Zeker een half uurtje heb ik nodig gehad om uit te blazen,onder het waakzaam oog van mijn dierbare wederhelft. Dat is nu de tweede maal dat die zee ons de duivel aandoet!! Verleden jaar waren wij langs de branding aan 't wandelen in lange broek,met sokken en sandalen uitgerust.Op het strand lagen vele ups en downs,verraderlijk bij opkomende baren en vloed.Bij ieder baargeweld kwam het water flink nader.Maar.....wij argeloos als we zijn stapten steeds verder richting Wenduinen.Opêens waren wij ingesloten ,het barenschuim sloeg genadeloos toe .Wij schrokken en de wandelaars langs de branding ook!!;Tot aan onze knieen stonden wij reeds in de Noordzee! Wij waadden door het schuim en kwamen gelukkig nog op het droge maar daar hebben we wel ons bekomsten van gehad! Met natte broek,sandalen en sokken zij n we dan maar huistoe gestapt en daar lag nog droog gerief in de kast! Maar NU heeft die gegeerde zee toch in onze rapen gedaan.Nooit hebben wij kunnen bevroeden dat ze zo krachtig ging tewerk gaan. Wij gaan haar dat geen derde maal gunnen!Wat zegt U?
Helblauwe lucht,rustige zee,in de verte hier en daar een statig schip,geluiden van spelende kinderen en volwassenen die luieren in hun stradstoel.Het strand en zeeleven gaat zijn gewone gang. Rond 11u.gingen wij ,bij mooi weer, iedere dag zwemmen,woopie het water in!!Heerlijke sportieve bezigheid ,en zo relaxerend! Ja,dat dacht u,ik trouwens ook! Ditmaal zwommen wij in de namiddag,zo'n tiental meter weg van de branding (de zee trok af) voelde ik mij als het ware gegrepen in mijn middel en rond mijn benen.Ik stond recht en praatte uitgelaten met mijn man.Plots voelde ik duidelijk dat deze zeegreep ernstig werd,ik kon er me niet meer van losmaken.Mijn man stond amper een meter van mij verwijderd en had moeite zich te reliseren,dat ik in nesten zat.Toch was dat zo :."schat,zei ik ik kan hier niet meer uit ik zit in een kolk!Dadelijk gaf m'n echtgenoot mij een hand maar dat hielp geen steek.Die draaikolk deed onder water zijn verachterlijk werk.............. Ik wrong en trok maar die akelige toestand hield me in zijn bangelijke greep.Men moet het zelf echt eerst meemaken om het te kunnen "empathiseren"!! En ik werd er zo moe van en ook 'n beetje wanhopig.......... Ik bleef maar naar de branding kijken en tegenwerken.Geen mens die bemerkte dat ik mezelf nog wat levensvreugde wilde gunnen! In het water is mijn man geen held,dat had u al begrepen,bovendien mocht hij niet te dicht komen of hij kreeg van hetzelfde laken een broek. Plots voelde ik 'n lichte opening in de kolk,zo'n soort klein tunneltje,ik sleurde en trok en lag zowaar ineens op het droge als een ademloze vis. Mijn krachten waren zodanig uitgeput alsof ik te voet zojuist van Scherpenheuvel was aangekomen...........
Een weide is nu percies niet de gedroomde ondergrond om op te crossen ik schokte en zweette en hield de boerderij strak in het oog.De koeien trokken zich van mijn gedurfde onderneming geen barst aan,dacht ik. Ik ploeterde maar verder.......opeens schoot een jong gevlekte uit haar gemeenschap vandaan en kwam in mijn richting aangekloefd!! 'n Panische angst overviel mij dadelijk,want ik wist dat er met 'n jonge dolle stier niet te lachen valt.Ik zag maar één oplossing fiets nieuw of niet, laten neerploffen en het zelf zo stevig mogelijk op een lopen zetten richting boerderij !Het klompengeroffel kwam gevaarlijk dichterbij,mijn benen gingen tewerk als nooit!!Ik naderder de door mij totaal onbekende boerderij maar hoopte vurig op mensenhulp en ....die kwam er.De boer stond met de armen in de zij op mij te wachten hij had het hele schouwspel geboeid gevolgd"hewel wa doede gij allemael?........... "Vriend hijgde ik ,ik moet op 14u.een vergadering voorzitten en ik ben te laat mijn fiets ligt ginds !! Kom hem na te vijve maer terughaelen zei de brave man,wat ik met veel bedankingen gedaan heb. Wees ervan overtuigd , nooit zal in nog in een weide fietsen!.
