Op 10mei twee harde ontploffingen en dicht in de buurt twee huizen plat met de grond.Het was oorlog en we konden het niet geloven. Kort nadien zagen we Duitse soldaten in oorlogsvoertuigen en ook kwamen er zingende troepen voorbij gestapt die gretig naar onze uitstalramen van boter en eieren keken! Wat viel daar nu aan te zien.Arme schapen we wisten nog helemaal niet wat ons te wachten stond.Er vielen n og veel meer bommen en onze overvloed aan voedsel kwam op de bon.Ja,we kregen bonnetjes voor melk en brood soms mochten we in de rij gaan staan voor haring,dat was voedzaam.Witbrood verdween en er kwam zwart-grijs voor in de plaats.Soms heel kleverig dat men met twee messen moest losmaken.Onze winkels kregen een gans ander uitzicht de grote overvloed en de keuze was verdwenen.De toenmalige koning Leopold de 3de had ons land vrij vlug over gegeven,zodat we nu onder Duits toezicht stonden. Het leven ging verder ,we werden gewend aan de rantsoenering ,en kinderen passen zich snel aan. De scholen bleven 'n tijdje gesloten ............. Wordt vervolgd
Ze kon nog eventjes blijven wonen in afwachting van de deurwaarder,maar ze zat bijna volledig op droog zaad. Ze mocht niet bij de pakken blijven zitten goed wetende wat haar te wachten stond. Het nodige werk werd door de deurwaarder uitgevoerd,daar had Louise eigenlijk geen boodschap aan.Zij begon naar een goedkope woonst te zoeken en naar werk.Dit laatste was, gezien haar leeftijd, het moeilijkst.Bovendien woog haar intellectuele bagage ver van zwaar. Ze vond in de oude binnenstad 'n betaalbaar"appartementje" en, door voorspraak, in stadsdienst de verzorging van de toiletten,die heel veel bezocht werden. Na enkele jaren is Louise ziek geworden en in eenzaamheid gestorven. De lezer zal wel aanvoelen,dat dit verhaal volledig op het ware gebeurde werd opgebouwd. slot
dat hij op de beurs achter de koord speelde en veel grof geld verloren had.Hij zou héél diep in de schulden zitten en zou geen oplossing meer zien. Lode, want zo heette hij immers, geraakte in een diepe depressie met al te vaak kolerieke aanvallen zelfs met slagen en verwondingen.De blauwe ogen van de onschuldige Louise waren soms niet om aan te zien,deernis wekkend. Enkele keertjes zocht zij soelaas in een klein borreltje maar dat mocht natuurlijk niet. Het ging van kwaad naar erger en gans de mizerabele financiele katastrofe leidde onvermijdelijk naar een totaal fallissementOok voor Louise werd deze toestand onhoudbaar. Op 'n morgen verscheen Lode niet in de huiskamer,hij kwam dus niet ontbijten.Niets wees erop,dat hij buitenhuis was. "tWerd tegen de middag en Louise kreeg een naar voorgevoel .Zij begon het huis te doorzoeken en teneinde raad daalde zij de keldertrap af......daar hing haar man aan een zware koord ,op die manier had hij er een definitief einde aan gemaakt. Hiermee was de lijdensweg voor Louise nog niet volbracht. Wordt vervolgd
Er kwam een stevige relatie van en zelfs een huwelijk. Louise was nu de echtgenote van een mooie Taverne-uitbater en daar was ze fier om.Ze kreeg een vossepels rond haar hals en briljanten rond haar vingers. Ze was nu vrij, dacht ze, en het harde werken kon ze nu wel opzij schuiven.Ze had meer dan haar best gedaan voor haar naaste famlie. Na een tijdje moest Louise al eens inspringen en mee pintjes tappen,ze had daar niets tegen ofschoon ze het 'n beetje vreemd vond.Eén namiddag per week mocht ze een vriendin gaan bezoeken,maar ze moest, bij aankomst, onmiddellijk haar man opbellen en wanneer ze enkele uurtjes later huiswaarts keerde moest ze hem weer opbellen zodat hij haar opgebruikte tijd goed kon nagaan. Op een morgen werd de vaste dienster opgezegd en was de eer aan Louise haar definitief te vervangen.Toen begon zij een en ander te begrijpen,ze was wel naif maar niet oerdom. Haar man zat in " slechte papieren"zo raadde zij en via via vernam ze dat hij........... wordt vervolgd
