|
De
Steppenwolf. Van Hesse. Hermann. Met
dubbele n achteraan. Waarom dat boek genomen ? Zonder eigenlijke positieve
motivatie. Zomaar. Het was lang geleden. Zowel voor een Duitser als voor Hesse
meer in het bijzonder. En achteraan stond de bewering van Thomas Mann, dat
andere Duits literair monument, dat dit boek een nieuwe dimensie aan lezen gaf.
Het beloofde dus.
Het begon
allemaal een beetje naast de kwestie. De huisbaas vertelt. Een rare had enkele
maanden bij hem gehuurd. En die had een manuscript nagelaten. Harry Haller
heette hij. Eigenlijk een groot deel van Hesse zelf. Autobiografisch ?
Misschien, men krijgt er weinig aanduidingen over. Haller ziet wat rare dingen, vindt zichzelf uit twee persoonlijkheden te bestaan, namelijk de echte serieuze Haller zelf en De Steppewolf die alle schuld krijgt van wat misgaat. Haller krijgt een klein boekje, ontmoet twee hoeren en krijgt een fenomenale trip aan
het einde van het boek. Hij groeit van een saaie boekenververslaafde met Goethe
en Mozart dwepende nerd tot een levendige dansende balschuimer en
vrouwenversierder. De Steppewolf wordt naar de achtergrond gedreven, en uiteindelijk symbolisch vermoord. Een verhaal
dus van persoonlijke groei of evolutie.
Hoewel, afstandelijk bekeken een beetje
overdreven en onwerkelijk. Eerder een leuk verhaal. Goed leesbaar geschreven in
een taal die uitnodigt de volgende woorden zeker te lezen. Een verhaal waaraan
enkele filosofische denkpistes aan opgehangen zijn. Over de burgerman,
zelfmoord, muziek, kunst. De stokpaardjes van Hesse die ook in zijn boek Het
Kralenspel weerkeren. Ook afrekeningen met Goethe en Mozart. Zit daar nu nog
iemand op te wachten ? Of mogen wij het meer als een algemene vereffening met
idolatrische kinderachtigheden zien. Het achter zich laten van de go bartje go
tijd. Een pleidooi om kritisch maar vooral voor zichzelf te denken.
Hesse neemt
in dit boek van 1927 een duidelijk afkerende houding aan tegenover de politici
die volgens hem een nieuwe oorlog voorbereiden. Ook schrijft hij, en passant,
het verdorven, bekrompen nationalisme even op zijn plaats. En neen, dat wist ik
niet op voorhand. Daarom heb ik het boek niet gekozen. Maar toch
ook nu weer
wordt nationalisme als een volksplaag erger dan de pest beschouwd.
Uiteindelijk
is het een goed boek geworden. Men raast er niet doorheen. Daarvoor zijn de
filosofische gedeelten soms net iets te zwaar. Het leest wel heel vlot, geeft
nooit de eindruk ongeveer 70 jaar oud te zijn. Dit boek is een 7/10 waard.
15-03-2011 om 07:05
geschreven door De Rode Willem
|