In een canariegeel kleedje op 'n gloednieuwe fiets met alles d'r op en d'r aan (zelfs versnellingen!)reed ik naar de driedaagse reunie(jaarlijkse gezellige bijeenkomst)van de oudleerlingen in mijn oude dierbare kostschool! Wij sliepen er dan in aparte " chambretten "net zoals vroeger,speelden toneel,zongen,wandelden in de mooie tuin en aten lekker!Vooral in de refter werd, qua snateren, heel veel katoen gegeven! Voor mij was het 25km.fietsen, dus zowat 'n uurtje.Natuurlijk kwam ik te vroeg aan en maakte daarom langs de velden nog een ommetje.O wee,dat had ik niet mogen doen,dat had ik onderschat.Weldra merkte ik,dat ik te laat ging komen want om 14u.moest ik er de welkomsgroet houden als voorzitster en dat ging nu mislopen . Voor mij lag een ruime wijde weide met aan de uiterst linkse zijde een aantal rustig grazende koeien en in de verre verte een boerderij.Als ik nu eens moedig die weide diagonaal over fietste,dacht ik,dan laat ik 'n gans dorpje liggen zonder het dus te moeten aandoen. Overmoedig en ietwat schuldig stak ik mijn nieuwe fiets onder de prikkeldraad en daarna m'n eigen body!! Maar.......... WOrdt vervolgd
Zon,groen,zonneschermen en 'n lekker weertje meer moest dat voor ons toch niet zijn. Mijn man en ikzelf wandelden als gidsen recht tot in de tuin. Tante Clothilde volgde ons niet maar zwaaide met haar handje ten teken dat zij bleef binnen zitten! Wij schrokken ons een aapje want daar zat ze gans alleen! Natuurlijk moesten wij haar tegemoet gaan,maar juist op dit moment kwam zij ons tegemoet.De hemel zij geprezen! We vonden een geschikt tafeltje en nu volgde de bestelling; Alles was er te krijgen,behalve Brusselse wafels en die moest Tante Clothilde juist hebben ,wafels en niets anders! Mijn man verkoos pannekoeken met siroopen thee en ik een "completje"met koffie,minuscule stukjes gebak en 'n klein glaasje koffielikeurTante zat met gevouwen handen diep na te denken......en ze koos ook pannekoeken met bruine suiker,ofschoon ze vast zat in de wafels! Diverse ijspronkstukken werden in galop links en rechts afgeleverd De pannekoeken werden aangevoerd ze roken heerlijk naar de vaillestokjes Met lange tanden begon Tante aan de zgz.lekkernij want zij vond ze niet goed bereid en ze proefde helemaal geen vanille In alle discretie schoof zij de helft op mijn man's bord Mijn man lachte in zijn baard en at smakelijk verder Dat Tante Clothilde geen glaasje likeur had gekregen.vond ze onrechtvaardig,het mijne was reeds aangesproken en daar heb ik het bij gelaten! De zon begon,Goddank,te duikelen zodat we onze genodigde na een uurtje terug huiswaarts hebben gereden. Onder de weg hielden wij een ietwat gedwonge gelegenheidsgesprekje. Tante Clothilde dankte ons oprecht voor de invitatie en zij ging naar binnen zoals zij naar buiten gekomen was! Mijn man ik vroegen ons af of wij haar nu een plezier hadden gedaan of haar eerder deftig gestoord hadden?! slot
Tante Clothilde was weduwe,80j.kinderloos en ' s zondags vaak alleen.Mijn man en ik wilden er absoluut geen rekening meehouden,dat zij zelden tevreden was .Ze ging bovendien verjaren en dus belden wij haar op.Of ze a.s. zondag eens mee uitrijden wou om iets te gebruiken?Zij ging dadelijk akkoord en bijgevolg haalden wij haar op rond 15u. Zoals steeds was tante fijn afgeborsteld en, mij dacht, ook wel gezind(?). Wegens omstandigheden en ook bij gebrek aan tijd bezochten wij haar weinig en waren daarom niet zo gewoon intiem en losjes met haar om te gaan......... Toen we alledrie in de wagen stapten(Tom was op stap met vrienden)zette ik het dakje 'n beetje open want het weder was juist op de gedroomde temperatuur(24°) Na vijf meters rijden greep tante meteen naar haar kapsel voor de winden die er niet waren.Toen vroeg ze met klem om de ventilartoren te sluiten,daar kon ze absoluut niet tegen/ Mijn man gehoorzaamde onmiddellijk want hij wou haar in geen geval onaangenaam zijn!Veiligheidshalve dichtte ik het wagendakje en opende stikum zachtjes de knop van de airco.Zo viel alles in zijn juiste plooi. Ons ritje duurde hooguit 'n half uurtje terwijl werd er beleefd wat heen en weer gepraat,gewoon over koetjes en kalfjes We reden naar een nieuw etablissementje met mooie tuin en verzorgde bediening ,zo vonden mijn man en ik!en dus waren we van een behoorlijk succes overtuigd. De voordeur en achterin de tuindeur stonden open zodat een zacht briesje ons verwelkomde.Tante Clothilde greep dadelijk naar haar hals waarrond een " sjaaltje" gedrapeerd zat en prees zich gelukkig dit kledingsstuk niet thuis te hebben laten liggen. De tuin lokte.......... Wordt vervolgd
