Weer zo’n lange dag. Een oude vervelende discussie. Links tegen rechts in de politiek. Willem wil daar niet echt mee bezig zijn. Is politiek links echt overbodig zoals sommigen beweren. Is het waar dat links geen verhaal meer heeft ? Stoten de linksen hun eigen kiespubliek af ? Mijn zinledigheid overstijgt de onbenulligheid van deze opwerpingen. Mijn teveel aan tijd, slechte tijd, is de perfecte verschoning om met zulke oubolligheden bezig te zijn. Of beter mijn gebrek aan bezigheid kan dergelijke gebeuzel niet uit mijn hoofd verdrijven.

Willem is ouder dan dertig. Op zijn twintigste is iedereen links progressief en socialist. Willem had op zijn twintigste al voldoende verstand om het hart opzij te duwen. Werken. Arbeiten ! . Hogerop komen. Carrière. Incasseren van lofbetuigingen. Washington, the American Chemical Society. De trofee siert nog de inkomshall van het sobere stulpje van Willem. Wilton (Manchester) applaus op een Dow seminarie. Al die leeggangers hadden het alleen aan zichzelf te danken. Als men goed was had men werk. Beter nog dan kon men goed opschieten met de baas. Etentjes wederzijds, samen whskyproeverijen Schotland. Man, dat was vooruitgaan. Willem had het allemaal gezien, golf en de Golf. Academisch stond men op hem te wachten. De universiteit. Dat dan verzilveren in de industrie. Wie had links nodig ? Deze boerenzoon alvast niet.

Tot de man met de hamer Willem terug naar beneden sloeg. Zelf uitgeroepen geniën hadden de banken naar de kloten geholpen en de rest volgde hen om zeep. Het werd een jungle. Dalende orders vroegen om beperkte kosten. De sterksten beslissen, zoals altijd. Een beetje aangepast. Indien letterlijk zou Willem zich zo maar niet laten rollen. Judozwart dient voor iets. Het zijn de financieel sterksten die nu beslissen. Zij beslissen over het leven van hun productiemiddelen. Met een enkele regel maken zij een eind aan de zinvolle invulling van een leven. Zij zijn god ! De god met woekerend geld in de handen. Zijn beschikking maakt een mens klein. Zeer klein. Zo klein dat een mens naar zichzelf moet gaan zoeken. Zo klein dat een mens twijfelt of hij er wel nog is. Een speelbal. Een wegwerpvoorwerp. Goed voor het sociale vangnet dat voldoende toelaat om van brood alleen te leven. De strijd voor een leven is terug relevant. Tot het einde uitgerokken flexibiliteit in ruil voor een extra dag waardig inkomen.

Wie op zijn twintigste …Wie daarna slachtoffer wordt van crisisbeslissingen kan terug een hart krijgen. Wie neemt het op voor hen ? Zeker niet de rechtse bazenpoepers ! De economische vrijheidsdenkers. De gelovigen van de zelfregulatie. Maar ook de linksen niet ! Die hebben voor de arbeider gezorgd. 100 jaar geleden. Nu zorgen ze voor zichzelf. Nietwaar Bokassa van Hasselt, Poenschraper van den Bossche, geldhongerige Bats,….Andere stinkend rijke sossen zijn beloond met fiscale amnestie. De arbeiders zijn verheven. Zij kunnen biefstuk eten. Zij kunnen losgelaten worden. Ze zijn toch al gaan lopen. Zij hebben het zo goed dat ze naar het conservatisme worden gedreven. Bang als ze zijn voor de veranderende wereld. Nu is het stoppen van een vlotte energievoorziening een socialistisch strijdpunt. En voor de rest…. Tja wat bezielt die loftbezittende kaviaarvreters eigenlijk ? Ruzie maken wie echt rood is ? Of wat letters als P en S en A beduiden. De gedupeerden van de crisis, de slappe slachtoffers van het woekerende geld voelen zich daar echt door gesterkt. Electoraal succesvolle strategie ? Of moeten wij ons optrekken aan de verdediging dat 8 jaar ongeschikte begrotingsministers in een onwelvoegelijke onbekwame regering ? Neen heren progressievelingen. Het is eerder frustrerend dat één der slimste Belgen zomaar slachtoffer wordt van het via de fiscaal amnestie teruggekomen woekerkapitaal en dat onbenullige incapabelen rustig mogen verder doen met het noodzakelijke beleid om zeep te helpen. Het is om naar de Sulpiride te grijpen. Zeker niet om een sossenbolletje rood te maken.

26-03-2009 om 17:45 geschreven door De Rode Willem