Zo bleef ik enkele dagen ter plaatse. Melkpoeder en koekjes etend. Mij ontlastend. Ik gebruik nu dit woord, doch op het moment zelf zal ik wel een minder verheven dialect alternatief gebruikt hebben. Wie zou mij tegen gehouden hebben. Die onzichtbare met zijn stemmetje in mijn kop ? Komaan zeg, niemand zag mij. Ik vloekte en tierde als er een zoveelste kramp mijn buik teisterde. Wat ik riep toen ik te traag was om op te staan en mijn broek af te steken voor ik de ontlasting niet meer kon ophouden is niet op dit papier te zetten. Ik moet gestonken hebben. Meer dan anders. Doch alles droogde, koekte vast. Samen met de vloeistof verdween hopelijk ook de geut. Het zou nu toch wel echt toeval zijn moest de gewenningsperiode overeenstemmen met de droogtijd. Niemand heeft het geroken. Stemmetjes in hoofden hebben geen neus.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De melkpoeder zou opraken, dat zag men zo. De koekjes ook. De laatste fles wijn was al uitgepist. Zoveel waren het er nu ook weer niet, die ingepakte flessen. Een stuk of tien. Misschien meer, misschien minder. Wie gaat nu op een eenzaam schatteneiland de grote van de gevonden schat meten. Als men niet van dat eiland raakt is zelfs een oneindige goudschat kompleet waardeloos. Ik raakte niet van mijn eiland, en mijn wijnschat was helemaal niet eindeloos. Wijnpis is niet herbruikbaar. Dat weet ik. Wou ik wijn, dan moest ik verder op zoek. Alles op hetzelfde niveau en hoger was doorzocht. Kruipend, slepend maar doorzocht.

Ik zag er op tegen om naar onder te zoeken. Naar onder ging ik al genoeg. Ik heb dagen zitten denken, tobben. Ik zag haar. Mijn vrouw. Ik zag ze mijn zonen, alle drie. Ik hoorde de laatste woorden van mijn dochter. Duizend maal. Pa, ik ben bij de politie geweest. Ik heb hen gezegd dat gij het met mij gedaan hebt. Geforceerd. Ik heb beschreven hoe ik huilde. Hoe gij stampte, bonkte spoot. Straks komen ze. U oppakken. Ik zie haar moeder nog. Hysterisch. Piepend lijk een bange hamster, jankend zoals een half overreden hond. Ze gooide mij op straat. Ik moest niet meer binnen komen. Alleen de kleren die ik aanhad nam ik mee. Ik had niet veel tijd. Ik moest weg. Naar.... nu viel mijn opgejaagdheid stil. De paniek sloeg toe. Waar moest ik naartoe. Ik kende veel mensen. Ik kon het hen vragen. Ik was geliefd. Ze zwaaiden meestal terug.

De anderen ontgoochelden. Hun vrouw had het niet graag. Mietjes. Ze hadden niet genoeg plaats, geen bed, de grote jannen van 't café. Ik stond daar. Donker, alleen. Ik wist alleen nog de hut van Dolf. Mijn voorganger dorpsidioot. Ik sliep op afgetrokken riet. Het vocht doorkleumde mij. Ik hield het uit tot het licht werd. Dan moest ik verder. Verder naar. Alweer stopte de zin. De nacht brengt raad. Bij anderen niet bij mij. Ik besloot te blijven. Twee keer donker licht. De honger overschreeuwde mijn andere zorgen. Ik at riet. Ik werd ziek. Mijn andere zorgen verdwenen in het gloeiend gekrijs van de honger. Verder liepen kippen. Rauwe kip smaakt niet. Zeker niet als ze niet proper gemaakt is. Ik moest kunnen koken. Of gekookt eten zien te vinden. Terug wou ik niet. Kon ik ook niet. Ze wou het ook niet. Ruzie aan de deur. Meer niet. Geen eten. Nachtelijke vuilnisbaktochten stilden het ergste geroep. De andere zorgen zagen hun kans. Mijn oudste. In de gevangenis. Ik kon er niet naar toe. Mijn tweede zoon ? Hij liep nog school op de laatste dag. Hij zou nog school moeten lopen hebben. Wat hij echt deed weten wij niet. Niet echt. Soms naar school dat is zeker. Meestal ergens anders. Ik geloof nooit dat ook hij zichzelf ten gelde maakte. Mijn derde zoon. Ik ben blij dat ik daar van af ben. Gewelddadig. Zij, zijn moeder, zal er nog wat aan beleven. Ik was de enigste die er enige maat kon in houden. Hij sloeg haar toen al. Hij kon amper lopen. Ik was deprie omdat ook de perceptie zich had aangepast aan de werkelijkheid. De hemeltrap lag geheel boven mij. Ik was er af gevallen. Maar tijdens de val had ik een hoop ballast verloren. Ik voelde mij lichter. Klaar voor iets nieuws. Misschien terug de trap op ? Of anders zocht ik kartonnen dozen om in te slapen aan de voet van de hemelladder. Ik kon er daar veel zien vallen. Ik kon ze opvangen. Ik ervaringsdeskundige.

Op een dag werd ik wakker met stekende pijn onder mijn oog. In mijn oog. Ik zag niets. Niet veel in elk geval. Ik hoorde dreunen, suizen. Boven mij scheen een licht. Neen er was een verlicht vlak. Een deur waarachter het lichter was dan ervoor. Het bleek weer een trap waar ik afgevallen was. De doffe cadans in het suizen bleef, werd reëler.  Ik legde mij neer. Vlak. Ik was voorbereid. Ik zou alles één voor één stilzetten. Ik zou beginnen met het been. Eerst de tenen laten stoppen met leven. Geen gevoel meer. Dan de voet. En zo verder tot de lies. Enz. Ik had het nog geoefend. In mijn hoofd. Maar ook het been wou niet. Stappen overslaan hielp ook niet. De ogen wilden de pijn niet negeren, ze wilden ook niet verblinden. Het dreunen bleef in mijn oren spoken. Ik was zelfs niet in staat mijzelf te laten sterven. Ik leefde nochtans, de enige voorwaarde om te kunnen sterven. Ik mislukte. Nu ook weer.