Zij waren gezusters en echte boerinnen(nu zegt men landbouwsters)Ze bewoonden een heel klein boerderijtje waar ge bij het binnenkomen bijna tegen de horens van hun enige koe stootte!Ze hielden ook een zwijn dat telkens stevig aangemest werd en de helft verkocht. Hennen en hanen liepen er overal rond,'t meest nog in de weide daarin stond nog een klein afgezakt schuurtje.De poezen en Mirza de hond waren daar goed thuis vooral bij regen en sneeuw. De koestal bevond zich dus vlak naast het woonverblijf of misschien beter woonplaats.Daarom moest men eerst langs de koe "passeren".Voor ons,toen nog kleine kinderen, was dat telkens een bangelijk avontuur;die horens en die grote neusgaten kwamen steeds zo dichtbij! Wij schoven er op onze zijde langs tot grote jolijt van de ge- zusters wanneer die binnen waren om wat uit te rusten en terwijl hun brood met spekvet aten.Maar het ergste voor ons was het geloei van Bella(de koe)wanneer wij vlak in haar buurt waren!! Wordt vervolgd
Op 'n mooie morgen;geen teken van leven meer,zelfs haar lustige en vrolijke grote vriend was niet te horen.Nochtans was hij geen gewoon canarievogeltje,hij kon kunstjes en verstond héél veel.De rolluiken bleven gesloten en vanzelfsprekend werden de medehuurders ongerust.Op hun deurgeklop kwam hoegenaamd geen antwoord.Dus werd de politie er bij geroepen,die de deur openmaakte en moest vaststellen,dat Tante Leentje definitief was ingeslapen.Oorzaak het koolstofmonoxyde dat zo verradelijk uit haar kachel was ontsnapt.Zij stookte inderdaad nog de kachel en sliep in de aangrenzende kamer,De kachel stond op de laagste knop en de grootste spleten van het oude huis waren met krantenpapier dicht gemaakt. Het canariepietje was nog kerngezond maar hij zong niet meer alsof hij wel degelijk wist dat zijn vrouwtje voor goed van hem was weggegaan. Niemand,maar dan ook niemand had voor Tante Leentje'n dergelijk droevig levenseinde kunnen bevroeden. Ja,koolstofmonoxyde kan een verraderlijke doodsoorzaak zijn. Wij zullen Tante Leentje steeds als een zeer moedige werklustige dame blijven gedenken vriendelijk en zeer sociaal. slot
De gezondheid van nonkel Fons ging zienderogend achteruit en na de allerbeste zorgen overleed hij enkele maanden later Doch Tante Leentje was een sterke vrouw met bovendien veel initiatieven. Toen haar verdriet wat geluwd was begon zij na te denken ,ze moest iets doen,ze was tenslotte nog maar zestig. Dus huurde zij een goed gelegen huis met twee verdiepingen en ging zelf beneden wonen.De twee overige verdiepingen richtte zij gezellig in om verder te verhuren aan studerenden.De verhuring gebeurde vlot;de studenten konden er zelfstandig en met confort huizen. Veertien jaren heeft Tante Leentje" kotmadame" geweest zonder voor de kost te moeten zorgen.Ze kreeg veel erkentelijkheid en vriendschap want om te helpen stond ze steeds klaar en een poetsvrouw zorgde voor een nette ingang en dito trappenhuis. Tante Leentje was nu vierenzeventig jaar oud maar kon gemakkelijk tien jaren liegen.Ze was zo ijverig en moedig niemand kon haar juiste leeftijd raden/ Maar toen gebeurde het.......... (Wordt vervolgd )
Ze was vijfendertig toen ze huwde met nonkel Fons,die enkele jaren ouder was en ze bleven kinderloos.Ze begonnen 'n grote zaak van kinderkoetsen en heel veel jonge moederkens reden met het gekende merk op hun kinderwagen doorheen de stad. Dat ging zo jaren verder en voort.Twee zeer ijverige mensen steeds in de weer. Maar toen nonkel Fons ziek werd en het zeer ernstig werd moesten zij de zaak overlaten.Ze gingen beiden in een rustige zijstraat wonen en schaften zich na enkele tijd een prachtige Siamese kat aan.Zij was een vrouwtje en mocht af en toe kindjes grootbrengen.Op een keer gingen zij op bezoek bij vrienden,die toevallig een zieke poes hadden, het bleek de kattenziekte te zijn.Het bleek ook dat mensen deze ziekte aan hun dier kunnen overbrengen,wat hier helaas gebeurde. De Siamese lieveling van Tante Leentje en Nonkel Fons werd ziek en stierf samen met haar drie kleine kindjes die zij enkele weken geleden op de wereld had gezet. Begrijpelijk had het kinderloos echtpaar zeer veel verdriet (wordt vervolgd)
