Gow zegh…wat een zomer. De kwalificaties “rot” en “slecht” zijn niet van de lucht. Dan toch als men het weer wil aanduiden dat het huidige seizoen aan de Belgen voorschoteld. Maar eigenlijk vind ik dat weer niet erg. Beter nog, ik vind het een goede zomer. Voor mijn jaarlijkse portie zon en buiten leven hebben wij drie weken Andalusië achter de rug. Een streek waar ik enkele jaren geleden mijn hart verloren ben, en die perfect voldoet om een voldoende dosis zon op te doen. Dit jaar was het er voor de derde keer op rij, koeler dan het vorige jaar. 29-32°. Perfect dus. En meer sneeuw op de Sierra Nevada. Ook de derde keer op rij. De opwarming van de aarde hé ?

Maar die Belgische zomer dus. Perfect. De regen houdt op zijn minst de kutkoters van straat. Het is een verademing te kunnen wakker worden zonder het gekrijs, gedrein, gejengel of gebrul van die rotjongen. Laat het maar regenen en wat koeler zijn. Niet alleen dat wakker worden…ook de rest van de dag wordt gezuiverd van het rotlawaai dat die ettertjes produceren. Machtig rustig.

De regenachtige avonden kennen ook niet het zattemans gelal dat normaal is in onze straat als het droog is. De ouders van die kleine rottirannetjes komen dan buiten. Hoogst waarschijnlijk zichzelf staan beklagen met zoveel onopgevoedheid van hun koters. Hun stemmen, aan kracht winnend met elke jupiler die ze binnen kappen, doorsnijden op de duur de nacht en ontnemen de andere mensen elke kans op nachtrust. En de bakken jupiler worden echt wel massaal aangevoerd in tijden van “goed” weer. Zodanig zelfs dat het geen uitzondering is dat een of ander zat gezopen troela op haar smoel in de goot terecht komt. Of zelfs een jupiler-gemarineerde randmongool in zijn eigen brievenbus pist. Dus leve de regen !

Maar ik mis de zon echt niet. Ik heb dat verblindend onding niet nodig. Wie wil er nu opstaan en die stomme zon in zijn smoel voelen ? Ik niet. Ongenadig legt zij haar schijnvingers op elk vlekje op het glas, op elk stofje op kast of tafel. Die arrogante zon, alsof ze ons gesloof wil belachelijk maken en reduceren als nooit voldoende. Neen dergelijk gevoel mis ik echt niet op die mooie regenachtige dagen. Of dat schijnmonster dat recht in uw ogen zit op dat nu net gevaarlijk kruispunt ? Neen, dank u. Met wat mooie wolken is dat gevaar geweken. Om maar te zwijgen van de hitte die dat stralende onding produceert ? Neen geef mij maar de koelte van een regendag !

Nu heb ik nooit de neiging om naar buiten te stormen als ik een zonnestraal zie. Wij hebben een mooi en goed voorzien huis (al zeg ik het zelf, laat het ons houden dat ik er best tevreden mee ben, hoe klein en weinig luxueus het ook is). En ik ben een mens, geen koe of ander buitenbeest. Dus ik geniet ervan, liggend in de zetel de regendruppeltjes op de ruit te zien bewegen. Een goed boek, een mooi muziekje, een spannende film vanuit de confortabele zitmeubels…allemaal dingen die men mist als men de afwijking heeft buiten te moeten zijn. Geen wespen en vliegen, geen zonnebrand….ach wat een mooie zomer is deze van 2011 ! Ik wil ervoor tekenen dat de rest van mijn leven de zomers zijn zoals dit jaar.

13-08-2011 om 11:24 geschreven door De Rode Willem

Dimitri Verhulst heeft met ‘De helaasheid der dingen' een dijk van een boek neergezet. Zodanig zelfs dat dit de nieuwsgierigheid naar meer Verhulst aanwakkerde. Het werd ‘De laatste liefde van mijn moeder'. De prequel op ‘De helaasheid der dingen'

Het verhaal zelf is innemend en grappig. Het hoofdpersonage Jimmy is elf jaar oud en leeft bij zijn gescheiden moeder. Samen met de stiefvader Wannes gaan ze op busreis naar het Zwarte Woud. In gezelschap van een groep bierdrinkende, luidkeels schlagers debiterende, ietwat xenofobe en licht fascistische landgenoten waagt het nieuw samengesteld gezin de trip naar het verre Duitsland. Onderweg en ter plekke spelen zich enkele hilarische scènes af. Waar ‘De helaasheid der dingen' vol memorabele scènes en gitzwarte humor zit, lijkt ‘De laatste liefde van mijn moeder' eerder een slap aftreksel van Verhulsts meesterwerk.

