Ze hadden gewonnen. Ok niet met een meerderheid. Nauwelijks iets meer dan de helft van zo’n meerderheid. Maar ze hadden gewonnen. En ze lieten er zich ook zo op voorstaan. De eerste reactie was positief. Er was een momentum dat gebruikt moest worden. Alles moest niet te lang duren. Enkele maanden. Drie of vier max. Vrij snel werd duidelijk dat ze zich eigenlijk het incontournable van de winnaar aanmaten. Ach ja, waarom niet de kiezer had volgens het verzamelde journaille een duidelijk signaal gegeven. 17% van die Belgische kiezer dan toch. De grote winnaar had de vrijheid zijn strategie te kiezen.

Maar ze lieten het momentum schieten. De tijd liep en hun jour de gloire lag op 13 juni en evolueerde niet mee. Het incontrounable van de winnaar werd de verkramptheid van het stijve been. De vrijheid van strategiekeuze evolueerde langzaam naar het lot van het zelfgekozen contra-construktivisme. De onweerlegbaarheid van de winnaar werd een lange ode aan de onwil, onkunde en ongeschiktheid. Hun vrijheid werd hun lot !

De anderen gingen een eindje mee in de roes van de grote, maar vooral zelf uitgeroepen, Vlaamse winnaar. In de hoop dat het aureool van de overwinning zou afstralen. Maar de zelf gekozen resultaatloosheid en complete onwil tot samenwerken evolueerde van een vrije keuze naar hun lot. Onomkombaar.  Ze hebben voor onwil en onkunde gekozen en nu zijn ze synoniem voor deze contra-productieve eigenschappen geworden. De anderen lopen hen minder en minder na….zoeken een weg om het lot van die ene fundamentalistische partij uit de weg te gaan.

En die NVA voelt de greep verslappen. Ze glijden van de realiteit weg. Ondanks hun roepen en tieren over randen van afgronden; ja zelfs over te pletter slaan, draait het land gewoon door zonder hen. Het moet wel. Hun zelf gekozen buitenspel is weinig behulpzaam om de realiteit te bekampen. De bakker heeft geen NVA nodig om brood te bakken, de bedrijven geen NVA nodig om terug uit de crisis te kruipen, het land geen NVA om het bankgeheim te wijzigen.

En ze zien dat ! Met lede ogen en groeiende frustratie. Boycotten, in de wielen rijden…waren de typische reacties van mensen die beseffen dat hun zelfgekozen lot tot isolement leidt. De anderen zijn niet meer enthousiast in hun afwijzing. Of in hun omarming. Neen die anderen doen gewoon wat ze moeten doen. Het land goed draaiende houden zonder NVA. Maar dat is hun eigen keuze. Ach het werd een ultimatum. Een tijdsgrens voor een bepaald objectief of anders trekken de resultaatlozen er vanonder. U noemt het zoals u wil, Jamboniaanse humor desnoods een sterk signaal. Maar het blijft wel een simpel ultimatum. Ze worden zenuwachtig de NVA-ongeschikten. Ze blijven achter met lege handen, koortsachtig op zoek naar de dode mus om fier mee staan te pronken. Nu blijft het bij bot vangen. Een eigen keuze…en dat frustreert. Het moet langzaam (9 maand is echt wel langzaam) maar zeker een nachtmerrie aan het worden zijn ooit voor die zelf gekozen contra-productieve Vlaams extremisten gestemd te hebben. Mocht het echt te zwaar worden zulke misstap….lig er niet te lang wakker van. Er zijn pilletjes voor om dat trauma achter zich te laten