Bij klaarlichte dag zagen voorbijgangers Lucieke liggen.Was zij gevallen ?waardoor?niemand wist het. In ieder geval was zij nog warm,zo bleek,maar wel overleden. Thuis vernamen wij ditalles met veel vertraging,want daar in het veldhuisje was geen telefoon. Lucieke was spijtig reeds begraven toen wij over haar dood hoorden.We hadden enkel nog haar graf op te zoeken om haar te groeten en te danken. Dat zij ons zo ging verlaten,zo alleen een ganse nacht in de sneeuw,zeker vechtend voor haar leven,dat hadden wij nooit kunnen vermoeden.Daarover hebben wij nog weken gemijmerd, om dat te verwerken, en wij hebben meermaals, over haar gepraat binst de dag en tijdens het werk dat was zij zéker waard:'n voorbeeld van naasteliefde
Conclusie:het leven zit vol verrassingen.............. slot
Zo gingen er enkele jaren voorbij.Met de fiets ging ik haar daar meermaals bezoeken en dan hielden we zeer gezellige praatjes.Jammer werd Jan ziek,er volgde verblijf in het ziekenhuis met al de zorgen voor en na.Helaas Jan haalde het niet. Inmiddels was Lucieke reeds achter in de zeventig.Aan verhuizen dacht zij niet meer ofschoon ze hoegenaamd niet graag op de buiten woonde.Ze was een echte stadsmus. Ze zou nu voor de huishouding van Miel ,de zoon,blijven zorgen terwijl zij zelf kost en inwoon genoot. Dagelijks ging zij door de lange dreef naar de enige winkel om de nodige bevoorrading. Op 'n vooravond keerde ze daar niet van terug,'t was winter en het had flink gesneeuwd.Miel was reeds gaan slapen want hij stond met de vroege.........toen hij ' smorgen met de fiets naar de haven reed nam hij een binnenwegeltje en zag half de dreef een koppeltje liggen.Zo dacht hij,en reed verder.Miel was hoegenaamd niet van de slimste maar wel een harde werker. Wordt vervolgd
Wij hadden thuis een hulpje in de huishouding,maar op zekere dag huwde zij,kreeg een kindje en ging dat zelf opvoeden. Toen bood Lucieke zich aan.Ze was pas zeventig en,kon nog zeer goed over weg.Bovendien had zij de centjes heel hard nodig. Zo werd Lucieke een deel van onze familie,ze was altijd goed geluimd en bereid te helpen. Toen ze ongeveer vierenzeventig jaar oud was is ze, tijdens een wandeling, gevallen en brak haar pols.Ze woonde in onze buurt op de derde verdieping en had het nu zeer moeilijk. Mijn moeder ging haar opzoeken en bracht haar mee naar ons;zij kon onze verzorging en morele steun best gebruiken en daar was zij zeer blij mee. Ze was een vurige kaartspeelster om zich te verzetten en had daar een vriend leren kennen.Die vriend had nog een ongehuwde dertiger(havenarbeider) en vader en zoon bewoonden samen een klein buitenhuisje in eigendom. Het was daar zeer rustig en gezond toeven en toen Lucieke reeds beter haar pols kon gebruiken kwam haar vriend, Jan, haar halen om bij hen, in de zuivere lucht, verder op te knappen.Zo kon ze ook al 'n beetje koken voor de beide mannen. Lucieke nam daar haar intrek. Wordt vervolgd
Onder de weg was zij één zenuwpees,we moesten nog zeven verkeerslichten gehoorzamen.Maar we vlogen er zo doorheen omdat ze allemaal groen gaven.Het angstige moedertje, van vooraan in de twintig, vol kommer aan mijn zij.Toch dacht ik, dat er reeds lichtjes in haar ogen begonnen te twinkelen. We reden tot voor het schooltje,haar kindjes waren nog niet buiten en dus was er geen vuiltje aan de lucht. Het jonge mamaatje was zo in de wolken,dat ze er een deuntje ging bij huilen. "Mevrouw"bracht zij uit voor ze uitstapte"ik weet niet hoe u te danken"Toen ,na een korte aarzeling,gaf ze mij een zoen op de wang"als ik u nogeens tegenkomen,krijgt u van mij zo'n ruiker"flapte ze er nog bij, terwijl ze een grote tuil in de lucht tekende .Meteen was ze verdwenen,het schooltje tegemoet. Ik liet mij weer opnemen in het drukke verkeer. Binnen in mij zong een heel vrolijk vogeltje. slot