Louise was de oudste ,ze had nog twee broers en een zus die alle drie verstandelijk misdeeld waren.Vader was vroeger een goed wijnhandelaar doch na de vroege dood van zijn vrouw liet hij de boel maar draaien terwijl de drank en het gokken hem de grond inboorden, hij ging dus falliet. Louise was de enige die geld in 't bakje brachtVader werd ziek en stierf Louise werkte reeds lang en hard,dikwijls voor twee,in een veelbezochte patisserieZij was evenmin ontwikkeld en daar werd menigmaal van geprofiteerd.Begrijpelijk werd ze het noeste werken,ook 's zondags, grondig beu/Eén broer en de zus waren inmiddels ook overleden,en de resterende broer had simpel werk gevonden. Totaal onverwacht kwam Louise in contact met een man die gestudeerd had,en uitbater was van een gezellige brasserie. Zij zagen elkaar steeds meer,want Lode was blijkbaar gek op taartjes!! wordt vervolgd
Wat kon er nu gebeurd zijn? Om 9u.laat Oma steeds de rolluiken de hoogte in gaan en ziet ze meteen haar kleinzoon komen aanlopen met grote stappen en 'n beetje bleekjes.Oei,zou er iets voorgevallen zijn? Oma ,heigt hij,U hebt ons opgebeld en daarna hoorden wij niets meer tenzij de radio,wij konden u absoluut niet meer bereiken en uw G.S.M stond ook af.......wij waren zeer ongerust. De lieve jongen kwam tijdens zijn verlof van linker oever getuft. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? De looptelefoon van Oma zit steeds in haar linker kamerjaszak. Haar laatste gesprek van de vorige avond was met het jonge paar geweest.Dus het geprogrameerd knopje moet een deuk gekregen hebben en onschuldig en onvrijwillig naturlijk,zijn gang gegaan zijn!!!terwijl Oma van toeten of blazen wist. Vanzelfsprekend heeft ze zich gemeend verontschuldigd. Maar de hamvraag is nu waar moet ze voortaan het loopapparaatje opbergen om het altijd bij zich te hebben en geen onvrijwillige knopjesaccidenten meer mee te maken?Kan iemand haar raad geven?
Oma is bijna 84 jaar oud,maar nog heel goed bij de pinken.Niet zozeer wat de orthopedie betreft dan wel de ratio! Zij zou haar laptop niet meer kunnen missen,evenmin haar piano want ze speelt nog behoorlijk genietbaar.Tekenen en schilderen liggen ook in haar mogelijkheden en ze rijd nog met haar wagen! Zopas heeft ze zich de nieuwe Assimil Italiaans aangeschaft,ze is al aan settima lezione en ze vind het uitermate boeiend. Maar......onlangs heeft die moderne techniek haar toch een voetje gelicht! Haar dagelijks ritueel is;'s morgens met het trapliftje naar beneden komen en dan onmiddellijk haar hondje Teddy in de tuin laten,dan volgt het ontbijt met thee of koffie en afruimen. 't Is dan rond half negen en dan gaat ze, steeds nog in kamerjas, naast Teddy op de canapé liggen.Dat is hun intiemste moment en ze zijn er beiden opgesteld! Dus, we zeiden het reeds, de moderne techniek heeft haar parten gespeeld Wordt vervolgd
Een méér dan oorverdovend hotsend en botsend lawaai kwam achter ons aan gestoven,we liepen op het zijpaadje. Dat hevig plots gedonder kwam zeker van een hele grote,zware vrachtwagen in nood?Ditalles schoot als 'n pijl door ons opgeschrikt breinwerk.Als de bliksem zetten we het op één spurten en plakten onze borst en buik tegen de eerste gevel van de meest nabije boerderij.Er viel geen mens te bekennen en toen we durfden om te kijken bleef het baantje vrij.Maar...........wat wel spookachtig kwam aangestotterd was een enorm vliegtuig,zo laag dat we de bemanning duidelijk konden zien zitten en dat we ons aan een zware noodlanding verwachtten.Ja,dat ging neerstorten,dat ging heel naar verlopen........... Van dat neerstorten kwam Goddank,niets in huis.Het tuig begon hortend terug op te trekken en met héél veel lawaai vloog het de verte in boven het maisveld en zo terug naar de vliegbasis, niet zo ver uit de buurt. Wij zijn toen onbedaarlijk beginnen lachen om onze grote schrikreactie,de neiging tot levensbehoud kon zeker niet geloochend worden.We hadden er waarempel de slappe lach aan overgehouden,zodat de schaarse voorbijwandelaars moesten meelachen!! We hebben het erop gewaagd dit voorvalletje te verwoorden,maar het is evident dat een videoopname veel sprekender en veel leuker zou geweest zijn!
