Juich en jubel ! België heeft een fenomenaal fantastische prestatie neergezet op de Olympische Winterspelen ! Waaaw ! Wij zijn veertiende geworden in de vrouwenbobslee ! Da’s wat anders dan de Hollanders ! Oeoeps…die waren achtste. Sorry Hollanders. Maar toch…veertiende ! Ongelofelijk…of euh ? Ja, van de 18 die uiteindelijk de eindstreep haalden. Is daar iets mis mee ? Als men de uitslag omkeert hadden wij bijna een medaille !  Ze hadden zichzelf een zeer moeilijke opdracht gegeven natuurlijk. Het doel was binnen de eerste zestien eindigen. Met een beetje geluk zou mijn hond in die bobslee dus ook wel zoiets bij elkaar gegleden hebben ! Hoera applaus.

Maar die fenomenaal vierde laatste plaats wordt verkocht als een nationale overwinning. Het “wij” gevoel moet er in geramd worden. Wij zijn veertiende ? Euh ! Zij dus, de twee dames. Ik heb daar niet veel mee te maken. Ik vrees dat de koning zich wel al mag gaan voorbereiden op een rondje bobsleehandjesschudden. De laatste show wenkt, een huldiging in Phara. Sportvrouw en sportvrouw van het jaar. De dode mus heeft weer een hoop Belgen blij gemaakt. Journalisten dan toch.

25-02-2010 om 13:16 geschreven door De Rode Willem

Willem zat alleen. Zondagmorgen. Moppie ? Werken. Alweer. Zin in koeken. Koffiekoeken. Bij bakkerij R. hebben ze de beste. Met de auto. Willem is sportief, maar niet op zijn nuchtere maag. Ik rij rond. Vermijd zo twee gevaarlijke kruispunten. Het eentje waar ze mijn vriend hebben doodgereden. Moet zo voorbij twee bakkers. Van de ene zijn baksels krijg ik rond 11 uur het zuur aan mijn maag. Voorbijrijden dus. Voor het plezier gaat niemand Rennietoestanden uitlokken. Ik rij de straat uit waar ik naar rechts moet voordat ik aan de tweede bakker kom. Op het einde is een moeilijk kruispunt. Men ziet er weinig. Ik rij rustig en probeer al 50 m op voorhand achter de hoek te kijken. En daar staat ze. Te wachten om bij de tweede bakker binnen te kunnen. Ze is blond, dat heb ik nog net gezien.

Die benen. Uit een korte minirok. Te kort voor de tijd van het jaar. Omhuld met donkere nylons. Eindeloos. Gesculpteerd door God himself. Hot legs, in your satin shoes. Ik geniet. Stop. Voorrang van rechts. Ik verzaak hem vrijwillig. Ze mogen rijden. Hot legs, wearing me out. Ik zak dieper. Mijn blik. De strakke dijen en billen. Sublieme knieën. Gespannen kuiten. Tot aan de enkels. Eén volle meter genot. Daar begonnen de zwarte hooggehakte botjes.

Het tuteren van de wagen achter mij deed mij waarschijnlijk mijn mond sluiten. Mijn kin was gelukkig nog droog. Even overwoog ik de auto aan de kant te gooien. De tweede bakker had misschien ook wel goede koffiekoeken. Maar neen. Willem heeft karakter. Zelfs een fenomenaal uitzicht kunnen de koffiekoeken van R. niet naar de tweede plaats verdringen.

22-02-2010 om 19:59 geschreven door De Rode Willem