Waarom kon iemand 'n uitgestoken hand zo vastberaden weigeren.Dat kon alleen maar wantrouwen zijn en dat hebben wij(de mensen)elkaar aangedaan. Verdrietig keek ik haar na,terwijl ze verder joeg in dit barre hondenweer.Arm vrouwtje zo bang voor iemand die zo vol medelijden was. Ik hervatte mijn vele nodige terugdraaimanoeuvers(!)en reed naar huis. Gelukkig kon ik dit aan mijn lieve huisgenoten kwijt. Dit kleine voorval stemde mij echter tot diep nadenken. Maar toen gebeurde er enkele dagen later dat andere. Aan de bushalte deed zij 'n stap vooruit terwijl ze mij diep in de ogen keek,ik reed heel traag want dat moet aan een bushalte. Eigenlijk stapte zij vanuit een menigte die blijkbaar reeds lang te wachten stond.Ze stak haar handje in de lucht,ik opende het raam van de wagen en onmiddellijk boog zij haar hoofdje naar binnen."Mevrouw,hijgde zij "ik sta hier reeds drie kwartier op de lijnbus te wachten .Over vijf minuten gaan mijn nog kleine kindjes uit de kleuterschool komen ,drie en vier jaar oud zijn ze .Ik heb ze nog nooit gemist ze zullen niet weten wat gedaan,mag ik met u mee a.u.b? Stap in "zei ik" en startte Wordt vervolgd .
Te midden van de plassende regen,dobberde ik heel alleen op een zeer smal en hobbelig kasseibaantje.Het was een sombere toestand ,geen mens in de buurt geen lichtpunt aan de horizon. Aan beide zijden van het baantje een diepe gracht.Ik zocht wat muziek op de radio en 'n snoepje in het boordbakje en hotste verder huistoe ;de dagtaak zat er op. Toen plots en nog te snel,reed ik een oud gebogen vrouwtje voorbij,zij was doorweekt en zo ellendig eenzaam.Onmiddellijk dacht ik ,ik moet haar een lift geven dus moet ik heel voorzichtig terug draaien,voorzichtig omwille van het hele smalle baantje en de diepe grachten.Want moest ik daarin terecht komen ik zou de pret alleen niet op kunnen. De draaimanoeuvers vergde uitzondelijk veel van mijn aandacht en krachten.Dus na veel heen en weer gedraai reed ik terug van waar ik gekomen was .Tevreden stopte ik naast het vrouwtje,in de gietende regen,en nodigde haar vlug uit plaats naast mij te nemen. Zichtbaar opgejaagd door angst en wantrouwen schudde zij heftig met het hoofd van nee! en verhaastte, zo mogelijk nog haar stap,de grijze natte verlatenheid tegemoet......... (wordt vervolgd)
Mijn verbeelding begon mij pijnlijke parten te spelen,hoe kon het anders?Ik voelde de scherpe tanden van het kwade beest midden in mijn vlezig achterwerk bijten en niet meer lossen!Vlug ,schuchter schuin en gauw keek ik naar mijn toekomstige echtgenoot en zag dat zijn korte baardharen stijf rechtop stonden!Dat was geen inbeelding maar pure realiteit!Onbetwistbaar was dus hij ook in een ver gevorderde stresstoestand! Tot aan het verre eind van de privéweg wandelden wij in kramp naar de verlossing toe.Immers het zou niet de eerste keer zijn dat een afgerichte hond begon te bijten zonder opgeven, met zéér noodlottige gevolgen. De kalfshond in kwestie heeft ons grommend gevolgd tot op één halve meter van zijn domein. Toen kregen wij een tot dusver nooit eerder gekend gevoel van verlossing en vrijheid!! Daar zijn we een ijsje gaan op smullen,heerlijk met room!! Het is niet uitgesloten,dat de lezer ons heel kinderachtig gevonden heeft?Wij geven toe ,dat we zeer bang geweest zijn en dat privéwegen door ons voortaan geschuwd worden als de pest,trouwens wat hadden wij daar te zoeken? Besluit:goed uitkijken naar de privébordjes!
