Ik bleef liggen. Ademen. Leven omdat mijn lijf niet luisterde naar mijn stervensverlangen. Spanning in mijn buik porde mij aan. Ik moest mij ontlasten. Alweer. Ik zou dan beter rechtstaan. Ik rolde op mijn buik. Trok de knie onder mij. Stampte mij half recht. Op mij zij. Greep een uitstekende stok boven mijn hoofd. Ik hees mij recht, het dreunen was gestopt. Ik voelde mij eigenlijk wel goed. Dreunen, de stok ? Ik duwde de stok terug omhoog. Waarom vraagt de lezer misschien ? Waren er aanwijzingen dat die stok iets met het dreunen te maken had ? Niet onmiddellijk. Het was een ingeving. Zo maar. De stok omhoog ! Mij oren begonnen te dreunen. Stok beneden. Stilte. Stok omhoog. Dreun. Raar maar mijn ingeving werd bevestigd. Ik liet de stok om hoog staan. Met het gedreun in mijn oren zocht ik naar een schijtplaats. Ik kroop de trap op. De knie op een trede, mijn voet enkele treden lager. Langzaam omhoog, de knie rekkend naar de volgende trede. Ik voelde mij een bergbeklimmer. Hoe hoger ik klom, hoe meer moeite het kostte nog hoger te komen. Dat is zo in de bergen. Ook op de glorietrap. Sommigen vallen. In kloven. In de goot. Ook de dreunende cadans werd sterker met de hoogte. Oorsuizingen van het zuurstoftekort ? Zoals in de bergen. Soms zo erg dat men elkaar niet meer hoort. Op de trap naar de hemel is dat ook zo. Hoe hoger men komt hoe minder men de anderen hoort. Horen of luisteren naar ? De anderen roepen soms dat een trede ontbreekt of stuk is. Maar glorieuze hoogten verblinden en verdoven een mens. Tot hij valt. Meestal breekt dan de cocon rond de mens dan los. Hij ziet en hoort weer. Hij kijkt en luistert terug. De kwak op de grond kan hard zijn. Soms te hard. In de bergen gaan ze dan dood. Van de levensberg vallen kan ook doden. Verdrinken, ophangen, voor de trein gooien, dood zuipen, sterven van verdriet. Alleen de sterksten staan terug op en beginnen terug te klimmen.. Weinigen klimmen hoger dan het punt waarvan ze gevallen zijn.

Ik lag boven aan de trap. Op mijn buik. In de hall. Ik voelde geen aandrang meer. Had ik mij al ontlast ? Op de trap ? Ach waarom over dergelijke bijkomstigheden nog woorden verspillen. Over stront praten dat doen alleen oudjes. Die hebben niets anders meer om zich zorgen over te maken. Het was te veel, te weinig, te plat, te droog, rook raar of was helemaal niets. Uren kunnen ze er over emmeren. Over stront. Het dreunen was erg. Ik voelde het. Ik hoorde de stem in mijn hoofd niet meer. Ze riep misschien : Pas op. Ze waarschuwde me? Of porde aan, stimuleerde me? Wie zal het zeggen ? Ik niet met zulk lawaai. Ik moest recht zien te komen. De tweede keer. De taak wachtte. Het stof kroop uit zijn holen en bereidt de aanval voor. Continu. De machines moeten glimmen. Rubbers nakijken. Ik had enkele dagen een dipje. Was het enkele dagen ? Was het meer ? Dergelijke details zouden belang kunnen hebben. Mocht ik ze mij herinneren ik zou ze u niet onthouden. De lezer zou dan een tijdsverloop in mijn verhaal kunnen ontdekken. Ik span mij in. Neem dat van mij aan. Ik probeer hard. Het moeten enkele dagen geweest zijn. Ik had wijn op. Koekjes en melkpoeder. Voor ik er aan begon waren er dat een hoop. Ik kon ze niet op op minder dan enkele dagen. Het verval en het stof hadden gedurende die dagen het slagveld voor zich alleen. Ik had de strijd eventjes stopgezet. De tijd ook. Ik mag toch ook even tijd voor mijzelf ?

Ik merk dat ik rechtsta. Ik herinner mij de inspanning niet. Al dat geraas maakt mij van streek. Ik kijk rond. Verbazing. De machines bewegen. Onderdelen ervan dan toch. Cirkels draaien rond, grijparmen reiken en doen hun werk. In het ijle. Ik heb geen garens. Vandaar het lawaai. Ik zou niet minder verbaasd geweest zijn als ik Christus zou zien verrijzen hebben. Dode machines. Dagen, weken, maanden... waarschijnlijk nog langer stilgestaan. Onderworpen aan de vernietigingsdrang van de tijd. De tijd heelt alle wonden. Dat is mis. De tijd vaagt alles uit. Alles wat instulpt of uitsteekt. Tijd vernietigd. Zelfs de herinnering.

Ik strompelde naar de eerste machine. Raakte de draaiende schijven aan. Trok mijn hand terug. Draaien veroorzaakt prikkeling. Ik greep naar de stampende stangen. Een klop. Euforie. Dit was het. Ik had de strijd gewonnen. Alles was proper, blinkte maar bovenal het werkte. Ik glunderde. Neen dat kan ik niet bewijzen. Geen fotos van dit gloriemoment. Geen getuigen, geen pottenkijkers. Maar het was er, de hemelervaring. Later zou men geen referenties hebben om de neergang aan af te meten. Het was een hoogtepunt. Een solo hoogtepunt. Ik zag mijzelf al glunderend aan de muur. Toch op een foto. Een gedachtenfoto. Geen veren en pluimen, geen staf. Wel de glimlach, het stralen. Het geluk. Eindelijk nog eens. Was dit zo ? Kon ik nog gelukkig zijn ? Was dit een afwisseling, een verandering van mijn toestand. Of is dit slechts een rimpeling aan het oppervlak van de dagelijkse gelijkheid. Ik was ongelukkig geweest toen ze mij op straat smeet. Ik had er mee leren leven. De tijd had de scherpe hoeken van mijn miserie afgestompt. Ik had leren gelukkig zijn met mijn toestand. Was dit gelukkig zijn of was het berusting. Ik had in elk geval mijn toestand aanvaard. Mijn achteruitgang. Is de kunst van de aanvaarding niet de kortste weg naar geluk. Kunnen aanvaarden. Niet lethargisch dat is ziekelijk maar creatief. Leven, ademen, door de dag komen. Blij zijn met het leven zelf. Met wat het leven geeft. Andere levens geven anders. Vanuit het eigen standpunt waarschijnlijk steeds meer. Het gras is groener aan op de andere wei. Dat uit het hoofd kunnen zetten, dat is geluk. Elke wei is even groen als het gras op de eigen wei. Dat moet men wel koesteren zodat het niet bruin wordt. Wie zich blind staart op andere weiden, ziet de parels tussen het eigen gras niet. Hoe klein ook, ze zijn er. Ze plukken, ze consumeren. Dat is gelukkig zijn. Wat brengt het mij dat de anderen meer en grotere parels vinden ? Leuk voor hen. Ik heb de mijne. En die nemen ze mij alvast niet meer af.

05-02-2008 om 18:15 geschreven door De Rode Willem