Ze hadden gewonnen. Ok niet met een meerderheid. Nauwelijks iets meer dan de helft van zo’n meerderheid. Maar ze hadden gewonnen. En ze lieten er zich ook zo op voorstaan. De eerste reactie was positief. Er was een momentum dat gebruikt moest worden. Alles moest niet te lang duren. Enkele maanden. Drie of vier max. Vrij snel werd duidelijk dat ze zich eigenlijk het incontournable van de winnaar aanmaten. Ach ja, waarom niet de kiezer had volgens het verzamelde journaille een duidelijk signaal gegeven. 17% van die Belgische kiezer dan toch. De grote winnaar had de vrijheid zijn strategie te kiezen.

Maar ze lieten het momentum schieten. De tijd liep en hun jour de gloire lag op 13 juni en evolueerde niet mee. Het incontrounable van de winnaar werd de verkramptheid van het stijve been. De vrijheid van strategiekeuze evolueerde langzaam naar het lot van het zelfgekozen contra-construktivisme. De onweerlegbaarheid van de winnaar werd een lange ode aan de onwil, onkunde en ongeschiktheid. Hun vrijheid werd hun lot !

De anderen gingen een eindje mee in de roes van de grote, maar vooral zelf uitgeroepen, Vlaamse winnaar. In de hoop dat het aureool van de overwinning zou afstralen. Maar de zelf gekozen resultaatloosheid en complete onwil tot samenwerken evolueerde van een vrije keuze naar hun lot. Onomkombaar.  Ze hebben voor onwil en onkunde gekozen en nu zijn ze synoniem voor deze contra-productieve eigenschappen geworden. De anderen lopen hen minder en minder na….zoeken een weg om het lot van die ene fundamentalistische partij uit de weg te gaan.

En die NVA voelt de greep verslappen. Ze glijden van de realiteit weg. Ondanks hun roepen en tieren over randen van afgronden; ja zelfs over te pletter slaan, draait het land gewoon door zonder hen. Het moet wel. Hun zelf gekozen buitenspel is weinig behulpzaam om de realiteit te bekampen. De bakker heeft geen NVA nodig om brood te bakken, de bedrijven geen NVA nodig om terug uit de crisis te kruipen, het land geen NVA om het bankgeheim te wijzigen.

En ze zien dat ! Met lede ogen en groeiende frustratie. Boycotten, in de wielen rijden…waren de typische reacties van mensen die beseffen dat hun zelfgekozen lot tot isolement leidt. De anderen zijn niet meer enthousiast in hun afwijzing. Of in hun omarming. Neen die anderen doen gewoon wat ze moeten doen. Het land goed draaiende houden zonder NVA. Maar dat is hun eigen keuze. Ach het werd een ultimatum. Een tijdsgrens voor een bepaald objectief of anders trekken de resultaatlozen er vanonder. U noemt het zoals u wil, Jamboniaanse humor desnoods een sterk signaal. Maar het blijft wel een simpel ultimatum. Ze worden zenuwachtig de NVA-ongeschikten. Ze blijven achter met lege handen, koortsachtig op zoek naar de dode mus om fier mee staan te pronken. Nu blijft het bij bot vangen. Een eigen keuze…en dat frustreert. Het moet langzaam (9 maand is echt wel langzaam) maar zeker een nachtmerrie aan het worden zijn ooit voor die zelf gekozen contra-productieve Vlaams extremisten gestemd te hebben. Mocht het echt te zwaar worden zulke misstap….lig er niet te lang wakker van. Er zijn pilletjes voor om dat trauma achter zich te laten

06-03-2011 om 18:36 geschreven door De Rode Willem

Een dunnetje dit keer. Na de moeilijke kost van Milosz. Op zoek naar een vlot lezertje op niveau. Martin du Gard ? Een heel dunnetje, het werd “Afrikaans Geheim”. Roger Martin du Gard  ? Euh ? Is een literaire grootheid. Een echte grootheid, zo’n zeldzame verteller waarvan elk continent er maar een paar kan voortbrengen. Martin du Gard mag gerust naast William Faulkner, Thomas Mann, Saramago of Gabriel Garcia Marquez worden geplaatst. Juist ja Vargas Llosa is ook zo’n klepper.

04-03-2011 om 09:18 geschreven door De Rode Willem

Czeslaw Milosz, nog nooit iets van gelezen. De prijs gekregen in 1980. Het werd “Het Dal van de Issa”. Geboortegrond zal nog een hele tijd kunnen wachten. Want ik ben niet zo laaiend enthousiast over “het dal van de Issa”.

Het verhaal is redelijk eenvoudig. Een jongetje, Tomasz,  groeit op, wachtend op zijn moeder die ooit eens komen zal. Ergens in Polen, het plaatsje Ginie, zeer dicht bij de Litouwse grens. Het verhaal wordt opgebouwd door het brengen van een aantal los van elkaar staande gebeurtenissen die het reconstrueren van het verhaal van Tomasz mogelijk maken. Prachtige beschrijvingen van het toenmalige plattelandsleven en van de natuur. Ook wordt op een subtiele manier de achterdocht en wantrouwen tussen verschillende bevolkingsgroepen (Polen – Litouwers maar ook Joden) in beeld gebracht. Nationalisme lijkt een vreselijk ding dat de geesten van mensen zodanig vergiftigd rationeel denken niet meer mogelijk is. Tiens, waar maken we dat nog mee. Nationalisme is zelfs zodanig slecht dat het zelfs aanzet tot poging tot kindermoord. Mochten wij de pest van de NVA niet kennen het zou een leerzaam boek zijn.

De karakters zijn echter minder uitgewerkt. Behalve van Tomasz krijgt men van de andere belangrijke personages geen diepgaand beeld. Dit wordt mede in de hand gewerkt door de zeer vele nevenpersonages die opgevoerd worden, en de verschillende namen die voor één personage worden gebruikt. Deze laatste opmerkingen maken het boek eigenlijk niet gemakkelijk om volgen.

Wat mij echter verschrikkelijk tegen de borst stootte in “het dal van de Issa” is de verheerlijking van de jacht. De opgroeiende Tomasz vindt zichzelf een geboren jager en wordt in deze debiele activiteit gesteund en gepromoot door een rokkenjagende nietsnut. De beschrijvingen van het doden van zeldzame en minder zeldzame dieren is degoutant. Het genot dat de personages in dit doden vinden is pervers. Ook al heeft Tomasz op een bepaald moment enkele twijfels over dat jagen, het ganse boek is een ode aan het zinloos doden van dieren. Gewoon uit tijdverdrijf. Omdat men niets anders te doen blijkt te hebben. Weerzinwekkend.

Czeslaw Milosz komt met zijn “Dal van de Issa” dus niet verder dan een 5 op tien. 

01-03-2011 om 06:55 geschreven door De Rode Willem