Al Gore moet zo wat de meest meelijwekkende figuur van de kerstdagen zijn. Niet alleen verkwist de VRT handenvol energie zodat de spekerinnen halfnaakt op het scherm kunnen verschijnen. Ook de particulier laat zich niets gelegen aan de oproep tot energiezuinigheid die o.a. via diezelfde VRT verspreid wordt. Waarom zouden we, de boodschapper geeft het perfecte slechte voorbeeld. Dus lichtjes allerhande, laat u eens flink gaan. En Willem thuis maar besparen. De chauffage zodanig laag dat een door milieuonvriendelijk transport hier geraakte Vietnameese trui nodig is. Dit jaar geen lichtjes in de kerstboom. Ook al heeft dat een pedagogisch overdreven tik moeten kosten aan de kerstboomlichtjesverslaafde kindjes van Willem. Mr Gore keek goedkeurend over mijn schouder mee. Voor de redding van het klimaat moeten de kinderrechten wijken. Natuurlijk.

 Maar Willem is hard voor hemzelf ook. Alle toestellen die hun aanwezigheid met een lichtje opeisen liggen op de vuilhoop. Net als alle niet AA huishoudtoestellen. Willem is zelfs 50000 km per jaar minder gaan rijden. Speciaal voor het milieu. Willem permiteert zich alleen nog de energetische luxe van enkele keren per jaar zich op enkele minuten zo ver mogelijk te verplaatsen. Net zo ongeveer begin deze week bewoog Willem zich tegen een al niet meer wettelijke snelheid in een oranje diaree als was hij midden een praktijkdemonstratie van de attractiviteitsmodule van het SETI project. Volledig alleen dus er werd niemand in gevaar gebracht. Willem mijmerde over het nut van al zijn inspanningen als onze overheid niet alleen een zender sponsort waar men in de winter bijna ongekleed kan rondlopen, maar ook de lichtjes van radio, cassete en autostrade laat branden.

 In die mijmeringen zag Willem een iets plattere gele wagen naast de zijne. De duim omhoog en de snelheidswijzer naar beneden. Tot ongeveer 24 liter per 22 minuten. En Willem genoot. Want onze overheid vaarde weer wel. Ze kon de welwillend betaalde belastingen, taksen en accijnzen weer rijkelijk verwachten. En Willem genoot want hoe zou Willem zich nu schuldig moeten voelen als zijn de 15 min durende rit onverantwoord snelle rit ongeveer 1500 keer minder energie koste dan de angstkruistocht van ene Meneer Gore. En Willem had er de prachtig synthetische zonsopgang-oranje gloed bij. Want in Vlaanderen betalen we wel al 36 verschillende belastingen op electriciteit, maar blijkbaar zal het een 37ste vergen om een aan/af knop te kopen om de meeste giganteske verspilling op aarde stop te zetten

29-12-2006 om 14:58 geschreven door De Rode Willem

De Pa en Pièrken naderden de grot. In het plaatselijke dialect de “de keef” (cave ?). De bewoners vormden het keefvolk. Ver voordat de Pa en Pièrken in de buurt waren opende de keefklep en loosde een springerige figuur in de onbeschermde buitenlucht. Keefman ! Half gaand, half lopend met naar buiten gekromde benen en open hangende armen kon de Pa niet voorkomen dat een associatie zich aan hem opdrong. De veel te wijde bebloemde boxershort gecombineerd met donkergrijze kousen en zwarte lacké schoenen maakten ook Pièrken aan het gniffelen. De Pa en Pièrken keken verbaasd naar dit tafereel. De springerige bewegingen van keefman leken doelloos. Hij liep af en aan zonder aanwijsbare reden. Het was net deze schijnbare doelloosheid die een geamuseerde fascinatie opwekte. Keefman wist de aandacht te houden tot er een maanrond gezicht beplant met blond peenhaar de scene oprolde. Letterlijk want het werd gedragen door een lichaam op een fietsje. Vanop afstand konden er moeilijk details onderscheiden worden aan het fietsende kind. Alleen de krijserige kreetjes en de voor de leeftijd onfatsoenlijk zware lach konden de bosrand duidelijk bereiken. Gezien op de achtergrond een vrouw met een nog kleiner kind een imitatiepièta vormden moest het fietsende wichtje keefkid zijn. De vrouw leek op afstand van het Willendorf type. Het wezentje dat op haar arm hing moest dan de peut-kever zijn. De naamgeving van dat kind was een verhaal op zich. Vorige avond in de herberg hadden de plaatselijken het verhaal uit de doeken gedaan. Bij de geboorte had het tweede kind van de keeffamilie automatisch de naam keefbaby gekregen. Doch baby’s worden groot en blijven niet aanwijsbaar met deze term. Op de eerste verjaardag van keefbaby had de grappigste van het dorp zichzelf inspiratie ingedronken en had zeker niet bespaard op de hoeveelheden. Het verplichte rondje moppen en grollen eindigde stereotyp in grove en laag bij de grondse opmerkingen over de eigenaardige familie aan de rand van het bos. Zo moesten de drinkebroeders vaststellen dat baby’s van één jaar niet lang meer baby zijn. Integendeel ze zijn reeds in de transitiefase op weg naar het peuterdom. Dat zou betekenen dat één van de bewoners van de keef een naamsverandering zou moeten ondergaan. De keef peuter lag voor de hand. Maar de grappigste zou de grappigste niet zijn als hij dit niet te ordinair vond. Door een vreemdsoortige kronkel kwam het daarop volgende woordspelletje tot de omkering “ de peut kever”. De overmatige alcohol weekte een gebulder los dat de grappigste overtuigde van het succes. Hij riep nog dire vier keer “peut kever” en kon op den duur de onfatsoenlijke lach zelf niet meer onderdrukken. Keefbaby was de peut kever geworden.

29-12-2006 om 14:46 geschreven door De Rode Willem

29-12-2006 om 00:00 geschreven door De Rode Willem

29-12-2006 om 00:00 geschreven door De Rode Willem