Het was kort voor het Joodse najaar. Jezus begaf zich op zijn ezel naar Brusselgem en zag daar hoe men in de danstempel homoseks en andere uitspattingen stond te bedrijven voor geld en andere middelen. Hij sprong van zijn ezel en zette zijn gezicht in een zeer boze plooi. Wild stampend met de voeten op de grond knoopte hij touwen aaneen tot een zweep en joeg ze allemaal de danstempel uit, schandknapen en hoeren erbij. De tafels van ontucht gooide Hij met geld en al omver. En tegen de Aidslijders zei Hij: ‘Weg ermee! ’t Is uw  eigen schuld ! Uw ziekte is een vorm van rechtvaardigheid voor de Vader. Zijn leerlingen beseften dat er geschreven staat: De ijver voor uw plezier zal Mij verteren.
De Joden en progressieven riepen Hem ter verantwoording met de vraag: ‘Welk teken geeft U ons te zien als bewijs dat U zo mag optreden?  Jezus gaf hun ten antwoord: ‘Breek deze danstempel af, en in drie dagen laat Ik hem herrijzen!’ Daarop lachten de progressieven: ‘Zesenveertig jaar is er aan de homorechten gewerkt, en U wilt dat in drie dagen afbreken? Met dit woord doelde Jezus echter op het fuifbeest dat Hijzelf was. Toen Hij verrezen was uit het comazuipen beseften zijn leerlingen dat Hij daarop gedoeld had, en ze geloofden in de Schrift en in het woord dat Jezus gesproken had. Later beleed een van zijn leerlingen de ware getuigenis en sprak de woorden Aids is een soort van rechtvaardigheid. Nu gingen alle progressieven de leerlingen tegemoet, en toen ze hen zagen, vroegen ze hen om uit hun gebied te vertrekken. Tot zover de interpretatie van Willem.

15-10-2010 om 14:18 geschreven door De Rode Willem

De donkere wenkbrauwen vielen op. Ze was nochtans vriendelijk. Gelukkig want Willem had niet zo fantastisch geslapen. Misschien zag ze het. En het hospitaal is nu niet de plaats om mensen met wallen onder de ogen onvriendelijk te behandelen. Ze werkte snel. Wij waren vroeg. De bellers en andere neuters waren nog niet op. Niets erg, maar toch. Volledige verdoving is altijd een risico. Zelfs anno 2010.

Willem had zijn boek bij. Toch datgene dat hij aan het lezen is momenteel. Probeerde te lezen. Weinig licht en zenuwen maakten de regels lang en moeilijk. Twee of drie waren er opgeslokt toen wij moesten volgen. Wij ? Sorry. Mijn dochter moest geopereerd. Een kleine uitwas aan een spier moest worden weggenomen. In de dij. Snel uitkleden. Een modieus operatieschort als alternatief en een spuit in de bil. “Gat” zei ze zelf. Nu moesten wij een vijftal bladzijden wachten. Zwijgen omdat praten moeilijker is. Ja het zal pijn doen achteraf. Eindeloos getetter helpt de pijn niet verzachten.  Ook al susst het de tijd van meisjes van zestien, wachtend op een kleine ingreep.

Ze haalden haar weg. Neen mee mocht ik niet. De boek werd een tegenstander van een hogere gewichtsklasse. Te zwaar. De vermoeidheid woog op mijn oogleden. Ik stopte het gevecht tegen de zwaartekracht. Zwaartekracht houdt de slaap tegen. Of niet. Slapen kon niet. Niet zo vroeg in de ochtend. En niet in deze omstandigheden. Opstaan, naar het raam. Naar de zetel. Naar het raam voorbij de tafel. Dag Allemaal op een stapel. Met een Che. Blote grieten op laag niveau. En mens moet alles eens zien zeggen ze.

Weer vijf pagina’s. White deze keer. Vol tieten zouden het er meer geweest zijn. Het hadden er 30 moeten zijn. Ze werd binnen gevoerd, slapend. Wakker wordend. Hoofd even omhoog. Een plons terug in het kussen. Hoe laat is het. De vijfde keer tien minuten later dan de eerste vraag naar tijd. Weet de ma het al ? Moppie hing aan de SMS lijn. Ja de ma weet het al. Ook al drie keer ondertussen. Rechtzittend, opverend van de pijn. Neervallend op de buik. Pijn. Bloed. Infuus. Slaap.

