Zo bleef ik enkele dagen ter plaatse. Melkpoeder en koekjes etend. Mij ontlastend. Ik gebruik nu dit woord, doch op het moment zelf zal ik wel een minder verheven dialect alternatief gebruikt hebben. Wie zou mij tegen gehouden hebben. Die onzichtbare met zijn stemmetje in mijn kop ? Komaan zeg, niemand zag mij. Ik vloekte en tierde als er een zoveelste kramp mijn buik teisterde. Wat ik riep toen ik te traag was om op te staan en mijn broek af te steken voor ik de ontlasting niet meer kon ophouden is niet op dit papier te zetten. Ik moet gestonken hebben. Meer dan anders. Doch alles droogde, koekte vast. Samen met de vloeistof verdween hopelijk ook de geut. Het zou nu toch wel echt toeval zijn moest de gewenningsperiode overeenstemmen met de droogtijd. Niemand heeft het geroken. Stemmetjes in hoofden hebben geen neus.

De melkpoeder zou opraken, dat zag men zo. De koekjes ook. De laatste fles wijn was al uitgepist. Zoveel waren het er nu ook weer niet, die ingepakte flessen. Een stuk of tien. Misschien meer, misschien minder. Wie gaat nu op een eenzaam schatteneiland de grote van de gevonden schat meten. Als men niet van dat eiland raakt is zelfs een oneindige goudschat kompleet waardeloos. Ik raakte niet van mijn eiland, en mijn wijnschat was helemaal niet eindeloos. Wijnpis is niet herbruikbaar. Dat weet ik. Wou ik wijn, dan moest ik verder op zoek. Alles op hetzelfde niveau en hoger was doorzocht. Kruipend, slepend maar doorzocht.

Ik zag er op tegen om naar onder te zoeken. Naar onder ging ik al genoeg. Ik heb dagen zitten denken, tobben. Ik zag haar. Mijn vrouw. Ik zag ze mijn zonen, alle drie. Ik hoorde de laatste woorden van mijn dochter. Duizend maal. Pa, ik ben bij de politie geweest. Ik heb hen gezegd dat gij het met mij gedaan hebt. Geforceerd. Ik heb beschreven hoe ik huilde. Hoe gij stampte, bonkte spoot. Straks komen ze. U oppakken. Ik zie haar moeder nog. Hysterisch. Piepend lijk een bange hamster, jankend zoals een half overreden hond. Ze gooide mij op straat. Ik moest niet meer binnen komen. Alleen de kleren die ik aanhad nam ik mee. Ik had niet veel tijd. Ik moest weg. Naar.... nu viel mijn opgejaagdheid stil. De paniek sloeg toe. Waar moest ik naartoe. Ik kende veel mensen. Ik kon het hen vragen. Ik was geliefd. Ze zwaaiden meestal terug.

