Ik heb mij kwaad gemaakt. En met reden. Ik heb gisteren mijn droom in rook zien opgaan. Mijn uitgekiend plan is mislukt, mijn moeite is voor niets geweest. De Rode's zijn een bende loosers van eredivisie-niveau !

Toen ik enkele weken geleden hoorde dat er een pandemie op komst was kreeg ik hoop. En uitzicht op veel geld. Twee miljard doden werd er op een alarmistische TV zender zelfs geopperd. België zou kunnen uitsterven, de mensheid vergaan. En neen, ik was verheugd, omdat ze niet gekookt werden in hun eigen zweet maar door een varkensvirus. Ziet ge, die Global Warming is toch niet ons grootste probleem. Een crisis, een opportuniteit. Doelstellingen werden gesmeed. Een van de De Rodes zou het eerste varkensgriepslachtoffer worden. Nog voor Microsoft het woord in de nederlandstalige spellingscheck zou opnemen.

Ik belde naar burgerlijke standen om de Mexicanen en Amerikanen op te sporen. Vooral deze met dochters rond de 18 en/of met zoons rond de 15. De De Rodes junior waren uitverkoren om dagen met die buitenlanders door te brengen. Multiculturaliteit staat hoog in ons vaandel. Ik schuimde reisorganisaties af op zoek naar Mexicovaarders en Amerikavliegers die alweer kweeksels hadden binnen de beoogde leeftijdsgroep. Dagen, weken ben ik intensief op zoek geweest. De school begon zelfs vragen te stellen waar mijn kinderen bleven. Ik antwoordde hen dat zij een veel belangrijker hoger doel aan het dienen waren. Katholieke scholen zijn daar alweer zeer tevreden mee. Roepingen kweken is nog steeds één van hun hoofddoelen.

Ondertussen maakte ik afspraken met roddelblaadjes en andere adepten van de sensatiepers. Voor vele miljoenen euros mochten zij een interview doen met het eerste varkensgriepslachtoffer van België. Achter glas. Ik had al een grote bokaal besteld waar de zieke zou moeten in plaats nemen. NASA wou een afgedankt ruimtepak ter beschikking stellen voor de interviewer. De show was geregeld want ook de TV had een lucratief bod gedaan om dat eerste varkensintervieuw met de Mexicaanse griep in België te mogen uitzenden. Exclusief op de drie zenders ! Later kon ik het verkopen aan den Hollander. Als Belgenmop in Banana split.

Maar een of andere pummel doorkruiste mijn plannen. Hij was eerst ziek. De De Rodes junior slagen er zelfs niet in om als eerste ziek te worden ! Waar moet dat naartoe met die jeugd. Godgeklaagd. Hoe moeilijk kan het nu zijn ? Een griepje krijgen en knorgeluiden maken. Het stond in mijn plan. Het moet de invloed van de moeder zijn. Niet luisteren naar wat de pa zegt ! Ik hoor het haar al zeggen, loensend in mijn richting de wijsvinger aan het voorhoofd tikkend. Zij heeft ze opgestookt om niet ziek te worden. Zelfs dat mislukt. De wereld is niet eerlijk. Alles wat leeft op deze kloot is tegen mij. Waarmee ik bewezen heb dat ook virussen levende zielen zijn.

14-05-2009 om 20:53 geschreven door De Rode Willem

Tsja, sukkelaar, gij moet de maandag gaan werken. Ik kan blijven liggen. Het was mijn cynisme uit zelfbeklag dat zaterdagavond nog eens boven kwam. Wij hadden gaan fietsen. Ik en hij. Wij waren er stevig tegen aan gegaan. Hij dan doch. Hij is geoefend. Veel meer dan ik, maar nu ik tijd heb had ik mij toch eens voorbereid om eens met hem mee te mogen. Ik had afgezien. Ik had hem het terrasje van Café de Paris laten genieten. Wij dronken er een karmeliet. Elk ene, zo erg is de crisis nog niet. Ik vergat ze zelfs. Hij zou volgende week dit doen. En dan dat. Ook dit jaar zou hij de Ventoux gaan beklimmen, met zijn zoon. Of ik niet meewou ? Wij moesten nog terug. 35 km die hij in één uur wou afhaspelen. Dus een tweede karmeliet hoefde niet.

Veel hebben we niet meer gezegd. Ik kon niet. Buiten mijn voorvermelde historische woorden. 500 m voor het schouderklopje aan het kruispunt waar we elk onze eigen weg gingen. Ik nog 500 m hij moest nog 2 km. Dat was mijn laatste beeld van hem. Ik zal hem nooit meer zien fietsen. Misschien zie ik hem zelfs nooit meer.

Oh, hij is gaan werken deze morgen. Met de fiets. Geen probleem. Hij is tot aan het voorvernoemde kruispunt geraakt. Eentje dat hij reeds meerdere jaren elke werkdag kruiste. En waarschijnlijk nog enkele honderden weekends ook als hij zijn lange zwerftochten met de fiets ging maken. Niemand begrijpt het. Ik dan toch niet. Vrachtwagen niet gezien. Weggestoken achter een bus ?! Een seconde onachtzaamheid of gewoon niet gezien. Ik kan het hem niet vragen. Geen meetbare hersenactiviteit meer. Ik zal geluk moeten hebben, wil ik het ooit nog kunnen. Afwachten. Onzekerheid. De enige zekerheid is levenslange volledige verlamming als..... Vrouw en twee kinderen. En drie kleinkinderen. Vele plannen. Die zitten in de koelkast en moeten wachten. Ze zullen met zekerheid veranderd worden. Als het afwachten positief verloopt...ach wat is positief. Steven Hawking heeft ook nog iets gemaakt van zijn leven. En D. die is na zijn accident rolstoelbasket gaan doen. Positief blijven denken hebben ze gezegd. Ik ook aan zijn vrouw, en 't is een vechter. Maar buiten weende ik. Afscheid valt zwaar.

11-05-2009 om 17:18 geschreven door De Rode Willem