Jaren terug in de tijd!! Wij waren verloofd en aan 't wandelen in de prachtige ontluikende lente. Maar verliefden zijn meestal zo druk bezig met hun toekomtplannen,dat zij niet zoveel merken van al dat ontluikende jonge groen.Zodoende kuierden zij,zonder het te weten,in 'n privéweg,die zo bleek achteraf,naar een verscholen diep achterin liggende villa leidde. Opeens kwam er 'n zwaar blaffende zeer grote hond op ons afgestormd.Eén meter voor ons hield hij halte,dus hopelijk een afgericht dier,dat het domein moest afbakenen en bewaken. Weg toekomstplannen, want wij schrokken ons een aap en bleven verstijfd staan.Blijkbaar was dit niet de juiste reactie:we moesten terug dat zag je zo in zijn ogen! Maar hoe? Aangezien het geweten is ,dat men bij een kwaad achtervolgend dier geen looppas mag inzetten.... moesten wij toch zo gauw mogelijk uit de voeten Zo rustig als het kon deden wij 'n halve draai naar rechts en dan schijnbaar uiterst kalm naar het einde van de nog zeer lange privéweg.Weliswaar met stramme benen!!en kloppend hart!
Natuurlijk teende mijn zus naar de politie van haar gemeente en deed haar verhaaltje.Vol begrip zei hij(,de politie)dat hij de zaak ging uitklaren en zo volgde dan de volgende dag. Aangezien de verkoopster ook naar de politie van haar gemeente was gestapt was mijn zus zeer benieuwd naar de derde confrontatie. Nogmaals begaf zij zich dus naar de kledingzaak en trof een zeer beleefde, gedienstige verkoopster aan(dezelfde)Zonder dralen nam zij het inmiddels beroemd geworden bloesje uit de kast en legde het op haar toonbank zeggende "gij zijt tenminste een eerlijk mens want ge zijt zelf naar de politie geweest" Mijn zus kon de juiste woorden niet vinden om,wellevend ,haar verontwaardiging te uiten,daarom zei ze zeer weinig. Zij betaalde het overblijvende bedrag, na aftrok van de waarborg, en verliet waardig de zaak én de verkoopster!. Begrijpelijk nam zij zich vast voor, nooit of nooit dit raadselachtig huis nog een bezoekje te gunnen. Hoe was dat fameuse bloesje kunnen afgehaald worden en hoe kwam het terug in de zaak??......en waarom werd het waarborgbewijs genegeerd? We zullen het nooit weten! slot
Mijn zus stapte langs vele winkels,helemaal niet van zins iets te kopen,tenzij bij de apotheker. Helaas, haar oog viel op 'n héél mooi bloesje,dat ze best wou hebben en dus ging zij binnen.Ze paste haar maat,voor de zekerheid,en gaf een voorschot.Ze zou het ' s anderenaags komen afhalen.Het bloesje werd op haar naam terzijde gehangen.Dus de volgende dag ging mij zus het kwestieuse kledingsstukje ophalen zoals was afgesproken. De verkoopster gebaarde aanvankelijk van kromme haas,toen herinnerde zij zich dat een jongetje van een jaar of tien dat bloesje in de voormiddag was komen opheisen...... Mijn zus kon er kop noch staart aankrijgen,zij toonde haar waarborgbriefje maar dat hielp geen barst Bovendien was de verkoopster zeer verbolgen en er ontspon zich een kleine discussie,waarna m'n zus naar huis ging. Wordt vervolgd.