Middag, de zon schijnt even door het raam. Het najaarsoranje pept de atmosfeer op. Wakker. Mag ze de MP3 ? Er staan films op en dat dood de tijd en de pijn. Enkele regels in het boek. Patrick White wordt lastig. Hurtle Duffield krijgt een beroerte. Dat is genoeg voor nu. Het boek gaat eventjes opzij. Of recht vooruit. Op mijn buik. Opengeslagen om direct in houding te hebben, als het moet. Infuus eruit, verband erom. Bloed schildert een doelloze vlek. SMS’en gaat nu. Naar vriendje en vriendinnetjes. De ma is een telefoongesprek waard. Wachten. De vermoeidheid doet een nieuwe aanval. White rust op mijn buik. Mijn hoofd op de kopsteun. Mijn ogen sluiten. Het besef vervaagt. Rammelende bedden, pratende mensen nemen de problemen mee. Mijn wereld vervaagt in een droom. Overgangsgebied, de geluiden blijven maar de wereld stopte even. Heel even maar ? Hoeveel bladzijden had ik kunnen lezen ? Hoeveel rust heb ik ingehaald. Fors gepraat. Voetstappen. De stemmen worden luider. Mijn ogen openen. Net op tijd. White als maskerade.

Strekken buigen. Dat gaat ? Draadjes bla bla bla…morgen bla bla bla. Pijn dan pilletje. Een grote man. Routinematig vriendelijk. Gesteund door een blauwjas. Verpleegster ? Ze moest in elk geval de praktische kant van het naar huis gaan regelen. Kleren aan…op één been. Papa moet helpen. Papa of de verpleegster ? Meisjes van 16 hebben rare kronkels. Neen papa was goed genoeg. Zitten in de auto ? Dat wordt pijnlijk. 16 kilometer of 20 minuten. De verdoving dooft nog na. Geen pijn.

Mama is thuis. Moppie. Ook blij iedereen terug te zien. De zetel was al opgemaakt. Het livingbed. Ze gaf de honger een kans. Wat water, plat, hadden ze gezegd. Wij, ach zij dus, luisterde. Een half glas. En dan een puddinkje uit een potje. Geen friet hadden ze gezegd. Chocoladepudding viel buiten de opsomming. Het ging zonder kots. Een broodje dan. Ook dat bleef erin. Het vriendje verzachtte de zeden en de draaierige maag. De hond mag niet op de wond springen. Het vriendje ook niet. Toch niet in onze living.

Willem zit in zijn lievelingszetel. Enkele kussens achter hoofd en rug. 4/5de dag is alweer zo goed als voorbij. Morgen raast en daast de wereld weer. Zoals vanouds, geruststellend snel.

13-10-2010 om 18:50 geschreven door De Rode Willem

Het begint veeeeeeeeeeeeeeeel te lang te duren dat politiek gezever. Deze morgen beweerde nog een journalist dat “the place to be” daar was waar BDW zijn verduidelijkingsopdracht vervulde. De man dwaalde doch verdient waarschijnlijk goed aan zijn komplete misvatting. BDW kan allang mijn aandacht niet meer trekken. Ik begrijp dan ook niet dat dag in dag uit mensen infantiele BDW verering op fora pleuren. En de NVA catechismus tot den treure toe blijven herhalen. Ik begrijp dan ook niet dat het nationalistisch voorgeschreven Franstaligen bashen tot de clubmantra worden verheven. Ik vind het hoog tijd dat de VN ingrijpen. Ze moeten in Belgisch Vlaanderen oordopjes uitdelen zodat de kleine 1/3de minderheid van de bevolking aldaar de fluit van de rattenvanger niet meer hoort. Want gedwee laat 28% van de Vlaamse bevolking zich meelokken door de goed bekkende doch niet onderbouwde slogans van de NVA-rattenvangersfluit. Gedwee volgen ze de loze kreten en populsitsche one-liners. Blij zich in deze doodsstoet eens te buiten te mogen gaan aan wat Walenbashen en Franskekloppen. Ondertussen lopen ze gedwee het water in...en sleuren alle andere 83% van de Belgen mee in hun verzuiping, samen met het land en het deelland dat door NVA rattenvanger is verwoest. Lemmingen en 1/3de van de Vlamingen zijn blijkbaar de enige wezens die doelbewust op de afgrond afstevenen en daar dan nog blijgezind in springen ook. Ik begin een vies vermoeden te hebben dat het hoge zelfmoordcijfer in Vlaanderen en het succes van de NVA uitdrukkingen zijn van eenzelfde massale levensmoeheid hier in ons tot voorkort mooi deellandje.

13-10-2010 om 15:23 geschreven door De Rode Willem