We hadden zéér hard gewerkt in en op ons buitengoedje en 't zag er nu héél netjes uit.Dus gingen we ons wat opfrissen en wat uitrusten. Na een uurtje vonden we dat het welletjes geweest was . We konden onze grote wandeling beginnen. Zoals steeds stapten we eerst langs het rustige bos met hier en daar ,soms, een wegspringend haasje ,dan langs Marieke onze enige buurvrouw van op enkele minuten afstand en dan liepen we het binnenbaantje over om aan de boerderij te komen met de vele loslopende hennen en hanen.Zij schrokken helemaal niet door onze onverwachte komst en kakelden er lustig verder op los. Toen draaiden we naar rechts om enkele verzorgde huisjes met ruime voortuin te passeren en dan kwam de ruimte weer in zicht;de wijde weiden en in de verte een uitgestrekt maisveld. We genoten écht van onze wandeling en van ons samenzijn.en toen......toen gebeurde het! Wordt vervolgd
Inderdaad wij wisten niet wat wij meemaakten! Eerst dachten we er heel even aan contact op te nemen met de poetsdienst in kwestie, maar we vonden de vertoningen zo leuk en verrassend dat we het niet deden.Wie weet wat ging ze nog ten beste geven!? Rond 10u.waren wij gewend aan onze vaste Steffy koffie of thee met koek aan te bieden doch met dit scenario was integreren niet makkelijk.! Toen de lunchpauze voorbij was ging ze verder met het dweilwerk.Het afstoffen hadden we reeds voor onze rekening genomen.Nog éénmaal heeft ze zich afgezonderd naar de plaats waar we allemaal alleen willen zijn,ze bleef echter verontrustend lang binnen!Cigarettenreuk kan men niet camoufleren!! We hebben haar het verschuldigd bedrag betaald en ze is gegaan zoals ze gekomen was........ Toch hebben wij het nodig geacht de poetsdienst er van te verwittigen met het oog op de volgende klanten! Slot
Blijkbaar hebben wij iets met poetsvrouwen! Men gaf ons 'n vervangster want de onze was met jaarlijksverlof en dus keken wij tevreden uit..... Die maandagmorgen stond ze daar,héél zwarthuidig en corpulent,maar wat opvallend was ,was haar hooghartigheid. Ze kwam binnen en sprak geen woord.We vonden dat wel'n beetje jammer en vervelend en probeerden enkele talen uit zonder het minste succes. We gaven haar het nodige poetsgerief en ze begon te stofzuigen, zonder één woord. Na een uurtje sloot ze zich op in onze kleine veranda deed dus de deur potdicht en begon tamelijk luid te praten .We vermoedden dat het Lingalees of zo iets was.......we waren op dit moment het bestaan van de GSM even vergeten. Dit samengesprek duurde wel 'n tijdeke. Nadien kwam ze terug buiten,van God geen erg,en ging verder met stofzuigen.Met ons had ze nog steeds geen woord gesproken geen "gebenedijde syllabe!" Tegen de middag aan begon ze het kleine ronde tafeltje van de veranda te dekken,niets ontbrak:gleiswerk, bestek,cola, en 'n koudschoteltje vanuit haar draagtas vers en fris daarin bewaard(?) Nogmaals sloot zij de deur ,zette haar miniradioke aan en begon(het moet gezegd!)smakelijk te eten....... Wij stonden achter het keukenraam dat in verbinding staat met de bewuste veranda en wisten niet wat wij zagen! wordt vervolgd
Zij was de jongste zus van "ons Tante Marie"maar uit een héél ander hout gesneden.Toch hadden zij onderling een zeer goede verstandhouding. Tante nonneke was een prima en gedreven kloostelinge ,helemaal niet kneuterig en zeer begaan met het welzijn van haar familie.Wij noemden haar de missionaris van ons allemaal.Zij was bovendien een uitstekende lerares door haar leerlingen op de handen gedragen. Niemand ging bij haar ongetroost vandaan,iedereen kon ook bij haar terecht.Zij was een begaafde bemiddelaarster in elke omstandigheid. Al de meisjes van onze familie zijn in de kostschool door haar handen gegaan,qua opvoedster was zij haast niet te evenaren.Immer welgezind en bemoedigend Persoonlijk had ik een sterke band met haar we konden samen zo diep redeneren en ook samen hartelijk lachen zelfs om kleine dingen. Helaas op haar 84ste hebben we haar moeten afgeven.Toch blijven we in contact met haar en in zeer moeilijke omstandigheden toont ze dat ze meeleeft en ja ook helpt. Ik durf hopen,dat de lezer begrip kan opbrengen voor deze mijne persoonlijke ontboezemingen die mij langs deze weg eens van't harte moesten. slot
