Crisissen brengen de slechtheid van de mens naar boven. Ik hoef nog net niet op koninginnen of mooie prinsessen te gaan inrijden om de rest van mijn leven zin te geven. Trouwens gezien het precedent is dat een zeer ontoereikende manier van zingeving als men lang wil leven. Judo geeft meer voldoening als kanalisering voor de frustraties. Ook qua sociale contacten is dat een meer belonende bezigheid dan royalty's proberen crashen. Dus opzienbarend is het niet dat Willem met groot leedvermaak over de afgang van een ander de latere uren van de voorbije avond heeft doorgebracht. Zonder whisky. Zo'n genot hoefde niet gemarineerd.
Al weken hoor ik van echtgenote en zoon de verhalen van een wedstrijd tussen eettenten. Heetgebakerde chefkoks bewijzen hun lieftallige echtgenotes dat hun spijt over de relatie misschien niet zo redeloos ongegrond is. Dikkenekken van de grote stad verwarren restaurants met opzichtig aangeklede cabardouche-toestanden. Koppige ezels hangen de clown uit met mijnwerkerslampen en trekken rare smoelen achter de rug van hun veel te braaf, maar hopeloos lieftallig (woorden van mijn zoon) vrouwtje. Gisteren vervolgde de TV deze frietkotrace. Ik kwam net binnen toen een zwartharige arrogant hysterische trut haar enige klant de mantel uitveegde. Haar ijs kwam van de wereldkampioen ijsmaken en dergelijke andere nonsens stond dat mens uit haar botten te kletsen. Ze draaide uiteindelijk pathetisch de rug naar de klant en weeklaagde dat ze van al dat gezaag genoeg had. De ogen scheel naar boven gedraaid, het hoofd lichtjes in de nek geworpen. Een hoogtepunt uit het amateuristische emo-toneel.
Toen bleek dat die unieke klant eigenlijk de toekomst van dat madammeke haar eettent in handen had, werd een nieuw hoogtepunt in de TV geschiedenis geschreven. Ongeloof werd snel vervangen door zondebesef dat alweer snel werd verdrongen door zelfbeklag en geweeklaag. Het gejammer over hard werken, niemand wist hoe hard, werd ondersteund door een aanstellerige en gezwollen choreografie die niet zou misstaan als uitvoering van de stervende zwaan. Willem likte duimen en vingers af. Het galactische record arrogantie sneuvelde. Karel de Gucht heeft zijn meesteres gevonden. Als het dan toch emo-gejeremieer moet zijn op de kijkbak...dan nog meer van dit. De val van Icarus, Madame Bovary... allemaal bleke afgietsels van wat aan armzielige kunstenaarsbreinen verschijnt als ze aan arrogantie denken. Mijn restaurant verlegt grenzen !
08-05-2009 om 11:21
geschreven door De Rode Willem
|