De anderen ontgoochelden. Hun vrouw had het niet graag. Mietjes. Ze hadden niet genoeg plaats, geen bed, de grote jannen van 't café. Ik stond daar. Donker, alleen. Ik wist alleen nog de hut van Dolf. Mijn voorganger dorpsidioot. Ik sliep op afgetrokken riet. Het vocht doorkleumde mij. Ik hield het uit tot het licht werd. Dan moest ik verder. Verder naar. Alweer stopte de zin. De nacht brengt raad. Bij anderen niet bij mij. Ik besloot te blijven. Twee keer donker licht. De honger overschreeuwde mijn andere zorgen. Ik at riet. Ik werd ziek. Mijn andere zorgen verdwenen in het gloeiend gekrijs van de honger. Verder liepen kippen. Rauwe kip smaakt niet. Zeker niet als ze niet proper gemaakt is. Ik moest kunnen koken. Of gekookt eten zien te vinden. Terug wou ik niet. Kon ik ook niet. Ze wou het ook niet. Ruzie aan de deur. Meer niet. Geen eten. Nachtelijke vuilnisbaktochten stilden het ergste geroep. De andere zorgen zagen hun kans. Mijn oudste. In de gevangenis. Ik kon er niet naar toe. Mijn tweede zoon ? Hij liep nog school op de laatste dag. Hij zou nog school moeten lopen hebben. Wat hij echt deed weten wij niet. Niet echt. Soms naar school dat is zeker. Meestal ergens anders. Ik geloof nooit dat ook hij zichzelf ten gelde maakte. Mijn derde zoon. Ik ben blij dat ik daar van af ben. Gewelddadig. Zij, zijn moeder, zal er nog wat aan beleven. Ik was de enigste die er enige maat kon in houden. Hij sloeg haar toen al. Hij kon amper lopen. Ik was deprie omdat ook de perceptie zich had aangepast aan de werkelijkheid. De hemeltrap lag geheel boven mij. Ik was er af gevallen. Maar tijdens de val had ik een hoop ballast verloren. Ik voelde mij lichter. Klaar voor iets nieuws. Misschien terug de trap op ? Of anders zocht ik kartonnen dozen om in te slapen aan de voet van de hemelladder. Ik kon er daar veel zien vallen. Ik kon ze opvangen. Ik ervaringsdeskundige.

Op een dag werd ik wakker met stekende pijn onder mijn oog. In mijn oog. Ik zag niets. Niet veel in elk geval. Ik hoorde dreunen, suizen. Boven mij scheen een licht. Neen er was een verlicht vlak. Een deur waarachter het lichter was dan ervoor. Het bleek weer een trap waar ik afgevallen was. De doffe cadans in het suizen bleef, werd reëler.  Ik legde mij neer. Vlak. Ik was voorbereid. Ik zou alles één voor één stilzetten. Ik zou beginnen met het been. Eerst de tenen laten stoppen met leven. Geen gevoel meer. Dan de voet. En zo verder tot de lies. Enz. Ik had het nog geoefend. In mijn hoofd. Maar ook het been wou niet. Stappen overslaan hielp ook niet. De ogen wilden de pijn niet negeren, ze wilden ook niet verblinden. Het dreunen bleef in mijn oren spoken. Ik was zelfs niet in staat mijzelf te laten sterven. Ik leefde nochtans, de enige voorwaarde om te kunnen sterven. Ik mislukte. Nu ook weer.

17-01-2008 om 18:47 geschreven door De Rode Willem

De trekker stond nu omlaag. Eerst stond die naar boven. Ik heb hem verplaatst. Niet dat er daardoor iets gebeurd. Toch niet zichtbaar. Er kan echter wel iets gebeuren als de trekker beneden staat. Dan kunnen de machines draaien. Het heeft even geduurd eer ik dat had gevonden. Maar u ziet, vinden doe ik het toch.

De machines stonden daar. De perceptie te strelen. Er was niets aan de hand wilden ze zeggen. Er was veel aan de hand. Zoveel dat er niets kon gebeuren. Ze stonden daar groen te wezen in hun gele hall. Proper te zijn., stofvrij. Ik had er voldoening aan. Ik heb er lang naar zitten kijken. Ik droomde weg. Mijn dromen werden de geschiedenis van de machines. Een statische geschiedenis. Ik droomde er geen actie bij. Dus was ze er ook niet. Ik genoot van deze poel van properheid, van schoonheid in de voor mij vuile wereld. Ik genoot de ervaring volledig op. Dan kon het mij niet meer boeien. De hall werd gewoon mijn dagverdrijf. Ik kuiste, hield stofvrij, blonk op en vertroetelde op een professionele manier. Ik was er niet meer mee begaan. Ik deed het gewoon tot dat zelfs aangevuld met mijn dromen de dag niet meer vulde.

