Deze morgen was het grijs. Niets liet vermoeden dat de regering gevallen zou zijn. De avond ervoor werd er nog maar eens gesemmeld dat ons groot Vlaams stijf been wat meer tijd nodig had. Hoeveel tijd kan één mens opsouperen zonder resultaat ? Mister Goebestuur was aan zijn derde poging bezig een regering op de been te helpen. Dertien maand na de verkiezingen was Leterme aan zijn 1ste zit van zijn bisjaar bezig. De radio wondt er weinig doekjes rond. Alweer gebuisd. En zoals niet meer dan betamelijk is als men met andermans geld speelt, na drie pogingen en evenveel bewijzen van onkunde heeft Leterme zijn eerste en enige flits van goed bestuur getoond. Hij stopt ermee ! Ik moest aan Toon Hermans denken. De vette vis is dood, meneer.

Het ergste is dat Mister Goebestuur zelf voor een groot deel verantwoordelijk is. Het was op zijn minst verwonderlijk, achteraf mocht het zelf onbegrijpbaar worden genoemd, dat de gedoodverfde kandidaat premier de pré-electorale sfeer zodanig polariseerde dat een oplossing voor de communautaire navelstaarderij verder af lag dan ooit tervoor. Het publiek slikte deze loze beloften en Leterme was voor de Vlaamse massa het wonderkind dat in de toverdrank was gevallen. Blageurs kunnen nochtans volkshelden worden. Als ze hun grootspraak kunnen waarmaken. Voorbeelden legio in de sport. Als ze echter afgaan als een lekke gieter dan worden ze pathetisch, zielig of belachelijk. Indien de belangen echter iets zwaarder wegen dan een flitsende démarage op het juiste moment heeft zo'n afgang eerder iets misdadig !

Tuurlijk is Leterme niet door de mand gegaan als de zoveelste Belg na Van Impe die een top vijf bij elkaar ging fietsen in de Tour. Het is een dertien maanden lange erosiefenomeen geworden. Mister Goebestuur heeft gezweet als een winters veldhuppelaartje in Pekinese warmte-omstandigheden. Toen het opperhoofd van de paarse ramp eventjes interimpremier mocht worden, alsof er nooit verkiezingen waren geweest, veranderde de status van Leterme naar die van een wonderkind van 40. Eentje die alles kon worden, maar nooit iets worden zal. Toch bleef dhr Leterme midden in de rivier, ondanks zijn stijve benen bleef het opgezweepte volk geloven dat hij een vette vis zou kunnen pakken. Tot op de quinzième juillet bleek dat hij zijn geitjes nog niet op het droge had. Het wonderkind verzoop. Het voldeed niet meer aan zijn plicht. Hij had nooit verkozen mogen worden. Wij zijn dertien maanden opgelicht.

15-07-2008 om 16:10 geschreven door De Rode Willem