte nog maar zestig. Dus huurde zij een goed gelegen huis met twee verdiepingen en ging zelf beneden wonen.De twee overige verdiepingen richtte zij gezellig in om verder te verhuren aan studerenden.De verhuring gebeurde vlot;de studenten konden er zelfstandig en met confort huizen. Veertien jaren heeft Tante Leentje" kotmadame" geweest zonder voor de kost te moeten zorgen.Ze kreeg veel erkentelijkheid en vriendschap want om te helpen stond ze steeds klaar en een poetsvrouw zorgde voor een nette ingang en dito trappenhuis. Tante Leentje was nu vierenzeventig jaar oud maar kon gemakkelijk tien jaren liegen.Ze was zo ijverig en moedig niemand kon haar juiste leeftijd raden/ Maar toen gebeurde het.......... (Wordt vervolgd )
Ze was vijfendertig toen ze huwde met nonkel Fons,die enkele jaren ouder was en ze bleven kinderloos.Ze begonnen 'n grote zaak van kinderkoetsen en heel veel jonge moederkens reden met het gekende merk op hun kinderwagen doorheen de stad. Dat ging zo jaren verder en voort.Twee zeer ijverige mensen steeds in de weer. Maar toen nonkel Fons ziek werd en het zeer ernstig werd moesten zij de zaak overlaten.Ze gingen beiden in een rustige zijstraat wonen en schaften zich na enkele tijd een prachtige Siamese kat aan.Zij was een vrouwtje en mocht af en toe kindjes grootbrengen.Op een keer gingen zij op bezoek bij vrienden,die toevallig een zieke poes hadden, het bleek de kattenziekte te zijn.Het bleek ook dat mensen deze ziekte aan hun dier kunnen overbrengen,wat hier helaas gebeurde. De Siamese lieveling van Tante Leentje en Nonkel Fons werd ziek en stierf samen met haar drie kleine kindjes die zij enkele weken geleden op de wereld had gezet. Begrijpelijk had het kinderloos echtpaar zeer veel verdriet (wordt vervolgd)
Bij klaarlichte dag zagen voorbijgangers Lucieke liggen.Was zij gevallen ?waardoor?niemand wist het. In ieder geval was zij nog warm,zo bleek,maar wel overleden. Thuis vernamen wij ditalles met veel vertraging,want daar in het veldhuisje was geen telefoon. Lucieke was spijtig reeds begraven toen wij over haar dood hoorden.We hadden enkel nog haar graf op te zoeken om haar te groeten en te danken. Dat zij ons zo ging verlaten,zo alleen een ganse nacht in de sneeuw,zeker vechtend voor haar leven,dat hadden wij nooit kunnen vermoeden.Daarover hebben wij nog weken gemijmerd, om dat te verwerken, en wij hebben meermaals, over haar gepraat binst de dag en tijdens het werk dat was zij zéker waard:'n voorbeeld van naasteliefde
Conclusie:het leven zit vol verrassingen.............. slot
Zo gingen er enkele jaren voorbij.Met de fiets ging ik haar daar meermaals bezoeken en dan hielden we zeer gezellige praatjes.Jammer werd Jan ziek,er volgde verblijf in het ziekenhuis met al de zorgen voor en na.Helaas Jan haalde het niet. Inmiddels was Lucieke reeds achter in de zeventig.Aan verhuizen dacht zij niet meer ofschoon ze hoegenaamd niet graag op de buiten woonde.Ze was een echte stadsmus. Ze zou nu voor de huishouding van Miel ,de zoon,blijven zorgen terwijl zij zelf kost en inwoon genoot. Dagelijks ging zij door de lange dreef naar de enige winkel om de nodige bevoorrading. Op 'n vooravond keerde ze daar niet van terug,'t was winter en het had flink gesneeuwd.Miel was reeds gaan slapen want hij stond met de vroege.........toen hij ' smorgen met de fiets naar de haven reed nam hij een binnenwegeltje en zag half de dreef een koppeltje liggen.Zo dacht hij,en reed verder.Miel was hoegenaamd niet van de slimste maar wel een harde werker. Wordt vervolgd
Wij hadden thuis een hulpje in de huishouding,maar op zekere dag huwde zij,kreeg een kindje en ging dat zelf opvoeden. Toen bood Lucieke zich aan.Ze was pas zeventig en,kon nog zeer goed over weg.Bovendien had zij de centjes heel hard nodig. Zo werd Lucieke een deel van onze familie,ze was altijd goed geluimd en bereid te helpen. Toen ze ongeveer vierenzeventig jaar oud was is ze, tijdens een wandeling, gevallen en brak haar pols.Ze woonde in onze buurt op de derde verdieping en had het nu zeer moeilijk. Mijn moeder ging haar opzoeken en bracht haar mee naar ons;zij kon onze verzorging en morele steun best gebruiken en daar was zij zeer blij mee. Ze was een vurige kaartspeelster om zich te verzetten en had daar een vriend leren kennen.Die vriend had nog een ongehuwde dertiger(havenarbeider) en vader en zoon bewoonden samen een klein buitenhuisje in eigendom. Het was daar zeer rustig en gezond toeven en toen Lucieke reeds beter haar pols kon gebruiken kwam haar vriend, Jan, haar halen om bij hen, in de zuivere lucht, verder op te knappen.Zo kon ze ook al 'n beetje koken voor de beide mannen. Lucieke nam daar haar intrek. Wordt vervolgd
