Wat u nu gaat lezen geeft u de sfeer weer van twintig jaar geleden!Dit cursiefje verscheen toen in een maandblad van de hand van Jibé. En het begon zo: Het moet me nu maar eens eindelijk van het hart!De meeste mannen zijn ten zeerste ontstemd bij de woorden " emancipatie van de vrouw".Voor hen betekent dat inleveren van eeuwenoude voordelen en voorrechten!....... Akkoord,het is niet prettig iets aangenaam voor iets minder aangenaam te moeten inruilen,maar........met de vrouw achter het stuur ligt het toch nog wel even anders.Zou het dan toch waar zijn ,dat de mannen deze vrouw nog steeds niet hebben kunnen verwerken?Moeten zij nog zoveel bijbenen? Op dat stuk heb ik reeds heel wat ervaring want ik rijd ruim l5 jaar dagelijks op de drukste banen.Veelal gaat dat dan zo:in de zomer ,met de hoofdsteun achter het hoofd kan het er nog mee door,ze(de mannen!) merken dan niet zo gauw wie er voor hen bolt.Maar........in de winder als ik,of de vrouw, het waagt een hoedje te dragen O,maar dan gaan de poppen aan het dansen.Dan worden ze zo driest,zo driest ,dan kan er vanalles gebeuren.Ofwel wordt er totaal nodeloos getoeterd zomaar om met zijn gewaande meerderwaardigheid te zwaaien of er wordt zeer snel rechts voorbij gestoken om toch maar niet achter die treuzelmie te moeten blijven hangen,ook al neemt die zelf met het snelheidsverbod een loopje !
Buiten de hulpverpleegster beschikte hij ook over een huishoudhulp. En dus spoorde Jan iedere zaterdagmorgen tot zondagavond naar zijn gezin.Het was een noodoplossing maar het bracht toch soelaas. Natuurlijk waren ook daar de kinderen rumoerig en uitgelaten vooral nu zij meer ruimten en vrijheid gewoon werden,zij konden zich nu uitleven in de grote tuin !Ook binnen werd het anders leven.Daarom bleef Jan al eens een keertje in de stad tijdens de zondagen. Annie cijferde zich zoveel mogelijk weg en trok zich op aan de kinderen.Als hij dan toch kwam ,escaleerden zich weerom de moeilijkheden:te druk,te veel lawaai.Immers hij zag niets maar hoorden alles.Kleine ruzies werden onvermijdelijk grote discusies......... Het moest ervan komen,Jan wilde terug vrij zijn,immers hij kon zijn mannetje staan. De hulpverpleegster was aan deze toestand niet vreemd........ Uiteindelijk vroeg Jan de echtscheiding aan.Dit was volledig tegen de principes van Annie die steeds correct gelovig was gebleven.Lang zeer lang heeft zij zich hiertegen verzet tot de situatie onhoudbaar werd. De kinderen waren intussen pubers en betreurden het ganse verloop. Annie werd voor haar "opoffering "en inspanning zeker niet gewaardeerd Haar familie heeft haar begrepen en gesteund.Zij is steeds alleen gebleven en de kinderen hebben hun weg gevonden. Hun vader is hertrouwd .Natuurlijk zijn er geen kinderen meer gekomen. De tweede vrouw is na ettelijke jaren ziek geworden en overleden. Annie woonden alleen en is plots en eenzaam overleden.Haar kinderen hebben het nodige gedaan om haar een waardige uitvaart te bezorgen.
Schrijfster dezer is steeds deze toestand blijven volgen en immer zeer erg met het lot van Annie begaan geweest
Vanzelfsprekend viel de wederzijdse aanpassing niet te onderschatten.Vooral karakterieel werd het eerste jaar 'n zware opgave. Na anderhalf jaar kwam hun eerste kindje,'n meisje en het was goed gezond.Inmiddels was Jan met behulp van zijn echtgenote de opleiding voor kinesist begonnen en hij beeindigde deze met onderscheiding.Nu kon hij een eigen praktijk starten.Ze kochten een huis en Jan installeerde zich op de eerste verdieping. Toen kondigde zich een tweeling aan waarvan eentje haast onmiddellijk na de geboorte overleed.Ditmaal werd hun gezinnetje verrijkt met een jongentje.Omdat Annie verkoos haar kindjes zelf opte voeden en haar huishouding ter harte te nemen, nam Jan een jonge verpleegster in zijn dienst. Wanneer hij ' s middags en in de late namidag naar beneden kwam eiste hij bijna volledige stilte.Hij verdroeg geen kinderrumoer noch speelgoedlawaai,maar dat begrepen de kindjes niet en Annie evenmin ofschoon zij erg haar best deed. De moeilijkheden begonnen met kleine misverstanden die stilaan escaleerden.Zij zochten naar een oplossing. En dus gingen zij apart wonen;Annie met de kinderen in een woning buiten de stad en Jan die hen ieder weekend zou komen vervoegen.Hij kon zich alleen wonderwel uit de slag trekken.