Dat gezellige feestje heeft haar veel plezier gedaan en zij was dankbaar. Het gewone leven liep een tijdje zonder "kortsluitingen " door, tot wij opeens en zeer onverwacht 'n telefoontje van de bovenbuurvrouw kregen " of wij spoedig naar onze tante konden komen want ze was ziek en te bed. Het bleek een zware bronchitis te zijn, zei de dokter, en toen ben ik 3X p/dag met de fiets naar haar toegereden om haar te verzorgen.Gelukkig kwam ze er weer bovenop,tenminste zo dachten wij , want 'n poosje later werd, totaaal onverwacht, een hartstilstand haar fataal. Nu ligt ze bij nonkel Jef samen voor eeuwig te rusten. Mijn zus,dankbaar als ze is,verzorgt hun eeuwigdurende eigendom .Een mooi graf waar men niet achteloos kan voorbijgaan. Wij spreken nog vaak over de eigenschappen van ons tante Marie het zou moeilijk anders kunnen! slot
Na zowat een jaar begon Mimi aan kindjes,ze zette samen met haar goede echtgenoot 4 jongens op de wereld, zodat zij niet zoveel tijd meer had om eens af te komen.Maar de banden met Tante Marie werden ,als mogelijk, nog nauwer. Want nu kon laatstvermelde gaan helpen zo vaak als haar knieen het haar toelieten. Zo ineens begon de kwestieuze tante over kiekens en een kiekenhok en een huisje met een tuintje waar ze luidop van beginnen dromen was. Wij dachten ,in koor, dat dit wel een vlaagje van voorbijgaande aard zou zijn maar.....niets daarvan!! Ze vond een geschikt benedenappartementje met hofje en in no time stonden de kiekens in een behoorlijk hok. Verse eitjes kwamen er ook en die droeg ze vol moederliefde naar de kindjes van mijn zus. Toen werd Tante Marie 75 j.en dat gingen wij bij ons thuis vieren met vele familievrienden samen. Wordt vervolgd
Ja,twee stenen doen vechten.....jammer,met zoveel huishoudelijke kwaliteiten. Mij droeg ze niet heel hoog in haar hart,ik denk dat ik niet gedwee genoeg was.Mijn zus daarentegen was haar God.Ze was intussen weduwe geworden en ze MOEST kunnen moederen en daar ze nu gans alleen was ,was mijn zusje het gedroomde kind. Inmiddels was ons Tante Marie bij ons boven komen wonen en dus een gevaar geworden voor onze eens zo vredige gezinsrust!!........ Wanneer mijn zusje van de school kwam liep ze regelrecht naar boven waar alles voor haar klaar stond ;ze kon er rustig studeren en zelfs eten als ze dat wou. Iedere dag droeg zij kraakwitte bloezen voor haar schooluniform door tanteke gewassen en gestreken ofschoon de vorige helemaal nog niet aan wassen toe waren. Mimi, mijn zus dus,voelde zich daar kiplekker bij en ons mama zag er ook geen benen in! Het moet gezegd; Mimi was absoluut een mooi meisje dat bracht met zich dat zij vlug verkering had en vlug huwde! (Wordt vervolgd)
Ze was de zus van mijn grootmoeder,laat gehuwd met nonkel Jef,die reeds 4 zonen had.Er zijn er geen meer bijgekomen. De jongste zoon heeft Koloniale Hogeschool gevolgd en is in Kongo een grote menheer geworden.Hij was ook haar lievelingskind omdat hij maar 5j.oud was toen ze zijn stiefmoeder werd.Hij heeft altijd zeer dankbaar voor haar gezorgd en bleef, spijts zijn status, een eenvoudig en vriendelijk man . Tante Marie was kort en breed in de heupen en ze kwakkelde 'n beetje ,dat kwam door haar zere knieen.Dat belette haar niet dagelijks naar de kerk te gaan en al de diensten bij te wonen.'sZondags naar het lof.Ze was uiterst hulpvaardig voor iedereen en had in de kerk haar eigen stoel met haar persoonlijk naamplaatje erop. Zij was een perfecte huisvrouw,niets was er dat zij niet héél goed kon;koken,confituur maken,naaien, wassen en strijken maar vooral prachtig breien en haken en...ruzie stoken! Volgens mijn vader kon ze twee stenen doen vechten........ ( Wordt vervolgd)