Rozeke's plezier kon niet op,zelfs de rit vond zij een waar genot.Toen ze na een goed halfuur van de bus stapte moesten ze nog een poosje te voet lopen door een héél smal wegeltje dwars door het korenveld.Het rook er heerlijk naar het graangewas. Toen kwamen ze aan het boerderijtje van Joke en Trientje(waarover reeds eerder een cursiefje verscheen) en dan zag Rozeke de witte villa waarover zij reeds zo vaak hoorde vertellen. Vooraan zag ze de grote tuin maar daarachter lag het uitgestrekte bos.Ze was wild enthousiast! Mijn meter deed het wat rustiger aan. Ze begonnen haast meteen verwoed aan de slag:stofzuigen,vagen en schuren en dweilen en de ruiten poetsen.Langs de boskant bevonden zich de meeste ramen Die nam Rozeke voor haar rekening. Maar......natuurlijk namen zij een welverdiende pauze en deden dan verder, want het uur vorderde ofschoon ze er 'n ganse dag hadden voor uitgetrokken. Rozeke poetste met ijver de vele ruiten. Rond 4 uur hield mijn meter een kleine koffiehalte!!met koek en melk en suiker en toen.....moest het Rozeke van het bange hart"Mw.Ickx,zei ze ietwat aarzelend,nu ben ik al zo lang aan die boskant bezig maar.......nu heb ik nog geen enkele wilde beest gezien!" Dit is waar gebeurd.Mijn grootmoeder heeft haar niet uitge-lachen maar haar daarentegen volledig gerust gesteld.met wat uitleg over de wilde dieren in Afrika
Mijn grootouders hadden een drukke zaak,zij waren zéér jong gehuwd en kregen zes gezonde kinderen. Ze bewoonden een aangepaste woning met daarachter een ruim atelier en de nodige medewerkers. Ze hadden ook een bovenmeid een keukenmeid en een poetsvouw :Rozeke,haar bijnaam was" het fonografke" omdat ze geen seconde zweeg! dit vaak tot grote jolijt van de anderen!Niet alleen was zij een grote tater maar ook aardsdom,......ze kon echter flink poetsen. Op zekere zonnige en rustige dag,zei mijn grootmoeder,die ook mijn meter was:"Rozeke,morgen gaan we ons buitenhuis,in't bos, eens degelijk opkuisen want dat is nodig na de winter.Rozeke was in de wolken,mee naar de buiten en naar een groot bos,dat had ze nog niet meegemaakt. Het kuisgerief stond ginds steeds klaar en dus namen ze enkel hun pic- nic mee,dat was dubbel zo plezant! 'Anderendaags trokken ze samen met de autobus naar de "witte villa" zo noemde de familie het kwestieuse buitengoed Rozeke genoot met volle teugen,ze kon er haast niet van in slaap geraken. En dus namen zij de volgende morgen rond 10u.de autobus. Wordt vervolgd
Natuurlijk bleven de klassen niet te lang onbereikbaar,het onderwijs ging verder Het heerlijk tasje koffie van weleer werd vervangen door een kopje Kneipp(gebrande gerst!)dat was wel even wennen......... de snoepjes kregen ook een ander uitzicht en af en toe ,maar dan ook maar af en toe een zwart reepje chocolade! Bloem en havermout mocht men niet te lang laten staan of er kwam een kevertje in! Maar ........er waren weinig zieke mensen,een schepen uit de haven zou er voor gezorgd hebben dat er voldoende voeding was, zij het dan niet van de lekkerste soort. Spek bv.moest meestal gesmokkeld worden en reed men langs de grens,héél onschuldig, dan stapte er soms plots een controleur uit de bosjes of er geen boter in de fietszak stak, leuk was anders men schrikte er telkens van op omdat fietsen in de natuur niet noodzakelijk moest samengaan met smokkelen, vonden wij! Onze kledingstoffen waren ook niet je dat,en schoenen kon men wel aanschaffen maar van mooi(!) was niet veel sprake En toch ging het leven gewoon verder we konden mooie filmen zien en er werden ook bals georganiseerd. We zagen de actualiteiten voor de grote film begon want van T.V.was nog geen sprake. Ditalles heeft schrijfster weerhouden uit wat mensen die het hebben meegemaakt haar verteld hebben.