En het werd zwaarder.Dat soort eenzaamheid,alleen in de afdeling,had zij niet verwacht.Bovendien liep de verstandhouding met de leidster niet vlot.Zij bleken elkaar niet echt te begrijpen,wat nochtans zeer belangrijk was in deze fase.Zes weken beet zij op haar tanden toen,na ernstig te hebben overwogen,gaf zij er de brui aan. Misschien dacht zij ook aan de brief die zij, alleen, in de trein gelezen had ?In ieder geval kwamen haar ouders haar terug naar huis halen. Ze wierp het op een andere boeg en begon de studies van verpleegkunde die zij er met brio vanaf bracht en met fierheid haar diploma opborg. Inmiddels was zij een mooie relatie met Jan begonnen.Het liep op wieltjes. Jan was van het autoritaire type, dat had hij van zijn vader.Hij was beroepsofficier en verbleef(toen nog)in Duitsland. Op 'n morgen reed hij met zijn "ordonnance" in een jeep over een landmijn en de ontploffing trof zijn beide ogen.Hij was blind.Alles heeft men er aan gedaan om tenminste nog één oog te redden,doch de oogzenuwen waren uiteen gereten en geen enkele operatie kon nog baten. Bij ditalles overleed ook nog de vader van Annie ,haar steun en toeverlaat vooral nu in deze sombere dagen en maanden en jaren.......... Toch mochten hun dierbare huwelijksplannen niet in het water vallen.Nu vooral zou zij Jan ,moedig en vol liefdevolle toewijding bijstaan. Zij huwden in ontroerende omstandigheden en waren gelukkig.
Annie was l8,zeer gelovig en ze wilde missionaris worden.Dat ging zo maar niet onmiddellijk.Eérst moest zij postulante worden in een Vlaams klooster,wat zij deed.Nadien zou, gedurende driejaar, het noviceleven volgen en dan de eeuwige geloften die haar een vertrek naar de Missies zouden toelaten. Familie,vriendinnen en vrienden deden haar uitgeleide in het station en één vriend(broer van haar beste vriendin)gaf haar een brief die zij ,alleen, in de trein moest lezen.Ze was dus op weg naar het vlaamse klooster dat zij kende en waar zij verwacht werd met open armen. Ofschoon zij vergezeld werd door haar ouders,las zij,alleen, de brief en vernam,dat de vriend, Jan, er steeds van gedroomd had met haar een nestje te bouwen en hij dit tot zijn groot verdriet nu wel kon vergeten......... Annie werd er wel eventjes stil van.Natuurlijk kreeg haar plan verder vorm. Voortaan droeg zij een zwarte jurk en een klein zwart sluiertje en volgde zo haar opleiding die postulanten voorbeschikt zijn.Meditaties en gebed waren dagelijks aan de orde.Zij was alleen in de afdeling, wat wel jammer was.maar ze hield het vooruitzicht van het vertrek naar de Missies steeds voor ogen,wat haar hielp wanneer het eens wat zwaarder werd.
