De jaarlijkse weerkerende netoverschrijdende martelgang is weer op gang gekomen. Programma's waarin mensen die denken dat ze kunnen zingen het tegendeel mogen komen demonstreren. De miserie begint al bij de namen die de would-be zangers zichzelf aanmeten. 'emsee Louis', Def Williams, Sunny, Guust,.....Herejezus waar halen ze het met dergelijke benamingen het zonlicht te tarten ? De smartetoch kent een eerste hoogtepunt als springerige huppelpasjes worden verkocht als choreografie of constipationele kronkelingen worden verward met dans.
Soms is het leuk om te bekijken. Idealiter ook voor de kandidaten zelf. Glimmende pretoogjes die meestal niet kunnen zingen. Maar ach ze zijn toch op TV geweest. Meestal echter is de leute beperkt tot de uren , minuten voor het optreden en dan nog alleen voor de entourage van de "artist". De ouders dus. Voor de echt groten uitgebreid met de grootouders. Mindere goden moeten het doen met lief, vriend of vriendin of zelfs met niemand. Laat het hun een troost wezen mocht ik Bob Dylan's vader geweest zijn ik ook mijn zoon niet zou vergezeld hebben naar een "ontdek de ster" zangwedstrijd. Terwijl de sterren staan af te gaan als een lopende band vol gieters in een gieterfabriek trekken de begeleidende ogen vol met zenuwachtige wanhoop. Pathetisch in beeld gebracht natuurlijk. De empathische aantrekkingskracht voor andermans miserie staat garant voor de kijkcijfers.
Soms levert dit schrijnende TV op als zowel voor de kandidaat als voor de enige fan de deelname aan het programma letterlijk de laatste hoop is. Hoop op een minder zinledig bestaan ?! Mensen uit de onderbuik van de maatschappij op zoek naar hoger op. Kansarmoede wordt kansloosheid, naakt op TV gebracht om weggehoond te worden terug naar de marginale uitzichtloosheid. Naar hun verhaal van Druiven der Gramschap. Al zal het in het beste geval bij tomaten en te lang gras blijven.
Dit jaar is de hemelstergende oorterreur op de overheidszender echter iets dragelijker gemaakt door een visueel hoogstandje. Een oogstrelende flamboyant spontane verschijning, een bruisende diamant van regendruppels uit het land waar het nooit regent. Oh Pascale, oh Pascale Ik ben voor jouw gevallen Ik hield altijd van brunettes Maar ik hou het nu op blond. Laten wij maar stoppen voor de rest. Madam Willem zou kunnen meelezen of erger, ik zou misschien gaan beginnen zingen van plezier. En dan is het echt om zeep. Mijn zeer geapprecieerd mevrouw Platel, mag ik u een kleine gunst vragen ? Wilt u de moeilijke doch maatschappelijk waardevolle taak op uw fantastische schouders nemen die lawaaimakende ettertjes de weg te wijzen naar een meer geschikt hobby ? Pareltjes rijgen, vingerschilderen, Dora-tatoo's verzamelen, .... maar zingen kunnen ze echt niet ! U zou, bewonderenswaardige hemelnimf, niet alleen de maatschappij verlossen van een hoop dissonante keelklanten, u zou die jongens en meisje een hoop frustratie kunnen besparen. U zou die "lieverdjes" toch niet bij Dominique van Hulst willen zien belanden met de wanhoop van de laatste kans in hun ogen zonder de kinderlijke immuniteit tegen het zich belachelijk maken ?