Op 10mei twee harde ontploffingen en dicht in de buurt twee huizen plat met de grond.Het was oorlog en we konden het niet geloven. Kort nadien zagen we Duitse soldaten in oorlogsvoertuigen en ook kwamen er zingende troepen voorbij gestapt die gretig naar onze uitstalramen van boter en eieren keken! Wat viel daar nu aan te zien.Arme schapen we wisten nog helemaal niet wat ons te wachten stond.Er vielen n og veel meer bommen en onze overvloed aan voedsel kwam op de bon.Ja,we kregen bonnetjes voor melk en brood soms mochten we in de rij gaan staan voor haring,dat was voedzaam.Witbrood verdween en er kwam zwart-grijs voor in de plaats.Soms heel kleverig dat men met twee messen moest losmaken.Onze winkels kregen een gans ander uitzicht de grote overvloed en de keuze was verdwenen.De toenmalige koning Leopold de 3de had ons land vrij vlug over gegeven,zodat we nu onder Duits toezicht stonden. Het leven ging verder ,we werden gewend aan de rantsoenering ,en kinderen passen zich snel aan. De scholen bleven 'n tijdje gesloten ............. Wordt vervolgd
Ze kon nog eventjes blijven wonen in afwachting van de deurwaarder,maar ze zat bijna volledig op droog zaad. Ze mocht niet bij de pakken blijven zitten goed wetende wat haar te wachten stond. Het nodige werk werd door de deurwaarder uitgevoerd,daar had Louise eigenlijk geen boodschap aan.Zij begon naar een goedkope woonst te zoeken en naar werk.Dit laatste was, gezien haar leeftijd, het moeilijkst.Bovendien woog haar intellectuele bagage ver van zwaar. Ze vond in de oude binnenstad 'n betaalbaar"appartementje" en, door voorspraak, in stadsdienst de verzorging van de toiletten,die heel veel bezocht werden. Na enkele jaren is Louise ziek geworden en in eenzaamheid gestorven. De lezer zal wel aanvoelen,dat dit verhaal volledig op het ware gebeurde werd opgebouwd. slot
dat hij op de beurs achter de koord speelde en veel grof geld verloren had.Hij zou héél diep in de schulden zitten en zou geen oplossing meer zien. Lode, want zo heette hij immers, geraakte in een diepe depressie met al te vaak kolerieke aanvallen zelfs met slagen en verwondingen.De blauwe ogen van de onschuldige Louise waren soms niet om aan te zien,deernis wekkend. Enkele keertjes zocht zij soelaas in een klein borreltje maar dat mocht natuurlijk niet. Het ging van kwaad naar erger en gans de mizerabele financiele katastrofe leidde onvermijdelijk naar een totaal fallissementOok voor Louise werd deze toestand onhoudbaar. Op 'n morgen verscheen Lode niet in de huiskamer,hij kwam dus niet ontbijten.Niets wees erop,dat hij buitenhuis was. "tWerd tegen de middag en Louise kreeg een naar voorgevoel .Zij begon het huis te doorzoeken en teneinde raad daalde zij de keldertrap af......daar hing haar man aan een zware koord ,op die manier had hij er een definitief einde aan gemaakt. Hiermee was de lijdensweg voor Louise nog niet volbracht. Wordt vervolgd
Er kwam een stevige relatie van en zelfs een huwelijk. Louise was nu de echtgenote van een mooie Taverne-uitbater en daar was ze fier om.Ze kreeg een vossepels rond haar hals en briljanten rond haar vingers. Ze was nu vrij, dacht ze, en het harde werken kon ze nu wel opzij schuiven.Ze had meer dan haar best gedaan voor haar naaste famlie. Na een tijdje moest Louise al eens inspringen en mee pintjes tappen,ze had daar niets tegen ofschoon ze het 'n beetje vreemd vond.Eén namiddag per week mocht ze een vriendin gaan bezoeken,maar ze moest, bij aankomst, onmiddellijk haar man opbellen en wanneer ze enkele uurtjes later huiswaarts keerde moest ze hem weer opbellen zodat hij haar opgebruikte tijd goed kon nagaan. Op een morgen werd de vaste dienster opgezegd en was de eer aan Louise haar definitief te vervangen.Toen begon zij een en ander te begrijpen,ze was wel naif maar niet oerdom. Haar man zat in " slechte papieren"zo raadde zij en via via vernam ze dat hij........... wordt vervolgd