Zo vinnig en trouw!We konden haar niet genoeg loven en prijzen!Ze had een tafelmodel met een vriesvakje dat ons aanvankelijk ruim voldoende leek en zelfs sympathiek.Ze hield alles flink bevroren en dat was wat wij wensten. Méér moest dat niet zijn. Maar na tien jaren verhuisden wij naar ons nieuw huis en durfden wij soms te zeuren vanwege het zo kleine vriesvak en de toenemende lekkere ingevroren gerechten,die wij dan meestal moesten derven. Vrienden zeiden" zet ze toch buiten en koop een grotere"maar dat konden wij werkelijk niet over ons hart krijgen.Trouw vraagt eerbied! Ze bleef staan en deed behoorlijk verder.Wél begon ze méér te brommen vooral wanneer ze moest ontvriezen.Daardoor vroeg ze ook vaker een totale schoonmaakbeurt, die ze dan ook kreeg. Toch wisten we dat er 'n donderwolk boven ons hoofd hing,ze had haar jaren dienst geleverd.We bleven afwachten....... En ja,op een zekere morgen had zij stilletjes de geest gegeven na 38 jaar hard en trouw te hebben gewerkt. Er werd natuurlijk een nieuwe aangekocht (wie kan nog zonder?)en geplaatst en onze goede oude getrouwe werd afgevoerd naar het ijskastkerkhof.Het deed ons toch iets. Vanzelfsprekend is de nieuwe het van het.We zijn er blij mee en door de twee grote diepvriesbakken onderaan worden wij nu verwend. Kom ik ' s anderendaags toch niet tot de ontdekking dat we het afgesloten vakje in de deur van onze "oude"niet geopend en dus niet geledigd hebben! Er zit nog menig nuttig gerief in.Wat nu?Zou dat nu allemaal op het kerkhof liggen? We zullen eens telefoneren naar de verkopers,'t zijn lieve mensen.Misschien is er toch nog een oplossing....... Het afscheid moet dan toch moeilijker geweest zijn dan we gedacht hadden! Wellicht vandaar! slot
Dat rappelletje bleef ook zonder antwoord.Ik begon dat héél vreemd te vinden!Toen ik met mijn neef, die in Australie zat, mailden liep dat als een trein.Italie was toch een stuk gemakkelijker dacht ik .Het moet dus wel zo geweest zijn,dat die boekhandelaars het zeer druk hadden. We waren reeds in de aanloop van fabruari! Toevallig zag ik opeens de naam, op internet nl.vermeld, van de directeur van de Libreriria Vaticana. Ik zou wel dom geweest zijn indien ik daarvan geen gebruik maakte! En dus schreef ik een brief aan de Révérend Directeur met de opsomming van al mijn vruchteloze ondernemingen.Op de omslag links meldde ik "confidencial" opdat niemand op de vingers zou getikt worden. Nog geen tien dagen later kwam een gedienstige postbode mij per aangetekend de bewuste kalender "aanreiken"! Twee dagen later komt de poetsvrouw in de leefkamer en ziet mijn aanwinst in de buurt van mijn bureeltje hangen.Ze geeft haar appreciatie en ik geef haar uitleg over wat er aan vooraf ging............ "Maar Mevrouw, lacht zij,hier twee straten verder;bij de Paterkens,stond na de Mis,een dame achter een tafeltje die kalenders te verkopen!Volgend jaar breng ik voor u zo'n kalender mee!! Moet er geen zand zijn? slot
Heel in het begin van 2007 zag ik op T.V.twee blije nonnekens 'n mooie Pauskalender in hun leefkamer ophangen.Ze waren er zichtbaar fier en gelukkig mee en ze zeiden dat ook. Graag had ik ook zulk een kalender gehad en dus mailden ik naar al de mogelijke bronnen die mij hiertoe de weg konden wijzen.Hoe en waar moest ik bestellen? Alle vijf mijn bronnen antwoordden mij dat ze het echt niet wisten maar of ik de orde van die zusterkens kon opgeven voor verdere zoekactie!? Helaas,nee dat kon ik niet, had er hoegenaamd geen weet van.Ja,dan maar geen kalender. In november 2007 kwam weerom de aankondiging op internet NL dat er voor 2008 andermaal een Pauskalender werd uitgegeven,en dat hij verkrijgbaar was in de Libreria Vaticana, boekhandel naast St.Pieterbasiliek. En dus schreef ik op 22 nov.'07een brief met bestelling aan voornoemd adres. Na veertien dagen ontving ik de factuur die ik onmiddellijk stortte. Twee weken later begon ik uit te zien naar een zending vanuit Italie.Maar dat was blijkbaar nog te vroeg. Misschien best nog eens een vriendelijke rappel sturen?Wat ik deed. Maar er kwam geen antwoord.Toen ontdekte ik op de factuur,'n heel klein E.mail adresje.Natuurlijk maakte ik daar gebruik van en gaf de nodige toelichting.Tot mijn verbazing weer geen antwoord. Het lag voor de hand,dat ik na enkele weken en in het begin van 2008 een tweede E.mailtje verzond!!Een beleefd rappelletje........... Wordt vervolgd