Helaas,één étui was er niet bij.Ik moest duidelijk beschrijven hoe die er uit zag,want vermoedelijk lagen er meerdere bij de vriendin!!.Na een half uurtje stond ze er terug met het étui en een grote bos bloemen.Ze deed nogmaals restitutie en ik lifte naar boven om haar slippers te halen . Toen ik weer beneden kwam vroeg ze " tot vrijdag?" Met spijt moest ik,na overleg met mijn huisgenoten,het been stijf houden.Nee Julie,zei ik,ons vertrouwen is naar de haaien.We geven je een volgende kans(in een andere post)want we zullen je ouders hierover niet spreken.Als je er aan houd zal ik je bloemen in een vaasje zetten,mee terug nemen wilde ze niet(kon ze niet?)Ikzelf had niet verwacht dat ze voor ons bestemd waren.....maar begreep dat het met een goede bedoeling gepland was. Ik kon een preekje niet achterwege laten over eerlijkheid en betrouwbaarheid, wilde zij een werk kunnen behouden. Ze beloofde het maar.....heeft ze de draagkracht van mijn woorden wel écht begrepen?? Wij hopen het ten gronde. slot
Haar ouders waren afwezig,zei het broertje dat openmaakte,maar z'n zus was wel thuis.Dat was een meevaller,althans voor mij!En daar stond ze reeds in de hal. Mevrouw riep ze blij,wat fijn u hier te zien! Ik priemde mijn ogen diep in de hare en verkondigde de reden van mijn komst.Aanvankelijk gaf ze geen krimp maar toen ik verder sprak ging zij al vlug door de nog jonge knieen.Ze bood haar excuses aan maar zo dadelijk kon ze nog niet alles terug geven,want het lag allemaal bij een oudere vriendin die haar " heelster " was! Ik stelde een ultimatum;morgen tussen tien en elf bij mij thuis met de vracht, zoniet werden haar ouders en de Jeugdpolitie op de hoogte gebracht. 's Anderendaags was zij op de afspraak,éérst 'n tikkeltje agressief, duidelijk onder de invloed van de oudere vriendin en of ik eens wilde opsommen wat ik zoal terug wilde hebben! nee kindje,zei ik droogjes,niet jij stelt hier de vragen maar ik en nu vlug voor de dag ermee. Ze deed haar tas open en haalde stuk voor stuk mijn eigendommen voor de pinnen............... wordt vervolgd
want toen de badkamer aan de beurt kwam sloot ze de deur achter zich,van al onze poetsvrouw in het verleden,was zij de eerste die dat deed!Vermoedelijk was dit haar werkwijze om de hoekjes niet te vergeten. Bij haar vertrek werkte ze met stijl;ze deponneerde een lichtblauw naamkaartje op de tafel ,voor.....als we haar eens dringend mochten nodig hebben en ze ging naar huis, zei ze Omdat ik me die namiddag 'n beetje moest optutten,gleden mijn vingers tussen mij opgehangen halssnoeren en ja die ik wilde omhangen was er niet meer bij.Het was de mooiste!! Ik graaide naar een tweede die ook verdwenen was. De reputatie van Julie kwam ernstig op de helling te staan. Toen ging ik naar de badkamer en ja,nog vier toiletattributen waren spoorloos. Pas toen betreurde ik het sterk niet méér informatie te hebben ingewonnen.Aangezien ik wist welke school zij pas gelopen had, belde ik Moeder Overst op, die mij uiterst negatieve dingen meedeelde.Vooraleer verder stappen te ondernemen sprak ik nog eerst met een collega die bij de Jeugdbrigade werkte en vroeg ook haar om raad. Dus er restte mij niets beters dan streng op te treden en haar thuis te gaan vinden......... Wordt vervolgd