Louise was de oudste ,ze had nog twee broers en een zus die alle drie verstandelijk misdeeld waren.Vader was vroeger een goed wijnhandelaar doch na de vroege dood van zijn vrouw liet hij de boel maar draaien terwijl de drank en het gokken hem de grond inboorden, hij ging dus falliet. Louise was de enige die geld in 't bakje brachtVader werd ziek en stierf Louise werkte reeds lang en hard,dikwijls voor twee,in een veelbezochte patisserieZij was evenmin ontwikkeld en daar werd menigmaal van geprofiteerd.Begrijpelijk werd ze het noeste werken,ook 's zondags, grondig beu/Eén broer en de zus waren inmiddels ook overleden,en de resterende broer had simpel werk gevonden. Totaal onverwacht kwam Louise in contact met een man die gestudeerd had,en uitbater was van een gezellige brasserie. Zij zagen elkaar steeds meer,want Lode was blijkbaar gek op taartjes!! wordt vervolgd
Wat kon er nu gebeurd zijn? Om 9u.laat Oma steeds de rolluiken de hoogte in gaan en ziet ze meteen haar kleinzoon komen aanlopen met grote stappen en 'n beetje bleekjes.Oei,zou er iets voorgevallen zijn? Oma ,heigt hij,U hebt ons opgebeld en daarna hoorden wij niets meer tenzij de radio,wij konden u absoluut niet meer bereiken en uw G.S.M stond ook af.......wij waren zeer ongerust. De lieve jongen kwam tijdens zijn verlof van linker oever getuft. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? De looptelefoon van Oma zit steeds in haar linker kamerjaszak. Haar laatste gesprek van de vorige avond was met het jonge paar geweest.Dus het geprogrameerd knopje moet een deuk gekregen hebben en onschuldig en onvrijwillig naturlijk,zijn gang gegaan zijn!!!terwijl Oma van toeten of blazen wist. Vanzelfsprekend heeft ze zich gemeend verontschuldigd. Maar de hamvraag is nu waar moet ze voortaan het loopapparaatje opbergen om het altijd bij zich te hebben en geen onvrijwillige knopjesaccidenten meer mee te maken?Kan iemand haar raad geven?
Oma is bijna 84 jaar oud,maar nog heel goed bij de pinken.Niet zozeer wat de orthopedie betreft dan wel de ratio! Zij zou haar laptop niet meer kunnen missen,evenmin haar piano want ze speelt nog behoorlijk genietbaar.Tekenen en schilderen liggen ook in haar mogelijkheden en ze rijd nog met haar wagen! Zopas heeft ze zich de nieuwe Assimil Italiaans aangeschaft,ze is al aan settima lezione en ze vind het uitermate boeiend. Maar......onlangs heeft die moderne techniek haar toch een voetje gelicht! Haar dagelijks ritueel is;'s morgens met het trapliftje naar beneden komen en dan onmiddellijk haar hondje Teddy in de tuin laten,dan volgt het ontbijt met thee of koffie en afruimen. 't Is dan rond half negen en dan gaat ze, steeds nog in kamerjas, naast Teddy op de canapé liggen.Dat is hun intiemste moment en ze zijn er beiden opgesteld! Dus, we zeiden het reeds, de moderne techniek heeft haar parten gespeeld Wordt vervolgd
Een méér dan oorverdovend hotsend en botsend lawaai kwam achter ons aan gestoven,we liepen op het zijpaadje. Dat hevig plots gedonder kwam zeker van een hele grote,zware vrachtwagen in nood?Ditalles schoot als 'n pijl door ons opgeschrikt breinwerk.Als de bliksem zetten we het op één spurten en plakten onze borst en buik tegen de eerste gevel van de meest nabije boerderij.Er viel geen mens te bekennen en toen we durfden om te kijken bleef het baantje vrij.Maar...........wat wel spookachtig kwam aangestotterd was een enorm vliegtuig,zo laag dat we de bemanning duidelijk konden zien zitten en dat we ons aan een zware noodlanding verwachtten.Ja,dat ging neerstorten,dat ging heel naar verlopen........... Van dat neerstorten kwam Goddank,niets in huis.Het tuig begon hortend terug op te trekken en met héél veel lawaai vloog het de verte in boven het maisveld en zo terug naar de vliegbasis, niet zo ver uit de buurt. Wij zijn toen onbedaarlijk beginnen lachen om onze grote schrikreactie,de neiging tot levensbehoud kon zeker niet geloochend worden.We hadden er waarempel de slappe lach aan overgehouden,zodat de schaarse voorbijwandelaars moesten meelachen!! We hebben het erop gewaagd dit voorvalletje te verwoorden,maar het is evident dat een videoopname veel sprekender en veel leuker zou geweest zijn!