Het taalgebruik zit wel nog vol vuurwerk. Met complexloze zinnen slaagt de schrijver erin om sprekende beelden op te roepen. Hoewel soms de naturel van de taal een beetje verloren gaat. Het klink op sommige momenten wel een beetje geforceerd. En neen het gaat niet diep. Er blijft verschrikkelijk weinig hangen van het boek.

 ‘De laatste liefde van mijn moeder' zou dus een heel persoonlijke roman moeten zijn, maar Verhulst zet bijlange na niet zoveel gevoelens op het spel als in ‘De helaasheid der dingen'. Het blijft allemaal een beetje afstandelijk. En hoe het ook iemand kan tekenen als zijn moeder hem verstoot, nooit slaagt Verhulst in dit boek zijn moeder (en de andere personages) boven de karikatuur uit te tillen.

10-08-2011 om 08:33 geschreven door De Rode Willem

Het geluid en de drift. The sound and the fury. Volgens verschillende internetlijstjes  het beste boek dat wij in huis hebben. Ik moest het hebben toen een tijdje geleden een nieuwe vertaling uitkwam. Het was duur. Maar 35 euro voor een van de beste boeken aller tijden ? Moest kunnen.

Het tragische verhaal van de verleidelijke Caddy Compson, telg uit een ooit vooraanstaande familie uit Jefferson, Mississippi, wordt verteld vanuit de gefragmenteerde perspectieven van haar broers. De manier waarop Faulkner in het eerste deel van zijn virtuoze vierluik de stomme idioot Benjy portretteert zou weergaloos zijn. Ik vond het moeilijk. Zeer moeilijk. En eigenlijk moet dit hoofdstuk herlezen worden na consumptie van het volledige boek. Pas dan zullen de dingen kunnen geplaatst worden. Een leessensatie ? Ik heb mijn best gedaan…samen met de nuttige en handige leeshulp (help…een boek dat een leeshulp nodig heeft) en met de verantwoording achter in het boek. Neen. Een beetje een tegenvaller…maar de volgende hoofdstukken zouden alles verklaren. Dacht ik toen nog.

Het tweede hoofdstuk is het verhaal van Quentin. De broer die aan de unief mocht studeren. Wie beter dan het eerste verwacht is er aan voor de moeite. Chaos…pure chaos. Zinnen in het midden afgebroken. Woorden zonder verband naast elkaar geplaatst. Tijdsprongen zonder veel logica. De chaotische hersenwereld van de tweede broer net voor zijn zelfmoord. Achteraan bij de verantwoording wordt de lezer gewaarschuwd niet alles van dit hoofdstuk te willen begrijpen. Nou moe…neen goed was dit niet. Op dit moment heb ik het boek nog 1 bladzijde van het derde hoofdstuk krediet gegund.

En ja toen heb ik de Faulkner die ik kende van o.a. “Licht in augustus” en” toen ik al heenging” terug gevonden. De tweede helft van het boek is weldegelijk te pruimen. Stukjes bij beetje worden ook de verhalen van hoofdstuk één en twee een beetje duidelijker.

Faulkner is normaal zeer leesbaar. Voor dit boek geldt dit echter alleen voor de tweede helft. Faulkner zou het verval van de familie Compson op onnavolgbare, tergende en zeer suggestieve manier tot verhaal gemaakt hebben ? Maar dan wel eentje waar een eerste lezing een leeshulp nodig heeft…en eigenlijk tweemaal moet gelezen worden.  Als vlijmscherp waarnemer heeft Faulkner het lot van de blanken in de zuidelijke staten van de VS na de Burgeroorlog onthutsend geborsteld. In grove scherpe lijnen, aangevuld met confronterend uitgewerkte details. Fragmentarisch en versplinterd moet de lezer ook puzzelaar zijn om uit de scherven het verhaal te reconstrueren.  De onomkeerbare neergang van een gezin en van een gemeenschap is tastbaar weergegeven. Doch het boek laat mij met een dubbel gevoel achter.

Neen ik kan niet meegaan met de internet lijstjes. “Het  geluid en de drift” kon mij niet overhalen dit boek op te nemen in mijn lijstje van beste boeken. Daarvoor is de eerste helft te ontgoochelend. Een 5/10…en een alternatieve, extravagante en moeilijke leeservaring rijker.

08-08-2011 om 10:25 geschreven door De Rode Willem