Ik zwierf rond in fabriek. Elke ruimte werd verkend. Soms moest ik mij op mijn buik laten vallen en mij voorttrekken en duwen op armen en ellebogen. Vooral op en af de vele trappen was die manier van voortbewegen eenvoudiger dan de meer menselijke op twee benen. Handen, ellebogen, buik en zelfs mijn been raakten gewond. Het loonde de moeite. Soms toch. Die keer met de volle doos melkpoedersticks. Ik heb er veel aan gegeten. Het was een beetje moeilijk al die pakjes losscheuren. Het koffielepeltje poeder opvangen. Het stilde mijn honger. Er waren koekjes bij. Ook een doos. Ook allemaal in een andere verpakking. Het was één van die zeldzame kerstdagen in het jaar. Ik voelde mij goed. Enkele dagen toch. Ook vond ik op die strooptochten ingepakte flessen. Wijn ?! Dat ken ik. Wijn zit in mijn herinnering. De geur, de kleur en de smaak. Ook de gevolgen. Draaierig. Meer wankel dan anders. Zwalkend, vallend, kotsend. Als ik echt te veel had, zwom ik. In mijn kots. Rode wijn, koekjes en melkpoeder. Niet te beschrijven wat er daarna terug het lijf uitkomt.

Wat zegt u ? U vindt dat ik afdwaal. Het heeft geen enkele relevantie meer in mijn verhaal ? U vindt dus dat ik deze periode van existentiële twijfel uit mijn herinneringen zou moeten verwijderen ? Waarom raken mensen op de dool. Waarom gaan ze zwerven ? Ze zijn niet meer tevreden met wat ze hebben. Hun geest kan hun situatie niet meer in overeenstemming brengen met hun verzuchtingen. Verzuchtingen groeiend vanuit de projectie van hun verleden. Hun verleden ontdaan van alle ballast. Het verleden waar ze mee in harmonie kunnen leven. Dus niet Hét Verleden maar gewoon hun verleden. Aangepast, gekneed ingestampt en uitgerokken, vertekend. Ik was op een dergelijk punt. De machines blonken, de hall was proper. Dit in stand houden kwam niet overeen met mijn rusteloze geest. Rusteloos op zoek naar mijn hemelladder. Speurend. Kleine opportuniteiten snuivend. Zelfs ze gaan zoeken. Dit alles doet er niet toe voor u ? U wil alleen de smeuïge details horen. Het gekruip, de miserie. Dus zo bent u er eentje. Sensatie, snelheid.

Op een van die tochten was ik een gesloten deur tegengekomen. Vast met de sleutel. Op de deur stond een doodshoofd met een bliksem. Ik voelde mij aangetrokken. Achter deze deur zat iets. Ik voelde een vreemde opwinding. Ik had al jaren niets om naar uit te kijken. Nu bleef die deur in mijn maag zeuren, kriebelen, tintelen. Alsof het uitkijken naar jaren had uitgekeken zonder iets te zien en nu eindelijk een kans op succes had gevonden. Ik kreeg de deur niet open. Het licht vervaalde. Mijn lichaam trok zich terug. De reflex op invallende duisternis. Ik moest niet meer terug. Met de melkpoeder en de koekjes kon ik hier blijven. Water uit de kraan om te drinken. Het werd de WC pot. Ik gebruikte die niet. Ontlasten deed ik mij in hoekjes. En naast de voddenhoop. Nuttig om mij een beetje te kuisen. Ik moest op zoektocht naar de werkplaats. Hamer, schroevendraaier, boor, tang... alles wat de blokkade naar mijn succes kon openen. Dat was voor morgen. Nog later zal ik terugkomen.

Ik at veel melkpoeder. En koekjes. Veel diarree. Ik voelde mijn buik openscheuren. Ik had genoeg aan mijn miserie. U kwam niet langs. Ik hoorde uw stemmetje in elk geval niet door de snerpende krampen en het schrijnen van mijn aars. De obstructie van mijn geluk wegwerken, openmaken. Enkele flitsen. De moeder van mijn zoons. De zoons zelf. Hamer. Oh nee, bliksems van pijn. Niet in mijn hoofd, mijn doodshoofd.

14-01-2008 om 18:07 geschreven door De Rode Willem