We hadden zéér hard gewerkt in en op ons buitengoedje en 't zag er nu héél netjes uit.Dus gingen we ons wat opfrissen en wat uitrusten. Na een uurtje vonden we dat het welletjes geweest was . We konden onze grote wandeling beginnen. Zoals steeds stapten we eerst langs het rustige bos met hier en daar ,soms, een wegspringend haasje ,dan langs Marieke onze enige buurvrouw van op enkele minuten afstand en dan liepen we het binnenbaantje over om aan de boerderij te komen met de vele loslopende hennen en hanen.Zij schrokken helemaal niet door onze onverwachte komst en kakelden er lustig verder op los. Toen draaiden we naar rechts om enkele verzorgde huisjes met ruime voortuin te passeren en dan kwam de ruimte weer in zicht;de wijde weiden en in de verte een uitgestrekt maisveld. We genoten écht van onze wandeling en van ons samenzijn.en toen......toen gebeurde het! Wordt vervolgd
Inderdaad wij wisten niet wat wij meemaakten! Eerst dachten we er heel even aan contact op te nemen met de poetsdienst in kwestie, maar we vonden de vertoningen zo leuk en verrassend dat we het niet deden.Wie weet wat ging ze nog ten beste geven!? Rond 10u.waren wij gewend aan onze vaste Steffy koffie of thee met koek aan te bieden doch met dit scenario was integreren niet makkelijk.! Toen de lunchpauze voorbij was ging ze verder met het dweilwerk.Het afstoffen hadden we reeds voor onze rekening genomen.Nog éénmaal heeft ze zich afgezonderd naar de plaats waar we allemaal alleen willen zijn,ze bleef echter verontrustend lang binnen!Cigarettenreuk kan men niet camoufleren!! We hebben haar het verschuldigd bedrag betaald en ze is gegaan zoals ze gekomen was........ Toch hebben wij het nodig geacht de poetsdienst er van te verwittigen met het oog op de volgende klanten! Slot
Blijkbaar hebben wij iets met poetsvrouwen! Men gaf ons 'n vervangster want de onze was met jaarlijksverlof en dus keken wij tevreden uit..... Die maandagmorgen stond ze daar,héél zwarthuidig en corpulent,maar wat opvallend was ,was haar hooghartigheid. Ze kwam binnen en sprak geen woord.We vonden dat wel'n beetje jammer en vervelend en probeerden enkele talen uit zonder het minste succes. We gaven haar het nodige poetsgerief en ze begon te stofzuigen, zonder één woord. Na een uurtje sloot ze zich op in onze kleine veranda deed dus de deur potdicht en begon tamelijk luid te praten .We vermoedden dat het Lingalees of zo iets was.......we waren op dit moment het bestaan van de GSM even vergeten. Dit samengesprek duurde wel 'n tijdeke. Nadien kwam ze terug buiten,van God geen erg,en ging verder met stofzuigen.Met ons had ze nog steeds geen woord gesproken geen "gebenedijde syllabe!" Tegen de middag aan begon ze het kleine ronde tafeltje van de veranda te dekken,niets ontbrak:gleiswerk, bestek,cola, en 'n koudschoteltje vanuit haar draagtas vers en fris daarin bewaard(?) Nogmaals sloot zij de deur ,zette haar miniradioke aan en begon(het moet gezegd!)smakelijk te eten....... Wij stonden achter het keukenraam dat in verbinding staat met de bewuste veranda en wisten niet wat wij zagen! wordt vervolgd
