Gij kunt zagen, zei ze. Ik vond dat ik er recht op had. Ze hadden het mij trouwens beloofd. Een regenachtige dag. Buien en bewolking. Geen zon ! Eindelijk geen zon. Dat vies ding eens één dagje niet zien. Ik zou er mijn ziel voor verkopen. Maar ze kwamen hun beloften niet na. En dus was er alweer veel te veel zon. Het was gelukkig ideaal van temperatuur. 15 graden en geen graad meer.

Van ’s morgens af begint de miserie. Al enkele weken. De rolluiken omhoog en daar straalt dat afstotelijk scherpe licht in onze living. Elk vlekje op de ruit, elk stofje op de kast, elk haartje op de grond. Het is alsof dat vies zonlicht er ons ongenadig wil op wijzen dat ondanks een dagelijks gesloof wij nog niet genoeg doen aan properheid en hygiëne in huis. Stomme zon. Dus wij leven al weken met de rolluiken nauwelijks enkele centimeter om hoog. Een aangenaam gedempt licht in ons huis.

Buiten kan men geen kant uit. Ongenadig maar vooral geheel ongevraagd beschijnt dat afstotelijke licht alles en iedereen overal. Het verblind, het irriteert en het brand. Geen schuilen aan. En het lokt een hoop lawaai aan. De kutkoters van de wijk beginnen rond 7 uur met de paasmegafoon een eigen wekdienst. ’s Avonds klitten de buren samen. Bakken bier worden aangesleurd en het lawaai neemt toe naarmate de avond vordert. Tot 2 – 3 uur ’s nacht. Anapiler en Jupibel zwijselen naar huis. Wild brakend, roepend en vallend. De schuld van de genadeloze zon en het domme “goede” weer.

Is er nu iets gezelliger dan met een goed boek in de zetel mogen rusten. Soms even op kijkend en geruststellend mogen vaststellen dat het nog steeds regent. Het gras wordt niet bruin, de rotkinderen maken geen lawaai en geen enkele wijkmongool moet buiten lawaai maken. De rolluiken mogen omhoog en men kan buiten komen zonder zich te irriteren. I hate sunshine so much !