|
Het is
altijd een shock als jonge mensen uit het leven worden gerukt. Vol leven,
levenslust. Ze wisten het nog niet zeker maar het klonk dramatisch. Ik zat net
in de wagen, op weg naar één van mijn hobbyporjecten. Bijles Frans. Doe het
eigenlijk niet meer, maar oude kennissen help ik nog graag eens uit de brand.
God ja
een wielrenner, afdaling, gevallen. Beroepsrisico denkt men dan gouw. En
geef toe een schaker zal niet snel in een afdaling vallen tijdens het beoefenen
van zijn sport.
De radio,
maar vooral de commentator ervan kreeg er niet genoeg van. Er was nog geen
nieuws maar mij idee was gevormd op het eindje naar de Franse bijles. Ik belde
aan. En wachtte. Een mens gaat dan al snel enkele voorstellingen maken. Of
vragen stellen. Hoe zou Michiel veranderd zijn. Het is een jaar geleden en op
16 veranderen mensen snel. Of de pronte dame, de mama, van ongeveer mijn leeftijd die de deur open
doet. Ze klonk zoals ik mij herinnerde aan de telefoon. Opgewekt, spontaan.
De deur ging
open. Een voorhamer die door de deur zou gesmeten worden kon mij niet harder
treffen. Ze leek tachtig, dertig, veertig jaar veroudert op dat jaar tijd. Het
groene doek op haar hoofd kon de kaalheid nauwelijks verbergen. Toch lachte ze.
Ik hoop dat ik de dreun heb kunnen verbergen. Ik wou niet echt meer binnen. God man
wat nu. Hoe
gedraagt men zich ? Vraag ik iets ? Neen, ik doe gewoon. Kan ik gewoon doen.
Wat nu, wat verder ? De vragen borrelden gewoon verder tijdens het Frans. Wat
met Michiel ? Wat met zijn zus Veerle ? 14 ! Dit moet tekenen, diepe lijnen die
doorgekerfd worden. In de ziel, onuitwisbaar. Frans
gow wat is een slechte
toets ? Een minder rapport. Zij vond het nog steeds erg. Michiel moest verder
doen.
Of ik kon
blijven komen. Regelmatig ? Elke week ? Kan dat nu al afgesproken ? Ze wil het,
nu ze er nog is. Ja, ook als ze er straks niet meer is, moet ik komen zegt ze.
Ik moest buiten. Weg. Zonder opvallend te doen. In de auto raken als man. Man
over mijn emoties. De deur sloeg toe
en ik weende. Achter de hoek heb ik
gestopt. Geparkeerd. En 10 minuten gehuild. Het leven is niet eerlijk en echt
wel wreed. Wouter was ondertussen overleden.
10-05-2011 om 16:20
geschreven door De Rode Willem
|