Even terug in de tijd......... Onze vorige poetsvrouw moest geopereerd worden en daarna ging ze er de brui aangeven,aan ' poetsen,zei ze. Omdat dit juist in de verlofperiode viel en wij,bij wijze van spreken ,om de haverklap uithuizig waren,plaatsten wij pas een maand later een aankondiging in het gemeentelijk,veel gelezen krantje Drieentwintig responsen hebben wij telefonisch mogen beantwoorden.Daaruit weerhielden wij er drie voor persoonlijke kennismaking.Ik pikte er een frisse jonge blonde uit,kwestie van er lang plezier van te hebben!en ze 'n beetje naar mijn hand te kunnen zetten.......En ze kwam. Ze kwam binnen, terwijl mijn man juist buiten ging, en ze vertelde al gauw dat ze hem kende van in de klas!! Ze begon daarop hevig te snuiten,dat kwam door de verkoudhei die zij tijdens de Eerste Communie van haar broertje had opgelopen.Blijkbaar wilde zij mij hiermee enige referenties geven! Dat was dan dat.Persoonlijk vond ik het een positieve eerste ontmoeting Wellicht lagen er degelijke fundamenten aan de basis! Toen legde ik haar onze trend van poetsen zo'n beetje uit en zij begon.Zeer ijverig moet ik zeggen. Wordt vervolgd
Weliswaar had zuster Tecla een idee,maar dat moest ze eerst met Moeder Overste bespreken en of ze daar wel de toelating voor kreeg.?Dat viel best mee ,ze mocht haar plannetje uitwerken. Ze haastte zich ongelooflijk snel,zoveel haar beentjes dat nog toelieten, naar haar consores Prudence en riep haar al bijna van ver"Zuster Prudence we mogen een noveen gaan doen voor het grotje van onze tuin,na ons avondgebed." Iedereen weet dat een noveen negen dagen duurt dus hadden zij de tijd om hun bede, om nieuwe wol,af te smeken. Allicht kwam er weer een medelijdende dame opdagen met een volle doos wolgaren voor de arme kindjes van overal Het waren nog zachte winterdagen maar het schemerde reeds heel vroeg,de dagen gingen amper open en toe. De twee brave zustertjes waren zo sterk gemotiveerd dat zij zelfs van die schemer geen last hadden. Opeens ,het was nog maar de vierde dag, zaten zij weer te "novenen" toen zuster Tecla meende een draad voor haar op de grond te zien liggen.Zij boog zich voorzichtig naar voor want ze wilde voor geen, geld zuster Prudence storen in hare comtemplatie,en greep naar de wolle draad.Voorzichtig trok ze eens aan het bijna wonder,en ja de draad werd steeds langer en langer.Zuster Tecla begon te winden en toen ze reeds ongeveer een biljartbol in haar hand had,kon ze niet langer zwijgen. "Zuster Prudence,....Prudence, kijk toch eens! We zijn reeds verhoord,kijk nu toch eens naar beneden. Dat deed Prudence en liet een kreet een veel te luide kreet na het avondgebed! Tecla,Tecla stop toch met winden,je hebt reeds méér dan de helft van mijn onderkleed uitgetrokken...............
Zuster Tecla en zuster Prudence waren verwoede breisters. Binst de dag werkten zij in de kleuterklas,maar tijdens de vrije uren breiden zij voor de arme kindjes van overal. Zij hadden van een goede medelijdende ziel een grote doos vol wolgaren gekregen en dus konden zij zonder zorg aan de slag voor een afzienbare tijd...... Het getik van hun ijverige naalden was hoorbaar tot in de lange gang van hun klooster.Het was een ware lust om hen bezig te zien. Tot op een zekere dag de doos was leeg geraakt.In hun felle gedrevenheid hadden zij het niet eens opgemerkt.Des te groter was hun ontgoocheling toen ze dan toch tot die jammerlijke vaststelling kwamenWat nu ? Zij waren zeer bedroefd want het kleedje dat ieder van hen aan 't klaar stomen was,was helemaal nog niet af. Toen kwam heel plots zuster Tecla op een idee....... wordt vervolgd
