Ik weet niets. Mijn geheugen gelooft iets. Mijn bewustzijn bevat niets. Moppie loopt reeds rond in de living. Dus zes uur of later. Ik heb mijn vriendin haar lege verpakking reeds eerder weggedaan. Hoop ik. Want ze was hier weer, die deelgenote aan mijn Lebens Schmerz. Zoveel is opvraagbaar van mijn vaste schijf. Maar dan ? Mijn hoofd is dof, opgevuld met watten. Uitgedoofd suf en doet een beetje pijn. Weer migraine ? Drie dagen op rij ? Ach laat ik het mijzelf niet wijsmaken. Ik heb teveel gedronken vannacht. En die pil of waren het pillen… veel goed zullen die ook niet bijgebracht hebben. Hoe moet ik de dag doorkomen ? Gelukkig zaagt Moppie hier niet meer over. Ze weet dat dit voorbij gaat. Als ik maar een beetje stil ben ’s nachts. Geen AC/DC die ze boven kan horen….. Verdomme ik voel mij rot. Waarom ? Ze heeft al koffie gezet. Het expressomachine maakt veel lawaai. Te veel voor mij op dit moment. Maar ze heeft hem straf gemaakt, en een half kopje…zoals ik het verkies. En het smaakt. Eventjes toch. Dan duwt mijn maag die bruine brol terug omhoog. Ik hou het sopje binnen. Een kotsmisselijk gevoel blijft. Leuke dag. Gelukkig doet het licht niet zeer aan mijn ogen. De zon schijnt niet. Toch iets positiefs. Ik laat de snee brood op het bordje liggen. Ze lijkt te bewegen. Ge voelt u niet goed hé, constateert Moppie. Ik schud het hoofd en sluit mijn ogen. Nog even dansen wat lichte vlekken.  Dan witte ruis. Springende puntjes, de Brownse beweging. Een hardnekkig ruisen in mijn hoofd. Ik probeer het eruit te peuteren met mijn pink. Diep in mijn oor.  Moppie zet muziek aan. Om het geroezemoes uit mijn hersens  te verdrijven. Schulze. Zachtjes. Ik voel mij vallen. Diep wegglijden. Beelden schemeren door. Pa, ma…werkend in de zonnige tuin, zitten in de lichte veranda…lachend blij. Stralend een cocon van geborgenheid. Ik wil er blind vertrouwend inspringen. Waarom ? De vrachtwagen, de bus, het touw waarom ….?

De kater is oud en klein geworden als ik wakker wordt. Hij is te bekampen met een goed koud glas bruiswater en een frisse douche. De dochter moet nog loopschoenen hebben…nieuwe voor de training die terug begint in augustus. Ik heb nog wel een uurtje voordat die schoenen koopbaar zijn. Ik moet schrijven...het vuil moet eruit.

17-07-2010 om 08:26 geschreven door De Rode Willem

De dag wordt moe. Het licht is niet langer helder. Mijn borrelend kwelgeestje maalt rustig verder. Geen creatief denkwerk. Geen spetterende ideeën. Vragen ! Of beter één moeilijke vraag, simpel te stellen: waarom ?

Waarom pa, hebt u ons zo snel moeten achterlaten. Waarom hebben ze u uitgekozen om verdriet na te laten. Het lag aan dat fabriek natuurlijk waar u bijna 50 jaar gewerkt hebt. Maar toch…velen blijven staan. Waarom net jij. Wij konden jou niet missen. Wat hebben wij eraan dat anderen, onbekenden leven. Neen, wij moesten jou.

Waarom ma, was het jij die zo snel gevraagd werd pa achterna te gaan ? Longkanker en toch nooit gerookt. Eén kans op zoveel. Dat net jij deze kans kreeg toebedeeld. Waarom ? Pa was moeilijk achter te laten. Ma ook achterlaten ? Het werd een depressie en een longontsteking en een steeds morrelend onwetende onrust. Waarom ?

Ach, wij hebben het niet zo slecht gedaan. Achteraf bekeken. Het leven heeft geen handleiding. Geen GPS. Op kruispunten en driesprongen werd het gokken. Berekend gokken. Wij zijn gekomen waar we nu zijn. Soms via omwegen, of domweg verloren gelopen. Met het gemis en zonder antwoorden op die simpele vraag : waarom ? Ik denk soms wel eens dat ik de pa-ster of de ma-ster zie als ik ’s nachts weer eens op wandel ben. Ze flikkeren naar mij. Slapeloos zoekend. Rusteloos niet vindend. Of ik knipoog tegen de foto’s . Men weet nooit.

Die ene simpele vraag blijft maar opdoemen. Antwoorden komen niet. Nooit. Het besef dat Godot niet opdaagt is waarschijnlijk levenservaring. Of is het eerder hoe men met dit gemis aan antwoorden omgaat. Godsdienst is de gemakkelijkheidoplossing. De tampon in de spuitende opening, de domper die de nerveuze vlam van de onwetendheid smoort. Hoe maakt men iemand wijs dat god het zo wou als die persoon niet eens in god gelooft. Hoe kan men gelukkig zijn bij god, als die god niet bestaat ?