Ja,ik was 'n beetje blij omdat er 'n MENS was komen opdagen die bezorgd en vriendelijk keek en vroeg wat er aan de hand was.Ik gaf wat uitleg en toen zei hij "je staat hier op mijn oprit,we gaan je eens in gang duwen ,ik haal mijn twee dochters en weg was hij. Inderdaad vrij vlug kwamen ze met hun drietjes aangestapt en ik moest de versnelling in een bepaalde stand zetten en gewoon doorrijden als hij in gang schoot!Maar.............. ik moest onder de weg de motor absoluut aan de praat houden ,hem dus onder geen enkel voorwendsel stilleggen! Zij hebben mij in beweging gekregen en ik ben dankbaar doorgereden .De ganse terugrit heb ik,buiten mijn gewoonten om,met angst achter het stuur gezeten temeer,dat de baan zeer verlaten was en practisch onbewoond en schaars verlicht Dit kleine voorvalletje heeft diepe indruk op mij gemaakt,vermoedelijk is het daarom dat ik het nu nogeens van me afgeschreven heb? Gelukkig zijn er nog vele en behulpzame mensen! Nog nooit was ik zo blij terug thuis te zijn. slot
Mij totaal van niets bewust en plichtsgetrouw zette ik de motor terug aan maar hij gaf geen kik.Enkele malen,diep ontgoocheld,herhaalde ik deze poging.Vruchteloos. De buschauffeur had dadelijk in de gaten,dat er iets niet pluis zat en kwam mij vriendelijk van de baan duwen zodat het verkeer rustig verder kon. Daar stond ik nu in de halve donkere Brabantse omgeving! De G.S.M.was nog niet in gebruik en dus moest ik op zoek naar een telefoon.Ik deed de wagen op slot en stapte zo moedig als kon(!)naar de enige uitstalraam die nog verlicht was en ging binnen om dus te telefoneren.Eerst naar de pechdienst nadien naar mijn huisgenoten,die er tamelijk gerust in schenen. Eens terug in de wagen was het volkomen donker geworden en naast die treinsporen vond ik het niet alles,zo alleen in een onbekende omgeving.Ik wachtte af, maar er kwam geen schot in de zaak!Hoegenaamd niet!Ik begon een klein beetje te panikeren..........want de tijd vorderde.Bijna een uurtje zat ik daar en om te neurien had ik helemaal geen zin. Toen stond daar opeens een vreemde man naast mijn portier.Ik schrok maar was toch 'n heel klein beetje blij....... Wordt vervolgd
Ik had een snipperdag en voelde dat ik er eens uit moest! Alleen met de wagen naar mijn goede vrienden in Vlaams Brabant .We hadden heel wat bij te babbelen en we hadden héél veel aan mekaars gezelschap.Ook omdat we elkaar al zoveel jaren kenden.Mijn huisgenoten moesten werken en dus was zo'n snipperdag mij gegund en volledig gerechtvaardigd, vonden wij! Het werd een héél gezellig weerzien.Een mooie voorjaarsdag,een lekker eenvoudig smakelijk etentje en dus veel,veel gebabbel.Maar het uur van scheiden dwong mij mijn biezen te pakken voor het donker werd,en het begon reeds een beetje te schemerenDus ik vertrok,niet zonder veel omarmingen en gewuif. Op mijn terugweg lag of stond een treinbareel, die juist toen ik daar aan kwam gereden, dicht ging Ik stond dus toevallig de eerste in de rij en legde de motor stil. Iedereen wachtte gelaten tot de trein voorbij stoof en toen het rode stoplicht uitging en groen werd was ik van zins mijn terugwegje voort te zetten............. Wordt vervolgd
Dus wenste ik haar het beste en wachtte af. Die dinsdag kwam ze niet en alles bleef weer stil. Tom ging nog eens langs terwijl ze pianoles zat te geven,ze zou zéker de volgende donderdag om11u.komen opdagen...... En......waarlijk rond l2u.belde ze aan.Ik stond verstomd en liet haar gauw binnen want indien ze te laat was zou ze wel eens terugkomen!!!zei ze. Aanvankelijk vond ze dat die lage noten niet door haar nu stonden te zinderen(was voordien niet)maar zo langzaamaan veranderde ze van houding en begon in te zien dat ze er nu eens werk moest van maken. Toen is de oude concertpianiste in haar naar boven gekomen en heeft ze op mijn verzoek Chopin,Bach,Mozart en Beethoven ten beste gegeven en mijn hart gestolen! De sfeer was er volledig! Ze ging volgende donderdag nogeens terugkomen voor de "finish touch".Ik heb haar niet meer gezien noch gehoord!! En daar gaan we het nu bij laten!We koesteren de mooie naklanken die het beluisteren zeker waard waren en ons geduld ruim beloond hebben. slot