Het redenloze verlies gaat echter voort. Waarom moest die vrachtwagen nu net daar zijn ? Waarom die vertrekkende bus voorbijsteken ? Waarom jij ? Waarom die nooduitgang nemen ? Is het vluchten die prijs waard ? Voor jou moet het antwoord positief geweest zijn. De achterblijvers forceren een andere subtiel evenwicht bepaald door de gewichtstoename van het waarom. Waarom , waarom. De reden van het godsbestaan. God,  één van de tegenuitvindingen als antwoord op de enige nooit te beantwoorden vraag. De moderniteit bracht ons antidepressiva  en slaappillen om de eindloos pruttelende rusteloosheid even aan ons te laten voorbij gaan. Tijdelijke zelfmoord…ach kortstondige zelfuitschakeling met automatische reactivatie als de werking ten einde loopt. Waarom ? Waarom is de mens een denkend wezen. Waarom kan denken zo rusteloos zijn ? Ik denk dus ik ben ? Neen zo werkt het niet bij mij. Ik ben dus ik denk…ondoofbaar en niet uit te schakelen ? Vriendin whisky … geliefde Alprazolam… help mij nog eens door de volgende nacht ?

15-07-2010 om 17:02 geschreven door De Rode Willem

Een klotedag was het. Net als gisteren, die ik in Nederland doorbracht. Professioneel of dan toch beroepsmatig. Het arrogant domme oranje was er gelukkig verdwenen. De mentaliteit was gebleven. Zweten, zwoegen …vergaderen kan echt wel vermoeiend zijn. Zeker met Nederlanders die daags daarvoor al erg ontgoocheld zijn geworden.

Vandaag dus even erg. Het was te warm voor een jas, maar ik zou ze zeker nog aan gehad hebben als ze al aan mijn oren kwamen zagen. De computer doet het niet meer. Het programma startte dus niet meer op. Reeds van gisteren middag, maar ze wilden mij niet storen. Runtime errors…. En daarmee was het afgelopen. Geen print, geen productie…geen levering….Klanten ontevreden….Verlof naar de klxten. Ik voelde het al aankomen. Mijn schoenen werden zweetopvangbakken. Mijn hemd druipte. Denken werd moeilijk. Eventjes. When the going gets tough, the tough keep going. Een enter hier, een delete daar. Uninstall...zweet. Delete. Install. Alert. De muispijl gierde over het scherm. Niets hielp. Toch niet direct.

Wanneer kunnen we beginnen ? Nog niet. De baas draaide op volle toeren. Ik hoorde voor het eerst waarop zijn reputatie gestoeld was. Wat moet ik mijn klanten vertellen ? Komen de informatici niet helpen ? Zijn weg ? Opleiding ?! Nu ? En de andere op verlof. Hoe is dat nu mogelijk. Godverdomme. Zweet. Zweet. Alles plakt aan mijn armen. Waar is die CD ? Hoe ‘k weet het niet. Wie weet dat dan wel ? Informatica. Ja lap, sorry maar belt dan de klanten maar al op. Voor september niets meer. T’ja ik kan niet toveren. Zeker niet met onwillige software. Ah toch de CD. En is hier ook nog een oude computer.  6 jaar ? Oud genoeg ? Geeft maar hier. Toch al XP en een CD speler ? Oef. Allez ontsteek kaarsen en bid maar een rozenkransje. Tsjie-iet, Tsjie-iet,…is Willem goed of niet ? De prints rollen weer.

Het leven herneemt. Willem heeft net gegeten. Het is 15 uur. De wegvallende spanning laat mijn handen natrillen. Niets opgelost, een lapje ingenaaid. Maar we kunnen verder…voorlopig. Mijn dagtaak kon beginnen. Nog een slok koffie…mijn GSM. Een vreselijk lawaai. Te danken aan mijn zoon zijn redelijk goede schooluitslag. Hij heeft er een GSM voor gekregen. Ik de zijne overgenomen. 11 maand oud, van zijn vorige verjaardag. Wou een nieuwe kon niet met zijn oude werken. Ik ben dus de moderniteit ingesprongen dankzij de prestaties van mijn nageslacht. Hallo Willem…ik had al gezien dat het Moppie was. Moet iets ernstig zijn, belt nooit op het werk. Hallo ik ben het…ah ja. Moet ge het nu weten?…wat ? De Alex heeft zich verhangen. Ergens in een stille kelder, zelfmoord. Neen….??? Alex toch niet ? Ja ik verschiet ook. Alex mijn vaste judopartner ? Ja…jawadde….ik weet eventjes niet wat zeggen. Tot vanavond. Ja tot straks.

Hij was er niet zo goed aan toe, nadat zijn dochter was gestorven. Maar zo diep…dat had ik zelfs niet verwacht. Hij was een rusteloze zoeker naar het doel van een veel te vroege dood. De last van de queeste is nu van zijn schouders weggevallen. Misschien kent hij nu het antwoord op zijn vragen ? Ik zal je missen man !

14-07-2010 om 16:38 geschreven door De Rode Willem